Tὸ κείμενον, τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ, ἐδημοσιεύθη

εἰς δύο συνεχείας

εἰς τὴν ἑβδομαδιαίαν ἐφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ»,

φύλλα τῆς 10^ης καὶ 17^ης Ὀκτωβρίου 2010.

ΧΡΗΣΤΟY Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

*******

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΩΝ ΑΣΤΟΧΗΜΑΤΩΝ

«Ρωμηοί» - Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία - Ἐκκλησιαστικά -

Ἡ νεο- ὀθωμανικὴ ἀπειλή.

1.-  Εἰς τὸ δημοσιευθὲν εἰς ΤΟ ΠΑΡΟΝ τῆς 12^ης Σεπτεμβρίου ἐ. ἔ. ἄρθρον μου ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἑλληνικὴ Αὐτοσυνειδησία καὶ Ἐθνικὴ Ἀνόρθωσις» ἐσημείωσα, μεταξὺ ἄλλων, ὅτι οἱ ὀνομασίες «ρωμηὸς» καὶ «ρωμηοσύνη» εἶναι ἀποβλητέες ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό μας ὡς ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες, διότι, - ὀφειλόμενες στὴν ἀπονομὴ τῆς ἰδιότητος τοῦ ρωμαίου πολίτου ἀπὸ τὸν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα Καρακάλλα τὸ 212 μ.Χ. σὲ ὅλους τοὺς ὑποδούλους τότε λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς, -  ἁπλῶς διαιωνίζουν μόνον τὴν ἀνάμνησι τῶν χρόνων τῆς ὑπὸ ρωμαϊκὴν κυριαρχίαν δουλείας μας. Ἤδη ἐναντίον τῆς αὐτονοήτου αὐτῆς θέσεως, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ ἀμφισβητῆται ἡ προέλευσις αὐτὴ τῶν δύο ὀνομασιῶν, προβάλλονται ἀντιρρήσεις μὲ τὰ καταχωριζόμενα ἀνωτέρω, εἰς τὸ φιλόξενο «ΠΑΡΟΝ», ἄρθρα τῶν κ.κ. Χρίστου Δάλκου, Καθηγητοῦ Φιλολογίας, καὶ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐπιβάλλεται λοιπὸν τώρα ἡ ἀνασκευὴ τῶν ἀντιρ- ρήσεων αὐτῶν. Δυστυχῶς, αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα τοῦ ἀνθρωπίνου λόγου. Πολλὲς φορὲς καὶ τὰ αὐτονόητα χρειάζονται ἐπεξηγήσεις !

A΄.-

 ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΩΣ ΄΄ΡΩΜΗΩΝ΄΄

Ἡ ὀνομασία ΄΄Ἕλλην΄΄ δὲν ἄλλαξε ποτὲ τὴν σημασία της.

2.-  Ὁ κ. Χρῖστος Δάλκος εἰς τὸ πράγματι ἀξιοπρόσεκτο ἄρθρο του «Γιὰ μιὰ πραγματικὴ ἐθνικὴ πολιτισμικὴ στρατηγική», μὲ ἔκδηλη τὴν ἐκ τῶν προτέρων, προτοῦ νὰ τὸ διαβάσῃ, ἀρνητικὴ προκατάληψι γιὰ τὸ ἄρθρο μου, άφοῦ τονίζει κατὰ λέξιν, ὅτι «ὀφείλουμε νὰ παραδεχθοῦμε, ὅτι θέτει τὰ πράγματα στὶς θεμελιώδεις τους διαστάσεις, δηλ. ὡς προβλήματα κατ’ἐξοχὴν ἰδεῶν, ἐθνικῆς αὐτογνωσίας καὶ γλώσσας», μόνον παρενθετικῶς σημειώνει, ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχῃ κάποιος ἐνστάσεις ἐπὶ τοῦ ἰδικοῦ μου ἄρθρου «γιὰ ἐπὶ μέρους ζητήματα, ὅπως π.χ. τὴν ἀπόρριψη τῶν ὀνομασιῶν ΄΄ρωμηός΄΄, ΄΄ρωμηοσύνη΄΄, τὶς ὁποῖες καθαγίασε ἡ ΄΄Ρωμηοσύνη΄΄ τοῦ Ρίτσου ἢ τὸ ποντιακὸ δημοτικὸ τραγοῦδι γιὰ τὴν ΄΄ Ρωμανία΄΄ ποὺ ‘’ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο΄΄ κ.λπ». Καὶ ἡ μὲν προκατάληψις, ποὺ ἐμφανίζει ὡς κατὰ συγκατάβασιν (παραχώρησιν ! ) τὴν συμφωνία του μὲ τὰ γραφόμενά μου, εἶναι θέμα ψυχισμοῦ τοῦ καθενός, πάντως δὲν ἠμπορεῖ νὰ χαρακτηρίζῃ ἕνα συνετὸ συζητητή. Κατὰ τὰ λοιπά, εἶναι φανερό, ὅτι μόνον ἐπὶ τῆς ὡς παράδειγμα φερομένης γιὰ τὶς ὀνομασίες «ρωμηὸς» καὶ «ρωμηοσύνη» ἐνστάσεώς του χρειάζεται νὰ ἀπαντήσω, μὴ δυνάμενος φυσικὰ νὰ φαντασθῶ ἄλλες, μὴ διατυπούμενες, «ἐνστάσεις» τοῦ ἀρθρογράφου.

