ΜΕ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΝ ΥΠΟΚΡΟΥΣΙΝ

Ὑπὸ

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

*******

2.-  Ἂς σοβαρευθοῦμε λιγάκι. Ὁ Προεδρικὸς θεσμὸς μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν προσβάλλεται ὅταν ἀποδίδωνται, ἀκόμη καὶ ψευδῶς, εἰς τὸν φορέα του ἀθέμιτες διασυνδέσεις εἰς τὸ πλαίσιον τῆς ἀτομικῆς, ἰδιωτικῆς του δραστηριότητος, οὔτε βεβαίως συντελεῖται μὲ τέτοιο τρόπο πολιτικὴ ἀποσταθεροποίησις. Εἰς τὴν συγκεκριμένην μάλιστα περίπτωσιν ἀπὸ τὸ περιεχόμενόν της ἡ προσαφθεῖσα εἰς τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας μομφὴ ἦτο, γιὰ κάθε σκεπτόμενον ἄνθρωπον, ἀφ’ ἑαυτῆς ἀνάπηρος. Ἀφοῦ κανένας ἐκμισθωτὴς στὸν κόσμο δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεωρῆται ὑπεύθυνος, ἐὰν ἐν ἀγνοίᾳ του ὁ μισθωτὴς μετέβαλε τὴν συμφωνηθεῖσαν χρῆσιν τοῦ μισθίου σὲ τόπο ἐγκληματικῶν πράξεων (ἐδῶ παρανόμου «τζόγου»)∙ στὴν συγκεκριμένη δὲ περίπτωσι δὲν ἀπετολμήθη νὰ προσαφθῇ εἰς τὸν Πρόεδρον τῆς  Δημοκρατίας, ὅτι ἐγνώριζεν ἢ ἐπληροφορήθη, ἔστω ἐκ τῶν ὑστέρων, τὴν μεταβολὴ τῆς χρήσεως τοῦ μισθίου του. Ἄνθρακες λοιπὸν ἀπὸ μόνη της ἡ δῆθεν τηλεοπτικὴ «ἀποκάλυψις» ! Καταδήλως ὑπηρετοῦσα μόνον ἀξιώσεις τηλεοπτικοῦ ἐντυπωσιασμοῦ, μὲ τὸ νὰ ἀφίνῃ σιωπηρῶς, νὰ πλανᾶται ἡ ὑποψία, ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἐγνώριζε τὸ εἶδος τῆς ἐκνόμου χρήσεως τοῦ μισθίου του. Ἑπομένως, ὡς σκουπίδι, κυριολεκτικῶς, ἔπρεπεν ἀπὸ τῆς πρώτης στιγμῆς νὰ ριφθῇ ἀπὸ ὅλους εἰς  τὸν κάλαθον τῶν ἀπορριμμάτων.

3.-  Πρὸς τὶ λοιπὸν τὸ ἀντιθετικὸ παραλήρημα, μὲ τὸ ὁποῖον κατ’ ἐξακολούθησιν ταλαιπωροῦνται ἐπὶ τόσες τώρα ἡμέρες ἀκροαταὶ ραδιοτηλεοπτικῶν δικτύων καὶ ἀναγνῶσται ἐφημερίδων ; Μήπως δὲν ἀνεφαίνοντο κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ δὲν ἀναφαίνονται καθημερινῶς καὶ σήμερα περιπτώσεις ἀληθινῆς δημοσιογραφικῆς κακεντρεχείας εἰς βάρος συνανθρώπων μας, ποὺ μένουν συνήθως ἀπροστάτευτοι, χωρὶς κανένας, οὔτε ἀπὸ τὸν πολιτικὸν οὔτε ἀπὸ τὸν δημοσιογραφικὸν κόσμον, νὰ συγκινῆται ; Θὰ μοῦ ‘πῆτε, ναί, ἀλλὰ τώρα προσεβλήθη ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας.

4.- Δὲν εἶναι ὅμως ἡ πρώτη καὶ τοῦ φαινομένου αὐτοῦ φορά ! Ἀναγκάζομαι ἔτσι νὰ ὑπενθυμίσω τὸ ἀπίστευτον ὄργιον ὠργανωμένης παραπληροφορήσεως, τὸ ὁποῖον ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ἰδικῆς μου Προεδρίας καὶ πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἀνομολογήτων καὶ ἀκαθάρτων πολιτικῶν σκοπῶν κατηυθύνετο εἰς βάρος μου μὲ ὀχετὸν ὕβρεων. Καὶ μάλιστα, εἰς τὴν περίπτωσίν μου, ὄχι μόνον μὲ χαλκευόμενα ἐν ἐπιγνώσει ἀπολύτως ψευδῆ περιστατικά, ἀναφερόμενα εἰς τὴν σφαῖραν τῆς ἀτομικῆς, ἰδιωτικῆς μου συμπεριφορᾶς, καὶ μάλιστα χωρὶς οὔτε κόκκον ἀφορμῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ δημοσιεύματα ὄντως πλήττοντα εὐθέως αὐτὸν τὸν Προεδρικὸν θεσμὸν, χωρὶς ὅμως κανένας ἀπολύτως νὰ συγκινῆται ! Ἀπὸ τὴν πληθώραν τῶν σχετικῶν ἀληθινῶν πληγμάτων ἐναντίον αὐτοῦ μὲν τοῦ Προεδρικοῦ θεσμοῦ, ἂς περιορισθῶ νὰ μνημονεύσω ἐδῶ : α) τὴν ἀπεργίαν πείνης δημοσιογράφων (!), προκειμένου νὰ μὲ ἐξαναγκάσουν  εἰς ὑπογραφὴν διατάγματος ἀπονομῆς χάριτος, κατὰ τὰς ὀρέξεις των (!), χωρὶς βεβαίως νὰ τὸ ἐπιτύχουν∙ β) τὴν ἐπαινεθεῖσαν ἀπὸ ἐφημερίδας (!) εἰσβολὴν εἰς τὸ Προεδρικὸν Μέγαρον Πρυτάνεων Πανεπιστημίων, παρακαλῶ, μὲ τὴν ψευδῆ παράστασιν (τὶ θλιβεροὶ «πνευματικοὶ» ἄνδρες !), ὅτι εἶχαν δῆθεν συνάντησι μαζί μου, καὶ τὴν ἐπιμονὴ παραμονῆς των εἰς αὐτό, δίκην «καταλήψεως», προκειμένου νὰ ἐκβιάσουν, χωρὶς ἐπίσης νὰ τὸ ἐπιτύχουν, τὴν ὑπογραφὴν ὑπηρετοῦντος συντεχνιακὰ συμφέροντά των νομοθετήματος∙ γ) τὸν διὰ τῶν ἐφημερίδων θόρυβον διὰ τὴν δαπάνην πτήσεως τοῦ στρατιωτικοῦ μεταγωγικοῦ ἀεροπλάνου  πρὸς μετάβασίν μου εἰς τὴν Καλαμάτα, ὅταν ἡ πόλις ἐπλήγη ἀπὸ τοὺς σεισμούς (!), ὑποκινηθέντα διότι ὁ τότε Πρωθυπουργὸς παρέλειψε νὰ μεταβῇ ἐκεῖ καὶ πρὸς ἀποφυγὴν εἰς βάρος του συγκρίσεων ! -  Ἀπὸ τὰ πολυάριθμα δὲ δυσώδη δημοσιεύματα εἰς βάρος τοῦ ἰδιωτικοῦ μου βίου, ἂς περιορισθῶ νὰ μνημονεύσω τὴν ἀθλίαν σκευωρίαν διὰ τὴν δῆθεν λαθραίαν εἰσαγωγὴν εἰδῶν ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, διὰ τὴν ὁποίαν μάλιστα καὶ ποινικὴν δίωξιν ἐκίνησαν εἰς βάρος ὑπαλλήλων τῆς Προεδρίας τῆς Δημοκρατίας, μὲ ἀποτέλεσμα φυσικὰ τὴν πανηγυρικὴν ἀθώωσιν τῶν κατηγορηθέντων. Μόνον θὰ πρέπει ἐδῶ νὰ μὴ παραλείψω νὰ σημειώσω, ὅτι ἡ τιμία δημοσιογραφικὴ φωνὴ τοῦ Δημήτρη Καστριώτη μὲ τὸ ἄρθρον του «Μὲ πιστότητα» εἰς τὴν Καθημερινὴ τῆς 13^ης Φεβρουαρίου 2000 (σελ. 56), δηλαδὴ ἔστω δέκα χρόνια μετὰ τὴν λῆξι τῆς Προεδρικῆς μου θητείας, μεταξὺ ἄλλων ρητῶς ἀνεγνώρισεν, ὅτι, κατὰ λέξιν, «Ξεχάσαμε ἀκόμη καὶ ὅτι τὰ ψώνια, ποὺ βάραιναν τὸ ἀεροπλάνο καὶ ποὺ τοῦ τὰ «φορτώσαμε» [τοῦ Σαρτζετάκη] ὅλα, ἀποδείχθηκαν ἀγορὲς συνοδῶν – καὶ δημοσιογράφων». Καὶ παρὰ ταῦτα, τὴν βρωμερὰν αὐτὴν σκευωρίαν  ἀνακυκλώνει κατὰ καιρούς, ἔστω μόνον μὲ ἐλεεινοὺς ὑπαινιγμοὺς καὶ ὑπονοούμενα, ἀκόμη καὶ κατὰ τἰς ἡμέρες μας, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει τοῦ ψεύδους, ἀπύθμενη δημοσιογραφικὴ κακεντρέχεια ! ...

Τότε λοιπόν, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς Προεδρίας μου, ὅταν, πλέον τοῦ προσώπου τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, προσεβάλλετο ὄντως καὶ ὁ Προεδρικὸς θεσμός, ὁ πολιτικὸς καὶ ὁ δημοσιογραφικὸς κόσμος διατὶ ἐθελοτυφλοῦσαν καὶ αἰδημόνως σιωποῦσαν ;  Ἡ ἐκδοχὴ τῆς ἐπιλεκτικῆς εὐαισθησίας φυσικὰ δὲν ἀρκεῖ πρὸς ἐξήγησιν τοῦ γεγονότος... 

5.-  Ἡ ἐκδηλωθεῖσα ὅμως ἐνεστῶσα ἀντίδρασις εἰς τὴν συγκεκριμένην τηλεοπτικὴν ἐκπομπὴν τοῦ Σπύρου Καρατζαφέρη δὲν ἐντυπωσιάζει μόνον μὲ τὴν ἔκτασιν καὶ τὴν βιαιότητά της. Ἀλλὰ καὶ προβληματίζει μὲ τὴν ἐπιχειρουμένην αἰτιολόγησίν της. Διότι αὐτὴ καταδεικνύεται ὄχι ἁπλῶς σαθρὰ καὶ παιδαριώδης, ἀλλὰ καὶ εὐθέως κατὰ τὴν ἐπιχειρηματολογίαν της ἀντισυνταγματική. Πράγματι, ὡς ἐλέχθη ἀνωτέρω, διὰ τῆς ἐκπομπῆς μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν προσεβάλλετο εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας ὁ Προεδρικὸς θεσμός, ἀφοῦ τὸ περιεχόμενόν της δὲν ἀνεφέρετο εἰς τὰ Προεδρικὰ καθήκοντα ἢ τὸν τρόπον τῆς ἀσκήσεώς των.  Οὔτε φυσικὰ ἀπόπειρα «πολιτικῆς ἀποσταθεροποιήσεως» συνετελεῖτο ἢ «συνωμοσία κατὰ τοῦ πολιτεύματος» ἐξετυλίσσετο, ἀφοῦ τὸ προβαλλόμενον, ὅτι ἐπεδιώκετο διὰ τῆς ἐκπομπῆς παραίτησις τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, ὁπότε καὶ ἡ χώρα, λόγῳ τοῦ συσχετισμοῦ τῶν πολιτικῶν δυνάμεων, θὰ ὡδηγεῖτο ἀναποτρέπτως εἰς ἐκλογάς, ἐπίσης μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν συνιστᾷ «ἀποσταθεροποίησιν» ἢ «συνωμοσίαν κατὰ τοῦ πολιτεύματος». Διότι τὸ δικαίωμα παραιτήσεως τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἀναφαίρετον εἰς κάθε περίπτωσιν, εἴτε ὑπάρχει εἴτε δὲν ὑπάρχει κάποιος λόγος, τὸ δὲ Σύνταγμα προβλέπει τὶ ἐπακολουθεῖ εἰς περίπτωσιν παραιτήσεως καὶ ἑπομένως μόνον περὶ «ἀποσταθεροποιήσεως» καὶ «συνωμοσίας», ὡς ἀνωτέρω, δὲν ἠμπορεῖ νὰ γίνεται λόγος !

6.- Συνυφαίνεται ὅμως μὲ τὴν σχετικὴν σαθροτάτην ἐπιχειρηματολογίαν περὶ δῆθεν «συνωμοσίας κατὰ τοῦ πολιτεύματος» καὶ εὐρύτατος λόγος περὶ ἐνδεχομένου διαλύσεως τῆς Βουλῆς, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπισθοῦν «πολιτικά-κομματικὰ» ἀδιέξοδα. Ἀλλὰ διάλυσις τῆς Βουλῆς προβλέπεται ὑπὸ τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος εἰς δύο μόνον περιπτώσεις : α) ὑπὸ τοῦ ἄρθρου 32, εἰς περίπτωσιν ἀδυναμίας ἐκλογῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας μὲ τὴν ὁριζομένην πλειονοψηφίαν, καὶ β) ὑπὸ τοῦ ἄρθρου 41, πρὸς ἀνανέωσιν τῆς λαϊκῆς ἐντολῆς «προκειμένου νὰ ἀντιμετωπισθῇ ἐθνικὸν θέμα ἐξαιρετικῆς σημασίας». Ἡ πρώτη περίπτωσις δὲν γεννᾷ φυσικὰ ζήτημα συνταγματικότητος. Ἡ δευτέρα ὅμως ἀνοίγει διάπλατα τὸν πειρασμὸν τῆς ἀντισυνταγματικῆς διαλύσεως, ὅταν δὲν συντρέχῃ ὄντως «ἐθνικὸν θέμα ἐξαιρετικῆς σημασίας» καὶ ἡ Κυβέρνησις ἀποφασίζῃ τὴν διάλυσιν ὑπὸ τὴν ὤθησιν κομματικῶν ὑπολογισμῶν, χωρὶς ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας νὰ προβάλλῃ τὴν ἄρνησίν του, καίτοι ἔχει ἀναμφισβήτητον πρὸς τοῦτο δικαίωμα ὡς «ρυθμιστὴς τοῦ πολιτεύματος» (κατὰ τὸ ἄρθρον 30 § 1 τοῦ Συντάγματος). Καὶ πράγματι, ἡ κατὰ τὸ ἄρθρον 41 § 2 τοῦ Συντάγματος διάλυσις τῆς Βουλῆς δὲν ἐπαφίεται, ὡς ἀκρίτως πιστεύεται, ἐν λευκῷ εἰς τὴν κρίσιν τῆς Κυβερνήσεως, - ἐὰν αὐτὴ ἦτο ἡ ἐπιθυμία τοῦ συνταγματικοῦ νομοθέτου, ρητῶς θὰ τὴν ἐξέφραζε, -  ἀλλὰ προϋποθέτει καὶ τὴν σύμφωνον ἐπ’ αὐτοῦ γνώμην τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, άκριβῶς ὡς ρυθμιστοῦ τοῦ πολιτεύματος, περὶ ὑπάρξεως ὄντως «ἐθνικοῦ θέματος ἐξαιρετικῆς σημασίας». Τοῦτο δὲ πρὸς ἀποφυγὴν κομματικῶν καταδολιεύσεων, ἀνεπιτρέπτων γενικῶς κατὰ τὴν ἐφαρμογὴν ἰδίως συνταγματικῶν ρυθμίσεων.  Ἑπομένως, ἡ ἀνωτέρω ἐπιχειρηματολογία, περὶ τοῦ ἐνδεχομένου διαλύσεως τῆς Βουλῆς, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπισθοῦν «πολιτικά-κομματικὰ» ἀδιέξοδα, εἶναι ἐντελῶς ἐξοβελιστέα, διότι ἀναφέρεται εἰς εὐθέως ἀντισυνταγματικὸν ἐνδεχόμενον. Τὸ ὁποῖον καί, ὁμαλῶς λειτουργοῦντος τοῦ πολιτεύματος, δὲν εἶναι δυνατόν  νὰ ἀναφανῇ.

7.-  Τὰ αἴτια τῆς σημερινῆς κατακλυσμιαίας ὀργῆς, διὰ τῆς ἐφευρέσεως τῶν μυθευμάτων περὶ «προσβολῆς τοῦ θεσμοῦ» τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, ἀποπείρας «πολιτικῆς ἀποσταθεροποιήσεως», «συνωμοσίας κατὰ τοῦ πολιτεύματος», ἀλλὰ καὶ τῆς σαθροτάτης αἰτιολογήσεως τῆς ὀργῆς,  ὁποιαδήποτε καὶ ἐὰν εἶναι (εἴτε ἀποπροσανατολισμὸς τῆς κοινῆς γνώμης πρὸς συγκάλυψιν ἐθνικῶν ὑποχωρήσεων, - εἴτε ἀλληλοδιαμάχη διαπλεκομένων οἰκονομικῶν συμφερόντων εἰς τὸν συναγωνισμὸν ἐπιρροῆς ἐπὶ τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, - εἴτε ἐπείγουσαι προσωπικαὶ φιλοδοξίαι διαδοχῆς εἰς τὸ Προεδρικὸν ἀξίωμα δι’ ἐξαναγκασμοῦ εἰς παραίτησιν τοῦ σημερινοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας), ἄλλοι ἂς καθορίσουν.

 Διὰ κάθε σκεπτόμενον  ὅμως ἄνθρωπον, ὑπὸ οἱανδήποτε ἐκδοχήν, πρόκειται περὶ παραληρήματος ὑποκρισίας, ἐὰν δὲν θὰ ἀκολουθήσῃ ἡ φυσιολογική του συνέχεια. Δηλαδή, ὁ ἀνεπιφύλακτος τοῦ λοιποῦ στιγματισμὸς κάθε παρομοίου φαινομένου εἰς κάθε περίπτωσιν, εἰς βάρος οἱουδήποτε.

Καὶ ἀκόμη : ἐὰν ὄντως πιστεύουν οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ δημοσιογραφικἐς ὀργανώσεις, ὅτι πράγματι μὲ τὴν ἐκπομπὴν τοῦ Σπύρου Καρατζαφέρη ἐπλήγη ὁ Προεδρικὸς θεσμὸς καὶ ἐγένετο ἀπὀπειρα πολιτικῆς ἀποσταθεροποιήσεως κ.τ.τ., θὰ πρέπει αὐτὲς μὲν (οἱ δημοσιογραφικὲς ὀργανώσεις)  νὰ τὸν διώξουν πειθαρχικῶς,  ἐκεῖνοι δὲ (οἱ πολιτικοί) νὰ μὴ ἐμφανισθοῦν ποτὲ πλέον εἰς ραδιοτηλεοπτικὰς ἐκπομπὰς μαζί του. Φυσικά, ἀκόμη καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τῆς ἐλλείψεως τοῦ μέτρου καὶ τῆς συνέσεως, οὔτε τὸ ἕνα, οὔτε τὸ ἄλλο πρόκειται νὰ συμβῇ !  Ἀκριβῶς διότι δὲν συντρέχουν οἱ πρὸς ταῦτα στοιχειώδεις προϋποθέσεις !...

Αὐτόφωρος, λοιπόν, καὶ ἡ ἀπόδειξις τῆς θλιβερᾶς ὑποκρισίας ! ...

Νέα Πεντέλη, 15^η Φεβρουαρίου 2002.

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης.