Tὸ κείμενον, τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ, ἐδημοσιεύθη

 τὴν  Κυριακὴν 7^ην  Νοεμβρίου 2010

εἰς τὴν ἑβδομαδιαίαν ἐφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ».

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

ΕΛΕΓΧΟΣ  ΣΑΘΡΟΥ  ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΥ  ΛΟΓΟΥ

*******

Χαλεπὸν καὶ ἀναμαρτήτως τι ποιήσαντα μὴ ἀγνώμονι κριτῇ περιτυχεῖν.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

1.-  Μοῖρα ἀναπότρεπτη τοῦ εἰλικρινοῦς δημοσίου λόγου εἶναι, ὅτι δὲν λείπουν καὶ οἱ ἐναντιούμενοι στὴν ἐκφερόμενη ἀλήθεια, οἱ ὁποῖοι καί, εὑρισκόμενοι σὲ ἀδυναμία νὰ ἀπαντήσουν ἐπὶ τῆς οὐσίας,   καταφεύγουν συνήθως σὲ ἐμπαθῆ διαστρέβλωσι τῶν λεχθέντων, προσωπικὲς ὕβρεις ἢ σκιαμαχίες, ἀκόμη δὲ καὶ ἀερολογίες.

Ἔτσι δὲν ἠμποροῦσε νὰ ἔχῃ καλλίτερη μεταχείρισι καὶ τὸ δημοσιευθὲν στὴν ἐφημερίδα ΄΄ΤΟ ΠΑΡΟΝ΄΄ τῆς 12.9.2010 ἄρθρο μου μὲ τίτλο ΄΄Ἑλληνικὴ Αὐτογνωσία καὶ Ἐθνικὴ Ἀνόρθωσις΄΄. Ὁ Καθηγητὴς Φιλολογίας κ. Χρῖστος Δάλκος καὶ ὁ Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς μὲ ἄρθρα των ἀποσταλέντα εἰς ΄΄ΤΟ ΠΑΡΟΝ΄΄  προέβαλαν ἀντιρρήσεις ἐπὶ τῶν γραφομέ-νων μου, ὁ πρῶτος μόνον μερικῶς καὶ παρενθετικῶς. Ἡ ἐφημερὶς ἔθεσεν ὑπ’ὄψιν μου τὰ κείμενα τῶν ἄρθρων αὐτῶν, τὰ ὁποῖα καὶ ἐδημοσίευσεν εἰς τὸ φύλλον τῆς 10.10.2010 μαζὶ μὲ ἰδικήν μου ἐκτενῆ ἀπάντησιν, ὑπὸ τὸν τίτλον ΄΄Ἀνασκευὴ διανοητικῶν ἀστοχημάτων΄΄, τῆς ὁποίας ἡ δημοσίευσις  ὡλοκληρώθηκε στὸ ἑπόμενο φύλλο τῆς 17.10.2010.

Ἤδη ἡ ἀπάντησίς μου αὐτὴ προεκάλεσε ἐπάνοδον τῶν ἀνωτέρω δύο μὲ νέα κείμενά των δημοσιευόμενα εἰς ΄΄ΤΟ ΠΑΡΟΝ΄΄ τῆς 24.10.2010, σελ. 27,  ἄρθρο τοῦ κ. Δάλκου μὲ τίτλο ΄΄ Ἡ Ρωμηοσύνη, ὁ Ρίτσος καὶ τὸ «συναμφότερον»΄΄  καὶ ἐπιστολὴ τοῦ π. Μεταλληνοῦ μὲ τίτλο ΄΄Μὲ πόνο ψυχῆς ...΄΄.  Ἐπὶ τῶν νέων αὐτῶν κειμένων περιορίζομαι στὰ ἑπόμενα ἐλάχιστα. 

