·        Ἀρνητικὰ τὰ «Συμπεράσματα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἐλσίνκι» τῆς 10.12.1999.

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

῾Υπὸ

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

 [ Ἄρθρον δημοσιευθὲν εἰς τὴν ἐφημερίδα «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»

εἰς 6 συνεχείας ἀπὸ 27.12.1999 ἕως καὶ  3.1.2000

καὶ εἰς τὸ περιοδικὸν ΙΣΤΟΡΙΟΓΝΩΣΙΑ, τεῦχος Μαρτίου 2000]

*******

Δ ι ά γ ρ α μ μ α

Α΄.

ΤΑ  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ  ΤΟΥ  ΕΛΣΙΝΚΙ

1.       Γενικότητες.

2.       Ἡ συνυπογραφή μας εἰς τὴν ἀναβάθμισι τῆς Τουρκίας.

3.       Ἡ ἐπιβαλλομένη παρακώλυσις τῆς ἀναβαθμίσεως.

4.       Οἱ περαιτέρω ὑποχωρήσεις μας. Ἐγκατάλειψις παγίων θέσεων.

Β΄.

Η  ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ  ΟΤΙ ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ  «ΣΥΝΟΡΙΑΚΕΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΣ

      ΚΑΙ  ΑΛΛΑ  ΣΧΕΤΙΚΑ  ΘΕΜΑΤΑ»

α)  Ἀναγνώρισις ὅτι ἐκκρεμοῦν «συνοριακὲς διαφορές.

β)  Οἱ προβαλλόμενες δικαιολογίες.  Ἀναίρεσις αὐτῶν.

γ) Ἡ δέσμευσί μας ἤδη μὲ τὸ κοινὸν μεταξὺ Ἑλλάδος-Τουρκίας ἀνακοινωθὲν τῆς Μαδρίτης τῆς 8^ης Ἰουλίου 1997.

δ) Ἡ δέσμευσί μας γιὰ «διαπραγματεύσεις» ἐπὶ ὅλων τῶν προβαλλομένων ἀπὸ τὴν Τουρκία θεμάτων.

ε) Ἡ ἀναγνώρισις ὡς ἐκκρεμῶν καὶ «ἄλλων σχετικῶν θεμάτων.

-   Ἀναγνώρισις τουρκικῆς μειονότητος εἰς τὴν Θράκην μας.

-  Ὁ ἀφοπλισμὸς τῶν νησιῶν μας τοῦ Αἰγαίου.

Γ΄.

Η  ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΙΣ  ΜΑΣ  ΜΕ  ΤΟ  ΔΙΕΘΝΕΣ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ  ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

α)  Ἀναγνώρισις πρωτοβουλίας καὶ εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸν Συμβούλιον.

β)  Ἡ ἀναρμοδιότης τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου.

γ)  «Πολιτικὴ» ἡ διένεξις, ὄχι «νομικὴ διαφορά».

δ)  «Πολιτικὴ» ἑπομένως καὶ ἡ ἐτυμηγορία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου.

        Οἱ ἐντεῦθεν   κίνδυνοι.

ε)  Ἐὰν ἐμμέναμεν εἰς τὸν «πολιτικὸν» χαρακτῆρα τῆς διενέξεως.

Δ΄.

Η ΕΝΤΑΞΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ

α)  Ἡ προϋπόθεσις τῆς «πολιτικῆς διευθετήσεως» τοῦ Κυπριακοῦ.

β)  Ἀνύπαρκτος, ἐὰν ὄχι δυσμενεστέρα ἡ νέα ρύθμισις.

Ε΄.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Α '.

ΤΑ  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ  ΤΟΥ  ΕΛΣΙΝΚΙ

1.- Γενικότητες.

Μὲ τὸ ὑπογραφὲν καὶ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα τὴν 10ην Δεκεμβρίου 1999 εἰς τὸ ῾Ελσίνκι κείμενο Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου συνεχίσθηκε μὲ περίσσεια ἀφροσύνης ἡ πορεία ὀλέθρου, τὴν ὁποία τὰ τελευταῖα χρόνια ἀκολουθοῦμε ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας πραγμάτων. ῎Ετσι ἡ  διακηρυχθεῖσα ὡς ἀκολουθουμένη ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ῾Ελλάδα πολιτικὴ τῆς «βῆμα πρὸς βῆμα προσεγγίσεως» μὲ τὴν Τουρκία δὲν εἶναι μόνον ἡμαρτημένη κατὰ τὴν ἀφετηρία της, ἀλλὰ καὶ ἐμπράκτως ἀποδεικνύεται, ἄλλη μιὰ φορά, ὡς πολιτικὴ τῶν «βῆμα πρὸς βῆμα ὑποχωρήσεων» καὶ ἄνευ ὅρων συνθηκολογήσεως.

Καὶ εἶναι ἡμαρτημένη κατὰ τὴν ἀφετηρία της ἡ κατεύθυνσις αὐτή, διότι «πολιτικὴ προσεγγίσεως» μόνον ὅταν τὴν πρωτοβουλία της ἔχει ἡ ἐπιτιθεμένη χώρα καὶ ἐπιδεικνύει μὲ αὐτὴν εἰλικρινῆ διάθεσιν, ὅπως ἀποστῇ ἀνόμων ἐπιθετικῶν ἐνεργειῶν της, ἀποκαθιστᾷ τοὺς συνδιαλεγομένους εἰς ἐπίπεδον ἰσομεροῦς εὐθύτητος καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ καρποφορήσῃ. Καὶ φυσικὰ «πολιτικὴ προσεγγίσεως» δὲν νοεῖται ἀσκουμένη ἀπὸ τὴν ὑφισταμένη τὰς ἀνόμους προκλήσεις καὶ ἐνεργείας  χώρα.᾽Αφοῦ τότε ἀναγκαίως θὰ συνεπάγεται εὐθεῖες ὑποχωρήσεις τῆς χώρας αὐτῆς, ἐμφανιζομένης ὡς ἐπιζητούσης αὐτῆς τὴν συνδιαλλαγήν. ῾Οπότε καὶ ἡ προκαλοῦσα χώρα, ἀγέρωχος καὶ ἀνένδοτος, αἰσθάνεται πλέον τὸ θῦμα της ὡς καμπτόμενον καὶ  ἐκλιπαροῦν τὴν συνδιαλλαγήν, ἐνισχύεται εἰς τὴν ἀδιαλλαξίαν της καὶ ὑπαγορεύει ἀνέτως αὐτὴ τοὺς ὅρους της, καλοῦσα τὸ θῦμα εἰς ταπεινωτικὴν συμμόρφωσιν.

Κάτι τέτοιο συνέβη ἀναμφισβητήτως καὶ τώρα. Διότι μὲ τήν, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, συνυπογραφὴν τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου καὶ κατὰ τὸ ἀναφερόμενον εἰς τὰς ῾Ελληνο-τουρκικὰς σχέσεις τμῆμα αὐτῶν, ἡ ῾Ελλὰς ταπεινωτικῶς συνεμορφώθη πρὸς ὅλες τὶς ἀνόμους, ἀπὸ ἀπόψεως Διεθνοῦς Δικαίου, ἀξιώσεις τῆς Τουρκίας, ἐγκαταλείπουσα πλήρως τὴν προηγουμένην πολιτικήν της ἐθνικῶς ἀξιοπρεποῦς ἀμύνης. Οἱ Τοῦρκοι ἀπολύτως τίποτε δὲν ἔδωσαν, ἀφοῦ ἐνέμειναν εἰς ὅλες τὶς ἄνομες ἀπὸ δεκαετιῶν εἰς βάρος μας ἀξιώσεις των. Καὶ μόνον ἐμεῖς παρεδώσαμε μὲ περίσσεια ἀπερισκεψίας αὐτὰ τὰ κλειδιὰ στοιχειώδους παραφυλακῆς  τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων καὶ συμφερόντων, αὐτῆς τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, ἡ ὁποία καὶ βαρύτατα τώρα κινδυνεύει.

Πράγματι :

2.- ῾Η συνυπογραφή μας εἰς τὴν ἀναβάθμισι τῆς Τουρκίας.

᾽Αφοῦ ἐπισήμως, διὰ στόματος τοῦ ῾Υπουργοῦ μας ᾽Εξωτερικῶν, εἴχαμε προαναγγείλει, ὅτι θὰ γίνουμε, χωρὶς νὰ ζητᾶμε τίποτε καὶ χωρὶς ὅρους, ἡ ἀτμομηχανὴ γιὰ τὴν εἴσοδο τῆς Τουρκίας εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν, ἤδη μὲ τὴν ἀνωτέρω ὁμόφωνη ἀπόφασι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, δηλαδὴ ὄντως χάρις εἰς τὴν ἰδική μας συνεργασία καὶ ὑπογραφή, ἀναβαθμίσθηκε ἡ Τουρκία εἰς τὴν κατηγορία τῶν ὑποψηφίων εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν χωρῶν. Μάλιστα καὶ χωρὶς νὰ συντρέχῃ καμμιὰ ἀπολύτως ἀπὸ τίς, σχετικῶς ἀξιούμενες ἀπὸ τὰ ἰσχύοντα κείμενα τῶν συνθηκῶν κλπ., ποὺ διέπουν τὴν ζωὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως, προϋποθέσεις. Αὐτὸ βεβαίως ἀποτελοῦσε σταθερὴ ἐπιθυμία καὶ ἐπιδίωξι τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας, κυρίως τῶν ἐξ αὐτῶν «μεγάλων», οἱ ὁποῖοι καὶ δὲν ἐδίστασαν νὰ παραθεωρήσουν τὰ πάντα, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν οἰκονομικό τους ἰμπεριαλισμό, ποὺ εἰς τὴν συγκεκριμένη περίπτωσι συνίσταται εἰς τὴν λεηλασία τῆς ἀγορᾶς τῆς γειτονικῆς μας, ἕξη δεκάδων ἑκατομμυρίων καὶ πλέον κατοίκων, χώρας. ᾽Επιδίωξι ὅμως συγχρόνως καὶ τῶν ῾Ηνωμένων Πολιτειῶν τῆς Βορείου ᾽Αμερικῆς, οἱ ὁποῖες, εἰς τὸ πλαίσιον προγράμματος ἐγκαθιδρύσεως προτεκτοράτων καὶ προγεφυρωμάτων ἰδίως εἰς τὸν γεωπολιτικῶς σημαντικώτατον γεωγραφικόν μας χῶρον, ἐπίσης δὲν διστάζουν νὰ ἐγκαταλείψουν ὅλες τὶς ἀρχὲς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ τῆς Διαπολιτειακῆς ᾽Ηθικῆς, ἀλλὰ καὶ νὰ στηρίξουν κάθε διεθνῆ ἀνομία.

3.- ῾Η ἐπιβαλλομένη παρακώλυσις τῆς ἀναβαθμίσεως.