3.- Ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ νὰ θεωρῶ, ὅτι ἡ ὑπὸ τοῦ κ. Δάλκου ἐπίκλησις τοῦ Ρίτσου τοὐλάχιστον δὲν ὠφελεῖ. Θὰ ἠμποροῦσα καὶ ἐγώ, νὰ ἐπικαλεσθῶ τὸν Ρίτσον  πρὸς ἐπίρρωσιν ἄλλου σημείου τοῦ ἄρθρου μου. Συγκεκριμένως συνο-μιλία μου μαζί του, ὅταν καθιερώθηκε τὸ θρηνητικὸ μονοτονικό, κατὰ τὴν ὁποία μὲ ἀγανάκτησι μοῦ ἐτόνισε : «ἐγὼ δὲν ἐγκαταλείπω τὰ στολίδια τῆς γλώσσας μας (ἐννοῶν τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα), γιατὶ τὸ θέλησαν μερικοὶ ἀνόητοι καὶ ἀμαθεῖς»· καὶ εἶναι γνωστό, ὅτι πράγματι μέχρι τῆς τελευτῆς του ὁ Ρίτσος ἐχρησιμοποιοῦσε στὴν γραφή του τὰ στολίδια αὐτά. Καὶ δὲν τὸν ἐπικαλέσθηκα γιὰ λόγους ἀρχῆς. Διότι, ὅπως σὲ ὅλα, καὶ τοὺς ἀνθρώπους δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀποτιμοῦμε ἀπὸ προσκομιδῆς μέρους, ὅπως ἔλεγαν οἱ βυζαντινοὶ πρόγονοί μας, καὶ νὰ καρπούμεθα ἀπὸ αὐτοὺς μόνον ὅσα μᾶς συμφέρουν, ἀγνοοῦντες ἢ ἀπορρίπτοντες τὰ λοιπὰ ἐνεργήματά τους. Καὶ μάλιστα, ὅταν πρόκειται γιὰ τοὺς πνευματικούς μας ταγούς. Μόνον ὅταν ἡ θεώρησις λόγων καὶ ἔργων στὸ σύνολό τους εἶναι θετική, καθίσταται ἀξιόπιστη, ἑπομένως χρήσιμη καὶ ὠφέλιμη, οἱαδήποτε ἐπὶ μέρους ἐπίκλησις. Καί, δυστυχῶς ἐν προκειμένῳ, ἡ ἀπροκατά-ληπτη θεώρησις γιὰ τὸν ὄντως ἐξαίρετο ποιητὴ Γιάννη Ρίτσο δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι θετική, ἀφοῦ ἐξύμνησε μὲ ποίημά του ἐμετικῶς καὶ αὐτὸν τὸν Στάλιν !  Ἕνα ἀπὸ τοὺς στυγερώτερους ἐγκληματίες τοῦ 20^οῦ αἰῶνος, ποὺ ἔσυρε στὸν θάνατο δεκάδες ἑκατομμυρίων συνανθρώπων μας. Δὲν ἠμπορεῖ λοιπὸν τέτοια γραφίδα νὰ ... « καθαγιάσῃ τὴν ΄΄Ρωμηοσύνη΄΄», ἀφοῦ «καθαγίασε» καὶ ἕνα Στάλιν ! ... Ἄχρηστη ἑπομένως καὶ ἡ ἐπίκλησί της.