2.-  Ὁ κ. Χρῖστος Δάλκος μὲ τὸ ἄρθρο του ἐμμένει στὴν ἐπίκλησι τῆς «ρωμηοσύνης», διότι «ἡ πεισματάρα μνήμη εἶναι παροῦσα στὴν γλῶσσα καὶ τὴν μοῦσα τῶν Ἑλλήνων» καὶ ἐρωτᾷ «τὶ νόημα ἔχει ἡ ἐπίκλησι τῶν παντελῶς διαφόρων σημερινῶν περιστάσεων» !  Νὰ ἐπαναλάβω λοιπόν, διὰ νὰ τὸ ἐμπεδώσῃ : ἀκριβῶς αὐτὲς οἱ παντελῶς διάφορες σημερινὲς περιστάσεις ἐπιβάλλουν στοὺς σ υ γ χ ρ ό ν ο υ ς  Ἕλληνες νὰ μὴ χρησιμοποιοῦν ὀνομασίες, ποὺ ἀνακαλοῦν παλαιὲς καταστάσεις χρόνων ὑπὸ ξένη (ρωμαϊκὴ) δουλεία καὶ μάλιστα τόσο μακρυνῶν.  Ὡς πρὸς δὲ τὸν Ρίτσον, ἀφοῦ ρητῶς τὸν χαρακτηρίζω στὸ ἄρθρο μου ὡς «ἐξαίρετο ποιητή», ἀποτελεῖ εὐθεῖα παραποίησι τῶν γραφομένων μου νὰ λέγεται ἀπὸ τὸν κ. Δάλκο, ὅτι δῆθεν ἀπετίμησα «τὸ συνολικὸ ἔργο, τὴν δρᾶσι του καὶ τὴν πολύπλευρη πνευματικὴ προσφορά του» ἀπὸ τὸ ὑμνολόγιό του γιὰ τὸν Στάλιν !

Πέρα τῶν δύο αὐτῶν σημείων  ὁ κ. Δάλκος  -  παρὰ τὸν λυρισμὸ τοῦ ὅλου κειμένου τοῦ ἄρθρου του, ἐμπλουτισμένου μὲ συνήθεις ἄσχετες, κατὰ τὸ τρέχον λεξιλόγιο διανοουμενίστικες, στὸ βάθος κενολόγες, ἀναφορές -,  σὲ τίποτε ἀπολύτως δὲν ἀπαντᾷ, κανένα συγκεκριμένο στοιχεῖο τῆς περὶ «ρωμαίων» καὶ «ρωμηοσύνης» ἐπιχειρηματολογίας μου δὲν ἀντικρούει. Ἁπλούστατα διότι ἀδυνατεῖ.  Ένῷ κατὰ τὰ λοιπά, ὡς πρὸς τὶς ἀπόψεις μου γιὰ τὸ αὐτοκέφαλο τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς σχέσεις μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως  γράφει, ὅτι «πείθουν καὶ τὸν πλέον δύστροπο συνομιλητή». Δηλαδή, δὲν ἀντιλέγει.

3.-  Διερωτῶμαι, ἐὰν ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ  συζήτησις (διάλογος) μὲ ἀξιωματοῦχον ἱερωμένον ὄχι μόνον τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ κάθε δόγματος ἢ θρησκεύματος. Καὶ τοῦτο διότι αὐτοὶ διακατέχονται παγίως ἀπὸ τὴν ἔνθεη πεποίθησι, ὅτι ὡς λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου ἔχουν τὴν θεία φώτισι καὶ ἑπομένως κατέχουν μόνον αὐτοὶ τὴν ἀλήθεια γιὰ κάθε θέμα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἀποφαίνονται. Γι’αὐτὸ καὶ δὲν ἀσχολήθηκα στὸ πρῶτο ἄρθρο μου «Ἐλληνικὴ Αὐτογνωσία καὶ Ἐθνικὴ Ἀνόρθωσις», μὲ τὸν  π. Γεώργιον Μεταλληνὸν, τοῦ ὁποίου εἶναι κοινῶς γνωστές, ἀπὸ γραπτά του κείμενα καὶ τηλεοπτικές του ἐμφανίσεις, οἱ ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ ἄρθρου μου διαφορετικὲς ἀπόψεις.  