Δυστυχῶς ὅμως αὐτό, δεδομένου ὅτι ἐχρειάζετο ὁμοφωνία, κατέστη δυνατόν μόνον καὶ μὲ τὴν ἰδική μας ὑπογραφή. ᾽Ενῷ εἴχαμε θεσμικῶς τὴν δυνατότητα νὰ παρακωλύσουμε τὴν ἀναβάθμισι αὐτὴ τῆς Τουρκίας, ἀρθρώνοντας ἕνα πλήρως δικαιολογημένο ΟΧΙ. ῞Ενα «ὄχι» ἀκαταμάχητα τεκμηριωμένο. Μὲ τὴν σταθερὴ καὶ ἀδιάκοπη ἐπίκλησι, ὅτι δὲν ἠμποροῦμε, νὰ ᾽ποῦμε τὸ «ναὶ» γιὰ μιὰ χώρα, ποὺ κατ᾽ ἐξακολούθησι, ἤδη ἀπὸ δεκαετίες, παρεβίασε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ παραβιάζῃ ἀσυστόλως τὸ Διεθνὲς Δίκαιο σὲ πάμπολλα πεδία, ἐπιβουλευομένη δὲ τώρα καὶ αὐτὴ τὴν ἐθνικὴ καὶ ἐδαφική μας ἀκεραιότητα : συγκεκριμένως, καὶ μὲ τὴν παράνομη εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ τοῦ 40%   περίπου τοῦ ἐδάφους τῆς Κύπρου, χώρας ἀνεξαρτήτου καὶ μέλους τοῦ Ο.Η.Ε., -  καὶ μὲ τὸν ἐποικισμὸ τῶν κατεχομένων, γιὰ τὴν δημογραφική τους ἀλλοίωσι,  -  καὶ μὲ τὸν ἐξοστρακισμὸ (οὐσιαστικὴ ἐξόντωσι) τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων τοῦ ῾Ελληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, - καὶ μὲ τὴν κατάργησι τῆς διεθνῶς κατωχυρωμένης αὐτονομίας τῶν νήσων ῎Ιμβρου καὶ Τενέδου καὶ τὴν συστηματικὴ ἔξωσι τοῦ ἀμιγῶς ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ των καὶ ἐποικισμοῦ των μὲ καταδίκους καὶ ἄλλους ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ εἰσκομισθέντες κατοίκους, -  καὶ μὲ τὶς καθημερινὲς παραβιάσεις τοῦ ἐθνικοῦ μας χώρου (ἐναερίου καὶ θαλασσίου), -  ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς σταθερῶς ἐπαναλαμβανόμενες διὰ στόματος τῶν κατὰ καιροὺς ἡγετῶν της καὶ ἄλλων ὑψηλῶν ἀξιωματούχων της, ἀκόμη καὶ πολὺ πρόσφατες, ἀξιώσεις της, μὲ τὶς ὁποῖες εὐθέως ἀμφισβητοῦνται διὰ διεθνῶν συνθηκῶν κατωχυρωμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα καὶ διεκδικοῦνται ἑκατοντάδες βραχονησίδες, ἀλλὰ καὶ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου μέχρι καὶ τῆς νοτίως τῆς Κρήτης μας Γαύδου.

«῎Οχι»,  μάλιστα, μὴ περιοριζόμενο εἰς τὴν ἐπίκλησι τῶν ἀνωτέρω ἀκαταμαχήτων ἀληθειῶν. ᾽Αλλὰ συνοδευόμενο καὶ ἀπὸ ρητὸ αἴτημά μας, ὅπως ἡ Εὐρωπαϊκὴ ῞Ενωσις ἀξιώσῃ ἀπὸ τὴν Τουρκία νὰ συμμορφωθῇ, ἐπὶ τέλους ὄχι πρὸς ἰδικές μας ἐπιθυμίες, ἀλλὰ πρὸς τὰ ἐπανειλημμένα ψηφίσματα καὶ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου ᾽Ασφαλείας καὶ ἄλλων ὀργάνων τοῦ Ο.Η.Ε., ὡς καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, περὶ ἀποχωρήσεώς της ἀπὸ τὴν κατεχομένη Κύπρο. Καθὼς καὶ νὰ παύσῃ τὴν καθημερινὴ ἄνομη καὶ ἀντίθετη πρὸς τὸ Διεθνὲς Δίκαιο ἔναντι τῆς χώρας μας συμπεριφορά της. Αἴτημα δὲ πλαισιούμενο καὶ ἀπὸ τὴν ὑπόμνησι πρὸς τοὺς ἑταίρους μας τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως, ἀλλὰ καὶ τὶς Η.Π.Α., ὅτι, ὅπως εἰς τὴν περίπτωσι τῆς Νοτιοσλαβίας ἐνήργησαν γιὰ τὸ Κοσσυφοπέδιο, ἀκόμη καὶ ἐνόπλως, χάριν ὑποτίθεται ἀρχῶν τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, καὶ μάλιστα, καίτοι τοῦ σκοποῦ τούτου δεινῶς ἀμφισβητουμένου, χωρὶς διεθνῆ ἢ ἔστω ἐνδονατοϊκὴ νομιμοποίησι, ἐβοηθήθησαν δὲ εἰς αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ῾Ελλάδα· ἔτσι καὶ κατὰ μείζονα λόγον ἐπιβάλλεται νὰ ἐνεργήσουν ἔναντι  τῆς Τουρκίας ὄχι πλέον μὲ ἀμφισβητουμένους σκοποὺς καὶ αὐθαιρέτως, ὅπως ἔγινεν εἰς τὴν περίπτωσι τῆς Νοτιοσλαβίας (Κοσσυφοπεδίου), ἀλλὰ μὲ βάσι τὴν διεθνῆ νομιμοποίησι, ποὺ παρέχουν οἱ καταδικαστικὲς τῶν ἐνεργειῶν τῆς Τουρκίας ἀποφάσεις τῶν διεθνῶν, ὡς ἀνωτέρω, ὀργάνων καὶ ἀκριβῶς πρὸς ἐκτέλεσιν τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν. Νὰ ἐνεργήσουν δὲ ἔτσι, διότι ἀλλιῶς ἐπιδεικνύουν ἁπλῶς καὶ ἀσυστόλως τὴν ἀπύθμενη ὑποκρισία τους μὲ τὴν χρῆσι δύο μέτρων καὶ δύο σταθμῶν, καὶ μάλιστα εἰς βάρος τῆς συμμάχου καὶ ἑταίρου των ῾Ελλάδος, καὶ αὐτὸ πρὸς χάριν τρίτης χώρας, τῆς Τουρκίας εἰς τὴν περίπτωσι, στρατοκρατουμένης καὶ ἐκ τῶν πρωταγωνιστριῶν εἰς τὴν παραβίασι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ αὐτῶν τῶν ἰδίων της πολιτῶν.

῎Επρεπε νὰ εἴχαμε ἐγκαίρως συνειδητοποιήσει τὴν ἀνάγκη σταθερᾶς προβολῆς καὶ ἀπαρασαλεύτου ἐμμονῆς σὲ τέτοιες θέσεις. Οἱ ὁποῖες καὶ εἶναι λογικῶς ἀπροσμάχητες. ῾Οπότε καὶ οἱ ἑταῖροι μας, διακαῶς ἐπιθυμοῦντες χάριν τῶν ἰδικῶν τους ἀποκλειστικῶς συμφερόντων τὴν εἴσοδο τῆς Τουρκίας εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν, ἐπειγόμενοι δὲ καί,  μὲ τὴν ἰδική μας ἀπροσμάχητη ἄρνησι, μὴ δυνάμενοι νὰ πράξουν ἄλλως, ἀσφαλῶς θὰ συνέβαλαν ἀποφασιστικῶς εἰς τὴν ἄρσιν τῶν διεθνῶν ἀνομιῶν τῆς Τουρκίας καὶ τὴν περαιτέρω παῦσι τῶν καθημερινῶν τουρκικῶν προκλήσεων. ᾽Αφοῦ καὶ ἡ Τουρκία, ἀντιλαμβανομένη τότε, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν, νὰ ἐμπαίζῃ συνεχῶς τὴν διεθνῆ κοινότητα μὲ τὸ νὰ καταφρονῇ εἰς τὸ διηνεκὲς τὶς ἐκ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ὑποχρεώσεις της, ἀσφαλῶς θὰ συνεμορφοῦτο, ἀκριβῶς εἰς τὸ πλαίσιον μερίμνης της, ὅπως ἐπιλύσῃ  χρόνια ἐσωτερικά της προβλήματα, τὰ ὁποῖα τώρα, λόγῳ ἀδιεξόδου, καὶ ἐκτρέφουν τὴν ἀχαλίνωτη ἐπιθετικότητά της.

4.- Οἱ περαιτέρω ὑποχωρήσεις μας.᾽Εγκατάλειψις παγίων θέσεων.

Δυστυχῶς ὅμως δὲν περιορισθήκαμε εἰς τὸ νὰ συναινέσουμε εἰς τὴν προαγωγὴ τῆς Τουρκίας εἰς τὴν θέσι ὑποψηφίας γιὰ τὴν Εὐρωπαϊκὴ ῞Ενωσι χώρας. ᾽Επὶ τέλους κάτι τέτοιο ἀπὸ μόνο του θὰ δημιουργοῦσε προβλήματα γιὰ τὴν τελευταία αὐτή, ἐὰν σοβαρῶς ἐνέκυπτε εἰς τὴν ἐξέτασι τοῦ πρωταρχικοῦ θέματος, κατὰ πόσον ἡ Τουρκία ἀνταποκρίνεται εἰς τὰ θεσμικά  της κριτήρια διὰ τὴν συμμετοχήν. Διότι ἐκάναμε καὶ κάτι τρίς χειρότερο. Προέβημεν, χωρὶς καμμιὰ ἀνάγκη, καὶ σὲ περαιτέρω ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες παραχωρήσεις.

Πράγματι, μὲ μόνη τὴν ἁπλῆν συγκατάθεσίν μας εἰς τὴν ὑποψηφιότητα τῆς Τουρκίας θὰ κατελύετο ὁλοσχερῶς  ἡ μέχρι τώρα παγία καὶ μόνον ὑποκριτικὴ μομφὴ τῶν ἑταίρων μας, ὅτι δῆθεν μόνον ἐμεῖς εἴμεθα τὸ ἐν προκειμένῳ ἐμπόδιον. Χωρὶς λοιπὸν νὰ εἶναι ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἀναγκαῖον, ἐν τούτοις προσυπεγράψαμεν ἐπὶ πλέον, μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῶν σημείων, εἰδικώτερον, 4, 9 καὶ 12 τῶν συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, καὶ προϋποθέσεις, ἐμφανιζόμενες ὡς βαρύνουσες δῆθεν τὴν Τουρκία, οἱ ὁποῖες ὅμως εἰς τὴν πραγματικότητα, γιὰ τοὺς γνωρίζοντες γραφὴ καὶ ἀνάγνωσι, ἀποτελοῦν βαρύτατες δεσμεύσεις μόνον γιὰ τὴν χώρα μας. ᾽Αφοῦ συνιστοῦν ὁλοσχερῆ ἐγκατάλειψι παγίων ἐπὶ δεκαετίες θέσεων τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς καὶ θέτουν ὑπὸ ἄμεση διακινδύνευσι κυριαρχικά μας ἐπὶ ἑλληνικοῦ χώρου δικαιώματα. Συγκεκριμένως :

Β'.

Η  ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ  ΟΤΙ  ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ

«ΣΥΝΟΡΙΑΚΕΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΚΑΙ  ΑΛΛΑ  ΣΧΕΤΙΚΑ  ΘΕΜΑΤΑ»

  Εἰς τὸ ΣΗΜΕΙΟΝ 4 τῶν Συμπερασμάτων του τὸ Εὐρωπαϊκὸν Συμβούλιον,  κατὰ λέξιν :

ἐδάφιον 4 :  « ... τονίζει τὴν ἀρχὴ τῆς εἰρηνικῆς διευθετήσεως διαφορῶν σύμφωνα μὲ τὸν χάρτη τοῦ Ο.Η.Ε. καὶ προτρέπει τὰ ὑποψήφια κράτη νὰ καταβάλουν κάθε προσπάθεια νὰ ἐπιλύσουν ὅλες τὶς ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα».

ἐδάφιον 5  :   « Σὲ περίπτωσι ποὺ ἀποτύχουν, θὰ πρέπει μέσα σὲ λογικὸ χρονικὸ διάστημα νὰ θέσουν τὶς ἐκκρεμοῦσες διαφορὲς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο».

ἐδάφιον 6  :  « Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο θὰ ἀνασκοπήσῃ τὴν κατάστασι σὲ σχέσι μὲ αὐτὲς τὶς διαφορές, εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾷ τὶς ἐπιπτώσεις ἐπὶ τῆς ἐνταξιακῆς διαδικασίας καὶ προκειμένου νὰ προωθήσῃ τὴν διευθέτησί τους μέχρι τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, τὸ ἀργότερον ὡς τὸ τέλος τοῦ 2004 ».  

Γιὰ κάθε καλόπιστο, ποὺ γνωρίζει ἀνάγνωσι καὶ γραφή, αὐτὰ σημαίνουν τὰ ἀκόλουθα :

α)᾽Αναγνώρισις ὅτι ἐκκρεμοῦν «συνοριακὲς διαφορές».

Πρῶτον,  ὅτι ἡ ῾Ελλὰς ἐνυπογράφως πλέον ἀναγνωρίζει, ὅτι εἰς τὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Τουρκία «ἐκκρεμοῦν συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα». ῎Ετσι διὰ πρώτην φορὰν ὄχι μόνον ἐγκαταλείπεται μὲ τόσον ρητὸν τρόπον ἡ θέσις μας δεκαετιῶν, ὅτι μὲ τὴν Τουρκία ἡ μόνη διαφορά μας συνίσταται εἰς τὴν ὁριοθέτησιν τῆς ὑφαλοκρηπίδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ καὶ προσχωροῦμε, ἀντιθέτως, εἰς ἀποδοχὴν τῆς παγίας τουρκικῆς θέσεως, ὅτι μᾶς χωρίζουν μὲ αὐτὴν «συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα»! Καὶ μάλιστα, ὅτι αὐτὲς οἱ συνοριακὲς διαφορὲς εἶναι «ἐκκρεμοῦσες», χαρακτηρισμός, ποὺ συνιστᾷ εὐθεῖα ἀποδοκιμασία ἐκ μέρους μας τῆς μέχρι τοῦδε θέσεώς μας, ὅτι δὲν ἔχουμε «συνοριακὲς διαφορὲς» μὲ τὴν Τουρκία. ῎Ετσι αὐτοαναιρούμενοι, διακηρύσσομεν πλέον διεθνῶς καὶ ἐνυπογράφως, ὅτι μέχρι τώρα δὲν ξέραμε, ἐπὶ θεμελιώδους σημείου τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, τὶ ὑπεστηρίζαμε !

β) Οἱ προβαλλόμενες δικαιολογίες.᾽Αναίρεσις αὐτῶν.

Εἰς τὴν αὐτόφωρη αὐτὴ ἐθνική μας συνθηκολόγησι δίδονται ἑρμηνεῖες καὶ προσφέρονται καὶ ἐπισήμως δικαιολογίες ἀσύστατες, ποὺ μόνον πικρὴ  θυμηδία, γιὰ κάθε σκεπτόμενον ῞Ελληνα, προκαλοῦν : Συγκεκριμένως, ὅτι ἡ ῾Ελλὰς ἐξακολουθεῖ νὰ μὴ ἀναγνωρίζῃ ἄλλη διαφορὰ μὲ τὴν Τουρκία ἐκτὸς ἀπὸ ἐκείνη τῆς ὁριοθετήσεως τῆς ὑφαλοκρηπίδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. ῞Οτι, ἐὰν εἰς τὸ ἀνωτέρω κείμενον τῶν συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου ἐπελέγη ὁ πληθυντικὸς ἀριθμὸς καὶ γίνεται λόγος γιὰ «διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα», καὶ ὄχι γιὰ «μία», τὴν συγκεκριμένη περὶ τὴν ὑφαλοκρηπῖδα, διαφορά, αὐτὸ ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι τὰ ἐν λόγῳ συμπεράσματα δὲν ἀναφέρονται εἰς μόνη τὴν Τουρκία, ἀλλὰ καὶ στὶς ἄλλες δώδεκα συνυποψήφιές της χῶρες. ῞Οτι ἐπελέγη ἡ παραπάνω γενικόλογη διατύπωσις προκειμένου νὰ καλυφθῇ ὅλο τὸ φάσμα τῶν σχετικῶν προβλημάτων.

Τέτοιες δικαιολογίες, ἐπισήμως μάλιστα ἀρθρούμενες, εἶναι βεβαίως καὶ λογικῶς ἑτοιμόρροπες. ᾽Αφοῦ ἡ τελευταία, περὶ τῆς ἀνάγκης γενικωτέρας διατυπώσεως, ἀναιρεῖ τὴν πρώτη, περὶ ἐμμονῆς μας εἰς τὴν θέσιν τῆς μιᾶς καὶ μόνον διαφορᾶς μας μὲ τὴν Τουρκία. ᾽Ενῷ, ἐξ ἄλλου, γιὰ καμμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὶς ὑποψήφιες εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν χῶρες δὲν ἠκούσθη ποτέ, ὅτι προέβαλε ζήτημα «συνοριακῶν διαφορῶν» της  καὶ «ἄλλων σχετικῶν θεμάτων» μὲ γειτονική της χώρα, ὥστε νὰ καλύπτῃ καὶ τὴν περίπτωσί της ἡ ἀνωτέρω εἰς πληθυντικὸν ἀριθμὸν διατύπωσις. ᾽Εκτὸς ὅμως τῶν ἀπροσμαχήτων αὐτῶν, τέτοια λογικὴ περὶ τοῦ τρόπου ἀσκήσεως τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς εἶναι κυριολεκτικῶς παγκοσμίως πρωτόγνωρη ! Διότι ὅσοι ἔχουν καὶ στοιχειωδῶς μόνον μυηθῆ εἰς τοὺς κανόνας τῆς διπλωματικῆς τακτικῆς, καλῶς γνωρίζουν, ὅτι ἡ διπλωματικὴ γλῶσσα ἠμπορεῖ, νὰ εἶναι διφορουμένη εἰς τὸ στάδιον τῶν προφορικῶν δηλώσεων, διαβουλεύσεων καὶ συνεννοήσεων, ἀλλὰ ὅταν πρόκειται γιὰ γραπτὴ διατύπωσι ἀπόψεων καὶ συμφωνιῶν, πάντοτε ἐπιβάλλεται, ἀκριβῶς πρὸς ἀποφυγὴ παρερμηνειῶν καὶ μελλοντικῶν ἐξ αὐτῶν ἐρίδων, νὰ εἶναι μόνον μονοσήμαντη. Δι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ πασίγνωστο φαινόμενο σὲ διεθνεῖς συναντήσεις, προκειμένου νὰ ἀπολήξουν σὲ συγκεκριμένη συμφωνία, νὰ ἀναλίσκωνται μερικὲς φορὲς ὁλόκληρες, ἀκόμη καὶ πολυήμερες, συνεδριάσεις, ἀκόμη καὶ γιὰ μιὰ μόνον λέξι, ἐὰν δηλαδὴ θὰ ἐπιλεγῇ ἡ χρῆσις αὐτῆς ἢ ἄλλης παραπλησίας, συγγενοῦς νοήματος. ῎Αλλωστε, ὅπως τὰ ᾽Εγχειρίδια καὶ Συστήματα Διπλωματίας ἐπισημαίνουν, αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος, διὰ τὸν ὁποῖον εἶχε καθιερωθῆ κατὰ τὸ παρελθὸν ὡς διεθνὴς γλῶσσα τῆς διπλωματίας ἡ Γαλλική. Διότι δηλαδὴ ἡ γλῶσσα αὐτὴ μὲ τὸν πλοῦτον τοῦ λεξιλογίου της, καλύπτοντος ὅλες τὶς νοητὲς ἀποχρώσεις, προσφέρει ἀκριβῶς λέξεις μονοσημάντους, ἱκανοποιούσας κατὰ τὸ δυνατὸν τὴν ἐν λόγῳ μέριμναν σαφηνείας καὶ ἀκριβολογίας. ῎Ετσι μὲ τὴν ἀποδοχή, διεθνῶς ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα μόνον, τῆς πρακτικῆς τῶν γενικολόγων διατυπώσεων εἶναι ὁλοφάνερο σὲ ποιὸ βάραθρο τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων ὁδηγούμεθα.

γ) ῾Η δέσμευσί μας ἤδη μὲ τὸ κοινὸν μεταξὺ ῾Ελλάδος  -  Τουρκίας

      ἀνακοινωθὲν τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης ᾽Ιουλίου 1997.

Καὶ ἀκόμη : Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ ὁμιλοῦμε σοβαρῶς, ὅτι δῆθεν ἐμμένουμε εἰς τὴν θέσιν μας δεκαετιῶν, ὅτι δὲν ἔχουμε μὲ τὴν Τουρκίαν ἄλλη διαφορὰ ἀπὸ ἐκείνην τῆς ὁριοθετήσεως τῆς ὑφαλοκρηπίδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, ὅταν τὴν θέσιν μας αὐτὴ τὴν ἔχουμε ἤδη ἀπὸ διετίας καὶ πλέον, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν δηλαδὴ τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως, ἔστω ὑπὸ ἄλλον ῾Υπουργὸν ᾽Εξωτερικῶν (τὸν προηγούμενον), ἐνυπογράφως ἐγκαταλείψει ;

Πράγματι, ὅπως καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν δημοσίως ἔχω ἐπισημάνει, μὲ τὸ 4ο σημεῖο τοῦ κοινοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης ᾽Ιουλίου 1997 ῾Ελλὰς καὶ Τουρκία δεσμευθήκαμε ἀμοιβαίως σὲ «σεβασμὸ στὰ νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα τῆς κάθε χώρας στὸ Αἰγαῖο, τὰ ὁποῖα ἔχουν μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τους» . ᾽Αλλὰ οἱ πάντες γνωρίζουν, ὅτι καὶ στὸ Διεθνὲς Δίκαιο ὅταν τὰ «συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα» ἑνὸς κράτους εἶναι «νόμιμα», ὀνομάζονται  «δικαιώματα»  καὶ ἀσκοῦνται ὡς τοιαῦτα, ἀνεξαρτήτως ἐὰν ἔχουν ἢ ὄχι  «μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνική του κυριαρχία». ῾Η ἐπιλεγεῖσα ἑπομένως τότε διατύπωσις, σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὸν ὅρο  «ζωτικά», ποὺ ἐνθυμίζει τὴν ἀξίωσι τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας γιὰ  «ζωτικὸ χῶρο», μόνον τὴν κερκόπορτα τῆς τουρκικῆς ἐπεκτατικῆς βουλιμίας ἄνοιξε, νομίμως πλέον ! ᾽Αφοῦ ἠμπορεῖ ἀνέτως νὰ ἑρμηνευθῇ ὡς ἔμμεσος καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα ἀναγνώρισις  δικαιωμάτων  τῆς Τουρκίας εἰς τὸ Αἰγαῖο, ἐνῷ τέτοια κατὰ τὸ Διεθνὲς δίκαιο καὶ τὶς ἰσχύουσες διεθνεῖς συνθῆκες δὲν ὑπάρχουν. Τοῦ τελευταίου δὲ αὐτοῦ νομικοῦ γιὰ τὶς τουρκικὲς ἐπιδιώξεις προσκόμματος ἀναιρεθέντος πλέον, μὲ τὴν ἄφρονα ἐκείνην συνυπογραφήν μας,  κατὰ τὴν ἄλλη ἀρχὴ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ὅτι καὶ ἁπλᾶ  «συμφέροντα»  ἢ  «ἐνδιαφέροντα», δηλαδὴ καὶ προτοῦ νὰ καταστοῦν «δικαιώματα», ἠμποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο συμβατικῆς μεταξὺ τῶν κρατῶν δεσμεύσεως.

Μὲ τὸ 5ο πάλι σημεῖο τοῦ ἰδίου ἀνακοινωθέντος, μὲ τὸ ὁποῖο συνεφωνήθη ἐπίσης τότε «δέσμευσι ἀποφυγῆς μονομερῶν ἐνεργειῶν στὴ βάσι τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ τῆς ἐπιθυμίας, ὥστε νὰ ἀποτραποῦν συγκρούσεις ὀφειλόμενες σὲ παρεξήγησι», εἴχαμε ἤδη ὑπονομεύσει καὶ αὐτὴν τὴν δυνατότητα, ποὺ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον τῆς θαλάσσης μᾶς ἔδιδε, τῆς ἐπεκτάσεως μὲ μονομερῆ μας δήλωσι τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης μας (χωρικῶν ὑδάτων) στὰ δώδεκα μίλια. ᾽Επέκτασι, ποὺ θὰ κατέλυε νομικῶς ἀρκετὲς τουρκικὲς ἀμφισβητήσεις, ἀλλὰ εἰς τὴν ὁποία ἀφρόνως μέχρι σήμερα, μὲ βλάβη τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων, καὶ δὲν προήλθαμε, καὶ ἔκτοτε, ἀπὸ τὴν θλιβερὴ ἐκείνη συμφωνία τῆς Μαδρίτης, ἐπαύσαμε ἀκόμη καὶ τὴν ἁπλῆ ἀναφορά.

Εἶναι, ἑπομένως, ὁλοφάνερο, ὅτι μὲ τὴν ὑπόμνησι καὶ ἐπίκλησι ὄχι μόνον τῶν ἐπὶ τοῦ προκειμένου σαφῶν συμπερασμάτων τῆς Εὐρωπαϊκῆς ᾽Επιτροπῆς τοῦ ῾Ελσίνκι, ἀλλὰ καὶ τῶν προηγουμένων δεσμεύσεών μας ἀπὸ τὸ κοινὸν ἀνακοινωθὲν μὲ τὴν Τουρκία τῆς 8ης ᾽Ιουλίου 1997, ἡ τελευταία αὐτὴ καὶ οἱ ἐπιβλέποντες προστάτες της ἑταῖροι μας θὰ ἐξουδετερώσουν ἀνέτως κάθε ἀπόπειρά μας ἐπανόδου εἰς τὴν ἐνυπογράφως ἐγκαταλειφθεῖσαν ἤδη ἀπὸ τὸ 1997, προηγουμένην καὶ σταθερὰν ἐπὶ δεκαετίες θέσιν τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, περὶ μιᾶς μόνον διαφορᾶς μας, αὐτῆς γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπίδα, μὲ τὴν Τουρκία. ᾽Αντίθετη θεώρησι μόνον τὴν ἄτεχνη συγκάλυψι βαρυτάτου ἐθνικοῦ μας ἀστοχήματος ὑπηρετεῖ.

δ) ῾Η  δέσμευσί  μας  γιὰ  «διαπραγματεύσεις»  ἐπὶ  ὅλων  τῶν

      προβαλλομένων ἀπὸ τὴν Τουρκία θεμάτων.

Δεύτερον, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεγνωρίσαμεν διεθνῶς καὶ ἐνυπογράφως, ὡς ἀνωτέρω, τὴν ὕπαρξιν «ἐκκρεμουσῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων» μὲ τὴν Τουρκία, ἀλλὰ καὶ δεσμευθήκαμε, νὰ προέλθουμε μὲ αὐτὴν σὲ διαπραγματεύσεις ἐπ᾽ αὐτῶν. Αὐτὸ εὐθέως συνάγεται ἀπὸ τὴν ρητὴ ἀναφορὰ τοῦ ἀνωτέρω ἐδαφίου 4, τοῦ σημείου 4, τῶν συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου εἰς «τὴν ἀρχὴ τῆς εἰρηνικῆς διευθετήσεως διαφορῶν σύμφωνα μὲ τὸν χάρτη τοῦ Ο.Η.Ε.». Μὲ τὴν ἀναφορὰ δηλαδὴ εἰς τὸ ἄρθρον 33 παράγρ. 1 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ο.Η.Ε., τὸ ὁποῖον ὁρίζει, ὅτι «Τὰ ἐνδιαφερόμενα μέρη εὶς πᾶσαν διαφορὰν ... θὰ ἐπιζητοῦν πρωτίστως τὴν λύσιν τῆς διαφορᾶς διὰ διαπραγματεύσεων, ἐρεύνης, μεσολαβήσεως, συνδιαλλαγῆς, διαιτησίας, δικαστικοῦ διακανονισμοῦ, προσφυγῆς εἰς τοπικὰς ὀργανώσεις ἢ διευθετήσεις ἢ ἄλλων εἰρηνικῶν μέσων τῆς ἐκλογῆς των». Καὶ βεβαίως, μὲ τὴν ἐπιλεγεῖσα ἀναφορά, ἀορίστως εἰς τὴν «ἀρχὴ τῆς εἰρηνικῆς διευθετήσεως διαφορῶν», προδήλως ἐπεδιώχθη νὰ συγκαλυφθῇ ἡ ἐν προκειμένῳ δέσμευσις καὶ τῆς ῾Ελλάδος ὡς «ἐνδιαφερομένου μέρους» (κατὰ τὸ ἀνωτέρω ἄρθρον 33 παράγρ.1 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ο.Η.Ε.), ὅταν μάλιστα ἡ ἀκολουθοῦσα, ὡς ἀνωτέρω, «προτροπὴ» ἀναφέρεται ρητῶς μόνον εἰς τὰ «ὑποψήφια κράτη». ᾽Αλλὰ καὶ ἡ τελευταία αὐτὴ διατύπωσις μόνον πρὸς συγκάλυψιν καὶ ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐτέθη οὕτως, ἀφοῦ «διαφορὲς» μόνον μετ᾽ ἄλλης χώρας νοοῦνται ὑπάρχουσες (δὲν νοεῖται διαφορὰ μιᾶς χώρας μὲ τὸν ἑαυτόν της !), καὶ ἑπομένως, ὅταν ἡ Τουρκία ἐπικαλεῖται «συνοριακὲς καὶ δι᾽ ἄλλα σχετικὰ θέματα διαφορὲς» της μὲ τὴν ῾Ελλάδα καὶ ἐμεῖς ἀφρόνως ἀποδεχόμαστε τὴν ὕπαρξί τους, εἶναι ὁλοφάνερο, ὅτι καὶ ἡ, χρονικῶς προηγουμένη, ἐπιτασσομένη ὑποχρέωσις σεβασμοῦ τῆς ἀρχῆς τῆς «εἰρηνικῆς διευθετήσεως διαφορῶν» δεσμεύει καὶ τήν, ὑπογράψασα ἄλλωστε τὰ συμπεράσματα, ῾Ελλάδα.  ῎Ετσι ἐδεσμεύθημεν καὶ θὰ ἀναγκασθοῦμε νὰ συρθοῦμε πλέον κατὰ τὸ θέλημα τῆς Τουρκίας, καὶ μάλιστα ὄχι μόνον εἰς «διαπραγματεύσεις», ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους τοὺς ἄλλους, ὡς ἀνωτέρω, τρόπους «εἰρηνικῆς διευθετήσεως διαφορῶν» μέχρι τοῦ «δικαστικοῦ διακανονισμοῦ» αὐτῶν, ἐπὶ ὅλων τῶν ἐξωφρενικῶν ἐπεκτατικῶν ἀξιώσεων τῆς Τουρκίας.

Καὶ τότε οἱ εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας, πρόθυμοι χάριν τῶν ἰδίων των συμφερόντων νὰ ἱκανοποιήσουν εἰς ὅλα τὴν Τουρκίαν, θὰ ἠμπορέσουν νὰ μᾶς πειθαναγκάσουν καὶ εἰς ὀλέθριες «μεσολαβήσεις», ἢ «συνδιαλλαγὲς», ἢ «διαιτησίες» καὶ νὰ ξαναζήσῃ ἔτσι ἡ ῾Ελλὰς τραγωδίαν διαμεσολαβητῶν, διαιτητῶν καὶ γνωματεύσεων τοῦ τύπου τῆς ἐπιτροπῆς Badinter, μὲ τὴν ἐλεεινή, παναθλία καὶ δολερὴν ἐκείνη γνωμάτευσί της, ὅτι τὸ τεχνητὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων εἶναι δεκτὸ εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν οἰκογένεια, καίτοι οἰκειοποιούμενο τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ σύμβολα ἀρχαιοελληνικὰ (τὸν ῞Ηλιον τῆς Βεργίνας κλπ.) καὶ παρὰ τὶς ἐπεκτατικὲς διατάξεις τοῦ Συντάγματός του ! Μὴ ἀντιταχθῇ δέ, ὅτι θὰ ἠμποροῦμε, νὰ ἀποκλείσουμε μὴ συμφέροντα εἰς ἡμᾶς «μέσα εἰρηνικῆς διευθετήσεως τῶν διαφορῶν», διότι ἡ περὶ τούτου πρόνοια ἐν τέλει τοῦ ἀνωτέρω ἄρθρου 33 παράγρ. 1 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ο.Η.Ε. περιορίζει τὴν δυνατότητα «ἐκλογῆς» τῶν «ἐνδιαφερομένων μερῶν»  εἰς μόνα τὰ «ἄλλα εἰρηνικὰ μέσα», δηλαδὴ μόνον εἰς τὰ μὴ μνημονευόμενα εἰς τὸ ἄρθρον αὐτὸ εἰδικῶς.

᾽Εφρόντισεν ἄλλωστε καὶ ὁ Τοῦρκος Πρωθυπουργὸς ᾽Ετσεβίτ, κυνικώτατα, ρητῶς καὶ εὐθέως ἤδη νὰ μᾶς διαμηνύσει, τὸ τί, κατόπιν τῶν συμπερασμάτων τοῦ ῾Ελσίνκι, μᾶς περιμένει, μὲ τὰ ὅσα εἰς τὴν Τουρκικὴν ᾽Εθνοσυνέλευσιν ἐτόνισεν, ὅτι δηλαδὴ τὰ «θέματα τοῦ Αἰγαίου» θὰ λυθοῦν προτοῦ κἂν νὰ ἔλθουν πρὸς ἐπίλυσι ἐνώπιον τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου ! ...

ε) ῾Η ἀναγνώρισις ὡς ἐκκρεμῶν καὶ «ἄλλων σχετικῶν θεμάτων».

Τρίτον, ὅτι ἡ ἀνωτέρω πανηγυρικὴ ἐκ μέρους μας ἀναγνώρισις ὅλων τῶν προβαλλομένων ἀπὸ τὴν Τουρκία ἀξιώσεων ὡς «ἐκκρεμῶν διαφορῶν» καὶ ἡ δέσμευσίς μας  περὶ διαπραγματεύσεων ἐπ᾽ αὐτῶν μαζί της δὲν περιορίζονται μόνον εἰς τὶς «ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορές», ἀλλὰ ἐκτείνεται ρητῶς καὶ  «εἰς ἄλλα σχετικὰ θέματα» !  Οἱ πάντες δὲ γνωρίζουν, ὅτι «ἄλλα σχετικὰ θέματα» γιὰ τὴν Τουρκία εἶναι, -  δηλαδὴ προβάλλονται ἀπὸ αὐτὴν ἐπὶ τοῦ παρόντος κυρίως αὐτά, χωρὶς νὰ εἶναι βέβαιον, ὅτι εἰς τὸ μέλλον δὲν θὰ προσθέσουν καὶ ἄλλα ! - καὶ ἡ Θράκη μας, καὶ ἡ ἀμυντικὴ θωράκισις τῶν ἐγγὺς τῶν Μικρασιατικῶν ἀκτῶν νησιῶν μας.

- ᾽Αναγνώρισις τουρκικῆς μειονότητος εἰς τὴν Θράκην μας.

῎Ετσι μετὰ βεβαιότητος πλέον ἀναμένεται, νὰ θέσῃ ἡ Τουρκία ἐκ τῶν πρώτων θέμα ἀναγνωρίσεως τουρκικῆς μειονότητος εἰς τὴν Θράκην, κατ᾽ ἀπόκλισιν τῶν ὁριζομένων εἰς τὴν συνθήκην τῆς Λωζάννης, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ ῾Ελλάς, καίτοι ἡττημένη, ἀνεγνώρισεν ἔναντι τῆς νικητρίας τότε Τουρκίας τὴν ὕπαρξιν εἰς τὴν ῾Ελλάδα μόνον μουσουλμανικῆς, ὄχι δὲ τουρκικῆς μειονότητος. ᾽Αλλὰ τότε ἡ διπλωματία μας δὲν ἐκινεῖτο μὲ ἀτάσθαλον καὶ ἀνερμάτιστον τρόπον, ἡγεῖτο δὲ τῆς ἀντιπροσωπείας μας ὁ ἕνας καὶ μοναδικός, ὁ ὄντως Μέγας ᾽Ελευθέριος Βενιζέλος. ῾Ο ὁποῖος καὶ τεκμηριωμένως ἐπέτυχε τὴν ρύθμισιν αὐτήν, δεδομένου, ὅτι οἱ ἀπομείναντες εἰς τὴν ῾Ελλάδα μουσουλμάνοι δὲν εἶναι ἀναγκαίως καὶ Τοῦρκοι, ἀλλὰ συμπεριλαμβάνουν εἰς ὑψηλὰ ποσοστὰ καὶ Πομάκους (ἐκ τοῦ ἀρχαίου θρακικοῦ φύλου τῶν ᾽Αγριάνων, συμπολεμιστῶν τοῦ Μεγάλου ᾽Αλεξάνδρου) καὶ ἀθιγγάνους. ᾽Αφήσαμεν ὅμως ἔκτοτε μὲ θρηνητικὴ ἐπὶ δεκαετίες ἀδιαφορία ἐλεύθερη τὴν τουρκικὴ προπαγάνδα, ἐπιδιώκουσα περίπου τὴν ἰσοπέδωσι ὅλων αὐτῶν. Καὶ τώρα ἐπιδιώκεται καὶ ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ ἡ ἀνατροπὴ τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης, διὰ νὰ δρομολογηθῇ ἀκολούθως ἐν καιρῷ, μὲ τὴν ἀνωτέρω πλαστὴ πληθυσμιακὴ ἐξομοίωσι, ἀλλὰ καὶ τὴν προϊοῦσα συρρίκνωσι τοῦ ἐκεῖ ῾Ελληνισμοῦ, καὶ ἀξίωσις τουρκικῆς συγκυριαρχίας εἰς τὴν Θράκη μας. Συνεργοῦμε ὅμως καὶ ἐμεῖς οὐσιαστικῶς εἰς τὴν ἐπιδίωξι αὐτή, ὅταν ἐπισήμως μὲ ἀπύθμενη καὶ ἐγκληματικὴ ἀφέλεια διακηρύσσεται ἡ ἐθνικῶς τόσον ἐπικίνδυνη καὶ ἀνόητη ἀρχὴ τοῦ δῆθεν «δικαιώματος αὐτοπροσδιορισμοῦ» ! ᾽Ανόητη, ἀφοῦ ἀντιμάχεται αὐτὰ τὰ δεδομένα τῆς φύσεως, ὡς ἐὰν ἡ ἐθνικότης (ὄχι βεβαίως ἡ ἰθαγένεια) τοῦ καθενὸς δὲν εἶναι ἡ ἐκ τῆς φυσικῆς καταγωγῆς προσδιοριζομένη, ἀλλὰ δύναται νὰ καταστῇ ἀντικείμενον ἐπιλογῆς, ἑπομένως δὲ καὶ ἀλλαγῆς, περίπου ὅπως γίνεται μὲ τὰ ὑποκάμισα ! ᾽Ανόητη μὲν ἀρχή, ἀλλὰ καὶ δολιωτάτη, κατ᾽ ἐξοχὴν ὑπηρετοῦσα τὴν ὑλοποίησι τοῦ προγράμματος τῆς «Νέας ᾽Εποχῆς» περὶ πολτοποιήσεως τῶν πάντων, καταλύσεως παντὸς συνεκτικοῦ μεταξὺ τῶν ὁμαιμόνων, ἀνηκόντων εἰς τὴν αὐτὴν ἐθνικὴν κοινότητα, ἰσοπεδώσεως ὅλων εἰς ἐξυφαινόμενον νέον, φρικτότερον τοῦ προηγουμένου, Μεσαίωνα. Διὰ νὰ γίνῃ καὶ εὐχερεστέρα ἡ ἐκμετάλλευσις τῆς οἰκουμένης ἀπὸ τοὺς ὀλιγαρίθμους φοβεροὺς δυνάστες τοῦ πολυεθνικοῦ κεφαλαίου ...

῎Ηδη ἄλλωστε ἔχομεν ἁπτὸν δεῖγμα τῆς τουρκικῆς αὐτῆς ἐπιδιώξεως. Συγκεκριμένως, μὲ τὸ σχετικὸν αἴτημα τῶν τριῶν μουσουλμάνων βουλευτῶν τῆς Ροδόπης, εἰς κοινήν, προδήλως ἄλλοθεν ὑπαγορευθεῖσαν, γραμμὴν ταχθέντων, καίτοι διεσπαρμένων εἰς τρεῖς διισταμένους πολιτικοὺς σχηματισμούς (τὸ κυβερνῶν ΠΑ.ΣΟ.Κ., τὴν «Νέαν Δημοκρατίαν» καὶ τὸν «Συνασπισμόν»), ἀκριβῶς διὰ νὰ ἐμφανισθῇ τὸ προβαλλόμενον ὡς διακομματικὴ τῶν μουσουλμάνων ἀξίωσις. ῾Η τοιαύτη δὲ ἐξωτερικὴ τοῦ αἰτήματος ποδηγέτησις προκύπτει ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς, ὅτι συνωδεύετο καὶ ἀπὸ ἄλλο, παντελῶς ξένου πρὸς τοὺς αἰτοῦντας ἐνδιαφέροντος, περὶ ἀναγνωρίσεως καὶ «μακεδονικῆς μειονότητος» ! Καὶ τὸ ἰταμὸ διάβημα παρέμεινε δυστυχῶς χωρὶς κυρώσεις γιὰ τοὺς πολυπράγμονες βουλευτές, τοὺς ἐθνικῶς βαρύτατα ἀσχημονήσαντας, καίτοι ἔχοντας ὁρκισθῆ πίστιν εἰς τὴν ῾Ελληνικὴν Πατρίδα. Οὔτε ἀπεβλήθησαν αὐθωρεὶ ἀπὸ τὴν Βουλήν, ὅπως ἐπεβάλλετο, οὔτε διεγράφησαν ἀπὸ τὰ κόμματά των. ῾Η ἐθνικὴ ἀπραξία ἐτροφοδοτήθη ἐν προκειμένῳ σὺν ἄλλοις καὶ ἀπὸ εὐτελεῖς, ψηφοθηρικὲς ἐκτιμήσεις...

- ῾Ο ἀφοπλισμὸς τῶν νησιῶν μας τοῦ Αἰγαίου.

῾Ως πρὸς τὴν ἀμυντικὴ θωράκισι τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, οἱ Τοῦρκοι δὲν νομιμοποιοῦνται νὰ παραπονοῦνται. Διότι αὐτὴ ὑπῆρξε συνέπεια ἀποκλειστικῶς τῆς ἰδικῆς των ἐπιθετικότητος καὶ τῶν διακηρυσσομένων συχνότατα ἀπὸ τοὺς ἡγέτες των ἐπεκτατικῶν εἰς βάρος μας βλέψεων. Δεῖγμα τῶν ὁποίων φρικτὸν ἀπετέλεσε καὶ ἡ ἔνοπλος εἰσβολή των εἰς τὴν Κύπρο τὸ 1974 καὶ κατοχὴ ἔκτοτε παντελῶς παρανόμως τοῦ 40%   περίπου τοῦ ἐδάφους της. ῾Ετοιμαζόμενο δὲ παρόμοιο ἐγχείρημά των προδίδει καὶ ἡ συγκρότησις, ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν, εἰς τὴν ἔναντι καὶ ἐγγύτατα τῶν νησιῶν μας Μικρασιατικὴ ἀκτή, τῆς ἀποκαλουμένης Στρατιᾶς τοῦ Αἰγαίου, συμπληρουμένης καὶ μὲ ἑκατοντάδες ἀποβατικὰ σκάφη. ῾Η στρατιωτικὴ δὲ αὐτὴ προετοιμασία δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἔχῃ ἄλλη ἀποστολὴ ἀπὸ ἐπιθετικὴ εἰς βάρος τῶν νησιῶν μας ἐνέργεια. ῾Η ἀμυντικὴ ἑπομένως θωράκισις αὐτῶν αὐτονοήτως ἐπεβάλλετο καὶ πλήρως δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, εἰς τὸ πλαίσιο στοιχειώδους μερίμνης ἀσφαλείας τῶν νησιῶν μας. Χωρὶς δὲ νὰ κινδυνεύῃ ἢ βλάπτεται ἀπὸ τὴν θωράκισι αὐτὴ εἰς ὅ,τι δήποτε ἡ  Τουρκία. ᾽Αφοῦ μόνον ὡς ἀστεία πρόφασις ἠμπορεῖ νὰ προταθῇ κίνδυνος ἰδικῆς μας ἀπὸ τὰ νησιὰ αὐτὰ ἐνεργείας εἰς βάρος της, δεδομένου, ὅτι κάτι τέτοιο, δηλαδὴ ἐπίθεσις χωρὶς χερσαία ἐνδοχώρα εἰς τὰ μετόπισθεν ἐναντίον ἀντιπάλου μὲ ἀπέραντη πίσω του ἐνδοχώρα, στρατιωτικῶς εἶναι τι τὸ ἀδιανόητο ὡς ἀπολύτως καταδικασμένο.

Καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία ἂς ἐπαναλάβω αὐτό, τὸ ὁποῖον ἐπανειλημμένως κατὰ τὸ παρελθὸν ἔχω ἐπισημάνει : ῍Ας μὴ προτρέχουμε ἀνοήτως εἰς προτάσεις ἀφοπλισμοῦ τῶν νησιῶν μας τοῦ Αἰγαίου, μὲ τὸ δῆθεν ἀντάλλαγμα ὑποχωρήσεως τῆς τουρκικῆς «Στρατιᾶς τοῦ Αἰγαίου» ἀπὸ τὰ ἔναντι Μικρασιατικὰ παράλια εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς Μικρᾶς ᾽Ασίας. Διότι ἡ ἐπάνοδος τῆς Στρατιᾶς αὐτῆς εἰς τὰ παράλια θὰ εἶναι δυνατὴ ἐντὸς σχεδὸν μηδενικοῦ χρόνου, ἐλαχίστων ὡρῶν, ὥστε νὰ ἠμπορῇ νὰ πραγματοποιήσῃ ἀκωλύτως εἰσβολὴν εἰς τὰ ἐγγὺς ἀφωπλισμένα πλέον νησιά μας, ἡ πρὸς τὰ ὁποῖα βοήθεια, ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴν ῾Ελλάδα, λόγῳ ἀποστάσεως καὶ ἄλλων παραγόντων, θὰ εἶναι τότε ἀδύνατον νὰ φθάσῃ ἐγκαίρως. Μὲ τέτοιες ἀπερίσκεπτες προτάσεις δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἐνισχύουμε τὴν τουρκικὴ βουλιμία, διανοίγοντες λεωφόρους πραγματοποιήσεως ἀπὸ τὴν Τουρκία τῶν παγίων ἐπεκτατικῶν της βλέψεων.

Τὸ ἴδιο φυσικὰ ἰσχύει καὶ διὰ τὴν περὶ ἀφοπλισμοῦ τῆς Κύπρου πρότασιν. ᾽Εδῶ ἡ ἀφροσύνη προβάλλει παμμεγέθης, ὅταν ὑπάρχει τὸ δεδομένον, ὅτι ἡ Κυπριακὴ τραγῳδία, ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ ἐπὶ εἴκοσι πέντε καὶ ἥμισυ τώρα χρόνια τοῦ 40 %  περίπου τοῦ ἐδάφους της καὶ τὰ συνακόλουθα δεινά, κατέστησαν πραγματοποιήσιμα μόνον ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐγκληματικῶς διαταχθεῖσαν, ἀπὸ τὴν στρατιωτικὴ χούντα τῶν παρανοϊκῶν ἀπριλιανῶν, ἀποχώρησιν τῆς ἐκεῖ ῾Ελληνικῆς μεραρχίας, τὴν ὁποίαν ἡ φιλοπατρία ἑνὸς Γεωργίου Παπανδρέου, τοῦ ἀειμνήστου Γέρου τῆς Δημοκρατίας, εἶχε μὲ κάθε μυστικότητα ἐκεῖ ἀποστείλει, δι᾽ ἀμυντικοὺς βεβαίως καὶ μόνον σκοπούς.  Τώρα ὁ ἀφοπλισμὸς τῆς Κύπρου καὶ ἀπὸ τὴν ἰσχνὴν αὐθιγενῆ ἀμυντικήν της ἱκανότητα, θὰ ἀποτελέσῃ τὸ θλιβερὸ προοίμιο τῆς τελειωτικῆς καὶ ὁλοκληρωτικῆς πλέον καταβροχθίσεώς της ἀπὸ τὴν πάντοτε ἐλλοχεύουσαν καὶ ἐγγύτατα κειμένην Τουρκίαν.  ῍Ας ἐλπίσουμε, ὅτι ἡ, παρὰ τὶς περὶ τοῦ ἀντιθέτου πανηγυρικὲς προαναγγελίες μας, ἐθνικῶς ὀδυνηρὴ ἱστορία τῆς μὴ ἐγκαταστάσεως εἰς τὴν Κύπρον τῶν ρωσικῶν πυραύλων S 300, διότι ὑπεκύψαμεν, ῾Ελλὰς καὶ Κύπρος, καὶ πάλιν ἄνευ ἀνταλλάγματος, ταπεινωτικῶς εἰς τὴν σχετικὴν τουρκικὴν ἀξίωσιν, δὲν ἀποτελεῖ προανάκρουσμα ὑλοποιήσεως τοῦ ἐγκληματικοῦ σχεδίου ὁλοκληρωτικοῦ ἀφοπλισμοῦ της. 

᾽Επὶ τοῦ παρόντος ἡ Τουρκία ἐμφανίζεται περὶ τῶν ἀνωτέρω δύο θεμάτων ἰταμώτατα μεριμνῶσα. Καὶ ὅμως εἰς ἀναγνώρισι καὶ ἀποδοχὴ «διαπραγματεύσεων» καὶ ἐπὶ τέτοιων «σχετικῶν θεμάτων», ὅπως γιὰ τὴν Θράκη καὶ τὸν ἀφοπλισμὸ τῶν νησιῶν μας, ὁδηγούμεθα μὲ τὴν ἀφροσύνη μας τοῦ ῾Ελσίνκι.

Γ᾽.

Η  ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΙΣ  ΜΑΣ  ΜΕ  ΤΟ  ΔΙΕΘΝΕΣ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

᾽Απὸ τὸν συνδυασμὸ τῶν ἀνωτέρω ἐδαφίων 4 καὶ 5 τοῦ ΣΗΜΕΙΟΥ 4 τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ ῾Ελσίνκι σαφῶς συνάγεται, ὅτι σὲ περίπτωσι ἀποτυχίας «εἰρηνικῆς διευθετήσεως» τῶν «ἐκκρεμουσῶν διαφορῶν γιὰ συνοριακὰ καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα»,  τὰ «ὑποψήφια κράτη»  « θὰ πρέπει μέσα σὲ λογικὸ χρονικὸ διάστημα νὰ θέσουν τὶς ἐκκρεμοῦσες διαφορὲς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ». Εἶναι ἀξιοσημείωτο, ὅτι ἡ «ὑποχρέωσις» αὐτὴ  βαρύνει μόνον τὰ «ὑποψήφια κράτη», ἑπομένως εἰς τὴν περίπτωσί μας μόνον τὴν Τουρκία, χωρὶς δηλαδὴ καὶ ἰδική μας εὐχέρεια, ὅπως, ἀδρανούσης ἢ δυστροπούσης εἰς αὐτὸ τῆς Τουρκίας, μὲ πρωτοβουλία μας ἐπιληφθῇ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο.

῎Εχω δημοσίως καὶ ἐπανειλημμένως τονίσει, μὲ πόση ἀφέλεια ἐπέσαμε, ἤδη κατὰ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψι τοῦ ῞Ελληνος Πρωθυπουργοῦ εἰς τὰς Η.Π.Α. τὸ 1996, εἰς τὴν καλοστημένη παγίδα ἀποδοχῆς διευθετήσεως τῆς ἑλληνο-τουρκικῆς διενέξεως γιὰ τὴν βραχονησίδα Λίμνια (῎Ιμια) ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης. Τὸ ἴδιο ὀλίσθημα ἐπαναλάβαμε καὶ τώρα, εἰς ἀόριστο πλαίσιο διενέξεων, δηλαδὴ διευρύναμε ἀορίστως τὶς ζημιογόνες γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα συνέπειές του.

α) ᾽Αναγνώρισις πρωτοβουλίας καὶ εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸν Συμβούλιον.

Καὶ μάλιστα σὲ χειρότερη μορφή, ἀφοῦ δὲν ἐδώσαμε μόνον εἰς τὴν Τουρκία τὸ δικαίωμα νὰ προωθῇ εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης πρὸς ἐπίλυσι «τὶς ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα», ἀλλὰ τὸ ἴδιο δικαίωμα παρεχωρήσαμε, μὲ τὸ ἐδάφιο 6  τῶν Συμπερασμάτων τοῦ ῾Ελσίνκι, καὶ εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο, προφανῶς γιὰ τὴν  περίπτωσι σχετικῆς ἀπροθυμίας τῆς Τουρκίας. Καὶ ἔτσι, ἐὰν μᾶς ἀπέμενε κάποια δυνατότης νὰ ἀντιταχθοῦμε εἰς τὴν ὑπὸ τῆς Τουρκίας προσφυγὴν εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον γιὰ συγκεκριμένο θέμα, ὡς ἀπαραδέκτως φερόμενον, διότι ἀνάγεται εἰς ἀπρόσβλητα κυριαρχικά μας δικαιώματα, εἶναι ὁλοφάνερον, ὅτι τὴν ἴδια ἀντίδρασί μας θὰ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον νὰ τὴν προβάλουμε καὶ ἔναντι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, δηλαδὴ θεσμικῶς ἔναντι ὁλοκλήρου τῆς Εὐρώπης, εἰς τρόπον ὥστε καὶ ἡ Τουρκία νὰ ἐξασφαλίζῃ ἐν προκειμένῳ ἔναντί μας τὸ «ἄλλοθι», ἀφοῦ δὲν θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ προσφεύγουσα, καὶ ὁ εἰς βάρος μας καταναγκασμὸς νὰ εἶναι ἀποπνικτικός. Καὶ ἂς δικαιολογεῖται ἡ Κυβέρνησις, ἐπιμένουσα ὅτι, παρὰ τὴν ἀποδοχὴ ἐκ μέρους μας τῆς γενικολόγου διατυπώσεως γιὰ «ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα», ἡ ῾Ελλὰς θεωρεῖ ὡς ἐκκρεμοῦσαν μίαν μόνον διαφοράν, αὐτὴν περὶ τὴν ὑφαλοκρηπίδα. Χωρὶς ὅμως καὶ νὰ διευκρινίζῃ σαφῶς, ὅτι καὶ δὲν θὰ δεχθῇ θέσιν οἱουδήποτε ἄλλου ζητήματος.

β) ῾Η ἀναρμοδιότης τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου.

Τὸ ὅτι πρόκειται περὶ καλοστημένης παγίδος καὶ ὀδυνηροῦ διὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ὀλισθήματος ψύχραιμος διερεύνησις τοῦ θέματος τετραγωνικῶς ἀποδεικνύει. Πράγματι, ἐν πρώτοις, τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον στερεῖται ἐν προκειμένῳ πάσης δικαιοδοσίας !  Διότι, κατὰ τὸ ἄρθρον 36 παράγρ. 3 τοῦ Καταστατικοῦ τῶν ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν καὶ τὸ ἄρθρον ἐπίσης 36 τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, αὐτὸ ἐπιλαμβάνεται τῆς ἐπιλύσεως μόνον «νομικῶν» διαφορῶν. ῎Ηδη δὲ ἀπὸ τῶν συνθηκῶν τοῦ Λοκάρνο (1926) ὡς νομικὴ διαφορὰ θεωρεῖται καὶ νοεῖται μόνον « ἡ ἀμοιβαία ἀμφισβήτησις νομίμου δικαιώματος ». Εἰς τὴν περίπτωσι ὅμως τῆς βραχονησίδος Λίμνια οὔτε ἡ ῾Ελλὰς ἀμφισβητεῖ «νόμιμο δικαίωμα τῆς Τουρκίας», ἀφοῦ κανένα νόμιμο δικαίωμα ἐπὶ τῆς βραχονησίδος δὲν προβάλλει ἡ Τουρκία (ποὺ νὰ ἀμφισβητῇ ἡ ῾Ελλάς)· ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ Τουρκία ἀμφισβητεῖ τὸ ὑπὸ τῆς ῾Ελλάδος προβαλλόμενο «νόμιμο δικαίωμά» της, τὸ βασιζόμενο ἐπὶ τῶν διεθνῶν συνθηκῶν εἰρήνης καὶ ἐνσωματώσεως τῆς Δωδεκανήσου (1947) ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὴν ᾽Ιταλο-τουρκικὴν τοῦ 1932. ᾽Αφοῦ ἡ Τουρκία ἀντιπαρέρχεται τὶς διεθνεῖς αὐτὲς συνθῆκες, ὑποστηρίζουσα μάλιστα διὰ τὴν χρονικῶς δευτέραν, τοῦ 1947, ὅτι δὲν τὴν δεσμεύει, διότι δὲν ἦτο συμβαλλομένη καὶ ἡ ἰδία εἰς αὐτήν, καὶ προτείνει ἁπλῶς «ἀνασυζήτησιν» τοῦ ὅλου «προβλήματος» τοῦ Αἰγαίου, δηλαδὴ ἀμφισβητεῖ εὐθέως ὁλόκληρον τὸ ὑφιστάμενον νομικὸν καθεστώς του.

γ) «Πολιτικὴ» ἡ διένεξις, ὄχι «νομικὴ διαφορά».

 Μὲ καμμιὰ ἑπομένως λογικὴ δὲν πρόκειται «ἀμοιβαία ἀμφισβήτησις νομίμου δικαιώματος», ὁπότε καὶ μόνον θὰ εἴχαμε «νομικὴ διαφορά», ἐπιλυτέα ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο. ῎Αλλωστε, μὲ τέτοια ἐπίσημη τοποθέτησι τῆς Τουρκίας ἐπὶ τοῦ θέματος ἐπισημαίνεται ἐντονώτατα ὁ πολιτικὸς καθαρῶς χαρακτὴρ τῆς διενέξεως.

᾽Ακόμη, ἡ ὑπαγωγὴ μιᾶς νομικῆς διαφορᾶς εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ἐνέχει ἀπὸ μόνη της τὴν ἀναγνώρισι ἀμοιβαίως ἀπὸ τὸ κάθε μέρος, ὅτι τὸ ἄλλο μέρος ἀμφισβητεῖ τὸ νόμιμο δικαίωμά του. ῎Ετσι, μὲ δεδομένον, ὅτι στὶς ἴδιες, ὡς ἀνωτέρω, συνθῆκες θεμελιοῦται ἡ ἐθνική μας κυριαρχία ἐπὶ ὁλοκλήρου τῆς Δωδεκανήσου, μὲ τὸ νὰ δεχθοῦμε τὴν δικαιοδοσία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου γιὰ τὴν βραχονησίδα Λίμνια (῎Ιμια), εἶναι σὰν νὰ ἀποδεχόμαστε τὴν ἀμφισβήτησι ἀπὸ τὴν Τουρκία τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας ἐπὶ ὁλοκλήρου τοῦ Δωδεκανησιακοῦ νησιωτικοῦ συμπλέγματος ! Καὶ ἂς μὴ ξεχνᾶμε σχετικῶς, ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν παραλείπουν, νὰ ἐπαναλαμβάνουν, ὅτι κακῶς ἠνέχθησαν τὴν ἐνσωμάτωσι τῆς Δωδεκανήσου εἰς τὴν μητέρα ῾Ελλάδα. Δὲν ἀποκλείεται ἑπομένως καθόλου νὰ προβάλουν καὶ τὴν ἐπιβουλή τους αὐτὴ ὡς «ἐκκρεμοῦσα» μαζί μας «διαφορά» τους ἢ ὡς «ἄλλο σχετικὸ θέμα».

δ) «Πολιτικὴ» ἑπομένως καὶ ἡ ἐτυμηγορία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου.

       Οἱ ἐντεῦθεν κίνδυνοι.

Δὲν θὰ πρέπει λοιπὸν καθόλου νὰ αὐτοπαρηγορούμεθα καὶ νὰ μᾶς καθησυχάζῃ ἡ ἀνάμιξις τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου πρὸς ἐπίλυσι τῶν διενέξεών μας μὲ τὴν Τουρκία. ᾽Αφοῦ δὲν ἀποκλείεται νὰ κηρύξῃ τὸ ἴδιο τὸ Δικαστήριο τὴν ἐν προκειμένῳ θεσμικὴ ἀναρμοδιότητά του. ῾Οπότε τὸ πλῆρες ἀδιέξοδο θὰ εἶναι δεδομένο.

᾽Αλλὰ καὶ ἐὰν ἐπιληφθῇ, ἡ ἐτυμηγορία του πρῶτον, θὰ καθυστερήσῃ, ὡς συνήθως, ἐπὶ ἔτη, μὲ ἐκκρεμοῦσαν ἔτσι, μὲ τὴν ἰδικήν μας συγκατάθεσιν (!), αὐτὴν τὴν ἐθνικήν μας κυριαρχίαν ἐπὶ τῆς βραχονησίδος ῎Ιμια, καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ἐπὶ ὁλοκλήρου τῆς Δωδεκανήσου μας, ἢ καὶ ὅσων ἄλλων περιοχῶν περιλάβῃ ἡ Τουρκία, ὡς μόνη προκαλοῦσα τὴν ἐπέμβασιν τοῦ Δικαστηρίου, εἰς τὰς ἀνόμους ἀμφισβητήσεις της ! 

Καὶ  δεύτερον, ἡ ἐτυμηγορία αὐτή, ἀφοῦ ἡ διαφορὰ, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, δὲν εἶναι νομική, ἀλλὰ καθαρῶς πολιτική, πικρῶς προβλέπεται, ὅτι θὰ εἶναι καὶ αὐτὴ (ἡ ἐτυμηγορία) πολιτική, κατὰ τὶς ὑπαγορεύσεις τῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐπιβούλων. Δηλαδή, μόνον εὐνοϊκὴ γιὰ τὰ ἐθνικὰ ἑλληνικά μας συμφέροντα δὲν πρόκειται νὰ εἶναι !

Καὶ τὸ πρᾶγμα, ἐπὶ τοῦ δευτέρου αὐτοῦ σημείου, ἔχει τὴν ἐξήγησίν του. Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ ἐμπιστευθῇ οἱοσδήποτε ἐχέφρων ἄνθρωπος τὴν ἐπίλυσιν πολιτικῆς διενέξεως, καὶ μάλιστα μεταξὺ Κρατῶν, εἰς τοὺς συγκροτοῦντας τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης, δηλαδὴ εἰς τὰ 15 μέλη του ; Συγκεκριμένως, μὲ ποιὲς ἐγγυήσεις ἀμεροληψίας ; ῞Οταν εἶναι δεδομένον, καὶ ὅσοι ἔχομεν ἀσκήσει δικαστικὰ καθήκοντα ἐκ πικρᾶς προσωπικῆς ἐμπειρίας γνωρίζομεν, ὅτι ἡ εὔορκος ἐπιτέλεσις τοῦ καθήκοντος, ὀδυνηρὰ καθ᾽ ἑαυτήν, εἶναι ἐξόχως ἐπικίνδυνος, ὅταν πρόκειται περὶ ὑποθέσεων, οἱ ὁποῖες ἔστω καὶ ἐμμέσως ἔχουν πολιτικὸν χαρακτῆρα, μὲ ἐπικινδυνότητα ἐξικνουμένην πολλὲς φορὲς μέχρι καὶ ἀπειλῶν θανατώσεως (τοῦ δικάζοντος ἢ καὶ μελῶν τῆς οἰκογενείας του) ; ῞Οταν λοιπὸν θέλει ἀσυμβίβαστη γενναιοφροσύνη καὶ ἀπροσμέτρητη ψυχικὴ ἀντοχὴ ἡ σωστὴ ἄσκησις τοῦ δικαστικοῦ καθήκοντος, ἀκόμη καὶ ὅταν πρόκειται περὶ ἐφαρμογῆς τῶν κειμένων νόμων εἰς τὸ πλαίσιον τῆς ἐσωτερικῆς δικαιοδοσίας ἑνὸς Κράτους, δηλαδὴ χωρὶς νὰ εἶναι κἂν ἐριστὰ δικαιώματα ἢ συμφέροντα αὐτοῦ· ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τὸ πόσον ἀπείρως δυσκολώτερα γίνονται τὰ πράγματα διὰ τοὺς δικάζοντες, ὅταν ἐπιζητεῖται δικαστικὴ ἐπίλυσις διενέξεων πολιτικῆς φύσεως μεταξὺ κρατῶν. Διότι τότε ὁ καταναγκασμός, ἀπὸ Κράτη πλέον ἀσκούμενος, εἶναι ἀφόρητος καὶ ἔτσι ἄκρως ἀποτελεσματικός. Καὶ βεβαίως τὰ Κράτη οὔτε θὰ διστάσουν εἰς τὴν ἄσκησίν του, πρὸς ἐκμαίευσιν ὑπηρετούσης ἄνομα συμφέροντά των ἀποφάσεως, τοὐλάχιστον ὅσα δὲν διστάζουν καὶ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου συνεχῶς νὰ παραβιάζουν ἢ καὶ τὶς διεθνεῖς συνθῆκες ἀσυστόλως νὰ ἀθετοῦν.

Μὲ αὐτὰ δὲν ἐκφέρεται βεβαίως ἀπαξιωτικὴ κρίσις διὰ τὴν ὕπαρξιν καὶ τὴν ἀποστολὴν Διεθνῶν Δικαστηρίων. Κάθε ἄλλο. Διότι, ὅταν πρόκειται περὶ τῆς θεσμικῆς ἀποστολῆς των, ὅταν δηλαδὴ καλοῦνται νὰ ἀποφανθοῦν ἐπὶ νομικῶν διαφορῶν, τότε ὁ περιορισμός των εἰς τὴν ἐφαρμογὴν κανόνων δικαίου (τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἢ διεθνῶν συνθηκῶν), λόγῳ ἀκριβῶς τοῦ μονοσημάντου αὐτῶν, περιορίζει εἰς τὸ ἐλάχιστον καὶ τὰ ἐνδεχόμενα αὐθαιρεσίας, ἑπομένως καὶ καταναγκασμοῦ πρὸς διάπραξιν αὐτῆς. ῍Αν καὶ ἐπὶ τοιούτων διαφορῶν δὲν λείπουν ὀδυνηρὰ ἀντίθετα παραδείγματα. Δηλαδὴ ἀποφάσεων ἀπροσδοκήτων, ποὺ δὲν ἐφαρμόζουν εἰς τὴν πραγματικότητα κανόνες δικαίου, ἀλλὰ ὑπηρετοῦν πειθηνίως πολιτικές, ἐπὶ τοῦ διεθνοῦς πεδίου, σκοπιμότητες.  ῾Απλῶς ἂς θυμηθοῦμε σχετικῶς ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες τὸ προηγούμενο τῆς προσφυγῆς μας εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, ὅταν ἡ Τουρκία τὸ 1976 ἐπεχείρησε γεωλογικὲς ἔρευνες εἰς τὴν περιοχὴ τῆς ὑφαλοκρηπίδος τῆς ῾Ελλάδος. Τότε τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, μὲ «διαταγή» του μὲν τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 1976 ἀπέρριψε τὸ αἴτημά μας γιὰ προσωρινὰ μέτρα, μὲ τὸ αἰτιολογικό, ὅτι δὲν πάθαμε «ἀνεπανόρθωτη βλάβη» καὶ σὲ περίπτωσι ζημίας μας θὰ εἴχαμε δικαίωμα ἐπανορθώσεώς της (!)· μὲ τὴν ἀπόφασί του δὲ τῆς 19ης Δεκεμβρίου 1978 κηρύχθηκε ἀναρμόδιο, νὰ κρίνῃ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῆς διαφορᾶς (!)...

Μὲ τέτοια λοιπὸν μάλιστα ἐθνική μας ἐμπειρία ἀπὸ τὴν δικαιοδοτικὴ του δραστηριότητα, ἂν καὶ ἐπὶ νομικῆς τότε διαφορᾶς, εἴχαμε τώρα ἕνα ἐπὶ πλέον λόγον νὰ μὴ πέσωμεν μὲ τόσην ἀπερισκεψία εἰς τὴν παγίδα ἀποδοχῆς ἁρμοδιότητος τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης καὶ ἐπὶ τῶν πολιτικοῦ καθαρῶς χαρακτῆρος διενέξεών μας μὲ τὴν Τουρκία, τῶν ἀποκλειστικῶς ἀπὸ αὐτὴν προκαλουμένων.

ε) ᾽Εὰν ἐμμέναμεν εἰς τὸν «πολιτικὸν» χαρακτῆρα τῆς διενέξεως.

᾽Απετελεῖ ἑπομένως ὀδυνηρὸν ὀλίσθημα ἡ ἰδική μας δέσμευσις μὲ τὰ συμπεράσματα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ ῾Ελσίνκι καὶ κατὰ τὸ περὶ ἀναμίξεως τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου σημεῖον. ᾽Ενῷ ἠμπορούσαμε ἀντιθέτως, μὲ τὴν ἀπαρασάλευτη ἐμμονή μας εἰς τὸν καθαρῶς πολιτικὸν χαρακτῆρα τῶν μετὰ τῆς Τουρκίας διενέξεών μας, νὰ θέτωμεν αὐτομάτως καὶ διαρκῶς τὴν Τουρκίαν εἰς τὴν δυσμενεστάτην θέσιν, νὰ ἀντιστρατεύεται πλέον τὴν ὑφισταμένην κατάστασιν (τὸ «status quo») τῆς περιοχῆς, πρᾶγμα ὅμως τὸ ὁποῖον καὶ ὁ Χάρτης τῶν ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν καὶ ὅλες οἱ ἔκτοτε διεθνεῖς συνθῆκες, ποὺ θεσπίζουν τὸ ἀπαραβίαστον τῶν ὑφισταμένων συνόρων, καὶ ρητῶς ἀπαγορεύουν. ῾Οπότε μὲ τέτοια ἰδική μας πολιτικὴ καὶ δὲν θὰ ἀπομένῃ εἰς τὴν Τουρκία, ἐὰν θελήσῃ νὰ ἐμμείνῃ εἰς τὶς εἰς βάρος μας ἀξιώσεις της, ἄλλη ὁδὸς ἀπὸ τὸν πόλεμον. Τὸν ὁποῖον καὶ βεβαίως διὰ πολλοὺς λόγους δὲν θὰ ἀποτολμήσῃ.

Δ'.

Η  ΕΝΤΑΞΙΣ  ΤΗΣ  ΚΥΠΡΟΥ  ΕΙΣ  ΤΗΝ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΝ  ΕΝΩΣΙΝ.

α) ῾Η προϋπόθεσις τῆς «πολιτικῆς διευθετήσεως» τοῦ Κυπριακοῦ.

Μὲ ἀλαλαγμοὺς ἀκρίτου ἐνθουσιασμοῦ ἔγινε δεκτὸ τὸ ΣΗΜΕΙΟΝ  9 τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ ῾Ελσίνκι. Μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ μέθοδον τῆς «ἀπὸ προσκομιδῆς μέρους» θεωρήσεως τοῦ πράγματος, συγκεκριμένως ἐκ τοῦ ὅτι ρητῶς εἰς τὸ ἐδάφιον β ' τοῦ ἐν λόγῳ Σημείου τονίζεται, ὅτι ἡ «πολιτικὴ διευθέτησις» τοῦ Κυπριακοῦ δὲν ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν διὰ τὴν ἔνταξιν τῆς Κύπρου εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν.

Στοιχειώδης πολιτικὴ σύνεσις ἐπιβάλλει τὴν ἀποτίμησιν τῆς ληφθείσης καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀποφάσεως κατὰ τὶς ἀληθινές της διαστάσεις :  ᾽Εν πρώτοις εἶναι πασίδηλον τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Κύπρος ἀπὸ ἐτῶν τώρα πληροῖ ὅλα τὰ οἰκονομικὰ κριτήρια γιὰ τὴν συμμετοχή της εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν. Καὶ μάλιστα ἴσως εἰς βαθμὸν ἀνώτερον καὶ ἀπὸ ἤδη μετέχουσες εἰς αὐτὴν χῶρες. Τὸ ὅτι ἐγκαιρότερον, πρὸ ἱκανῶν ἐτῶν, ὅταν ἡ εὐρωπαϊκὴ καὶ διεθνὴς συγκυρία ἦσαν κατὰ πολὺ εὐνοϊκώτεραι, δὲν ὑπεβλήθη ἀπὸ τὴν Κύπρον ἡ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ὑποψηφιότης της, ἡ εὐθύνη βαρύνει ἀποκλειστικῶς τὴν Κυπριακὴ ἡγεσία, ἡ ὁποία καὶ ἀπέκρουε σχετικὲς συμβουλευτικὲς ὑποδείξεις τῆς ἐπισήμου ῾Ελλάδος, θύουσα εἰς τὸν βωμὸν προσωπικῶν ὑπολογισμῶν καὶ ὑπὸ τὴν ἀνόητη ἀντίληψιν, ὅτι ἡ Κύπρος δὲν εἶναι «ὑποτελής», διὰ νὰ ἐνεργῇ κατὰ τὶς ἑλλαδικὲς ὑποδείξεις ! 

᾽Αλλὰ καὶ ἀπὸ τῆς ὑποβολῆς τῆς ὑποψηφιότητός της οὐδέποτε ἐτέθη ρητῶς ὑπὸ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου ὡς προϋπόθεσις διὰ τὴν ἔνταξιν τῆς Κύπρου εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν ἡ προηγουμένη «πολιτικὴ διευθέτησις» τοῦ Κυπριακοῦ. ῾Υπῆρξαν ἁπλῶς σποραδικῶς τοιαῦται θέσεις μεμονωμένων χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως εἰς τὸ πλαίσιον λυσσαλέου οἰκονομικοῦ καὶ πολιτικοῦ ἀνταγωνισμοῦ, περὶ τοῦ ποία θὰ γίνῃ περισσότερον ἀρεστὴ εἰς τὴν Τουρκίαν, προκειμένου νὰ ἀντλήσῃ ἀπὸ αὐτὴν παραγγελίες πολεμικοῦ ὑλικοῦ, ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἀγαθῶν, ἢ καὶ διεισδύσῃ ἐγκαιρότερον εἰς τὴν ἀνεκμετάλλευτον ἀκόμη ἐσωτερικήν της ἀγοράν.

β) ᾽Ανύπαρκτος, ἐὰν ὄχι δυσμενεστέρα ἡ νέα ρύθμισις.

῞Ωστε δὲν πρόκειται τώρα περὶ μεταβολῆς, ἐν συγκρίσει πρὸς τὰ προηγούμενα κείμενα Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, πρὸς τὸ καλλίτερον τῆς ἐπισήμου θέσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως ὡς πρὸς τὴν ἔνταξιν τῆς Κύπρου. ῾Απλῶς καὶ μόνον αὐτό, τὸ ὁποῖον, διότι δὲν διελαμβάνετο ρητῶς ὡς προϋπόθεσις, δὲν ἀποτελοῦσε προϋπόθεσιν διὰ τὴν ἔνταξιν, δηλαδὴ ἡ προηγουμένη «πολιτικὴ διευθέτησις» τοῦ Κυπριακοῦ, τώρα ρητῶς ὁρίζεται, ὅτι δὲν ἀποτελεῖ τοιαύτην προϋπόθεσιν.

῞Ομως ἡ ρητὴ αὐτὴ ἀναφορὰ ἐξανεμίζεται τελείως μὲ τὰ ἐν συνεχείᾳ εἰς τὸ αὐτὸ ἐδάφιον β ' τοῦ Σημείου 9 τῶν Συμπερασμάτων διαλαμβανόμενα. ῞Οτι δηλαδή, «ἂν δὲν ἐπιτευχθῇ διευθέτησις ἕως τὴν ὁλοκλήρωσι τῶν ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων», «τὸ Συμβούλιο θὰ λάβει ὑπ᾽ ὄψιν του ὅλους τοὺς σχετικοὺς παράγοντες» !

Θὰ ἠμποροῦσε μάλιστα ἐλλόγως νὰ ὑποστηριχθῇ, ὅτι καὶ ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου ἡ τοιαύτη, ἀποδεκτὴ γενομένη καὶ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα, ρύθμισις εἶναι, τοὐλάχιστον ἀπὸ ἀπόψεως δεσμευτικῶν κειμένων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, δυσμενεστέρα τῶν προηγουμένως ἰσχυόντων. Διότι, ἐνῷ μέχρι τώρα δὲν ὑπῆρχε γραπτὴ ἀναγωγὴ τῆς προηγουμένης «πολιτικῆς διευθετήσεως» τοῦ Κυπριακοῦ εἰς προϋπόθεσιν διὰ τὴν ἔνταξιν τῆς Κύπρου εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν, μὲ τὴν νέα, δῆθεν εὐνοϊκὴ ρύθμισι, τοιαύτη ἀναγωγὴ ἀποκτᾷ καὶ γραπτὴ θεμελίωσι, μὲ τὴν παραδοχὴν τῆς δυνατότητος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου «νὰ λάβῃ ὑπ᾽ ὄψιν του ὅλους τοὺς σχετικοὺς παράγοντες», ἑπομένως καὶ τὸ ναυάγιον τῆς «πολιτικῆς διευθετήσεως»  ῾Οπότε καὶ «χαίρετε ἔνταξις», καὶ νέες πιέσεις πρὸς τὴν ῾Ελληνοκυπριακὴ φυσικὰ μόνον πλευρὰ πρὸς νέες, αὐτὲς τὶς ἀτελεύτητες, ὑποχωρήσεις ... 

Ε'.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.

᾽Εντροπὴ λοιπὸν νὰ ἀνάγωνται ὅλα, τὰ καταδήλως ἀρνητικά αὐτά, τὰ ὁποῖα καὶ εἰς τὴν παροῦσαν σύνθεσιν ἐπεσημάνθησαν, εἰς τὴν περιωπὴν περίπου ἐθνικῶν μας θριάμβων ! ...

Εἰς τὴν συγχορδίαν τῶν ἐνθουσιαστικῶν ἀλαλαγμῶν μετέχουν δυστυχῶς ἀπιθάνως πολυποίκιλοι κεκράκτες. Χωρὶς περίσκεψι καὶ χωρὶς αἰδῶ. Δημοσιογραφικοὶ κονδυλοφόροι μὲ νηπιακῆς ἐμβελείας δῆθεν διαφωτιστικὲς ἀναλύσεις, πολυπράγμονες πανεπιστημιακοὶ καὶ ἄλλοι, «πνευματικοὶ» ὑποτίθεται, ταγοί μας μὲ κατάδηλον τὸ ἐθελόμενον τῆς, πολλαπλῶς ὑπηρετούσης τὴν ἰδιωφέλειαν, δημοσιότητος, καὶ διάφορα ραδιοτηλεοπτικὰ μέσα μὲ ἀνυπάρκτου σοβαρότητος καὶ ἀκριβείας ἀναφορές, ὥστε ἡ ἐξ ὁρισμοῦ ὑψηλὴ ὄντως ἀποστολὴ τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας νὰ μεταλλάσσεται σὲ σκοταδιστικὰ ἐνεργήματα ἐνωρχηστρωμένης μαζικῆς ἀποβλακώσεως. Εἰς αὐτὰ προστίθενται καὶ καταφανῶς στημένες δημοσκοπήσεις, ἀδήλου καὶ ἀνεξελέγκτου, ὅπως πάντοτε, ἀκριβείας. Δημοσκοπήσεις, ἐννοεῖται, κατόπιν τῆς συστηματικῆς παραπληροφορήσεως καὶ σὲ «δείγματα» καταδήλως ἀπληροφορήτων πολιτῶν.  ᾽Ενῷ καὶ πολιτικὰ πρόσωπα, κυρίως ἐκτός κομματικῶν σχηματισμῶν ἢ ἐπιδιώκοντα αὐτόνομον, ἐκτὸς γραμμῆς, πολιτικὸν ρόλον, συνήθως, ὄχι βεβαίως σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις, ἀπὸ στεῖρον ἀπηρχαιωμένον δογματισμὸν ἢ ἰδιοτελῶς, ὑπὲρ ἑαυτῶν καὶ συγγενῶν, κυρίως πρὸς ἐκμαίευσιν συμπαθειῶν τοῦ πάντοτε παντοδυνάμου ξένου παράγοντος καὶ δραστικῆς καὶ ἀποτελεσματικῆς ὑποστηρίξεώς των ἀπὸ αὐτόν, συνεργοῦν καὶ τώρα εἰς τὸν διανοητικὸν εὐνουχισμὸν τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν συνακόλουθη περίπου ἀποθεωτικὴν ἐξύμνησιν, ὅπως πάντοτε, τῶν ἑκάστοτε θλιβερωτάτων ἐθνικῶν μας παραπατημάτων.

 Τὸ φαινόμενον βεβαίως εἶναι εὐεξήγητον. ᾽Εντάσσεται εἰς τὸ πλαίσιον τῆς νέας κοινωνικῆς ἠθικῆς, αὐτῆς, τὴν ὁποίαν ἰταμώτατα ἐπιβάλλει, μὲ τοὺς διεσπαρμένους τοπάρχας της, ἡ ἐπελαύνουσα «Νέα ᾽Εποχή», μὲ τὴν νέαν τάξιν τῶν παγκοσμίων πραγμάτων, τὸν ἀναδυόμενον φρικιαστικῶς νέον Μεσαίωνα.

Καὶ ἐν προκειμένῳ λοιπὸν πικρότατες ἀναδύονται οἱ διαπιστώσεις. ᾽Αντὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας τὶς παραπάνω ἐθνικῶς βλαπτικὲς συνέπειες ἀπὸ τὴν ἐκ μέρους μας ἀποδοχὴ καὶ συνυπογραφὴ τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ ῾Ελσίνκι τῆς 10ης Δεκεμβρίου 1999, καὶ τὶς δυσοίωνες γιὰ τὸ μέλλον μας ἀλήθειες, ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς τροφοδοτεῖται πανταχόθεν μὲ ἀνεπέρειστη καὶ πάλιν αἰσιοδοξία. Γνήσιοι ἀπόγονοι ἀρχαίων μας προγόνων, τῶν ᾽Αθηναίων, οἱ ὁποῖοι ἐπανηγύριζαν, ὅταν ὑπεχρεώθησαν, ἡττημένοι ἀπὸ τοὺς Σπαρτιάτες, καὶ ἐγκρέμιζαν τὰ τείχη τῆς πόλεως ( «τὰ τείχη κατέσκαπτον ὑπ᾽ αὐλητρίδων πολλῇ προθυμίᾳ, νομίζοντες ἐκείνην τὴν ἡμέραν τῇ ῾Ελλάδι ἄρχειν τῆς ἐλευθερίας», ὅπως ἱστορεῖ ὁ Ξενοφῶν, ῾Ελληνικά, Β.2.23 ), ἔτσι καὶ ἐμεῖς, καὶ τώρα ὅπως ἐπὶ δεκαετίες ἤδη, ἀσμένως γκρεμίζουμε βαθμηδόν, ἕνα πρὸς ἕνα, τὰ παντοειδῆ, διπλωματικὰ καὶ ἄλλα (ἰδεολογικά, φρονηματιστικά, κλπ.), τείχη τῆς ἐθνικῆς μας ἀμύνης, τῆς προστασίας τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας. Πορευόμεθα τὴν ὁδὸν τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀλέθρου, περίπου ἐν θριάμβῳ, βαυκαλιζόμενοι καὶ παρηγορούμενοι μὲ ἀνύπαρκτες «ἐπιτυχίες», ἐνῷ εἰς τὴν πραγματικότητα συνεχῶς ὑποχωροῦμε, ἐπιδεικνύοντες σχεδὸν καθημερινῶς καὶ ἐν παντὶ τὴν ἐθνική μας ἀφροσύνη καὶ ἀναξιότητα.

᾽Απὸ ὅλους μας, ἀπὸ τὸν καθένα μας, ἐξαρτᾶται, νὰ ἀναστρέψουμε τὴν θλιβερὰν αὐτὴν πορείαν μας, ὥστε τὴν ἐνεστῶσα περίοδο παθῶν νὰ ἀκολουθήσῃ ἡ εὐδία τῆς ἐθνικῆς μας ἀναστάσεως, ἀσφαλείας καὶ ἀξιοπρεπείας.-

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης.

Νέα Πεντέλη, 17η - 18η Δεκεμβρίου 1999.