4.-  Ὡς πρὸς τὸ ἄλλο ὑπὸ τοῦ κ. Δάλκου ἐπικαλούμενο στοιχεῖο, ὄντως ἡ ποντιακὴ δημώδης ποίησις ἐθρήνησε τὴν ἅλωσι τῆς Τραπεζοῦντος τὸ 1461 ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ τὴν διάλυσι τοῦ κράτους της μὲ τὴν συγκινητικώτατη ἀποστροφή : «Ἀλλοὶ ἐμᾶς καὶ βάϊ ἐμᾶς, πάρθεν ἡ Ρωμανία, / μοιρολογοῦν τὰ ἐκκλησιάς, κλαῖγνε τὰ μοναστήρια / κι ἂϊ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, / - Μὴν κλαῖς, Ἄϊ Γιάννη μου, καὶ μὴ δερνοκοπιέσαι, / Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν, ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο ». Ὅμως στοιχειώδης ἱστορικὴ προσέγγισις τῶν περιστάσεων ἀφαιρεῖ λογικῶς κάθε δυνατότητα ἐπικλήσεώς του πρὸς διαιώνισι τώρα τῆς ὀνομασίας τῶν Ἑλλήνων ὡς «ρωμηῶν».

Πράγματι, καὶ μετὰ τὴν μεταφορὰ τῆς πρωτευούσης τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους στὴν Κωνσταντινούπολι, καὶ μετὰ τὴν διαίρεσί του σὲ δυτικὸ καὶ ἀνατολικό, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν κατάλυσι ἀπὸ γερμανικὰ φῦλα τοῦ δυτικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους τὸ 476 μ.Χ., ἡ ἀδιαφιλονεικήτως κρατοῦσα πολιτικὴ θεωρία ἦτο ἡ τοῦ ἑνιαίου Ρωμαϊκοῦ κράτους, ἐνσαρκουμένου στὸ διασῳζόμενο ἀνατολικὸ τμῆμα του. Τὸ ὁποῖο μὲ τὴν διατήρησι τῆς ὀνομασίας ὡς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας  καὶ ἐνεκολποῦτο τὴν αἴγλην τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος της. Ὁ Ἰουστινιανός, ἀπὸ τὴν ἰδέαν ἀκριβῶς αὐτὴν τοῦ ἑνιαίου ρωμαϊκοῦ κράτους ἐμπνεόμενος, ἐπεχείρησε τὴν ἀνάκτησι τοῦ δυτικοῦ τμήματός του μὲ τὶς ἀτυχεῖς, καταστρεπτικὲς ἐκστρατεῖες του κατὰ τῶν Γότθων στὴν Ἰταλία. Εἶναι χαρα-κτηριστικό, ὅτι καὶ οἱ Γερμανοὶ ἡγεμόνες ἀναγνωρίζουν τὸν αὐτοκράτορα τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, τὸν ἑδρεύοντα στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ κόπτουν μάλιστα νομίσματα μὲ τὸ ὄνομά του. Καὶ ἡ ἐκλογὴ τοῦ Πάπα μέχρι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Γ΄ (731), γιὰ νὰ ἰσχύῃ, ἐπικυρώνεται  ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου.

Ἀκόμη καὶ ὁ Καρλομάγνος (Κάρολος Μέγας, 768-814), τὸν ὁποῖον Γάλλοι καὶ Γερμανοὶ διεκδικοῦν, ἐρίζοντες, ὡς ἰδικόν των, κυρίαρχος μὲ τοὺς κατακτητικοὺς πολέμους του τῶν ἐδαφῶν τοῦ δυτικοῦ τμήματος τῆς Αὐτοκρατορίας, ἐπεδίωξε τὴν οἰκειοποίησι τῆς ἰδιότητος τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος, προκειμένου νὰ ἀπορροφήσῃ ὡς δικαιοῦχος καὶ τὸ ἀνατολικὸ τμῆμα της. Ἡ προσπάθεια μόνον μερικῶς ἐπέτυχε μὲ τὴν στέψι του ἀπὸ τὸν Πάπα τὰ Χριστούγεννα τοῦ 800 ὡς Αὐτοκράτορος, Κυβερνήτου τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους (imperator, Romanum gubernans imperium). Ἀλλὰ προσκαίρως, διότι μὲ τὴν ἀντίδρασι τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὑρέθη τελικῶς συμβιβαστικὴ λύσις τὸ 812, ἐπὶ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Ραγκαβέ, μὲ τὴν ἀναγνώρισι τοῦ Καρλομάγνου ἁπλῶς ὡς «Βασιλέως», χωρὶς ἀναφορὰ στὸ Ρωμαϊκὸ Κράτος, καὶ ἀντάλλαγμα τὴν ἀπόδοσι τῆς Βενετίας, τὴν ὁποία εἶχαν προηγουμένως, τὸ 810, καταλάβει οἱ Φράγκοι. Καὶ τοῦ λοιποῦ οἱ Βυζαντινοὶ ὀνομάζουν τοὺς αὐτοκράτορές των «μεγάλους βασιλεῖς» ἢ «αὐτοκράτορες καὶ βασιλεῖς» πρὸς διάκρισί τους ἀπὸ τοὺς Φράγκους. 

Ἡ δεσποτεία τῆς αἴγλης αὐτῆς τοῦ ὀνόματος ἐπέζησε καὶ μετὰ τὴν κατάληψι τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὴν Δ΄Σταυροφορία ἀπὸ τοὺς Λατίνους (1204) καὶ στὰ δημιουργηθέντα μερικώτερα Ἑλληνικὰ Κρατίδια, τὸ Βασίλειο (Αὐτοκρατορία) τῆς Νικαίας (1206-1261),-  τὸ Δεσποτᾶτο τῆς Ἠπείρου (1204-1323),- τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζοῦντος (1204-1461). Ἐπιβίωσις ὄχι μόνον στοὺς ἐπισήμους κύκλους, ἀλλὰ καὶ τὴν λαϊκὴ συνείδησι. Γι’αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, μὲ τὴν κατάληψι ἀπὸ τοὺς Τούρκους τῆς Τραπεζοῦντος καὶ τὴν κατάλυσι τῆς Αὐτοκρατορίας της,  ἐθρήνησαν, ὅπως ἀνωτέρω,  τὴν πτῶσι τῆς «Ρωμανίας», χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ χρησιμοποιήσουν ἢ διεκδικήσουν γιὰ τὸν ἑαυτόν τους τὴν ὀνομασία «Ρωμαῖοι» («ρωμηοί»). Ἡ ὁποία καὶ εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸν παρατεθέντα θρῆνον.   

Πῶς λοιπόν, μὲ τέτοια ἀδιαμφισβήτητα ἱστορικὰ γεγονότα, εἶναι λογικῶς δυνατό, νὰ γίνεται τώρα, ποὺ εἶναι παντελῶς διάφορες οἱ περιστάσεις, ἐπίκλησις τῆς, πρὸς συγκεκριμένον πολιτικὸν σκοπὸν τῆς πρὸ χιλίων καὶ πλέον χρόνων ἐποχῆς, ὀνοματολογίας ἐκείνης (ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ρωμανίας, κλπ.) πρὸς στήριξι ὀνομασίας τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων ὡς «ρωμηῶν» ;

5.-  Τὰ ἀνωτέρω ἀνασκευάζουν καταλυτικῶς καὶ τὴν ἐπιχειρουμένη «ἱστορικὴ» θεώρησι τοῦ ζητήματος τῆς χρήσεως ἢ ὄχι σήμερα τῶν ὀνομασιῶν «ρωμηὸς» καὶ «ρωμηοσύνη» στὸ δημοσιευόμενο ἄρθρο τοῦ Καθηγητοῦ  π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πλέον σημαίνοντες κληρικοὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, σημειωτέον μὲ πλούσιο συγγραφικὸ καὶ ἄλλο ἔργον. Ὅμως ὁ ἐπὶ τοῦ θέματος ἀντίλογός του χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐκ προοιμίου ἀπαραδέκτως καταφρονητικὴ ἀναφορὰ πρὸς τὴν ἄποψί μου καὶ ἐπίκλησι ὑπὲρ τῆς ἰδικῆς του ἐπιχειρημάτων ἀνιστορήτων, ἀσταθῶν ἢ καὶ ἀντιφατικῶν. Ἡ κατάδειξις τῶν διανοητικῶν αὐτῶν ἀστοχημάτων καὶ ἐπιβάλλεται ἤδη.

6.-  Τὸ ἄρθρο  τοῦ π. Μεταλληνοῦ, συνετάγη πρὸς ἀντίκρουσι τοῦ ἰδικοῦ μου. Ἐν τούτοις δὲν σημειώνει τὴν πατρότητα αὐτοῦ, δὲν καταδέχεται νὰ μὲ μνημονεύσῃ, καὶ πρὸς ἐπίτασι τῆς καταφρονητικῆς ἀναφορᾶς ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τονίζει κατὰ λέξιν, ὅτι «για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων».  Ἐκ προοιμίου λοιπὸν ἡ ἐτυμηγορία δίδεται, χωρὶς συζήτησι ! Ἀπύθμενος περὶ ἑαυτοῦ μεγαλαυχία τοῦ ταῦτα ὑποστηρίζοντος μὲ τὴν αὐτοκατάταξί του σ’αὐτούς, ποὺ ἔχουν τὶς «ἐπιστημονικὲς προϋποθέσεις» καὶ ἔτσι ἠμποροῦν μόνον αὐτοί, νὰ κατανοήσουν τὴν ἔννοια καὶ τὴν σημασία τῶν ἐθνικῶν μας ὀνομάτων, καὶ ὄχι ἐμεῖς, οἱ περιλειπόμενοι, οἱ «ἐρασιτεχνικῶς μόνον ἀσχολούμενοι μὲ τὴν Ἱστορία», οἱ ὁποῖοι καὶ ἐκ τοῦ λόγου αὐτοῦ «φυσικά», δηλαδὴ ἀναγκαίως (!), περιπίπτουμε ἐπὶ τοῦ θέματος σὲ μεγάλη σύγχυσι !  Τὸ κριτήριο λοιπὸν τῆς σωστῆς γνώσεως τοποθετεῖται ἀπὸ τὸν π. Μεταλληνὸ ὄχι στὴν οὐσία τῶν ὑποστηριζομένων ἀπόψεων, ἀλλὰ στὴν φύσι τῆς ἐνασχολήσεως τοῦ ἐκφέροντος αὐτές : γνωρίζουν καὶ ὁμιλοῦν ἐπὶ τοῦ θέματος σωστὰ μόνον οἱ κατ’ ἐπάγγελμα ἀσχολούμενοι, ἐνῷ ἀντιθέτως οἱ ἐρασιτεχνικῶς ἐγκύπτοντες σ’αὐτὸ φυσικὰ καὶ διατελοῦν σὲ σύγχυσι, πλανῶνται !  Τέτοια διανοητικὴ ἐκτροπὴ δὲν χρειάζεται εἰδικώτερη ἀπάντησι. Ἡ σοβαρότης ὅμως ἀπαιτεῖ σχετικῶς τὴν ὑπόμνησι δύο ἀληθειῶν. Πρῶτον, ὅτι στὶς θεωρητικὲς ἐπιστῆμες, καὶ μάλιστα γιὰ τὴν γλῶσσα καὶ τὴν Ἱστορία, δὲν χρειάζεται ἰδιαιτέρα ἐξειδίκευσις, ἡ γνῶσις δὲν ἀνήκει ἀποκλει-στικῶς σὲ ὡρισμένους, τοὺς εἰδικῶς ἀσχολουμένους ἀπὸ καθέδρας ἢ ἄλλως· ἀλλὰ ἠμπορεῖ νὰ ἀποκτηθῇ πλήρης ἀπὸ ὅλους ἀδιακρίτως καὶ ἀκόμη νὰ ὑπάρχῃ ἑδραιοτέρα σὲ ἐρασιτεχνικῶς ἀσχολουμένους παρὰ στοὺς κατ’ἐπάγγελμα. Δεύτερον, ὅτι  δὲν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις ἐρασιτεχνῶν, ποὺ ἀπεδείχθησαν κραταιότεροι καὶ τῶν εἰδικῶν ἐπιστημόνων :  ἂς θυμηθοῦμε π.χ., ὅτι τὴν Τροία τὴν ἀνεκάλυψαν ὄχι εἰδικοὶ ἀρχαιολόγοι, ἀλλὰ ὁ ἐρασιτέχνης Σλῆμαν, ὁ ὁποῖος καὶ στὴν ἀνασκαφὴ τῶν Μυκηνῶν ἐπρώτευσε, ἐπίσης ὁ ἐρασιτέχνης Ἔβανς ἀνεκάλυψε τὸ ἀνάκτορο τῆς Κνωσοῦ, ὄχι εἰδικοὶ ἀρχαιολόγοι, κλπ., κλπ. Ἐξηγεῖται ὅμως ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἡ πρὸς τοὺς ἐρασιτέχνες καταφρονητικὴ ἀποστροφὴ τοῦ π. Μεταλληνοῦ. Εἶναι ἡ πρόχειρη καταφυγὴ τῆς γνώριμης τακτικῆς ὅσων ‘’ἐπαϊόντων΄΄ ἀδυνατοῦν νὰ ἀπαντήσουν πειστικῶς στὸν ἔλεγχο διανοητικῶν τους ἀστοχημάτων.    