Αὐτὸς  ὅμως, ἀντιθέτως,  ἀ π ρ ο κ λ ή τ ω ς παρενέβη, εἰς ἀντίκρουσιν τῶν γραφομένων μου, μὲ τὸ ἀποσταλὲν καὶ δημοσιευθὲν εἰς ΄΄ΤΟ ΠΑΡΟΝ΄΄  τῆς 10.10.2010 (σελ. 22) ἄρθρο του ὑπὸ τὸν τίτλο «Τὸ ὄνομα Ρωμηὸς καὶ ἡ ἱστορική του σημασία».  Καὶ ἡ ἀπρόκλητη αὐτὴ παρέμβασίς του καταδεικνύει ὡς αὐτοφώρως ὑποκριτικὴν  τὴν  διαβεβαίωσί του στὴν δημοσιευομένη εἰς ΄΄ΤΟ ΠΑΡΟΝ΄΄  τῆς 24.10.2010 (σελ.27) νεωτέρα ἐπιστολή του, ὅτι, κατὰ λέξιν, «ὁ καθένας εἶναι  ἐλεύθερος νὰ γράφει ὅ,τι θέλει, ἔστω κι ἂν τὰ ὅσα γράφει δὲν ἀνταποκρίνονται πάντα στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια». Διότι, ἐὰν αὐτὰ ποὺ τώρα γράφει τὰ πιστεύει, ἐὰν πράγματι εἶχα τὴν ... «ἄδειά» του, ἤμουν «ἐλεύθερος νὰ γράφω ὅ,τι θέλω», τότε γιατὶ ἐνοχλήθηκε ἀπὸ τὸ ἄρθρο μου καὶ παρενέβη ἀπροκλήτως πρὸς ἀντίκρουσί του ;

Ἀλλὰ ἔστω ὅτι συγχωρητῶς - δηλαδὴ παρὰ τὴν περὶ τοῦ ἀντιθέτου «πεποίθησί» του ! -  παρενέβη ἀπροκλήτως. Πρὸς τὶ ὅμως ;    Μήπως  χάριν καὶ πρὸς ἀποκατάστασι τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, ὡς βιαζομένης ἀπὸ τὰ γραφόμενά μου ;  Ἀλλὰ ὁ πράγματι ὑπὲρ τῆς, κατ’ αὐτόν, ἱστορικῆς ἀληθείας παρεμβαίνων δὲν ἀποφαίνεται, ὅπως ἡ Πυθία ἀπὸ τρίποδος, ἀλλὰ συζητεῖ.  Ὅμως ὁ π. Μεταλληνὸς καμμιὰ ἀπολύτως συζήτησι δὲν κάνει καὶ ἔτσι κανένα ἀπολύτως ἀπὸ τὰ ἐπικληθέντα στὸ ἄρθρο μου συγκεκριμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα δὲν ἀνασκευάζει.

 Ἔτσι ὄχι ἀπροκλήτως, ὅπως αὐτός, ἀλλὰ προκληθεὶς ἀπήντησα εἰς τὸν π. Μεταλληνὸν μὲ τὸ  ἄρθρο μου «Ἀνασκευὴ διανοητικῶν ἀστοχημάτων» στὴν ἰδική του μὲ τὸν τίτλον «Τὸ ὄνομα Ρωμηὸς καὶ ἡ ἱστορική του σημασία» ἀπρόκλητη παρέμβασι. Καὶ ἡ ἀπάντησίς μου αὐτὴ ἔγινε μὲ εὐπρέπεια καὶ διατύπωσι συνετή, ὅπως ὁ κάθε ἀναγνώστης ἠμπορεῖ νὰ διαπιστώσῃ.  Ἀρκεῖ νὰ σημειώσω, ὅτι τὸν κατωνόμασα, χάριν τῶν ἀγνοούντων ἀναγνωστῶν τῆς ἐφημερίδος, ὡς Καθηγητὴν Πανεπιστημίου (ἰδιότητα, ποὺ δὲν ἀνεγράφετο στὸ ἄρθρο του) καὶ συγχρόνως τὸν ἐχαρακτήρισα ὡς «ἕνα ἀπὸ τοὺς πλέον σημαίνοντες κληρικοὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας μὲ πλούσιο συγγραφικὸ καὶ ἄλλο ἔργον». Ἄλλωστε τὴν ἐκτίμησίν μου αὐτὴν γιὰ τὸ πρόσωπό του γνωρίζει κάλλιστα ὁ π. Μελισσηνὸς ἀπὸ συγκεκριμένα κατὰ τὸ παρελθὸν ἐνεργήματά μου ( ὅπως π.χ. προσκλήσεις του ἐπὶ τῆς Προεδρίας μου κατ’ἐξαίρεσιν στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο, κλπ., κλπ.). Πῶς λοιπὸν τώρα διατείνεται, ὅτι τὸν ἀντιμετώπισα μὲ τὴν ἀπάντησί μου στὴν ἀπρόκλητη παρέμβασί του «ὑποτιμητικά»,  προσθέτων καὶ πάλιν ὑποκριτικῶς, ὅτι «αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία» ;  Ὑποκριτικῶς, διότι πρὸς τὶ ἡ ἐπίκλησις σὲ μιὰ σύντομη ἐπιστολὴ πραγμάτων, ποὺ δὲν ἔχουν σημασία ; Καὶ ἡ ἐπίκλησις ἔτσι ἀορίστως, χωρὶς συγκεκριμένη ἀναφορά, δὲν προδίδει τὴν ἀνυπαρξία ἔστω καὶ μιᾶς ὑποτιμητικῆς μου ἐκφράσεως  ;  Ἐκτὸς ἐὰν ὁ π. Μεταλληνὸς ὑπολαμβάνῃ ὡς ὑποτιμητικὴ τὴν χρῆσι λέξεων, ποὺ ἦσαν ἀπολύτως γλωσσικῶς ἀπαραίτητες πρὸς κατάδειξι τῶν διανοητικῶν του ἀστοχημάτων, τὰ ὁποῖα ἡ ἀπάντησίς μου ἐκείνη ἐπεσήμαινε.

Ἀλλὰ εἰς τὰ ἀόριστα «ὑποτιμητικὰ» ὁ π. Μεταλληνὸς  προσθέτει, ὅτι τὰ γραφόμενά μου εἶναι γι’αὐτὸν «καὶ συκοφαντικά», διότι, ὅπως γράφῃ,  ὁ ἴδιος δὲν ὑπεστήριξε «οὐδέποτε καὶ πουθενά, προφορικῶς ἢ γραπτῶς τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῆς ἐν Ἑλλάδι (ἢ ἑλλαδικῆς) Ἐκκλησίας εἰς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο».  Ἐδῶ προβάλλει αὐτοφώρως διανοητική του σύγχυσις. Διότι, ὅπως ὁρίζῃ καὶ ὁ Ποινικός μας Κῶδιξ (ἄρθρον 363 σὲ συνδυασμὸ μὲ 362), «συκοφαντικὴ δυσφήμησις» εἶναι ὁ ἰσχυρισμὸς ἢ διἀδοσις γιὰ ἄλλον ψευδοῦς γεγονότος, δυναμένου νὰ βλάψῃ τὴν τιμὴν ἢ τὴν ὑπόληψίν του. Ἔτσι μὲ τὸ νὰ χαρακτηρίζῃ ὁ π. Μεταλληνὸς ὡς «συκοφαντικὸ» αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀποδίδεται, σημαίνει, ὅτι πρόκειται κάτι κακό, ἀφοῦ τὰ καλὰ ἐξ ὁρισμοῦ ὡς ἔπαινοι οὐδέποτε προσβάλλουν τὴν τιμὴν ἢ τὴν ὑπόληψι τοῦ ἄλλου !  Μήπως λοιπὸν χωρὶς ἐπίγνωσι προσχωρεῖ καὶ αὐτὸς στὴν σωστὴ θέσι, ὅτι εἶναι κακὸ ἡ διοικητικὴ ἐπανυπαγωγὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἑπομένως, ὅτι καλῶς διεκηρύχθη πρὶν 87 χρόνια τὸ αὐτοκέφαλό της ;

Ἐξ ἄλλου, μόνον τὰ ψευδῆ ἀποτελοῦν συκοφαντίαν, ἡ ἔκθεσις πραγμάτων ἀληθῶν οὐδέποτε συνιστᾷ συκοφαντίαν. Ἐν προκειμένῳ, εἶναι παγκοίνως γνωστόν, ὅτι ὁ π. Μεταλληνὸς ἐπανειλημμένως μὲ γραπτὰ κείμενά του, ἀλλὰ καὶ σὲ τηλεοπτικὲς ἐμφανίσεις ὑποστηρίζει σταθερῶς, ὅτι ἡ ἀνακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καθιερώθη δῆθεν πραξικοπηματικῶς ἀπὸ τοὺς Βαυαροὺς καὶ δῆθεν μόνον ἔβλαψε τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὸν Ἑλληνισμό. Ὅποιος ὅμως ἰσχυρίζεται αὐτά, - ποὺ κατέδειξα, ὅτι εἶναι ἀναληθῆ μὲ συγκεκριμένη στὸ ἄρθρο μου τεκμηρίωσι, ποὺ μένει ἀπὸ τὸν π. Μεταλληνὸ ἀναπάντητη, - τώρα, 87 ὁλόκληρα χρόνια μετὰ τὴν διακήρυξι τοῦ αὐτοκεφάλου, τὶ ἄλλο κάνει ἀπὸ τὸ νὰ προπαγανδίζῃ ἀμέσως ἢ ἔστω ἐμμέσως τὴν κατάργησι τοῦ αὐτοκεφάλου καὶ τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ;  Ἀλλὰ ὄχι μόνον αὐτὰ τὰ συμπερασματικά. Διότι ὁ π. Μεταλληνὸς εὐθέως καὶ ἀπεριφράστως στὸ ἐκτενέστατο (μὲ 441 σελίδες) γιὰ τὸ θέμα βιβλίο του μὲ τίτλο «Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκεφάλου Παραλειπόμενα» (ἐκδόσεις Δόμος, β΄ἔκδ. 1989) διεκήρυσσεν ἤδη στὸ Πρόλογο τοῦ βιβλίου (σελ.16), ὅτι, κατὰ λέξιν «τὸ πρόβλημα τοῦ ἑλλαδικοῦ αὐτοκεφάλου δὲν ἔκλεισε ἀκόμη ὁριστικά» !  Τὶ ἄλλο λοιπὸν ἀπὸ καθαρὴ προπαγάνδα ὑπὲρ ἐπανυπαγωγῆς στὸ Πατριαρχεῖο σημαίνει ὁ ἀφορισμὸς αὐτός, ὅτι τὸ ζήτημα τῆς αὐτοκεφαλίας δὲν ἔχει ἀκόμη κλείσει ὁριστικά ;  Καὶ ὅμως μὲ περίσσειαν θράσους καὶ ὑποκρισίας ὁ π. Μεταλληνὸς διατείνεται τώρα στὴν ἀνωτέρω ἐπιστολή του, ὅτι συκοφαντεῖται μὲ τὰ ἐκτεθέντα, διότι «οὐδέποτε καὶ πουθενὰ ὑπεστήριξα προφορικῶς ἢ γραπτῶς τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῆς ἐν Ἑλλάδι (ἢ ἑλλαδικῆς) Ἐκκλησίας εἰς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο».

Καὶ δὲν περιορίζεται εἰς αὐτό. Διότι εὐθύς προσθέτει, ὅτι «ἡ δικαιοσύνη ἀπαιτεῖ νὰ μοῦ ζητήσουν δημόσια συγγνώμη ὅσοι μὲ συκοφαντοῦν ἀσυστόλως», ἐξαπολύων ἀδιστάκτως καὶ τὴν ὕβριν  «εὐτελίζοντας τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἔθνους καὶ τὰ ἀξιώματά τους». Χωρὶς ὅμως καὶ πάλιν νὰ ἐξηγῇ, πῶς εἶναι δυνατὸν τώρα, 25 χρόνια μετὰ τὴν Δικαστικὴν καὶ 20 χρόνια μετὰ τὴν Προεδρικήν μου θητείαν, νὰ εὐτελίζω τὰ δημόσια αὐτὰ ἀξιώματά μου ! ...  Καὶ ἂς συμπληρώσω, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἰσχυρίζεται ὁ π. Μεταλληνὸς καὶ πάλιν μὲ τὴν ὑποκριτικὴν ἐπῳδὸν «ὄχι διὰ τὴν δικαίωσή μου, ἀλλὰ ἀποβλέπων ὡς ἑλληνορθόδοξος κληρικὸς στὴν ἀνάνηψη τῶν κατηγόρων μου» ! Γλωσσικὸς ἐκτροχιασμός, ποὺ ἐντόνως θυμίζει τὴν λαϊκὴ παροιμία «φωνάζει ὁ κλέφτης, γιὰ νὰ φύγῃ ὁ νοικοκύρης»...

Λυποῦμαι, ἀλλὰ  καὶ δὲν τὸν συνερίζομαι ...-

Νέα Πεντέλη, 2^α Νοεμβρίου 2010.