·        Κλεμμένα ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους Ἑλληνικὰ πολιτιστικὰ   ἀγαθά.

 

Καὶ κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους οἱ Βούλγαροι, στηριζόμενοι καὶ βοηθούμενοι ἀπὸ τὴν σύμμαχόν των Γερμανίαν εἰσέβαλον καὶ κατέλαβον ἀμαχητὶ τὰς πέραν τοῦ Στρυμῶνος Ἑλληνικὰς περιοχὰς τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Δυτικῆς Θράκης.

 

Κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐκεῖ παραμονῆς των ἐπεδὀθησαν εἰς φρικιαστικὰ ἐγκλήματα, δολοφονίας, κλπ., εἰς βάρος δεκάδων χιλιάδων Ἑλλήνων κατοίκων των καὶ ἀπεριγράπτους καταστροφάς.

Διὰ τὶς κατὰ τὸν πρῶτον παγκόσμιον πόλεμον βουλγαρικὲς θηριωδίες ἄκρως διαφωτιστικὰ εἶναι τὰ διαλαμβανόμενα εἰς Ἔκθεσιν Διασυμμαχικῆς Ἐπιτροπῆς, ἐκ σελίδων 640 μεγάλου σχήματος, δημοσιευθεῖσαν γαλλιστὶ ὑπὸ τὸν τίτλον «Rapports et Enquètes de la Commission  Interalliée sur les violations du Droit des Gens commises en Macédoine par les Armées Bulgares» (Nancy-Paris-Strasbourg, 1919)∙ ὡς ἐπίσης καὶ τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «Αἱ Βουλγαρικαὶ ὠμότητες ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Μακεδονίᾳ καὶ Θράκῃ 1912-1913, Γεγονότα, Ἐκθέσεις, Ἔγγραφα, Ἐπίσημοι Μαρτυρίαι» βιβλίον ἐκ σελίδων 352  (Ἀθῆναι, 1914).- 

Διὰ δὲ τὴν περίοδον τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, συνοπτικὴν περιγραφὴν τῶν βουλγαρικῶν κακουργημάτων προσφέρει τὸ συνταχθὲν ὑπὸ Ἐπιτροπῆς Καθηγητῶν τῶν, τότε δύο, Ἑλληνικῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης βιβλίον ἐκ σελίδων 144 σὺν 63 σελίδες μὲ εἰκόνας τῶν θηριωδιῶν, ὑπὸ τὸν τίτλον «Μαύρη Βίβλος τῶν Βουλγαρικῶν Ἐγκλημάτων εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Μακεδονίαν καὶ Δυτικὴν Θράκην 1941-1944» (Ἀθῆναι, 1945).

 

Οἱ Βούλγαροι ὅμως. ἀποβλέποντες παγίως εἰς τὴν νόσφισιν ὄχι ἁπλῶς τοῦ ἐδάφους, ἀλλὰ καὶ  τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Μακεδονικοῦ χώρου, ἐπεδόθησαν ἤδη κατὰ τὸν πρῶτον παγκόσμιον πόλεμον εἰς κλοπὴν διαφόρων πολιτιστικῶν ἀγαθῶν του. Αὐτὸ συνέβη καὶ μὲ χειρόγραφα τῶν Ἱερῶν Μονῶν Εἰκοσιφοινίσσης Παγγαίου καὶ Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν, τὰ ὁποῖα, καίτοι διεθνῶς ὑπεχρεώθησαν, ἤδη ἀπὸ τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, τελικῶς δὲν ἐπέστρεψαν, πλὴν ἐλαχίστων. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ ἤδη τὰ ἐμφανίζουν εἰς διεθνεῖς ἐκθέσεις ὡς ἰδικά των !

 

Τὸ Τμῆμα Ἱστορίας καὶ Ἐθνολογίας τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης ὠργάνωσεν ἐπιστημονικὴν διημερίδα ἐπὶ τοῦ θέματος, τὴν 6^ην καὶ 7^ην Μαΐου 1995 εἰς Κομοτηνήν, τεθεῖσαν ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Χρήστου Α. Σαρτζετάκη, ἔχοντος ἐπὶ τοῦ θέματος ἀσχοληθῆ ἢδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῆς Προεδρίας του, ὅτε καὶ ἕθεσεν εἰς τὸν τότε Πρόεδρον τῆς Βουλγαρίας Ζίβκωφ εὐθέως τὸ θέμα τῆς ἐπιστροφῆς τῶν κλαπέντων ἐν λόγῳ πολιτιστικῶν ἀγαθῶν.

 

Κατωτέρω καταχωρίζεται ὁ χαιρετισμός, τὸν ὁποῖον ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας  ἀπηύθυνε πρὸς τὸ Ἐπιστημονικὸν τοῦτο Συνέδριον. Καταλαμβάνει τὰς σελίδας 19 ἕως 22 τοῦ δημοσιευθέντος, ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἡ Συνάντηση τῆς Κομοτηνῆς, 6-7 Μαΐου 1995» (Κομοτηνή, 1999), καλαισθήτου τόμου τῶν Πρακτικῶν τοῦ Συνεδρίου. Ὁ τόμος  φέρει αὔξοντα ἀριθμὸν 4 τῆς σειρᾶς δημοσιευμάτων «Θρακικὴ Βιβλιοθήκη» τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.

 

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΧΡΗΣΤΟΥ  Α . ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΝ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ

«Τὰ ὑπὸ τῶν Βουλγάρων κλεμμένα πολιτιστικὰ ἀγαθὰ

τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας –Θράκης∙ ἡ ἐνεστῶσα  κατάστασι

καὶ τὸ νομικὸ καθεστὼς τῆς ἐπιστροφῆς»

[ Κομοτηνή, 6^η  - 7^η Μαΐου 1995 ]

 

Πανοσιολογιώτατε,

Κύριοι, Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Κύριε Πρύτανι,

Κυρίες καὶ Κύριοι Σύνεδροι,

Κυρίες καὶ Κύριοι,

 

Μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ ἀποδέχθηκα τὴν τόσο τιμητικὴ πρότασι τοῦ Τμήματος Ἱστορίας καὶ Ἐθνολογίας τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, διαβιβασθεῖσα ὑπὸ τοῦ Προέδρου του Καθηγητοῦ Κυρίου Γεωργίου Κ. Παπάζογλου, ὅπως θέσω ὑπὸ τὴν αἰγίδα μου τὴν διοργανουμένη ὑπὸ τοῦ Τμήματος αὐτοῦ παροῦσα διημερίδα μὲ θέμα «Τὰ ὑπὸ τῶν Βουλγάρων κλεμμένα πολιτιστικὰ ἀγαθὰ τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας-Θράκης∙ ἡ ἐνεστῶσα κατάστασι καὶ τὸ νομικὸ καθεστὼς τῆς ἐπιστροφῆς».

 

Ἡ χαρά μου εἶναι εὔλογη. Καὶ γιὰ τὴν τιμή, ποὺ μοῦ προσγίνεται, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ἀντικείμενο τῆς διημερίδος. Τὸ ὁποῖο καὶ τυχαίνει, νὰ μοῦ εἶναι οἰκειότατο. Ἀφοῦ μάλιστα συνέβη καὶ ἐνεργῶς νὰ ἀσχοληθῶ μὲ αὐτό, ὅταν, ὑπὸ τὴν ἐπίσημον ἰδιότητα τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τὸ ἔθεσα εὐθέως καὶ ἀπεριφράστως, εἰδικώτερον ὡς αἴτημα ἐπιστροφῆς τῶν κλαπέντων ὑπὸ τῶν Βουλγάρων χειρογράφων τῶν Ἱερῶν Μονῶν Εἰκοσιφοινίσσης Παγγαίου καὶ Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν, εἰς τὸν τότε Πρόεδρον τῆς Βουλγαρίας Θεόδωρον Ζίβκωφ∙ χωρὶς βεβαίως, πέρα ἀοριστολόγων καὶ ἐνδοιαστικῶν ὑποσχέσεών του, ἐκδήλως ὑποκριτικῶν, νὰ συντελεσθῇ ἔκτοτε καὶ μέχρι τοῦδε  ὁ,τιδήποτε.

 

Ἀκριβῶς δὲ τὸ θέμα τῆς παρούσης διημερίδος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄμεσος προσωπική μου ἐμπειρία περὶ τῶν διαμειβομένων εἰς διακρατικὸν ἐπίπεδον «δεσμεύσεων» καὶ τῆς ἀξιοπιστίας τῶν παρεχομένων «ὑποσχέσεων», ὑπαγορεύουν δύο δέσμας ἰδεῶν∙ μὲ τὰς ὁποίας καὶ ἐν συντομίᾳ μόνον θὰ σᾶς ἀπασχολήσω :

 

Ἡ πρώτη θίγει οὐσιαστικῶς θεμελιώδη, συγχρόνως ὅμως καὶ ὁριακά, προβλήματα δικαιικῆς λογικῆς ! Εἶναι ἡ περὶ τῆς οὐσίας τοῦ Διεθνοῦς (Δημοσίου) Δικαίου προβληματική∙  αὐτή, ἡ ὁποία ὤθησε καὶ διαπρεπεῖς, καθολικοῦ κύρους, στοχαστὲς εἰς ἀμφισβήτησι καὶ αὐτῆς τῆς ὑποστάσεως τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ὡς «Δικαίου», προκρινομένης τῆς τοποθετήσεώς του εἰς τὸν χῶρον ἁπλῶς τῆς Οἰκουμενικῆς Πολιτειακῆς Ἠθικῆς∙ δηλαδή, τοῦ συνόλου κανόνων συμπεριφορᾶς, ἡ τήρησις τῶν ὁποίων ἐπαφίεται εἰς τὴν ἀγαθὴν προαίρεσιν τοῦ πράττοντος (ἐνεργοῦντος ἢ παραλείποντος «κοινωνοῦ»). Καὶ δὲν πρόκειται μόνον περὶ τῆς ἀπουσίας «κυρώσεων», ποὺ νὰ διασφαλίζουν τὴν τήρησι τῶν κανόνων τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, καὶ μάλιστα κυρώσεων ἀποτελεσματικῶν ὡς ἀδιαπεράστου πλέγματος ὠργανωμένης ἐπιβολῆς. Εἶναι καὶ ἡ ἀπουσία στοιχειωδῶν κανόνων ἀληθοῦς, γιὰ κάθε ἀνθρώπινη συνείδησι καὶ λογική, ὀρθοῦ «δικαίου», ἀπουσία, ἡ ὁποία καὶ εἰκότως δὲν ἀποτρέπει τὸν πειρασμὸ τῆς προσωνυμίας τοῦ κιβδήλου δικαίου.

 

Ὅσον ὑπερβολικοὶ καὶ ἂν φαίνωνται - ἴσως δὲ καὶ εἶναι ! -  οἱ προκείμενοι προβληματισμοί,  - καὶ μάλιστα κατὰ τὴν σημερινὴ ἐποχή, ποὺ κατακλύζεται, ἐν εἴδει σαλπίγγων Ἱεριχοῦς, ἀπὸ «κοσμοπολιτικά», «φιλειρηνικά» καὶ «οἰκουμενιστικὰ» κηρύγματα  πολυειδοῦς ἀποχρώσεως  καὶ παντοδαπῆς προελεύσεως, κηρύγματα, ποὺ καλύπτουν εἰλικρινεῖς, ἐν ὄψει τῆς τεχνολογικῆς λαίλαπος καὶ τῶν ἀπεριορίστων καταστροφικῶν δυνατοτήτων της, κραυγὲς ἀγωνίας  γι’ αὐτὸ τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου, τῶν μέν, ἀλλὰ καί, δυστυχῶς κατὰ τὸ πλεῖστον, ὑπηρετοῦν προγραμματισμένως σχεδιασμοὺς ἄλλων, τῶν ἐπιβούλων, δηλαδὴ πραγματικότητες, ποὺ ἤδη ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ σκέψις διὰ στόματος τῶν σοφιστῶν ὑπετύπωσεν εἰς τὸν ἀφορισμόν, ὅτι τὸ συμφέρον καὶ ἡ δύναμις διέπουν καὶ τὶς διαπολιτειακὲς σχέσεις, - δὲν παύει νὰ εἶναι καταφανές, ὅτι ρυθμίσεις αὐτονόητες γιὰ κάθε ἐνδοπολιτειακὴ δικαιοταξία, ἀνταποκρινόμενες εἰς στοιχειῶδες πανανθρώπινο αἴσθημα δικαίου, ἀπουσιάζουν ἠχηρῶς ἀπὸ τὴν διεθνῆ, τὴν διαπολιτειακὴ δικαιοταξία καὶ πρακτική ! Ἔτσι, παντοῦ εἰς τὸν πολιτισμένον κόσμον, τιμωροῦνται ὄχι μόνον οἱ κλέπται, ἀλλὰ καὶ οἱ κλεπταποδόχοι, καὶ γενικώτερον, ὅπως ἐπιτάσσῃ τὸ ἄρθρον 394 τοῦ ἰδικοῦ μας Ποινικοῦ Κώδικος, πᾶς «ὁ ἐκ προθέσεως ἀποκρύπτων, ἀγοράζων, λαμβάνων ὡς ἐνέχυρον ἢ ἄλλως πως δεχόμενος παρ’ ἑαυτῷ πρᾶγμα προελθὸν ἐξ ἀξιοποίνου πράξεως ἢ μεταβιβάζων ἑτέρῳ τὴν κατοχὴν τοιούτου πράγματος ἢ συνεργῶν εἰς μεταβίβασιν ἢ ὁπωσδήποτε ἀσφαλίζων ἑτέρῳ τὴν κατοχὴν αὐτοῦ».

 

Τὶ συμβαίνει ὅμως μὲ τοὺς ἐπὶ διαπολιτειακοῦ ἐπιπέδου κλεπταποδόχους ; Αὐτοί, ἀντιθέτως, ὄχι μόνον δὲν διώκονται ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, ἀλλὰ καὶ ὑπερηφάνως διαφημίζουν, πρὸς ἀπόδειξι τῆς πολιτιστικῆς «μεγαλωσύνης» τους (!), τὶς προερχόμενες ἐξ ἐγκληματικῶν πράξεων, τὶς κλοπιμαῖες πραμάτειες τους, ὅπως συμβαίνῃ μὲ τὶς ἀποκείμενες εἰς τὰ ξένα κρατικὰ Μουσεῖα (Βρεταννικό, Λούβρου, Βερολίνου, Βατικανοῦ, κλπ.) ἑλληνικές, καὶ ὄχι μόνον, ἀρχαιότητες, ἢ τὰ ἑλληνικὰ χειρόγραφα, περγαμηνές, κλπ., ποὺ κοσμοῦν ξένες βιβλιοθῆκες, κλπ., κλπ.

 

Δεῖγμα τέτοιας ἀτιμωρήτου ἐγκληματικῆς συμπεριφορᾶς καὶ ἡ βουλγαρικὴ πρακτικὴ τῆς ἐπανειλημμένης λῃστρικῆς λεηλασίας ἑλληνικῶν πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, ὅπως τῶν χειρογράφων τῶν Ἱερῶν Μονῶν Εἰκοσιφοινίσσης Παγγαίου καὶ Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν, δολίως μετὰ δεκαετίες ἤδη ἀπὸ τοῦ ἐγκλήματος ἐπισήμως εἰς «ἐρευνητικὰ»  «Ἰνστιτοῦτα» ἐμφανιζομένων ! ...

 

Αὐτονόητος καὶ ἡ συνέχεια τῆς προκειμένης πραγματιστικῆς  τῆς διεθνοῦς πραγματικότητος προσεγγίσεως : Πρόβασις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου εἰς περιωπὴν ἀληθοῦς Δικαίου, ἐὰν δὲν θέλωμεν νὰ αὐταπατώμεθα, δὲν νοεῖται χωρὶς τὴν ἐνσωμάτωσιν εἰς τοὺς κανόνες του ρυθμίσεως, ποὺ νὰ αἴρῃ τὶς παραπάνω ἀνομίες τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ καὶ νἀ ἀποκλείῃ τὴν εἰς τὸ μέλλον ἐπανάληψί τους ...

 

Ἡ  δευτέρα  δέσμη ἰδεῶν, ποὺ ἀνακινεῖ ἡ θεματικὴ τῆς διημερίδος, ἀναφέρεται εἰς τὸ καθῆκον τοῦ ἐπιστήμονος. Ἡ κλοπὴ τῶν χειρογράφων τῶν Μονῶν Εἰκοσιφοινίσσης καὶ Τιμίου Προδρόμου ὑπὸ κρατικὴν βουλγαρικὴν ἐπίνευσιν ἐμεθοδεύθη πρὸς συγκεκριμένον σκοπόν, τὴν πλαστογράφησι τῆς Ἱστορίας πρὸς ἱκανοποίησιν ὑπερφιάλων ἐπεκτατικῶν βλέψεων∙ ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιστημόνων ὡς ἀξιοποιήσιμος «ἰδέα» συνελήφθη – μὴ ἐπιστήμονες προφανῶς δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ γνωρίζουν τὴν ὕπαρξι, ἀλλὰ καὶ τὴν σημασία τῶν κλαπέντων, γιὰ νὰ συντελεσθῇ ἡ κλοπή – καὶ ὑπὸ ἐπιστημόνων ἐξετελέσθη, αὐτὸ εἶναι ἱστορικῶς διαπιστωμένον. Οἱ ἐπιστήμονες αὐτοί, δράσται ἢ συμμέτοχοι τοῦ ἐγκλήματος, παρεβίασαν συγχρόνως καὶ ἄλλην ἐπιταγήν. Αὐτήν, ποὺ ὑπαγορεύει εἰς κάθε ἐπιστήμονα τὴν ὑπηρέτησι πρωτευόντως τῆς ἀληθείας.

 

Τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες εἰς τὴν ἀλήθειαν ἀπαραμειώτως ἐθήτευσε καὶ θητεύει. Ἴσως, καθὼς πιστεύω, εἰς τοῦτο νὰ ἔγκειται καὶ ἡ κατάδηλος διαφορά του, ἀλλὰ καὶ ὑπεροχὴ ἔναντι ἄλλων, ξενηλάτων, θεωρήσεων.

 

Ὑπηρέτησις ὅμως τῆς ἀληθείας σημαίνει καὶ ἄμυνα κατὰ τοῦ ψεύδους. Εἰς τὸ τελευταῖον τοῦτο ὡς αὐτοτελὲς ἐνέργημα δυστυχῶς δὲν ἠμπορεῖ ἡ ἑλληνικὴ ἐπιστήμη νὰ καυχᾶται, κατὰ τοὺς τελευταίους ἰδίως καιρούς, ὅτι διεκρίθη. Οἱ ἐπιστήμονές μας κατὰ κανόνα περιωρίσθησαν εἰς τὴν ἔκθεσιν τῆς ἀληθείας. Αὐτὴ ὅμως μόνη δὲν ἀρκεῖ ! Ἐλάχιστοι προέβησαν καὶ εἰς τὴν συστηματικὴν καταπολέμησιν τοῦ ὀθνείου κακοβούλου καὶ προγραμματισμένου ψεύδους. Μὲ ὀλέθριες, ἀπὸ τὴν παράλειψι τῶν πολλῶν, τὶς συνέπειες γιὰ τὴν ἐθνική μας κοινότητα, γιὰ τὸ μέλλον καὶ αὐτὴ τὴν ὑπόστασί της. Διότι ἡ ἄγνοια τῶν ξένων λαῶν σχετικῶς πρὸς τὰ ἱστορικά μας δεδομένα, ἀπολύτως διὰ τοὺς μὴ εἰδήμονας φυσιολογική, καὶ ὁ σκοτεινὸς ρόλος ψευδωνύμων μέσων μαζικῆς «ἐνημερώσεως», ἐξαγοραζομένου ἀθύρματος εἰς τὴν ὑπηρεσίαν ξένων συμφερόντων, ἠμποροῦν νὰ ὁδηγήσουν εἰς ἀναστροφὴ ἀκόμη καὶ τῆς πλέον καταδήλου πραγματικότητος !

 

Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἀφέθη ἐπὶ δεκαετίες, μὲ τὴν συνενοχὴ βεβαίως καὶ τῆς ἐπισήμου Ἑλλάδος, νὰ καλλιεργῆται ἀνεμποδίστως εἰς διεθνῆ κλίμακα τὸ φρικτόν, σταλινικῆς ἐμπνεύσεως καὶ τιτοϊκῆς ἐκτελέσεως, ψεῦδος περὶ δῆθεν «Μακεδονικῆς ἐθνότητος», μὲ ἀποτέλεσμα ἀμεσώτατον ἤδη κίνδυνον αὐτῆς τῆς ἐθνικῆς μας ὑποστάσεως καὶ ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος.

 

Ὅπως ἀφέθη ἀναπάντητος, χωρὶς παραδόξως νὰ γίνεται κἂν λόγος περὶ αὐτῆς, μεθοδευμένη, ἐπὶ δεκαετίες ἤδη, ἀναπτυσσομένη ἐπισήμως, ἐνταθεῖσα μάλιστα ὑπὸ τὸ πρότερον κομμουνιστικὸν καθεστώς, «θρᾳκολογία» τῶν Βουλγάρων, χωρὶς ἴχνος ἐντροπῆς διισχυριζομένων, ὅτι ... «πρωτοβούλγαροι» ἦσαν οἱ ἀρχαῖοι Θρᾷκες ! Ἑπομένως, κατὰ τὸ σκοπούμενον, ... Βούλγαροι γνήσιοι καὶ οἱ σημερινοί ! ... Κλπ.,  κλπ...

 

 Χαιρετίζω, λοιπόν, τὴν προκειμένην ἐπιστημονικὴν διημερίδα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἀμφιβάλλω, ὅτι θὰ ὑπηρετηθῇ ἀκεραίως ἡ ἀλήθεια, ὄχι μόνον ὡς θητείαν ἀληθείας. Ἀλλὰ καὶ ὡς μίαν τῶν ἀπαρχῶν, εἰς τὴν ἀκριτικὴν μάλιστα αὐτὴν τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος περιοχήν, ἐπιστημονικῆς ἐγρηγόρσεως καὶ ἀμύνης κατὰ τοῦ ὠργανωμένου ἐπιστημονικοῦ ψεύδους∙ ἐντεῦθεν δὲ καὶ ἰδιαιτέρως ἐθνωφελοῦς.

 

Εὐχόμενος συγχρόνως καὶ τήν, προσδοκωμένην, πλήρη ἐπιτυχίαν της.-

 

Χρήστος Α. Σαρτζετάκης