7.-  Καὶ συνεχίζει ὁ π. Μεταλληνὸς μὲ τὸ θεώρημα, ὅτι, ναὶ μὲν τὸ ὄνομα «Ἕλλην» εἶναι τὸ κυριώτερο ἐθνικό μας ὄνομα, ὅμως, κατὰ λέξιν, «ἡ ἔννοιά του  ποικίλλει κατὰ περιόδους καὶ ἄλλοτε εἶναι φυλετικὴ καὶ ἄλλοτε ἐθνικὴ ἢ πολιτιστικὴ ἢ θρησκευτική, στοὺς τελευταίους δὲ αἰῶνες καθαρὰ ἐθνική».  Τέτοια τοποθέτησις λογικῶς πολλαπλῶς πάσχει. Διότι, ἀφοῦ διαβλέπει ποικιλία κατὰ περιόδους τῆς ἐννοίας τοῦ ὀνόματος Ἕλλην, ὥστε νὰ εἶναι κάθε περίοδο ἄλλη, αὐτὸ σημαίνει, ὅτι κάθε φορὰ ἡ λέξις Ἕλλην χάνει  τὴν κατὰ τὴν προηγουμένη περίοδο ἔννοιά της καὶ ἀποκτᾷ ἄλλη. Ὅμως ποτέ, κατὰ καμμία περίοδο τῆς Ἱστορίας μας τόσων χιλιετηρίδων, ἡ λἐξις Ἕλλην δὲν ἔπαυσε νὰ δηλώνῃ τὴν φυλετική, τὴν  ἐθνικὴ  ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων.  Καὶ προδήλως εἶναι ἀκατανόητη ἡ ἐπιχειρουμένη διάκρισις μὲ τὴν διατύπωσι «ἡ ἔννοια Ἕλλην... ἄλλοτε εἶναι φυλετικὴ καὶ ἄλλοτε ἐθνική», ἀφοῦ φυλετικῶς Ἕλλην σημαίνει ἀκριβῶς ἐθνικῶς  Ὡς πρὸς δὲ τὶς ἐπικαλούμενες ἄλλες ἔννοιες τοῦ ὀνόματος Ἕλλην, ἐδῶ καὶ εἶναι αὐτόφωρη ἡ σύγχυσις τοῦ ταῦτα ὑποστηρίζοντος. Πράγματι :

Μὲ τὴν ἐκπολιτιστικὴ ