|
·
Δημοσία
δήλωσις τῆς
19.4.1981
«ΤΙ
ΔΕΝ ΕΞΕΧΑΣΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ
ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ»
᾽Απάντησις
εἰς ἐρώτημα
τῆς ἐφημερίδος
ΤΟ ΒΗΜΑ
(19.4.1981)
«
Τὸ ἐρώτημά
σας, τὶ δὲν ἐξέχασα
ἀπὸ τὴν περίοδο
τῆς δικτατορίας,
ἐπιδέχεται
μιὰ μονολεκτικὴ
ἀπάντησι :
τὰ πάντα !
Ναί,
τὰ ἐνθυμοῦμαι
ὅλα !
Πρώτιστα,
τὴν ἐντροπή,
ποὺ αἰσθανόμουνα
ὡς ῞Ελληνας,
γιὰ τὸ γελοιοδέστερο
αὐτὸ κατασκεύασμα
στὴν νεωτέρα
ἑλληνική μας
῾Ιστορία, ποὺ
μόνον σὰν «ὕβρις»,
μὲ τὴν ἔννοια
τοῦ ὅρου στὴν
ἀρχαία τραγῳδία,
θὰ μποροῦσε
νὰ χαρακτηρισθῇ.
Τὰ
παρανοϊκὰ
καὶ ἀμαθῆ
περιτρίμματα,
ποὺ ἡ κτηνώδης
βία ἀνέδυσε
στὴν ἐπιφάνεια
τῆς δημοσίας
ζωῆς, καὶ τά,
ἀκόμη θλιβερώτερα,
ἐνεργούμενα
καὶ εὐτελεῖς
θεράποντες
τῶν ἀπαιδεύτων
ἐκείνων.
Τὴν
ἀποσύνθεσι
τοῦ ἐθνικοῦ
καὶ κοινωνικοῦ
μας βίου, ποὺ
μὲ γιγάντια
βήματα προώθησαν
οἱ ἄθλιοι ἐκεῖνοι.
Τὰ
μύρια ἐγκλήματα
σὲ βάρος χιλιάδων
ἑλλήνων πολιτῶν
καὶ τά, ἀκόμη
πιὸ
καίρια, ἐγκλήματα
κατὰ τῆς ἐθνικῆς
μας ὑποστάσεως
: πιὸ συγκεκριμένα,
τὸ μέγα χάσμα,
ποὺ ἀνέσκαψαν,
ἀνάμεσα στὰ
δύο τμήματα
τοῦ ἐθνικοῦ
μας συνόλου,
τὸ στρατευμένο
καὶ τὸ μὴ στρατευμένο
· τὴν περιφρόνησι,
ποὺ ἐνέπνευσαν,
ἰδίως στὴν
νεότητα, μὲ
τὴν ἰταμὴ ταύτισί
τους, οἱ ἀνιστόρητοι
καὶ ἀπαίδευτοι,
πρὸς ὅλες τὶς
παραδοσιακὲς
ἀξίες, μὲ τὶς
ὁποῖες ἔζησε
καὶ συνετηρήθη
καὶ ἐμεγαλούργησε
μέχρι σήμερα,
παρὰ τὶς τόσες
ἀντίξοες καὶ
χαλεπὲς συγκυρίες
καὶ περιστάσεις,
ὁ ῾Ελληνισμός
· καὶ ἀκόμη
πιὸ ἁπτά, τὸ
φρικτὸ ἔγκλημα
τῆς κυπριακῆς
τραγῳδίας
(τὴν μεγαλύτερη
αὐτή, μετὰ τὴν
καταστροφὴ
τῆς ᾽Ιωνίας,
ἐθνικὴ συμφορὰ)
καὶ τὴν ὀλέθρια
θέσι, στὴν ὁποία
περιήγαγαν
τὶς ἐξωτερικές
μας σχέσεις
καὶ ἀπὸ τὴν
ὁποία τόσο
μοχθοῦμε, χρόνια
τώρα, νὰ ἐξέλθουμε
...
Ναὶ
τὰ ἐνθυμοῦμαι
ὅλα αὐτά. Καὶ
τὰ ἐνθυμοῦμαι
ὄχι ὡς ἄτομο.
᾽Αλλὰ ὡς μονάδα
τοῦ ἐθνικοῦ
μας συνόλου,
ποὺ θέλει νὰ
αἰσθάνεται,
πὼς καὶ ἀπὸ
μέσα της περνᾷ,
στὸ αἰώνιο
διάβα του, τὸ
ἀνέσπερο φῶς
τοῦ ῾Ελληνισμοῦ
... Καὶ διότι
πιστεύω, πὼς
ἡ συντήρησις
ἀκριβῶς καὶ
αὐτὴ ἡ ἐθνική
μας ἐπιβίωσις
θὰ ἐξασφαλισθοῦν
μόνον μὲ τὴν
διατήρησιν
τῆς ἐθνικῆς
μας μνήμης
.
Ναί,
εἶναι ζήτημα
ζωῆς, νὰ θυμούμαστε
τὰ πάντα !
῾Ως
πρὸς τὰ βιώματά
μου ὡς ἀτόμου,
ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ,
νὰ μὴ ᾽πῶ, τὶ
δὲν ἐξέχασα.
῾Η ἀπόλυτος
σιγή, ποὺ ἐτήρησα,
δὲν ὑπάρχει
λόγος νὰ τερματισθῇ.
῎Αλλωστε, τόσον
ἐδικαιώθη
ἐκ τῶν ὑστέρων,
καθὼς τοὐλάχιστον
γιὰ πολλοὺς
λόγους νομίζω.
᾽Ημπορῶ νὰ
εἰπῶ μονάχα,
καὶ μόνο τώρα,
πὼς «θέλω, μὰ
δὲν βολεῖ νὰ
λησμονήσω»
... ».-
|
