·        Κενοδοξιῶν ἔλεγχος. Ἀνειλικρίνεια καὶ ἐθνικὴ ἀνευθυνότης  τοῦ  πολιτικοῦ  λόγου.

Φαινόμενον ἀνησυχητικὸν διὰ τὴν ὁμαλὴν πορείαν τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος ἀποτελεῖ ἀναμφισβητήτως ἡ τελευταίως ἐντόνως σημειουμένη, κυρίως διὰ τῶν δημοσκοπήσεων, τάσις πρὸς ἀπαξίωσιν τῆς «πολιτικῆς» καὶ ἀμφισβητήσεως τῆς ἀξιοπιστίας τῶν πολιτικῶν εἰς τὴν συνείδησιν ἱκανῶς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Ὁ προβληματισμός, ὡς εἶναι ἑπόμενον, συνέχει τὰς σκέψεις καὶ τῶν ἀμέσως ἐνδιαφερομένων, τῶν πολιτικῶν μας, οἱ ὁποῖοι καί, ὁσάκις τὸν ἐξωτερικεύουν, περιορίζονται εἰς γενικολόγους ἀφορισμούς, περὶ τῆς ἀνάγκης εἰλικρινείας τῶν πολιτικῶν, διαφανείας εἰς τὴν πολιτικὴν ζωὴν καὶ ἄλλων παρομοίων, ὡς εἰς ἐπιβαλλόμενα μέτρα ἀνασχέσεως τοῦ κακοῦ.

 

Χαρακτηριστική, ἐπὶ τοῦ προκειμένου, εἶναι δήλωσις τοῦ παλαιμάχου τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς τέως Πρωθυπουργοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κατὰ τὴν ὁποίαν «εἶναι ὥρα νὰ ‘ποῦμε στὸν λαὸ τὴν ἀλήθεια» ( ἡμερήσιος τύπος τῆς 22.8.1997).

Ὅμως ὁ ἴδιος  ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης προῆλθεν εἰς κραυγαλέαν αὐτοδιάψευσιν μὲ τὰ ὅσα, ἐλάχιστον χρόνον μετά, ἐξέθεσεν εἰς ἐνυπόγραφον ἄρθρον του, δημοσιευθὲν εἰς τὴν  «Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» τῆς 23^ης  Νοεμβρίου 1997 ὑπὸ τὸν τίτλον «Ὑπάρχει ἐθνικὴ στρατηγική». Διότι τὸ ἄρθρον αὐτὸ ἀποτελεῖ εἰς τὴν πραγματικότητα σύνθεσιν κραυγαλέων ἀνακριβειῶν καὶ ἀναληθειῶν, ἀληθινὸν ὑπόδειγμα τρόπου ἀποκρύψεως τῆς ἀληθείας ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸν λαόν.

 

Τὸ τελευταῖον αὐτὸ καὶ κατεδείχθη ἀναμφισβητήτως, ὅπως κάθε καλόπιστος ἀναγνώστης ἠμπορεῖ νὰ διαπιστώσῃ, μὲ τὸ κατωτέρω ἄρθρον-ἀπάντησιν, δημοσιευθὲν εἰς τρεῖς, λόγῳ τῆς ἐκτάσεώς του, συνεχείας εἰς τὴν αὐτὴν ἐφημερίδα «Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», φύλλα τῆς 7^ης, 14^ης καὶ 21^ης Δεκεμβρίου 1997.

 

ΚΕΝΟΔΟΞΙΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ

῾Υπὸ

ΧΡΗΣΤΟΥ  Α.  ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

Τέως Προέδρου τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας

*******

 

Διάγραμμα

 

Α΄.-  ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

1.      Ἀνάγκη νὰ λέγεται ἡ ἀλήθεια εἰς τὸν λαόν.

2.      Οἱ ἀνθελληνικὲς  καὶ  ἀντιδημοκρατικὲς  μεθοδεύσεις.

3.      Ἡ αὐτοδιάψευσις τοῦ Κυρίου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

 

Β΄.-  ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

4.      Ἡ «ἄρνησίς» μας ἑλληνοτουρκικοῦ διαλόγου.

-          Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες διαφορὲς ἐκτὸς γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπῖδα.

-          Οἱ τουρκικὲς προκλήσεις ἄσχετες πρὸς τὴν πολιτική μας.

-          Ἡ ρητὴ δέσμευσίς μας μὲ τὸ Πρακτικὸν τῆς Βέρνης (1976).

5.      Ἡ πολιτικὴ τῆς κυβερνήσεως Μητσοτάκη.

6.      Ἡ κατάστασις εἰς τὴν Θράκη μας.

7.      Ἡ ἑλληνικὴ ὑποχωρητικότης.

8.      Τὸ ἑνιαῖον ἀμυντικὸν δόγμα. Τὸ «ἐμπάργκο» τῶν Σκοπίων.

 

Γ΄.-  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

9.      Ἐξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι ;

10.   Ἡ περὶ «πολιτικοῦ κόστους» θεωρία.

11.  Ὑπάρχουν ἀνομολόγητες δεσμεύσεις ;

12.  Πανεθνικὴ ἡ συσπείρωσις. Ἡ αἰσιοδοξία.

 

*******

 

Α'  

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

 

1.-  ᾽Ανάγκη νὰ λέγεται ἡ ἀλήθεια εἰς τὸν λαόν.

Τὸν τελευταῖο καιρὸ πληθαίνουν μεγαλόστομες διακηρύξεις πολιτικῶν μας ταγῶν περὶ τῆς ἀνάγκης, ὅπως υἱοθετηθῇ ἡ γλῶσσα τῆς ἀληθείας εἰς τὴν ἐκ μέρους των ἐνημέρωσι τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, γιὰ ὅσα συμβαίνουν εἰς τὸν τόπον αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τὸν γεωγραφικό μας ἐν γένει περίγυρο, δηλαδὴ τὶς σχέσεις μας μὲ ἄλλες χῶρες, μὲ μιὰ φράσι γιὰ τὰ ἐθνικά μας κατ᾽ ἐξοχὴν θέματα, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά. Βεβαίως ἡ ἐπισήμανσις τῆς ἀνάγκης αὐτῆς ἐνέχει ἀπὸ μόνη της καὶ τὴν ὁμολογία, ὅτι οἱ πολιτικοί μας ταγοί, μέχρι τώρα τοὐλάχιστον, δὲν ἔλεγαν πάντοτε τὴν ἀλήθεια εἰς τὸν ῾Ελληνικὸ λαό. ῞Οτι ἐπὶ καιρίων προβλημάτων τῆς ἐσωτερικῆς μας πραγματικότητος καὶ τῶν ἐξωτερικῶν μας σχέσεων μεταχειρίζονται κατὰ τὴν ἐνημέρωσί μας, ἂν ὄχι καὶ τὸ ψεῦδος θετικῶς, τοὐλάχιστον τὴν πρακτικὴ τῆς ἀποκρύψεως τῆς ἀληθείας.

Τὸ τελευταῖο αὐτὸ δὲν ἐχρειάζετο βεβαίως καὶ ὁμολογία, γιὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὸν ῾Ελληνικὸ λαό. Διότι ὁ λαός μας εἶναι ἀρκετὰ εὐφυής, ἡ γνησία ἐθνικὴ λαϊκὴ ψυχὴ τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, δηλαδὴ τῆς ὁλότητος αὐτῶν, ποὺ σκέπτονται καὶ ἐνεργοῦν ὡς ἀληθινὰ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, μακρυὰ ἀπὸ ὑπαγορευμένες θέσεις καὶ ἀνομολόγητες δεσμεύσεις, τὶς ἐκφερόμενες ψευδολογίες, ἔστω καὶ μὲ μόνη τὴν μορφὴ τῆς ἀποκρύψεως τῆς ἀληθείας, τὶς ἀντιλαμβάνεται ἀμέσως. ῎Αλλο τὸ ἐάν, παγιδευμένος ὅπως εἶναι ὁλόκληρος ὁ πολιτικός μας βίος, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ γνήσιοι αὐτοὶ ῞Ελληνες πολίτες, δὲν ἔχουν καὶ τὴν δυνατότητα, - ὅπως ἀντιλαμβάνωνται ἀμέσως τὴν πραγματικότητα, - καὶ νὰ ἀντιδράσουν ἀμέσως εἰς τὴν παραποίησί της, ποὺ προγραμματισμένα τοὺς προσφέρεται. Γι᾽ αὐτὸ καὶ περιορίζονται εἰς τὴν μόνη ἀντίδρασι, ποὺ τοὺς ἀπομένει : εἰς τὴν σώρευσι τῆς ἀγανακτήσεώς τους, ποὺ ἐπὶ τοῦ παρόντος (ἄδηλον τὶ θὰ γίνῃ καὶ εἰς τὸ μέλλον !) ἐκφράζεται καταλυτικῶς μόνον εἰς τὶς διενεργούμενες δημοσκοπήσεις : μὲ τὴν ἀναμφισβήτητη ἀπόρριψι τῆς πολιτικῆς, τῶν κομμάτων καὶ τῶν πολιτικῶν ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ.

 

2.- Οἱ ἀνθελληνικὲς καὶ ἀντιδημοκρατικὲς μεθοδεύσεις.

Τὸ καμπανάκι ἔχει πλέον κτυπήσει ! Οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ, πολύτροπες πάντοτε, ἐλλοχεύουν. ᾽Απόρριψις τῆς πολιτικῆς, τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν κομμάτων, - καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς ἔννοιες εἶναι ἀχωρίστως ἀλληλένδετες -, σημαίνει εὐθέως καὶ ἀποσύνθεσι τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος, καὶ ἀπόρριψι τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος, ἀφοῦ χωρὶς τὰ τρία αὐτὰ δημοκρατία δὲν ὑπάρχει. ῎Εχουν ἐπίγνωσι τῆς στοιχειώδους αὐτῆς ἀληθείας οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ - ποικιλώνυμες καὶ παντοίας προελεύσεως, ἐγχώριες καί, πρὸ παντός, ξένες, ὅλες αὐτές, ποὺ συλλήβδην τὶς ὀνομάζω  «ἐπίβουλο ἀνθελληνικὸ σχεδιασμό»  - ὅταν ὠθοῦν σὲ ἀτραποὺς συγγενικὲς πρὸς σαφῶς ἀνθελληνικὰ ἐνεργήματα, ἀντιδημοκρατικὴ θεώρησι καὶ διαλυτικὴ τῶν πάντων πρακτική, ἀτραπούς, ποὺ μὲ περισσὴ ἀφέλεια ἀκολουθοῦνται χωρὶς προβληματισμό, ὅπως :

 

α) ῾Η ἀνυπόστατη διάκρισις μεταξὺ πατριωτισμοῦ καὶ ἐθνικισμοῦ, ἐνῷ οἱ δύο ἔννοιες ταὐτίζονται ἀπολύτως σὲ χῶρες μὲ ἐκπληκτικὴ ἐθνικὴ ὁμοιογένεια, ὅπως, κατὰ τὶς διαπιστώσεις καὶ τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης τῆς Γενετικῆς, εἶναι ἡ ῾Ελλάς. Διάκρισι, ἡ ὁποία ἀποβλέπει εἰς τὸ νὰ πληγῇ τὸ ἐθνικὸ φρόνημα τῆς παμμεγίστης πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, νὰ πάψῃ νὰ ὑπάρχῃ μεταξὺ τῶν ῾Ελλήνων ὁ ἀνεκτίμητος, ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐθνικὴ συνείδησι ἀπορρέων, καὶ ἀδιάλυτος σύνδεσμος. Διάκρισι δέ, ποὺ συντελεῖται μὲ τὴν διανοητικὴ πλαστογραφία τῆς ταὐτίσεως ἐθνικισμοῦ καὶ σωβινισμοῦ. Πρόκειται περὶ δολιωτάτου ἐγχειρήματος, ἀφοῦ ὁ ἐθνικισμός, ὅπως κατέδειξε μὲ τὸ περὶ αὐτοῦ δοκίμιό του ὁ πατέρας τῆς β' ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας ἀείμνηστος᾽Αλέξανδρος Παπαναστασίου (βλέπε ᾽Αλεξάνδρου ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ,  Μελέτες, Λόγοι, ῎Αρθρα, ἐπιμέλεια Ξ. Λευκοπαρίδη, μὲ πρόλογο Κωνσταντίνου Τριανταφυλλοπούλου, ᾽Αθῆναι, 1957, σελ. 221-258) εἶναι ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν ἰδεολογία τῶν δημοκρατικῶς σκεπτομένων ἀνθρώπων, ένῷ ὁ σωβινισμὸς εἶναι κάτι τὸ τελείως διαφορετικό, μία κατακτητικὴ ἰδεολογία, ἀπεχθὴς καὶ ξένη παντελῶς πρὸς τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα, τὸ ἑλληνικὸ ἦθος καὶ τὴν ἑλληνικὴ παράδοσι. ᾽Επὶ τέλους, ἂς μὴ χαρίζουμε ἀνοήτως, μὲ ἰδεολογικὲς παρωπίδες παρῳχημένων ἐποχῶν, τὴν δημοκρατικὴ ᾽Ιδέα τοῦ ἐθνικισμοῦ εἰς τοὺς ἀκροδεξιούς, οἱ ὁποῖοι ἐξ ὁρισμοῦ εὑρίσκονται ἐκτὸς τῆς ἑλληνικῆς παραδόσεως τοῦ μέτρου (μηδὲν ἄγαν !). Διότι πράγματι, ἡ διαστολὴ μεταξὺ πατριωτισμοῦ καὶ ἐθνικισμοῦ ὑπῆρξεν ἁπλῶς εὐφυὲς σταλινικὸ ἐφεύρημα τῶν χρόνων τοῦ 2ου παγκοσμίου πολέμου, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ συσπείρωσις τῶν σοβιετικῶν λαῶν (μὲ τὸ σύνθημα τοῦ  «πατριωτικοῦ πολέμου» ), εἰς ἀναπλήρωσιν τῆς, ὑπὸ τὸ κομμουνιστικὸν καθεστώς, ὑπὸ διωγμὸν τεθείσης ἰδέας τοῦ ἔθνους, καίτοι χρησιμοποιουμένης καὶ αὐτῆς - μιὰ πού, ὅπως ἔγραφεν ὁ Hans Kohn, «ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἡ πιὸ οἰκουμενικὴ θρησκεία ὅλων τῶν ἐποχῶν»  - ὅταν τὸ ἀξιοῦσαν ἄλλες ἀνάγκες προπαγάνδας ( ὅπως ὁ λόγος γιὰ «ἐθνικοαπελευθερωτικὸ» ἀγῶνα, «ἐθνικοαπελευθερωτικὰ» κινήματα, κλπ.) ἢ καὶ ἐπιδιώξεις συγκαλύψεως καὶ συλλογικῆς παραπλανήσεως (ὅπως μὲ τὴν ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως δημιουργία, διὰ τῶν κατὰ τόπους κομμουνιστικῶν κομμάτων, στὶς κατεχόμενες ἀπὸ τοὺς γερμανο-ἰταλοὺς χῶρες, τῶν διαφόρων, μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα παντοῦ,  «᾽Εθνικῶν ᾽Απελευθερωτικῶν Μετώπων» - δηλαδὴ Ε.Α.Μ.).῞Οπως ἀκριβῶς γίνεται καὶ σήμερα, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἐθελοτυφλοῦντες, ποὺ ξιφουλκοῦν ἐναντίον τοῦ ἐθνικισμοῦ, ὅταν ἐν τούτοις ἀξιώνουν καὶ αὐτοὶ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, ἐθνικὴ στρατηγική, ἐθνικοποιήσεις, κλπ., ἢ κάνουν λόγο γιὰ ἐθνικὴ ἀντίστασι, ἐθνικὴ παραγωγή, ἐθνικὸ εἰσόδημα, ἐθνικὸ προϊόν, ἐθνικὴ παιδεία, κλπ. 

 

β) ῾Η τερατογενὴς προβολὴ, δῆθεν, ἀντιθετικῆς σχέσεως μεταξὺ κοινωνίας καὶ Πολιτείας, ὡς νὰ μὴ εἶναι ἡ Πολιτεία, καὶ μάλιστα ὑπὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα, ἡ νομικὴ ἔκφρασις τῆς κοινωνίας, ὡς νὰ μὴ εἶναι τὸ Κράτος ἡ προσωποποίησις τῆς ἐθνικῆς κοινότητος. Τὸ τελευταῖο αὐτὸ δὲν ἀποκλείει βεβαίως τὴν ὕπαρξι ἀντιθέσεως τῆς κοινωνίας πρὸς συγκεκριμένη κυβερνητικὴ πολιτική, πρᾶγμα ὅμως, τὸ ὁποῖον εἶναι τελείως διάφορο.

 

γ) ῾Ο κίβδηλος λόγος περὶ  «διαχειρίσεως»  τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, προκειμένου νὰ ἐθισθῇ ἡ κοινὴ συνείδησις εἰς τὴν ἀντίληψι τῆς  «ἐπιχειρηματικῆς»  ἁπλῶς ὑποστάσεως τοῦ Κράτους (!), περίπου ὡς μιᾶς ἐμπορικῆς ἑταιρείας· ἐνῷ αὐτὸ ἀποτελεῖ, ἀντιθέτως, τὴν πραγμάτωσι μιᾶς ὑψηλοτάτης ᾽Ηθικῆς ᾽Ιδέας, ἡ δὲ οὐσία τῆς πολιτικῆς μόνον διαχείρισις δὲν εἶναι.

 

δ)  ῾Η ἀποδοχὴ τῆς καταδήλως ἀντισυνταγματικῆς ἀναδείξεως σὲ ὑπουργικὰ καθήκοντα προσώπων στερουμένων τῆς λαϊκῆς νομιμοποιήσεως, δηλαδὴ ἐξωκοινοβουλευτικῶν, καὶ ἑπομένως ἀτόπως χειριζομένων τὶς τύχες τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος, χωρὶς νὰ ἔχουν καμμία ἀπὸ αὐτὴν ἐντολὴ καὶ ἐξουσία ἐκπροσωπήσεως.

 

ε)  ῾Η φαύλη τακτικὴ τοῦ διορισμοῦ σὲ ἄλλες, καίριες γιὰ τὴν ἐν γένει πολιτικὴ τῆς χώρας, θέσεις (διπλωματικές, κλπ.) προσώπων ἐκτὸς τῶν, κατὰ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, κατεστημένων σωμάτων (αὐτῶν, ποὺ ἐξ ὁρισμοῦ συνιστοῦν θεσμικῶς καὶ τὴν οὐσία τῆς κρατικῆς μας ὑποστάσεως καί, ἑπομένως, ὑφίστανται καὶ γιὰ νὰ τροφοδοτοῦν κάθε φορὰ τὴν συμπλήρωσι οἱασδήποτε ἀντιστοίχου κενουμένης θέσεως), μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν χαριστικὴ  τακτοποίησι  συγγενῶν καὶ κομματικῶν ἢ ἄλλων φίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποφυγὴ τοῦ δέοντος, ἐκ τῶν ἀρχῶν τῆς νομιμότητος προσήκοντος, ἐλέγχου· κλπ., κλπ.

 

Καὶ μὲ τὴν ἀνωτέρω ἐπίγνωσι ὠθοῦν πρὸς τὶς ἀντιδημοκρατικὲς μεθοδεύσεις, ὅπως οἱ προεκτεθεῖσες, εἰς τὸ πλαίσιο ἀκριβῶς γιγαντιαίας μερίμνης πρὸς διάβρωσι τοῦ ἐθνικοῦ μας φρονήματος καὶ ἀποσάθρωσι τῆς πολιτικῆς συνειδήσεως τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, μόνου ἀπομένοντος φρουρίου γιὰ τὸν ἐθνικό του αὐτοπροσδιορισμό, ἑπομένως καὶ μόνου ἐμποδίου γιὰ τὴν ἄνομη πραγμάτωσι ἀντιδημοκρατικῶν καὶ ἀνομολογήτων εἰς βάρος του ἐπιδιώξεων.

 

3.-῾Η αὐτοδιάψευσις τοῦ Κυρίου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Εὐπρόσδεκτη ἔτσι εἰς τὴν ἐθνικὴ λαϊκὴ συνείδησι καὶ κάθε ἐκδήλωσις  μεταμελείας  τῶν πολιτικῶν μας ταγῶν καὶ κάθε ὑπόσχεσί τους γιὰ ἐγκατάλειψι τῆς ψευδολόγου πρακτικῆς των. ῞Οπως, γιὰ παράδειγμα, συνέβη μὲ τὸν τέως Πρωθυπουργὸν Κύριον Κωνσταντῖνον Μητσοτάκην, κοινῶς θεωρούμενον ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς σοβαρωτέρους πολιτικούς μας, ὅταν ἐδήλωσε, σχετικῶς προσφάτως, ὅτι  «εἶναι ὥρα νὰ ᾽ποῦμε στὸν λαὸ τὴν ἀλήθεια»  (βλέπε τὸν ἡμερήσιο τύπο τῆς 22.8.1997). ᾽Αφήνω κατὰ μέρος βεβαίως τὴν διαβεβαίωσί του, ὅτι ὁ ἴδιος εἶπε πάντοτε δημοσίως τὴν ἀλήθεια, ὄχι μόνον διότι ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς διαθέτει πλουσίαν τὴν περὶ τοῦ ἀντιθέτου τεκμηρίωσιν ἐκ τοῦ μακροῦ πολιτικοῦ βίου τοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ καὶ διότι σὲ σχετικὲς  ἐξομολογήσεις  ἔχει καὶ ὁ ἴδιος ἐπανειλημμένως προβῆ. ῾Η πιὸ κραυγαλέα ὅμως αὐτοδιάψευσις συντελεῖται μὲ τὸ δημοσιευθὲν εἰς τὴν  «Κυριακάτικη ᾽Ελεθεροτυπία»  τῆς 23ης Νοεμβρίου 1997 (σελ. 14), ὑπὸ τὸν τίτλο «῾Υπάρχει ἐθνικὴ στρατηγική», ἄρθρο του. Διότι μόνον ὑπὸ τὴν ἐκδοχὴ ἀπέλπιδος προσπαθείας ἀποκρύψεως ἀπὸ τὸν ῾Ελληνικὸ λαὸ τῆς ἀληθείας ἠμπορεῖ, νὰ ἐξηγηθοῦν οἱ κραυγαλέες ἀνακρίβειες καὶ ἀναλήθειες καὶ ψηλαφητὲς ἀφέλειες, τὶς ὁποῖες ἀθροιστικῶς τὸ ἄρθρο αὐτὸ διαλαμβάνει. ᾽Αφοῦ ὁ συντάκτης του, κατὰ κοινὴν παραδοχήν, καὶ τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων γνωρίζει καὶ  μόνον ἀφελὴς δὲν εἶναι !

 

Β'.

ΑΝΑΣΚΕΥΗ  ΤΩΝ  ΑΠΟΨΕΩΝ  ΤΟΥ  ΤΕΩΣ  ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

 

Πρὸς ἀπόδειξιν τῶν λεγομένων μου θὰ ἀκολουθήσω τὴν ἴδια σειρὰ συλλογισμῶν τοῦ τέως Πρωθυπουργοῦ εἰς τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρον του.

 

4.- ῾Η «ἄρνησίς» μας ἑλληνοτουρκικοῦ διαλόγου.

α) Χαρακτηρίζει ὁ Κύριος Μητσοτάκης, ἀναφερόμενος σχεδὸν ἀποκλειστικῶς στὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, ὡς «ἀφελῆ» τὴν θεωρία, ὅτι δὲν ἔχουμε μὲ τὴν Τουρκία ἄλλες διαφορὲς πλὴν τῆς περὶ τὴν ὑφαλοκρηπίδα καὶ τονίζει, ὅτι μὲ τὸ νὰ ἀρνούμεθα, ἐπὶ κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ., τὴν ὕπαρξι καὶ ἄλλων θεμάτων γιὰ διάλογο καὶ νὰ διακόψουμε τὸ 1981 τὸν διάλογο, ἀκολουθήσαμε πολιτικὴ μὲ ὀλέθριες συνέπειες, ὡς τέτοιες δὲ συγκαταριθμεῖ τὴν ἀνακήρυξι τοῦ κράτους τοῦ Ντεκτὰς καὶ τὰ γεγονότα τοῦ Μαρτίου τοῦ 1987, ποὺ ὡδήγησαν, ὅπως κατὰ λέξι γράφῃ, «στὴν πράξι στὴν ἀπώλεια τοῦ δικαιώματός μας νὰ διενεργοῦμε γεωτρήσεις σὲ ὁλόκληρη τὴν ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αἰγαίου ἔξω ἀπὸ τὰ χωρικά μας ὕδατα». ᾽Αλλά :

 

·        Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες διαφορὲς ἐκτὸς γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπίδα.

Πρῶτον· γιὰ νὰ εἶχε πειστικότητα ἡ ἐπισήμανσις αὐτή, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπεκάλυπτεν ὁ τέως Πρωθυπουργός, ποιὲς ἐπὶ τέλους, κατὰ τὴν κρίσι του, «ἄλλες διαφορὲς» θὰ ἠμποροῦσαν, νὰ γίνουν ἀντικείμενο διαλόγου μας μὲ τὴν Τουρκία· καθὼς καὶ ποίου ἀντικειμένου ἦτο ὁ διάλογος, ποὺ ἀναφέρει ὡς διακοπέντα τὸ 1981, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ. εἰς τὴν ἐξουσία. Καὶ διὰ τὰ δύο ὅμως αὐτὰ σιωπᾷ. Και σιωπᾷ, διότι πράγματι ἄλλες «διαφορὲς» πρὸς συζήτησι, εἰς τὸ πλαίσιο τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων, δὲν ὑπάρχουν ! ᾽Αφοῦ οἱ πολεμικὲς μὲ τὴν γείτονά μας χώρα συγκρούσεις εἶχαν παύσει μὲ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή (ἠθελημένο αὐτὸ ἀποτέλεσμα τῆς ραδιουργίας «φίλων» καὶ «συμμάχων» μας δυνάμεων, καθαρᾶς προδοσίας, ὄχι δὲ ἥττης τοῦ νικηφόρου Στρατοῦ μας), οἱ ὁποιεσδήποτε ἐντεῦθεν διαφορές, ἐδαφικὲς καὶ ἄλλες, εἶχαν καὶ διὰ διεθνῶν συμφωνιῶν (Λωζάννης, συμφώνου φιλίας Βενιζέλου-᾽Ατατούρκ, κλπ.) ἤδη προπολεμικῶς διευθετηθῆ.

᾽Ενῷ νέα προβλήματα μόνον μὲ ἀποκλειστικὴ τῆς Τουρκίας ὑπαιτιότητα καὶ πάντοτε εἰς βάρος μας ἔκτοτε γεννῶνται, ὅπως  : - ὁ κατάπτυστος εἰδικὸς φόρος, ὁ ἐπιβληθεὶς εἰς βάρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1941, ὅταν ἡ ῾Ελλὰς εὑρίσκετο ὑπὸ ἐχθρικὴν κατοχήν, - οἱ βανδαλισμοὶ τοῦ 1955 εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν Σμύρνην, ποὺ συνεπέφεραν καὶ τὴν ἐξόντωσι τοῦ ἐκεῖ ῾Ελληνισμοῦ, ἀνερχομένου σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες, -  ἡ κατάργησις τῆς διεθνῶς κατωχυρωμένης αὐτονομίας τῶν νήσων ῎Ιμβρου καὶ Τενέδου, ἀλλὰ καὶ συστηματικὴ ἔξωσις τοῦ ἀμιγῶς ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ των μὲ παράλληλον ἐποικισμόν των διὰ καταδίκων καὶ ἄλλων ἐξ ᾽Ανατολῆς εἰσκομισθέντων κατοίκων, - χιλιάδες παραβιάσεις τοῦ ἐναερίου μας χώρου, - ῎Ιμια - κλπ., κλπ., διὰ νὰ μὴ ἀναφερθῶ καὶ εἰς τὴν Κυπριακὴν τραγῳδίαν, - εἰς τὰ δυσμενῆ δὲ ὅλων αὐτῶν ἀποτελέσματα καὶ πάντοτε, ἀνεξαιρέτως μέχρι σήμερον, ταπεινωτικῶς ὑποκύπτουμε.

 

Καὶ «θέματα» μὲν πρὸς συζήτησιν εἰς τὴν διεθνῆ κοινωνία, καὶ μάλιστα μεταξὺ γειτονικῶν χωρῶν, πάντοτε ὑπάρχουν. «Διαφορές» ὅμως, κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, - κάτι τὸ πολὺ διάφορον ἀπὸ τὰ «θέματα», ποὺ στοιχειώδης διανοητικὴ ἐντιμότης ὑπαγορεύει τὴν διάκρισί των - πρὸς ἐπίλυσι στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Τουρκία δὲν ὑπάρχουν, μὲ μόνη τὴν ἐξαίρεσι τῆς ὑφαλοκρηπίδος τοῦ Αἰγαίου, καὶ αὐτὸ μόνον εἰς τὸ μέτρον, ποὺ ἀφορᾷ εἰς τὴν ὁριοθέτησί της μεταξὺ τῶν νησιῶν τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου καὶ τῆς ἔναντί των Μικρασιατικῆς ἀκτῆς ( βλέπε τὶς σχετικὲς ἀναπτύξεις τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ Προϊσταμένου τῆς Εἰδικῆς Νομικῆς ῾Υπηρεσίας τοῦ ῾Υπουργείου ᾽Εξωτερικῶν Κωνσταντίνου Οἰκονομίδη, εἰς τὸ βιβλίον του «Θέματα Διεθνοῦς Δικαίου καὶ ῾Ελληνικῆς ᾽Εξωτερικῆς Πολιτικῆς», ᾽Αθήνα, 1993, σελ. 104 ἑπ., καὶ ἰδίως σελ. 114 ).

 

᾽Εὰν ὅμως ὁ Κύριος Μητσοτάκης δὲν μᾶς λέγει, ποιὲς εἶναι οἱ, κατὰ τὴν κρίσι του, «διαφορές» μας πρὸς ἐπίλυσιν μὲ τὴν Τουρκία, γιὰ τὶς ὁποῖες καὶ προτείνει «διάλογο», φροντίζουν οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι, νὰ τὸν συμπληρώσουν μὲ τὶς ἐπανειλημμένως διατυπωθεῖσες θέσεις των. Καὶ εἶναι εἰς ὅλους γνωστόν, ὅτι μὲ αὐτὲς οἱ Τοῦρκοι : καὶ μᾶς ἀμφισβητοῦν δικαιώματά μας, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, καὶ τὰ ὁποῖα ἐξ αἰτίας τῆς ἀμφισβητήσεως αὐτῆς διστάζουμε, νὰ ἀσκήσουμε, ὅπως τὸ δικαίωμα ἐπεκτάσεως τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης μας στὰ 12 μίλια· καὶ παραβιάζουν καθημερινῶς τὴν ἐθνική μας κυριαρχία μὲ ἔκνομες πτήσεις πολεμικῶν ἀεροσκαφῶν των ἐντὸς τοῦ ἐθνικοῦ ἐναερίου μας χώρου· καὶ ἀκόμη ἀμφισβητοῦν εὐθέως αὐτὴν τὴν ἐθνική μας κυριαρχία σὲ ἑκατοντάδες ἑλληνικά μας νησιά καὶ βραχονησίδες τοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Λιβυκοῦ πελάγους (περίπτωσις Γαύδου ! ) εἰς πεῖσμα τῶν ἰσχυουσῶν διεθνῶν συνθηκῶν, ποὺ καθορίζουν εἰς τὸ σύνολό του, χωρὶς κανένα κενό, τὸ νομικὸ καθεστὼς τοῦ Αἰγαίου πελάγους κλπ. Προτείνει λοιπὸν ὁ τέως Πρωθυπουργὸς διάλογον ἐπὶ τοιούτων «διαφορῶν» εὐθείας ἀμφισβητήσεως τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, ἀφοῦ αὐτὲς μόνον θεωροῦν οἱ Τοῦρκοι ὡς ἐριζόμενα θέματα πρὸς ἐπίλυσιν ; ῍Ας ξεκαθαρίσῃ λοιπὸν εὐθέως τὶς ἀπόψεις του. Καὶ ἂς ἀφήσῃ τὰ περὶ «διαλόγου» νεφελώματα.

 

·        Οἱ τουρκικὲς προκλήσεις ἄσχετες πρὸς τὴν πολιτική μας.

Δεύτερον·στερεῖται κάθε σοβαρότητος ἡ θέσις, ὅτι ἡ σύμφωνος πρὸς τὸ Διεθνὲς Δίκαιον πολιτική μας τῆς ἀρνήσεως ὑπάρξεως ἄλλων διαφορῶν, ἐκτὸς τῆς περὶ τὴν ὑφαλοκρηπίδα, ὡς ἀνωτέρω, καὶ ἡ διακοπὴ τοῦ «διαλόγου» μας μὲ τὴν Τουρκία τὸ 1981 εἶχαν αὐτὲς ὡς «ὀλέθριες συνέπειες», ὅπως γράφῃ ὁ τέως Πρωθυπουργός, τὴν ἀνακήρυξι τοῦ τουρκοκυπριακοῦ κράτους ἢ τὰ «γεγονότα τοῦ Μαρτίου τοῦ 1987». Μὰ πιστεύει ἀληθινὰ ὁ τέως Πρωθυπουργός, ὅτι τὰ διεθνῆ αὐτὰ ἀνομήματα δὲν ὀφείλονται εἰς τὴν τουρκικὴ ἐπεκτατικότητα καὶ εἶναι μόνον «συνέπεια», δηλαδή, ὅτι ἐπῆλθαν περίπου ὡς ἀναγκαῖον ἀποτέλεσμα τῆς ἰδικῆς μας πολιτικῆς ; ᾽Αλλά, - ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ πρέπει προηγουμένως, νὰ ἀπαντηθῇ τὸ ἀνωτέρω ἐρώτημα, δηλαδὴ ποιὸς διάλογος μὲ τὴν Τουρκία καὶ ποίου περιεχομένου «διεκόπη» τὸ 1981, - αὐτὴ ἡ πίστις, ποὺ αἰτιολογεῖ καὶ δίνει ἔτσι συγχωροχάρτι εἰς τὰ τουρκικὰ ἀνομήματα, μόνον ἀφελὴς δὲν εἶναι ! Διότι ἐνθυμίζει πολὺ τὴν δημοσία τότε, μετὰ τὸν Μάρτιο τοῦ 1987, «καταγγελία» τοῦ Κυρίου Μητσοτάκη, ὅτι εἰς τὴν πραγματικότητα δὲν ὑπῆρχε «κρίσις» εἰς τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, ἀλλὰ ἐπρόκειτο γιὰ «τέχνασμα» τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ ᾽Ανδρέα Παπανδρέου  πρὸς ἀποπροσανατολισμὸ τῆς κοινῆς γνώμης ! Καὶ τὰ ἔλεγε μάλιστα αὐτὰ μὲ τὴν τότε ἰδιότητά του ὡς Προέδρου τῆς «Νέας Δημοκρατίας» καὶ ᾽Αρχηγοῦ τῆς ᾽Αξιωματικῆς ᾽Αντιπολιτεύσεως. Πῶς λοιπὸν τώρα ἐπικαλεῖται, ὡς μεταξὺ τῶν ὀλεθρίων, δῆθεν, «συνεπειῶν» τῆς ἀσκηθείσης ῾Ελληνικῆς πολιτικῆς, κάτι, τὸ ὁποῖον εἰς τὸν καιρό του ὁ ἴδιος ἐχαρακτήριζεν ὡς «τέχνασμα», δηλαδὴ ἀνύπαρκτο ; Πρόκειται λοιπόν, ὅπως καὶ τότε, γιὰ πίστι καὶ θέσι ὄχι μόνον στερουμένη ὑπευθυνότητος, ἀλλὰ καὶ ἐθνικῶς ἐπικίνδυνη καὶ βλαβερή. Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἔχουν, παρὰ νὰ τὴν ἐπικαλοῦνται πρὸς κατάδειξι τῆς, δῆθεν, ἰδικῆς μας «ἀδιαλλαξίας» καὶ ἀρνητικότητος ! ...

 

·        ῾Η ρητὴ δέσμευσίς μας μὲ τὸ Πρακτικὸν τῆς Βέρνης (1976).

Τρίτον· τὸ θεώρημα τοῦ τέως Πρωθυπουργοῦ, ὅτι τὰ γεγονότα τοῦ Μαρτίου τοῦ 1987, κατὰ λέξιν, «ὡδήγησαν στὴν πράξι στὴν ἀπώλεια τοῦ δικαιώματός μας νὰ διενεργοῦμε γεωτρήσεις σὲ ὁλόκληρη τὴν ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αἰγαίου ἔξω ἀπὸ τὰ χωρικά μας ὕδατα», ἀποτελεῖ παραποίησιν ἀναμφισβητήτου ἱστορικῆς ἀληθείας πρὸς δύο κατευθύνσεις :

Διότι ἡ ἀπεμπόλησις τοῦ ἐν λόγῳ δικαιώματός μας δὲν ἔγινε μετὰ τὰ «γεγονότα τοῦ Μαρτίου 1987», ἀλλὰ  εἶχε συντελεσθῆ πολὺ προηγουμένως, ἐπὶ κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλῆ· καί, δυστυχῶς, ὄχι ἁπλῶς «στὴν πρᾶξι», ἀλλὰ δι᾽ ἐγγράφου ρητῆς δεσμεύσεώς μας, συγκεκριμένως μὲ τὸ Πρακτικὸν τῆς Βέρνης τῆς 11ης Νοεμβρίου 1976, ποὺ ὑπέγραψαν ἐμπειρογνώμονες τῶν δύο χωρῶν, ἀπὸ ἑλληνικῆς πλευρᾶς ὁ πρέσβυς Ι. Τζούνης. Τὴν ἀλήθειαν αὐτὴν εἶναι ἀδύνατον, νὰ μὴ γνωρίζῃ καὶ ὁ Κύριος Μητσοτάκης, διατελέσας μάλιστα, ἀκολούθως, καὶ ῾Υπουργὸς ᾽Εξωτερικῶν τῆς κυβερνήσεως Καραμανλῆ. Πράγματι, τὸ σημεῖον 6 τοῦ Πρακτικοῦ αὐτοῦ ἀναφέρει, ἐπὶ λέξει : «Τὰ δύο Μέρη ἀναλαμβάνουν τὴν ὑποχρέωσιν, νὰ ἀπόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ἢ πράξεως σχετικῆς πρὸς τὴν ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αἰγαίου, ἡ ὁποία θὰ ἠδύνατο, νὰ παρενοχλήσῃ τὴν διαπραγμάτευσιν». ᾽Απεκλείσαμε ἔτσι τὸ δικαίωμά μας νὰ ἐνεργοῦμε γεωτρήσεις εἰς τὴν «ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αἰγαίου» ὄχι μετὰ τὸ 1987, ἀλλὰ ἤδη τὸ 1976, καὶ ὄχι «ἁπλῶς στὴν πρᾶξι», ἀλλὰ ρητῶς καὶ ἐγγράφως, δίνοντας μάλιστα μὲ τὴν ἀποδοχὴ τέτοιας εὐρείας, χωρὶς περιορισμό, διατυπώσεως τὴν δυνατότητα εἰς τὴν κακόπιστη Τουρκία, νὰ ἰσχυρίζεται, ὅτι ἡ αὐτοδέσμευσί μας αὐτὴ συνεφωνήθη γιὰ ὅλο τὸ Αἰγαῖον, καὶ ὄχι μόνον γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπίδα τῶν ἔναντι τῶν Μικρασιατικῶν παραλίων ἀκτῶν τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. Καὶ συμφωνήσαμε, ἀκόμη, εἰς τὴν δέσμευσιν αὐτήν, γιὰ νὰ μὴ παρενοχλῆται «ἡ διαπραγμάτευσις», χωρὶς κανένα χρονικὸ περιορισμό. Εἰς τρόπον ὥστε καὶ πάλιν οἱ κακόπιστοι Τοῦρκοι εὐλόγως νὰ κωλυσιεργοῦν, ἐπιθυμοῦντες παράτασιν τῆς «διαπραγματεύσεως» εἰς τὸ διηνεκές, περίπου ὅπως γίνεται καὶ μὲ τὶς ἐνδοκυπριακὲς «κοινοτικὲς» συνομιλίες, ποὺ διακροῦν ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν, ἤδη πέρα τῆς δεκαετίας, χωρὶς κανένα ἀπολύτως ἀποτέλεσμα, ἐκτὸς τῆς παγιοποιήσεως τῆς ἀνόμου καταστάσεως.

᾽Απόδειξις, ὅτι τίποτε καὶ ἡ προκειμένη «διαπραγμάτευσις» δὲν ἀπέφερε, οὔτε κατὰ τὰ πέντε, μέχρι τοῦ 1981, ἔκτοτε χρόνια διακυβερνήσεως τῆς χώρας μας ἀπὸ τὴν ἴδια παράταξι τῆς «Νέας Δημοκρατίας», οὔτε καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἐπὶ τῶν κυβερνήσεων τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ.

᾽Ατόπως, ἑπομένως, ἐπιχειρεῖ ὁ τέως Πρωθυπουργός, νὰ ἀποσείσῃ τὶς βαρύτατες ἱστορικές, ἐπὶ τοῦ προκειμένου, εὐθύνες τῆς παρατάξεώς του, μεταθέτων αὐτὲς εἰς τὶς μεταγενέστερες κυβερνήσεις τοῦ ᾽Ανδρέα Παπανδρέου. ῎Οχι βεβαίως ὅτι οἱ τελευταῖες αὐτὲς εἶναι ἀνεπίληπτες. Μάλιστα ἐπὶ τῶν ἡμερῶν των τὸ κακὸν αὐτὸ «προηγούμενον» μᾶλλον ἐχειροτέρευσε. Πράγματι, μὲ τὰ ἀνταλλαγέντα, μετὰ τὴν κρίσιν τοῦ Μαρτίου 1987, μηνύματα μεταξὺ Παπανδρέου καὶ ᾽Οζάλ, ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ ἀνέλαβε τὴν ὑποχρέωσι, νὰ περιορισθῇ ὡς πρὸς τὶς θαλάσσιες ἔρευνες εἰς τὴν αἰγιαλίτιδα μόνον ζώνη της ! ᾽Ενῷ δηλαδὴ τὸ 1976 δεσμευθήκαμε ἀρνητικῶς, νὰ ἀπόσχουμε ἀπὸ ἔρευνες εἰς τὴν ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αἰγαίου, τὸ 1987 ἡ δέσμευσίς μας διετυπώθη τρόπον τινὰ θετικῶς, ἔρευνες μόνον ἐντὸς τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης μας. Δηλαδή, ἐπανεβεβαιώσαμε τὴν δέσμευσί μας γιὰ ἀποχὴ ἀπὸ τὴν διενέργεια ἐρευνῶν σὲ ὁλόκληρη, ἐκτὸς αἰγιαλίτιδος ζώνης, ποὺ ἀνοήτως διατηροῦμε εἰς τὰ ἕξ μίλια, τὴν ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αίγαίου !  ᾽Ενῷ εἴχαμε τὴν δυνατότητα, καὶ εἶχα μάλιστα ἐγκαίρως προσωπικῶς ὑποδείξει, πλὴν ματαίως, εἰς τὸν τότε Πρωθυπουργὸν ᾽Ανδρέαν Παπανδρέου τρόπους ἐξόδου μας ἀπὸ τὴν ἀνωτέρω ἐθνικῶς ἀπαράδεκτη δέσμευσί μας τῆς κυβερνήσεως Καραμανλῆ τοῦ 1976.-

 

5.- ῾Η πολιτικὴ τῆς κυβερνήσεως Μητσοτάκη.

β) ῾Ο Κύριος Μητσοτάκης χαρακτηρίζει ὡς «ἐντελῶς διαφορετικὴ» τὴν πολιτικὴ τῆς ἰδικῆς του κυβερνήσεως (1990-1993), ἔναντι τῆς προηγηθείσης τῶν κυβερνήσεων τοῦ ᾽Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989), λέγων ὅτι ἡ ἰδική του συνετέλεσεν εἰς τὸ νὰ προχωρήσῃ ἡ Τουρκία μονομερῶς σὲ δύο κινήσεις «καλῆς θελήσεως ἔναντι τῆς ῾Ελλάδος», συγκεκριμένως μὲ τὸ νὰ καταργήσῃ τὶς «βίζες» καὶ νὰ μᾶς καλέσῃ, νὰ συμμετάσχουμε εἰς τὴν Συνεργασία τῶν χωρῶν τοῦ Εὐξείνου Πόντου. ᾽Αλλὰ εἰς τὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ «χειρονομίες» χωρὶς ἀντίκρυσμα, ἀφοῦ καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἐξυπηρετοῦν καιρίως καὶ ἀποκλειστικῶς τὰ τουρκικὰ συμφέροντα.

Πράγματι, μὲ τὸ νὰ καταργήσῃ τὶς «βίζες» ἡ Τουρκία ἐπεδίωξεν ἀμέσως μέν, νὰ ἐμφανίσῃ ἑαυτὴν εἰς τὰ μάτια τῆς διεθνοῦς κοινότητος ὡς καλοκάγαθον γείτονα, ποὺ δὲν διστάζει, νὰ ἀνοίξῃ τὰ σύνορά του ἀκόμη καὶ εἰς τοὺς «δυστρόπους» ῞Ελληνας, ταὐτοχρόνως δὲ νὰ μᾶς ἐξαναγκάσῃ, νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς τὸ ἴδιο. Εἶναι ὁλοφάνερον, ὅτι τὰ ἀνοικτά, δηλαδὴ χωρὶς «βίζες», γιὰ τοὺς ῞Ελληνες σύνορα τῆς Τουρκίας μόνον καλὸ εἰς τὴν τελευταίαν ἀποφέρουν, μὲ τὴν εἰσροὴ ἐκεῖ τοῦ ἰδικοῦ μας συναλλάγματος, χωρὶς καμμιὰ βλαβερὴ ἐπίπτωσι, ἀφοῦ ἐμεῖς οὔτε προπαγάνδα κάνουμε, οὔτε ἐπεκτατικὲς βλέψεις σὲ ξένες χῶρες ἔχουμε. ᾽Αντιθέτως, τὸ ἴδιο μέτρο, δηλαδὴ ἡ πολιτικὴ ἀνοικτῶν χωρὶς «βίζες» συνόρων, υἱοθετούμενο ἀπὸ τὴν χώρα μας ἔναντι τῆς Τουρκίας, θὰ ἀποδειχθῇ γιὰ μᾶς ὀλέθριο. ᾽Αφοῦ μόνον προβλήματα θὰ μᾶς δημιουργήσῃ, μὲ κατευθυνόμενη εἰσβολὴ ὅλων τῶν ταραχοποιῶν στοιχείων, ποὺ συγκροτοῦν εἰς τὴν γειτονική μας χώρα τούς, τόσον θορυβοῦντας εἰς βάρος τῆς ῾Ελλάδος, ποικιλωνύμους συλλόγους Τούρκων «φυγάδων» τῆς Δυτικῆς μας Θρᾴκης, - (τὸ ἴδιο πικρότατον ἀποτέλεσμα θὰ ἔχῃ καὶ ἡ μὲ τόση ἀφροσύνη ἐξαγγελθεῖσα ἀπὸ ἐπίσημα, ὑπουργικὰ δυστυχῶς χείλη, κατάργησις τοῦ γνωστοῦ ἄρθρου 19 τοῦ Κώδικος περὶ ᾽Ιθαγενείας ), - ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν μουσουλμανικὴ γενικῶς πλημμυρίδα, ποὺ θὰ κατακλύσῃ τὴν χώρα μας πρὸς ἀναζήτησι καλλιτέρας τύχης ἀπὸ τὴν σημερινὴ παναθλία οἰκονομικῶς ζωὴ γιὰ τὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ εἰς τὴν Τουρκία.

᾽Ενῷ, ἐξ ἄλλου, ἡ πρόσκλησις, ὅπως συμμετάσχουμε εἰς τὴν Συνεργασία τῶν παρευξεινίων χωρῶν, ὑπῆρξεν ἐπιτυχέστατο τῆς Τουρκίας στρατήγημα, προκειμένου μὲ τὴν ἰδική μας συμμετοχὴ καὶ νὰ παρακάμψῃ τὴν ἔναντί της δυσπιστία, διὰ τὸ ἐγχείρημα, τῶν χωρῶν αὐτῶν, ὅλων χριστιανικῶν, καὶ νὰ δημιουργήσῃ διὰ τῆς ῾Ελλάδος, μόνου μέλους τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως, τὸν πρὸς τὴν τελευταίαν αὐτὴν σύνδεσμον τῆς Συνεργασίας αὐτῆς, ἀναγκαιότατον γιὰ τὶς οἰκονομικές της ἐπιδιώξεις. ῎Οχι βεβαίως, ὅτι δὲν ὠφελούμεθα καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν συμμετοχή μας εἰς τὴν Συνεργασία αὐτή. Κάθε ἄλλο. ᾽Αλλὰ τὰ ἴδια ὀφέλη θὰ ἠμπορούσαμε ἀνετώτατα, νὰ ἐπιδιώξουμε καὶ ἀσφαλέστατα νὰ ἀποκομίσουμε μὲ τὴν ἀνάπτυξι τῶν, ἀγαθῶν ἄλλωστε, διμερῶν σχέσεών μας μὲ κάθε μία ἀπὸ τὶς ἄλλες χῶρες τῆς Συνεργασίας αὐτῆς, χωρὶς μάλιστα τὰ προσκόμματα ἐκ τῆς τουρκικῆς συμμετοχῆς, τὰ ὁποῖα μοχθηρὰ τουρκικὴ πολιτικὴ θὰ δύναται, νὰ μᾶς παρεμβάλῃ μὲ ἄλλες, ξένες πρὸς τὴν Συνεργασία, ἀφορμές.

῎Ανθρακες, λοιπόν, οἱ «θησαυροὶ» καὶ ἀνύπαρκτα τὰ φερόμενα, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ὡς «ἐπιτεύγματα» τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Καὶ οἱ δύο ὑπ᾽ αὐτοῦ χαρακτηριζόμενες ὡς «κινήσεις καλῆς θελήσεως» τῆς Τουρκίας δὲν συνιστοῦν καμμία ἀπολύτως πρὸς τὴν ῾Ελλάδα παραχώρησι καὶ μόνον τὰ συμφέροντα ἐκείνης ὑπηρέτησαν καὶ ὑπηρετοῦν.

 

6.- ῾Η κατάστασις εἰς τὴν Θρᾴκη μας.

γ)  Καὶ ἄλλοτε, μὲ τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «᾽Ανατομία τῆς ἐθνικῆς μας πραγματικότητος - ᾽Ενώπιον πορείας ἐθνικοῦ ὀλέθρου» ἐκτενέστατο ἄρθρον μου, ποὺ ἔτυχε πολλαπλῆς δημοσιεύσεως (εἰς ἐφημερίδες καὶ περιοδικά), ἤλεγξα τὶς περὶ Θρᾴκης ἀπόψεις τοῦ Κυρίου Μητσοτάκη. ᾽Αφορμὴν ἔδωσε τότε ὁμιλία του, στὶς 17.1.1995, εἰς τὸν Ροταριανὸν ῞Ομιλον ᾽Αθηνῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἐτόνισε, ὅτι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς κυβερνήσεώς του «υἱοθετήθηκε γιὰ τὴν θρησκευτικὴ μειονότητα τῶν Μουσουλμάνων στὴν Θράκη μία εἰλικρινὴς πολιτικὴ ἰσοτιμίας καὶ ἰσονομίας».

Τώρα ἡ διατύπωσίς του γίνεται χειροτέρα, ἀφοῦ γράφει, κατὰ λέξιν, ὅτι : «Τὴν περίοδο 1990-1993 λύσαμε τὸ πρόβλημα τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος, θέτοντας τέλος στὴν ἄνιση καὶ ἄδικη ἀντιμετώπιση τῶν μουσουλμάνων ἑλλήνων πολιτῶν καὶ ἀποδυναμώνοντας τὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦσε ἡ Τουρκία εἰς βάρος τῆς ῾Ελλάδος». Μὲ ἄλλες λέξεις, ἀποδέχεται εὐθέως πλέον ὁ τέως Πρωθυπουργὸς τὶς ἐν προκειμένῳ συκοφαντικὲς αἰτιάσεις τῆς Τουρκίας γιὰ δῆθεν κακὴ μεταχείρισι τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος εἰς τὴν ῾Ελλάδα ! Πανηγυρικὴ λοιπὸν ἀναδρομικὴ δικαίωσις τῆς Τουρκίας διὰ στόματος ῞Ελληνος Πρωθυπουργοῦ !

Τὸ ἀπίστευτον τοῦ πράγματος ἐπιβάλλει, νὰ ἐπαναλάβω τὰ ἀναμφισβήτητα ταῦτα :  Εἶναι λοιπὸν τόσον ἀπληροφόρητος ὁ Κύριος Μητσοτάκης γιὰ τὰ συμβαίνοντα εἰς τὴν Θρᾴκη ;

 

- Δὲν γνωρίζει, ὅτι ἀνέκαθεν οἱ ἐκεῖ μουσουλμάνοι προκλητικῶς ἀσχημονοῦν καὶ μένουν ἀνενόχλητοι, ἀσυστόλως παρανομοῦν, χωρὶς νὰ διώκωνται, ἐμφανέστατα ραδιουργοῦν ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ τουρκικοῦ προξενείου Κομοτηνῆς καὶ θωπεύονται ;

- Δὲν γνωρίζει τὶς ρητὲς δημόσιες καταγγελίες, ὅτι τὸ ἐκεῖ τουρκικὸν προξενεῖον καὶ τὸ προσωπικόν του ἔχουν μεταβληθῆ σὲ εἶδος ἀτύπου συνδιοικητοῦ τῆς περιοχῆς, ὥστε ἀκόμη καὶ σωματικὲς κυρώσεις νὰ ἐπιβάλλουν σὲ δυστυχεῖς ὁμοθρήσκους των, κάθε φορὰ ποὺ οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ δὲν συμμορφώνονται πρὸς τὶς ἐπιταγές των, καὶ ἔτσι ἀντιποιοῦνται ἀτιμωρητὶ ἐκδηλώσεις κρατικῆς κυριαρχίας ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους ;

- Δὲν γνωρίζει αὐτό, τὸ ὁποῖον οἱ πάντες γνωρίζουν,- ἀκόμη καὶ οἱ κατώτατοι δημόσιοι ὑπάλληλοι ἢ ἄλλοι κρατικοὶ λειτουργοί, ἐκ τῶν ὅσων ὑπηρετοῦν ἢ καὶ ὑπηρέτησαν εἰς τὴν Θρᾴκη,- ὅτι δηλαδή, καταπιεζόμενοι ἐκεῖ δὲν εἶναι οἱ μουσουλμάνοι, ἀλλὰ ἀντιθέτως οἱ Χριστιανοὶ ῞Ελληνες πολίτες ;

- Δὲν γνωρίζει, ὅτι ἀκριβῶς γιὰ τὸν λόγον αὐτόν, ἔχει δημιουργηθῆ μεταξὺ τῶν ἐκεῖ Χριστιανῶν ῾Ελλήνων κλῖμα φοβίας καὶ φυγῆς, ὥστε νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν περιοχή, ἐκποιοῦντες τὶς περιουσίες των, ποὺ ἀγοράζονται σχεδὸν ἀποκλειστικῶς ἀπὸ μουσουλμάνους, χωρὶς μάλιστα ἡ οἰκονομικὴ κατάστασις τῶν ἀποκτώντων νὰ ἐπιτρέπῃ τέτοιες ἀγορές ;

- Δὲν γνωρίζει τὴν τρομακτικὴν ἔκτασιν τῶν ἐκποιητικῶν αὐτῶν μεταβιβάσεων, ποὺ καταδήλως μὲ ξένης προελεύσεως χρήματα πραγματοποιοῦνται ;

- Δὲν διερωτᾶται, πῶς θὰ ἦτο ποτὲ δυνατόν, οἱ μουσουλμάνοι τῆς Θρᾴκης νὰ βελτιώνουν ἔτσι μὲ τόσον ἀλματώδη, περίεργο καὶ ἀνεξέλεγκτο τρόπο τὴν ἄλλοτε πάντοτε στάσιμη, λόγῳ γενικῆς καθυστερήσεως, καὶ ἰσχνὴ περιουσιακή των κατάστασι, καὶ πῶς συμβαίνει τὸ φαινόμενον αὐτὸ νὰ παρατηρῆται εἰδικῶς ἀπὸ τότε, ποὺ ἡ εἰς βάρος τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος τουρκικὴ ἐπιβουλὴ ἔγινεν ἀπροσχημάτιστη καὶ ἐμφανής ;

- Δὲν προβληματίζεται, ὅτι θὰ ἦτο ἀδύνατον, νὰ συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ἐὰν ὄντως οἱ μουσουλμάνοι τῆς Θρᾴκης δὲν τελοῦσαν ὑπὸ καθεστὼς πλήρους «ἰσοτιμίας καὶ ἰσονομίας» ;

- Καὶ δὲν ἀναλογίζεται ὁ τέως Πρωθυπουργός, ὅτι τὸ παραμῦθι  γιὰ δῆθεν καταπίεσι τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος δὲν ἀντέχει οὔτε εἰς τὴν στοιχειώδη σκέψι, ὅτι ἡ χώρα μας, τοὐλάχιστον μεταπολιτευτικῶς, ζῇ ὑπὸ πλήρως δημοκρατικὸ καθεστὼς καὶ τὴν ἴδια παντοῦ ἔννομη τάξι, ὥστε νὰ μὴ ἠμποροῦν, νὰ γίνωνται διακρίσεις εἰς βάρος ῾Ελλήνων πολιτῶν ; ῞Οτι ὁ κάθε ἀδικούμενος ἀπολαμβάνει πλήρους καὶ ἀποτελεσματικῆς δικαστικῆς προστασίας, ὥστε, ἐὰν ἦσαν ὄντως ὑποστατὰ τὰ περὶ καταπιέσεως φληναφήματα, θὰ ἠμποροῦσαν οἱ ἐφευρέτες των, νὰ ἐπιδείξουν ἀθρόες περιπτώσεις δικαστικοῦ κολασμοῦ τῶν διακρίσεων, πρᾶγμα ὅμως τὸ ὁποῖον φυσικὰ καὶ δὲν συμβαίνει ;

 

- Καὶ συγκεφαλαιωτικῶς :  δὲν γνωρίζει ὁ τέως Πρωθυπουργός, ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἀσκήσαμε ποτὲ πολιτικὴ διακρίσεων εἰς βάρος τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος, ἀλλ` ἀντιθέτως, ὅτι ἡ Θρᾴκη χάνεται σιγὰ-σιγὰ γιὰ τὴν ῾Ελλάδα, ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας πολιτικῆς ἡττοπαθείας καὶ ἐνδοτισμοῦ καὶ συνεχῶν ὑποχωρήσεων, πολιτικῆς, τὴν ὁποίαν ἐπὶ δεκαετίες τώρα ἐκεῖ ἀπαρεγκλίτως ἀκολουθοῦμε, χωρὶς ποτὲ οἱ ὑπεύθυνοι ταγοί μας νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τους ἐνώπιον τῶν ὅσων τραγικῶν ἐκεῖ, εἰς βάρος τῆς Πατρίδος μας καὶ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ γενικώτερον, συντελοῦνται ;

῾Ομολογουμένως μόνον συγχωρητὴ δὲν εἶναι ἡ ἄγνοια ἢ παραθεώρησις τῆς στυγνῆς αὐτῆς πραγματικότητος, καὶ μάλιστα ἀπὸ διατελέσαντα Πρωθυπουργόν ! ...

 

7.- ῾Η ἑλληνικὴ ὑποχωρητικότης.

δ) ῾Ο τέως Πρωθυπουργὸς συμβουλεύει ψυχραιμία καὶ αὐτοσυγκράτησι κατ᾽ ἐξοχὴν εἰς τὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Τουρκία ...

Θεωρῶ, ὅτι αὐτὸ ἐπιβάλλεται εἰς τὶς σχέσεις μας μὲ κάθε χώρα ! Δὲν διευκρινίζει ὅμως τὴν οὐσία τοῦ πράγματος, δηλαδὴ τὶ νόημα δίνει στὶς χρησιμοποιούμενες δύο αὐτὲς λέξεις.

Τὰ περαιτέρω, ὅμως, λεγόμενά του, ὅτι « ἡ προσέγγιση τῶν ἐθνικῶν θεμάτων, ποὺ στηρίζεται στὸ  “νταηλίκι”  ἔχει καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο λαῶν» καὶ ὅτι «δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ συνεννοηθοῦμε μὲ τοὺς Τούρκους, ἂν δὲν δημιουργήσουμε ἕνα κλῖμα στοιχειώδους ἀλληλοκατανοήσεως καὶ ἐμπιστοσύνης», εἶναι ἰδιαιτέρως ἀνησυχητικὰ καὶ δημιουργοῦν εὔλογα ἐρωτηματικά. Διότι οὐδέποτε, τοὐλάχιστον μεταπολεμικῶς, συνέβη, νὰ προσεγγίσουμε τὰ ἐθνικά μας θέματα «μὲ τὸ νταηλίκι», ἀντιθέτως πάντοτε ὑπήρξαμε ἀκατανοήτως ὑποχωρητικοὶ καὶ ἀθεραπεύτως ἐνδοτικοὶ ἔναντι τῆς ὁποιασδήποτε εἰς βάρος μας συμπεριφορᾶς τῆς Τουρκίας· ἐνῷ, ἐξ ἄλλου, ἡ ἔναντι αὐτῆς πολιτική μας μὲ τὶς συνεχεῖς ὑποχωρήσεις μας ἀποτελεῖ ἀντικειμενικῶς τὴν μεγαλυτέρα νοητὴ καὶ δυνατὴ προσπάθεια γιὰ τὴν δημιουργία κλίματος ἐμπιστοσύνης καὶ ἀλληλοκατανοήσεως. Ποῦ λοιπὸν εὑρίσκονται τὰ σφάλματα καὶ ἡ ὑποτιθεμένη ὀλιγωρία μας ; ῾Ο τέως Πρωθυπουργὸς καλεῖται, νὰ ἀποκαλύψῃ τὶς ἐπὶ τοῦ προκειμένου σκέψεις του. Διότι οἱαδήποτε περαιτέρω ὑποχώρησις, καὶ πέρα τῶν ἤδη ἀξιοθρηνήτως ἐνδοτικῶν θέσεών μας, θὰ συνιστοῦσε ἀπροσχημάτιστη καὶ εὐθεῖα ἀπεμπόλησι τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Θὰ ἀποτελοῦσε, ἀκριβέστερα, τὸ ἔγκλημα τῆς ἐσχάτης προδοσίας, δηλαδὴ θὰ δημιουργοῦσεν ὑποθέσεις ἁρμοδιότητος τοῦ Εἰδικοῦ Δικαστηρίου ...

Καί, τὸ ἐὰν «οἱ Τοῦρκοι εἶναι καὶ θὰ παραμείνουν πάντα ὡρκισμένοι ἐχθροί μας», δὲν εἶναι ἄποψις, ἡ ὁποία ἐπιδέχεται, ὅπως νομίζῃ ὁ τέως Πρωθυπουργός,  ἀπὸ μόνη της, ἔτσι ἀφῃρημένως, τὸν χαρακτηρισμὸν τῆς ἐσφαλμένης ἢ ὄχι, - αὐτὸς βεβαίως δέχεται τὸ πρῶτο. Διότι ἡ ἀποτίμησις ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν καθημερινὴ πραγματικότητα τῶν σχέσεών μας μὲ τὴν Τουρκία, ἀπόκειται δὲ ἀποκλειστικῶς εἰς τοὺς Τούρκους, νὰ ἐπιλέξουν τὴν ἰδιότητά τους. Εἶναι κάτι, ποὺ δὲν ἐξαρτᾶται καθόλου ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα. Πάντως οἱ καθημερινὲς παραβιάσεις ἐκ μέρους των τοῦ ἐναερίου μας χώρου, καθὼς καὶ ἄλλες ποικίλες, χωρὶς καμμιὰ ἀπολύτως ἐκ μέρους μας αἰτία ἢ ἀφορμή, προκλήσεις των, ἐν δυνάμει τοὺς τοποθετοῦν, τοὐλάχιστον ἐνεστώτως, εἰς τοὺς ὡρκισμένους ἐχθρούς μας.

Καὶ τὸ ἐὰν δὲ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ πόλεμο μὲ τοὺς Τούρκους, καὶ αὐτὸ θὰ ἐξαρτηθῇ ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὴν συμπεριφορά τους· καί, ἀντιθέτως πρὸς ὅσα ὑποστηρίζει ὁ τέως Πρωθυπουργός, δὲν ἠμπορεῖ, νὰ ἔχῃ καμμίαν ἀπολύτως σχέσι μὲ τὸ τὶ πιστεύουμε ἐμεῖς γι᾽ αὐτούς. Αὐτὰ γιὰ ὅσους σκέπτονται καὶ λένε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους.

 

8.- Τὸ ἑνιαῖον ἀμυντικὸν δόγμα - Τὸ  «ἐμπάργκο» τῶν   Σκοπίων.

ε) ᾽Ακατανόητος μένει ὁ χαρακτηρισμὸς ἀπὸ τὸν τέως Πρωθυπουργὸ τοῦ ἑνιαίου ἀμυντικοῦ δόγματος ῾Ελλάδος-Κύπρου ὡς «πυροτεχνήματος γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι», καίτοι καὶ ὁ ἴδιος θεωρεῖ ὡς ἀναγκαία τὴν ἐνίσχυσι τῆς ἀποτρεπτικῆς δυνάμεως τῶν δύο χωρῶν. Διότι, κατ᾽ ἀρχὴν μὲν εἶναι ὄχι μόνον ἀπαράδεκτος, ἀλλὰ καὶ ἀσύστατος τέτοιος χαρακτηρισμὸς γιὰ πολιτική, ἡ ὁποία ἔτυχε τῆς συγκινητικῆς ἐπιδοκιμασίας τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας, κομμάτων καὶ λαοῦ. ᾽Απὸ ἀπόψεως δὲ οὐσίας, διότι εἶναι ὁλοφάνερη ἡ ἀποτρεπτικὴ ἀποτελεσματικότης τοῦ δόγματος, ὅταν οἱ Τοῦρκοι θὰ ἀντιμετωπίζουν τὸ δίλημμα, κάθε περαιτέρω ἐπιβουλή των εἰς βάρος τῆς Κύπρου νὰ σημαίνῃ αὐτομάτως καὶ πόλεμον μὲ τὴν ῾Ελλάδα.

Εἰς τὸ ἴδιο, ἂς σημειωθῇ ἐδῶ, πέλαγος παραδοξότητος κινεῖται καὶ ἡ σκέψις ἐκείνων, ποὺ προτείνουν ὡς μέσον διευθετήσεως τῶν σχέσεων μὲ τὴν Τουρκία τὸν ἀφοπλισμὸν τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου ἢ καὶ τῆς Κύπρου. Διότι ἡ μὲν Τουρκία, λόγῳ ἐκτάσεως καὶ εὐρύτητος τῆς «ἐνδοχώρας» της, ἀντικειμενικῶς σὲ καμμιὰ περίπτωσι δὲν κινδυνεύει ἀπὸ στρατιωτικὴ παρουσία εἰς τὰ νησιά μας ἢ τὴν Κύπρο. ᾽Αντιθέτως, ὁ ἀφοπλισμὸς των δημιουργεῖ  δι᾽ αὐτὰ ἄμεσον κίνδυνον εἰσβολῆς ἀπὸ τὰ ἐγγύτατα Μικρασιατικὰ παράλια, χωρὶς δυνατότητα, λόγῳ ἀποστάσεως, ἰσοχρόνως ἀμέσου ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴν ῾Ελλάδα στρατιωτικῆς βοηθείας. Μόνον, ἑπομένως, τὰ τουρκικὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια ἠμποροῦν, νὰ ἐξυπηρετήσουν εὐθέως τόσον τερατωδῶς ἐπικίνδυνες γιὰ τὰ νησιά μας καὶ τὴν Κύπρο καὶ ἐξωφρενικῶς ἀνεύθυνες προτάσεις περὶ ἀφοπλισμοῦ.

Γιὰ τὸν ἴδιο πάλι χαρακτηρισμό, ὡς «πυροτεχνήματος γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι», τοῦ τέως Πρωθυπουργοῦ καὶ γιὰ τό, ὅπως γράφῃ, «ἀλήστου μνήμης ἐμπάργκο ἔναντι των Σκοπίων», ἐπιβάλλεται ἡ ὑπόμνησις κοινῶς γνωστῶν πραγμάτων : ὅτι δηλαδή, τὸ «ἐμπάργκο» αὐτὸ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους ὑπενομεύθη, ἀπὸ μεγαλοεπιχειρηματίες λυμεῶνες τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, οἱ ὁποῖοι, ἀπάτριδες, ὅπως παντοῦ καὶ πάντοτε ὅλοι οἱ γνήσιοι ἐκφραστὲς τοῦ μεγάλου κεφαλαίου, ἐμεθόδευσαν τὴν καθημερινὴ παραβίασι τοῦ ἐπιβληθέντος «ἐμπάργκο», θυσιάζοντες ἔτσι τὰ ἐθνικὰ τῆς Πατρίδος μας συμφέροντα εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἰδιωφελείας των. Αὐτὰ τὰ γνωρίζει κατ᾽ ἐξοχὴν καὶ ὁ τέως Πρωθυπουργός. ῾Επομένως, εἶναι ἄστοχος καὶ ἀπαράδεκτος ὁ ἀνωτέρω χαρακτηρισμός του γιὰ πολιτική, ἡ ὁποία εἰς τὴν πραγματικότητα δὲν ἐφηρμόσθη.

 

Γ'.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

9.- ᾽Εξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι ;

Τὴν ἐξήγησι τῶν τόσων κενοδοξιῶν, ὅπως κατεδείχθησαν ἀνωτέρω, τοῦ τέως Πρωθυπουργοῦ, μὲ ἄθροισμα προτάσεων, ποὺ δὲν ἔχουν σχέσι μὲ τὴν οὐσιαστικὴ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καὶ μόνον σύγχυσι δημιουργοῦν καὶ ὁδηγοῦν ἀντικειμενικῶς εἰς τὸν ἀποπροσανατολισμὸν τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, τὴν δίνει ὁ ἴδιος ! Διότι προεισαγωγικῶς ἐκθέτει εἰς τὸ ἐλεγχόμενο ἄρθρο του, ὅτι, κατὰ λέξιν, «ἡ εὔκολη λύσι, ἂν θέλουμε νὰ κάνουμε ἐξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι, εἶναι, νὰ ἀποδώσουμε τὸ σύνολο τῶν προβλημάτων μας μὲ τὴν Τουρκία στὴν  ἐγγενῆ της ἐπεκτατικότητα  καὶ νὰ ἀποκλείσουμε, πρὶν κἂν τὴν ἐπιχειρήσουμε, κάθε δυνατότητα ἑλληνοτουρκικῆς συνεννόησης».

Δὲν θὰ ἐπαναλάβω, ὅτι τὴν ἀσίγαστη ἐπιθετικότητα καὶ ἐπεκτατικότητά της δὲν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες, ποὺ τὴν  ἐφευρίσκουμε , ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Τουρκία, ποὺ τὴν ἐπιδεικνύει καθημερινῶς μὲ τὰ εἰς βάρος μας καμώματά της· οὔτε, ὅτι μὲ τὴν ἀξιοδάκρυτη, ἀπὸ δεκαετίες τώρα, ὑποχωρητικότητα καὶ ἐνδοτικότητά μας ἔναντί της, ὄχι μόνον ἐπανειλημμένως ἐπεχειρήσαμε, ἀλλὰ καὶ ἐξαντλήσαμε πρὸ πολλοῦ κάθε ἰδική μας προσπάθεια ἑλληνοτουρκικῆς συνεννοήσεως. Χωρὶς βεβαίως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ, ὅτι δὲν ὑπάρχει γιὰ τὴν συνεννόησι αὐτὴ καμμία πλέον δυνατότης. Τὸ τελευταῖο αὐτὸ ἐξαρτᾶται, καὶ μάλιστα ἤδη πρὸ πολλοῦ, ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ τὴν τουρκικὴ θέλησι καὶ συμπεριφορά.

Θὰ ἐμμείνω μόνον εἰς τὸν χαρακτηρισμὸν ὡς «εὐκόλου λύσεως» τὸ «νὰ κάνουμε ἐξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι». Βεβαίως δὲν πρόκειται περὶ θεωρήματος μόνον τοῦ τέως Πρωθυπουργοῦ. Εἶναι ἐπιχείρημα κίβδηλο, τὸ ὁποῖον ἐπισείεται ἀπὸ πολλοὺς ταγούς μας, καί, τὸ ἀξιοπρόσεκτο, πάσης προελεύσεως, ὁλοκλήρου τοῦ πολιτικοῦ μας στερεώματος ! ᾽Αλλὰ τὸ πόσον ἀντιδημοκρατικὸ καὶ κίβδηλο εἶναι τὸ αἴτημα, «νὰ μὴ κάνουμε ἐξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ ἐσωτερικὴ κατανάλωσι», δὲν χρειάζεται, γιὰ ὅσους σκέπτονται ἐλεύθερα, καὶ ἰδιαιτέρα ἀπόδειξις. Διότι, ἀπὸ μόνο του προϋποθέτει, ὅτι οἱ ἔτσι σκεπτόμενοι ἀναγνωρίζουν ρητῶς, ἔστω καὶ ἐμμέσως, ὅτι ἡ ἰδική τους προοπτικὴ ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, δὲν ἔχει «ἐσωτερικὴ κατανάλωσι», ὅτι δηλαδὴ εἶναι ἀντίθετη πρὸς τὶς προσδοκίες καὶ τὴν θέλησι τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. ᾽Αλλὰ ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μιᾶς χώρας εἶναι κατ᾽ ἐξοχὴν ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐπηρεάζει καθοριστικῶς καὶ τὰ ἐσωτερικά της πράγματα, τὴν ἐσωτερικὴ ζωή της. Καὶ ἠμπορεῖ, νὰ δεσμεύσῃ τὸ ῎Εθνος ὄχι μόνον προσκαίρως, τὴν ἐνεστῶσα γενεά του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ μέλλον, τὶς μέλλουσες γενεές. ῾Επομένως, γιὰ τὴν χάραξι τῆς πορείας της κανένας ἄλλος δὲν νομιμοποιεῖται περισσότερον τοῦ κυριάρχου λαοῦ, πρωτίστως ἐπὶ τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τὸν πρῶτον λόγον ἐπιβάλλεται, νὰ ἔχῃ ὁ λαός, ἡ θέλησίς του νὰ ἀποτελῇ καὶ τὸν κατευθυντήριον δείκτην. Θαυμάσατε, λοιπόν, τὴν «δημοκρατικότητα» τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ποὺ συνιστοῦν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ὄχι «λαϊκῆς καταναλώσεως» ! ᾽Εννοοῦν, νὰ ἀκολουθήσῃ ἡ ῾Ελλὰς ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ἀντίθετη πρὸς ὅσα ἡ ἐθνικὴ λαϊκὴ συνείδησις, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν χωρὶς δεσμεύσεις ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ, ἐπιθυμεῖ καὶ ὑπαγορεύει ! ...

᾽Αλλά, γιατὶ ἄραγε ; Γιατὶ νὰ πανικοβάλλωνται οἱ πολιτικοί μας ταγοὶ ἐνώπιον τῆς λαϊκῆς θελήσεως ; ᾽Αφοῦ τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ : ῞Οποιος νομίζει, ὅτι ἐπὶ συγκεκριμένου θέματος ἡ λαϊκὴ ἀντίληψις εἶναι ἐπικίνδυνη ἢ βλαβερή, ὅτι δὲν εἶναι ὀρθὴ καὶ ἐπιβεβλημένη, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἐκφέρῃ ὁ ἴδιος τὸν ὀρθό, κατὰ τὴν γνώμη του, λόγο πρὸς τὸν λαό, νὰ τὸν διαφωτίσῃ γιὰ τὸ «καλλίτερο» καὶ νὰ προσπαθήσῃ, νὰ τὸν πείσῃ γιὰ τὸ «σωστότερο». Βεβαίως ὄχι μὲ λαϊκισμούς, αὐτὴ τὴν φοβερὴ σύγχρονη φασιστικὴ μάστιγα, ποὺ ἀσύδωτη ἐξαπελύθη, ἰδίως μεταπολιτευτικῶς, ἐπὶ τῶν κεφαλῶν μας καὶ τῆς ὁποίας ἀπὸ πολὺν καιρὸν γευόμαστε ὅλοι καθημερινῶς τὰ πικρά της ἀποτελέσματα (πρωτοφανῆ ἐξαχρείωσι τοῦ δημοσίου μας βίου, κλπ., κλπ.). Εἰδικῶς ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς εἶναι ἀρκετὰ εὐφυής, διὰ νὰ ἐννοήσῃ αὐτά, τὰ ὁποῖα μὲ εἰλικρίνεια, ὑπευθυνότητα καὶ σοβαρότητα τοῦ ἐκτίθενται καὶ ἔτσι νὰ σταθμίσῃ ὀρθῶς τὰ δέοντα. ῾Ο σοβαρός, ὀρθὸς λόγος θὰ γίνῃ πειστικός, εἰς τὸ μέτρο τοὐλάχιστον σωστῆς λειτουργίας τῶν δημοκρατικῶν μας θεσμῶν. ᾽Εὰν πάλιν τελικῶς ὁ λαὸς δὲν πεισθῇ καὶ υἱοθετήσῃ, ἀπὸ τὶς ὑποδεικνυόμενες, πορεία σφαλερή, ἑαυτὸν ἂς αἰτιᾶται γιὰ τὶς συνέπειες, ποὺ θὰ ἐπέλθουν. Αὐτὸς εἶναι ἄλλωστε καὶ ὁ μόνος σωστὸς καὶ ἐπιτετραμμένος δρόμος τοῦ πολιτεύεσθαι ὑπὸ δημοκρατικὸν καθεστώς. Αὐτόκλητοι σωτῆρες, ἐναντίον τῶν ὅσων σκέπτεται καὶ ἀποφασιστικῶς ἐπιθυμεῖ ὁ λαός, εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀπαράδεκτοι καὶ ἀποβλητέοι.

 

10.- ῾Η περὶ «πολιτικοῦ κόστους» θεωρία.

Σχετικὴ εἶναι, - καὶ γι᾽ αὐτὸ ταιριάζει ἐδῶ ὁ λόγος, - καὶ ἡ περὶ «πολιτικοῦ κόστους» συνήθης θεωρία, τὴν ὁποίαν ὅλοι χωρὶς περίσκεψι παπαγαλίζουν. Χρησιμοποιεῖται προσχηματικῶς ὡς «ἄλλοθι» γιὰ τὴν κάλυψι καταδήλου πολιτικῆς δειλίας πρὸς ἀποφυγὴ τοῦ ἐπὶ συγκεκριμένου θέματος ἐπιβαλλομένου.

Τὰ πράγματα καὶ ἐδῶ εἶναι πολὺ ἁπλᾶ : Τὰ πολιτικὰ κόμματα ἐκφράζονται, δηλαδὴ πρέπει νὰ ἐκφράζωνται, μὲ τὰ προγράμματά τους. ᾽Ερχόμενα δὲ εἰς τὴν ἐξουσία, τὰ προγράμματά τους πρέπει νὰ ἐφαρμόζουν. Τὰ μέτρα, λοιπόν, ποὺ γιὰ συγκεκριμένο θέμα ὡς κυβέρνησις θὰ πάρουν καὶ οἱ λύσεις, ποὺ θὰ δώσουν, δὲν ἠμποροῦν, νὰ ἔχουν κανένα «πολιτκὸ κόστος», ἐὰν εἶναι σύμφωνα πρὸς τὸ πολιτικό τους πρόγραμμα, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ ἐπέτυχαν τὴν λαϊκὴ πλειοψηφία. ῾Η συνεπὴς ὑλοποίησις ἑνὸς προγράμματος, γιὰ τὸ ὁποῖο ψηφίζεται καὶ ἐκλέγεται μία Κυβέρνησις, προφανέστατα μόνον τὸν ἔπαινον καὶ τὴν ἐπιδοκιμασίαν εἶναι δυνατόν, νὰ προκαλέσῃ, οὐδέποτε τὴν ἀποδοκιμασία. ᾽Εὰν δὲ πάλιν πρόκειται γιὰ ἀντιμετώπισι νέας, ἀπροβλέπτου προεκλογικῶς, καταστάσεως καὶ ἀνακύπτῃ ἀνάγκη λήψεως συγκεκριμένων ἐκτάκτων μέτρων, ὑπάρχει ἡ σωστὴ ὁδός, ἡ μόνη ποὺ ὑπαγορεύει κάθε δημοκρατικὴ συνείδησις : νὰ ἐξηγηθοῦν εἰλικρινῶς τὰ πράγματα εἰς τὸν λαὸν καὶ μόνον, ἐὰν αὐτὸς πεισθῇ καὶ μετὰ τὴν ἰδική του συγκατάθεσι, νὰ ἀποφασισθοῦν τὰ δέοντα.

 ᾽Επὶ «κρισίμων ἐθνικῶν θεμάτων» μάλιστα ἡ συγκατάθεσις αὐτὴ ἐπιβάλλεται, κατὰ τὸ Σύνταγμά μας (ἄρθρον 44 § 2), καὶ διὰ δημοψηφίσματος νὰ ἐπιζητηθῇ.. Τακτική, ἡ ὁποία σὲ ἄλλες χῶρες εὐρύτατα ἀκολουθεῖται. Καὶ τὴν ὁποίαν ὅμως εἰς τὴν μικράν μας χώραν, μὲ τὰ τόσα ὀξύτατα προβλήματα, οἱ πολιτικοί μας ταγοί, μὲ ἐλάχιστες ἀδύναμες ἐξαιρέσεις, ὑπερηφάνως περιφρονοῦν, ἀχρηστεύοντες ἔτσι, ἐπὶ εἴκοσι καὶ πλέον τώρα χρόνια, ρητὴν συνταγματικὴν πρόνοιαν, ἀλλὰ καὶ ἐπιδεικνύοντες τὴν ποιότητα τοῦ δημοκρατικοῦ των προσωπείου...

 

11.- ῾Υπάρχουν ἀνομολόγητες δεσμεύσεις ;

῎Αφευκτη συνέπεια τῶν προηγουμένων συλλογισμῶν εἶναι, ὅτι, γιὰ νὰ μυκτηρίζουν οἱ πολιτικοί μας ταγοί, ὅσοι τὸ κάνουν, τὴν ἄσκησιν ἐξωτερικῆς πολιτικῆς «λαϊκῆς καταναλώσεως» (μὲ τὴν σωστή, ἐννοεῖται, ὡς ἀνωτέρω, ἔννοια, ὄχι δὲ ἐκείνην τοῦ φασίζοντος λαϊκισμοῦ), ἢ γιὰ νὰ ἀποφεύγουν τὸ «πολιτικὸ κόστος», ὅσοι τὸ ἀποφεύγουν, ἐν συνειδήσει ἐπιχειροῦν τὴν ἄσκησιν ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ἀποδοκιμαζομένης ἀπὸ τὴν λαϊκὴν συνείδησιν ἢ τὴν ἀθέτησιν τοῦ προγράμματος, βάσει τοῦ ὁποίου ἐξελέγησαν, ἢ τῶν προεκλογικῶν των δεσμεύσεων. ᾽Αλλά, γιατὶ ἐν συνειδήσει μετέρχονται τὴν θλιβερὴ αὐτὴ τακτικὴ τῆς ἐξαπατήσεως οὐσιαστικῶς  τοῦ  ῾Ελληνικοῦ λαοῦ ;

Μὲ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ καὶ ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω ἁπλῶν ἀληθειῶν ὁ κάθε σκεπτόμενος πολίτης ὁδηγεῖται εἰς τὴν βαρυτάτην ὑπόνοιαν, ὅτι δὲν εἶναι δυνατόν, παρὰ μόνον ὑπερκείμενες δεσμεύσεις νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἀπατηλὴν αὐτὴν πολιτικὴν συμπεριφοράν. ᾽Ακόμη, ἔτσι μόνον εἶναι δυνατόν, νὰ ἐξηγηθοῦν καὶ  ἡ σοβοῦσα καθολικῶς εἰς ὅλο τὸ πολιτικό μας στερέωμα ἀοριστία τοῦ πολιτικοῦ λόγου (κοινῶς ἐπισημαίνεται ἡ καταπλήσσουσα ὁμοιότης τῶν προγραμμάτων τῶν πολιτικῶν μας κομμάτων, ὅλων ἐκτὸς τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀλλὰ καὶ ἡ ταὐτότης τῆς πολιτικῆς των πρακτικῆς ! ), ἰδίως ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἀντίθετα πρὸς τὸ λαϊκὸ φρόνημα ἐνεργήματα.

Καὶ ἡ ὑπόνοια αὐτὴ δὲν μένει εἰς τὸ στάδιον τῶν πιθανοτήτων. Μεταβάλλεται εἰς βεβαιότητα μὲ τὰ ὅσα κατὰ καιροὺς ἀποκαλυπτικὰ ἔρχονται εἰς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος : ᾽Απομνημονεύματα ἐπισήμων προσώπων (συνήθως μὲ ἀναπτύξεις ἀφορήτου ἐγωπαθείας, τὸ εἶδος κατ᾽ ἐξοχὴν εὐδοκιμεῖ παρ᾽ ἡμῖν !), ἀρχεῖα ξένων ῾Υπουργείων ᾽Εξωτερικῶν (πληροφορίες περιωρισμένες μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ εἰς τὰ ἀνώδυνα ἀπὸ τὸ «ἐξομολογούμενο» Κράτος !), ἔγγραφα καὶ βιβλία ἀπὸ «ἀνανήψαντες» πράκτορες, προσφέρουν ἱκανὰ πρὸς τοῦτο στοιχεῖα.

Καὶ τὰ στοιχεῖα γίνονται ἐφιαλτικά, ὅταν ἀποκαλύπτουν, ὅτι σὲ ἕνα βαθμὸν οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες εἰς τὴν πραγματικότητα δὲν ἀναδεικνύονται κατ᾽ ἀξίαν εἰς τὴν ῾Ελλάδα, ἀλλὰ κατασκευάζονται εἰς τὰ μαγειρεῖα ξένων πρεσβειῶν, ὅτι οἱ πολιτικοί μας λαμβάνουν προηγουμένως τὸ ξένο χρῖσμα γιὰ νὰ εὐδοκιμήσουν ἐδῶ, ὅτι εὐπειθεῖς σὲ ξένες ἐπιθυμίες καὶ προστάγματα ἀμείβονται πάντοτε, ἔστω καὶ μὲ καθυστέρησι, καὶ ἄλλα συναφῆ !

᾽Ακόμη, ψήγματα τέτοιας πικρῆς ἀλήθειας ἠμπορεῖ κανείς, νὰ συγκομίσῃ καὶ ἀπὸ ἄρθρα σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικά, ἢ καὶ βιβλία, μὲ τὰ ὁποῖα ἀργυρώνητοι πράκτορες καὶ πρακτορίσκοι, συνήθως ὑπὸ τὸ διάτρητο, - δυστυχῶς μόνον γιὰ τὸν προσεκτικὸν ἀναγνώστη - προσωπεῖο τοῦ κοπτομένου, δῆθεν, γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα καὶ τὴν εὐημερία τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, μᾶς πλημμυρίζουν.

 Σκοπὸς τῶν τελευταίων εἶναι ὁ πλήρης ἀποπροσανατολισμός μας :

 - α) ὡς πρὸς γεγονότα τοῦ παρελθόντος, μὲ τὸ νὰ δίνουν συγχωροχάρτι εἰς τοὺς ξένους (π.χ. γιὰ τὴν ἀπριλιανὴ δικτατορία) καὶ νὰ μᾶς καλλιεργοῦν τὸ σύνδρομον αὐτοενοχῆς γιὰ ὅλα τὰ ἐθνικά μας δεινά (ἐνῷ αὐτὰ ἀλλοδαπὴ ἔχουν πάντοτε τὴν προέλευσι καὶ μόνον παρεπομένη καὶ ὑπηρετικὴ εἶναι ἡ συμβολὴ ῾Ελλήνων προδοτῶν, ἀργυρωνήτων ἢ μόνον ἀνοήτων )· ἢ μὲ τὸ νὰ ἐξωραΐζουν καὶ ἐξυμνοῦν, διότι ὑπηρέτησαν ξένους, πρόσωπα ἢ πολιτικές, ποὺ ἔβλαψαν καταφανῶς τὸν τόπο·

 - β)  ὡς πρὸς τὸ παρόν, μὲ  συστηματικὴν ἀλλοίωσι τῆς πραγματικότητος.

Καὶ τὸ τελικὸν ἐθελόμενον καὶ ὁ κύριος σκοπὸς τοῦ ὅλου ἀποπροσανατολισμοῦ εἶναι, νὰ μᾶς καταπτοήσουν καὶ ἔτσι νὰ μᾶς «πείσουν», ὅτι οἱ λύσεις ἐνδοτισμοῦ, ὑποχωρητικότητος καὶ ἐθνικῆς μειοδοσίας εἶναι, δῆθεν, σήμερον οἱ μόνες δυνατές, καί, ἑπομένως, οἱ μόνες «ρεαλιστικὲς» καὶ ἀκολουθητέες ! ...

 

12.- Πανεθνικὴ ἡ συσπείρωσις. ῾Η αἰσιοδοξία.

῾Ο ῾Ελληνικὸς λαὸς ἤρχισε, νὰ τὰ ἀντιλαμβάνεται ὅλα αὐτά, διότι δὲν στερεῖται εὐφυΐας. Καὶ συσπειρώνεται εἰς ἕνα ἀκλόνητο μέτωπο, ὄχι καμμιᾶς ἄλλης θλιβερῆς λογικῆς, ἐμπνεομένης ἀπὸ ἰδεολογικὰ ράκη καὶ περιττώματα ἀνεπιστρέπτου πλέον ἱστορικοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ εἰς ἕνα ἀκαταμάχητο Μέτωπο Λογικῆς ἐναντίον τῆς ᾽Εθνοπροδοσίας. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν καὶ ὅσοι, πρὸς ἀνάσχεσι, συνιστοῦν ἐξωτερικὴν πολιτικὴν «χωρὶς ἐσωτερικὴ κατανάλωσι», καὶ γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε τὸ κάνουν, ἐλπίζοντες, νὰ ἐπιτύχουν ἀπὸ τὸν λαὸν τὴν ἀνοχήν του, ὥστε νὰ ἐκτραποῦν ἐλεύθεροι καὶ εἰς ἀποδοκιμαζόμενα ἀπὸ αὐτὸν ἐγχειρήματα.

᾽Αλλὰ ἀδίκως μοχθοῦν, ἡ προσπάθειά τους δὲν θὰ τύχῃ ποτὲ τῆς λαϊκῆς ἐπιδοκιμασίας. ῞Οσοι ἔχουν μάτια, ἂς ἀναβλέψουν ! ᾽Απόδειξις τρανωτάτη καὶ προειδοποίησις χαρακτηριστικὴ ἡ, δημοσκοπικῶς διαπιστωθεῖσα,ἀπόρριψις ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ τῆς πολιτικῆς καὶ τῶν κομμάτων...

῍Ας μὴ ματαιοπονῇ λοιπὸν ὁ πολιτικός μας κόσμος. ῍Ας ἀναζητήσῃ τὴν αἰτίαν τοῦ φαινομένου ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν ἰδικήν του πολιτείαν καὶ συμπεριφοράν. Καὶ συγκεκριμένως :

- α) εἰς τὴν ἀοριστίαν τῶν πολιτικῶν προγραμμάτων, ποὺ τὰ πάντα χωροῦν, τὰ πάντα ὑπόσχονται, ἀλλὰ καὶ τὰ πάντα (ἐδῶ ἐνδιαφέρουν τὰ δεινά !) ἐπιτρέπουν, ἀοριστία, ἰδίως ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, ποὺ ἐκμηδενίζει τὴν δυνατότητα ἐκλογῆς τοῦ πολίτου καὶ ἐκτρέφει ἔτσι τόν, καταστρεπτικὸν γιὰ τὴν Δημοκρατίαν μας, ἀφορισμὸν «ὅλοι τὸ ἴδιο εἶναι !»·

- β) εἰς τὰ ἐνεργήματά του, τὴν ἀπώλειαν τῆς πολιτικῆς σοβαρότητος μὲ τὸν ἄκρατον λαϊκισμόν (μέχρι καὶ ἀπολογηταὶ ναρκωτικῶν ἢ ὑπερασπισταὶ εἰδεχθῶν ἐγκληματιῶν ἔγιναν μερικοὶ βουλευταὶ ἢ καὶ ῾Υπουργοί μας !), τὴν ἐκμηδένισιν τοῦ πολιτικοῦ ρόλου μὲ ἀθέμιτες διασυνδέσεις καὶ ἐμφανῆ ὑποτέλεια σὲ ποικιλώνυμα οἰκονομικὰ συμφέροντα, τὴν ἐνδοτικότητα ἐνώπιον τῶν ἰσχυρῶν, κλπ., κλπ.·

- γ) εἰς τὴν ἐγκατάλειψιν τῶν ἐθνικῶν ἑλληνικῶν ἰδανικῶν καὶ θέσεων, αὐτῶν μὲ τὰ ὁποῖα ἐπὶ χιλιετηρίδες ἐζήσαμε καὶ χάρις εἰς τὰ ὁποῖα ἐπιβιώσαμε.

 

῾Ο κίνδυνος τῆς Δημοκρατίας μας ἀπὸ τὸν ἀρχόμενον ἐκφυλισμὸν τοῦ τρόπου λειτουργίας της δὲν εἶναι ὑπόθεσις, ποὺ ἐνδιαφέρει μόνον τὰ πολιτικὰ κόμματα. ᾽Αφορᾷ ὅλους ὅσους πονοῦν τὴν Πατρίδα μας καὶ ἀνησυχοῦν διὰ τὴν μοῖραν τοῦ ὑπερηφάνου καὶ ἀνεκτιμήτου λαοῦ μας, ὁ ὁποῖος καὶ ἀξίζει καλλίτερη τύχη.

 

῞Ομως, ἂς μὴ ἐπιχαίρουν οἱ ποικιλώνυμοι ἐπίβουλοι ! ᾽Εὰν ὁ σημερινὸς πολιτικός μας κόσμος φέρεται μὲ τὰ καμώματά του πρὸς τὴν αὐτοκτονία, ἕνα εἶναι τὸ βέβαιον : ῾Η Δημοκρατία δὲν πρόκειται νὰ καταρρεύσῃ, ὁ ῾Ελληνισμὸς δὲν πρόκειται νὰ χαθῇ ! ...

 

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

Νέα Πεντέλη, 1η Δεκεμβρίου 1997.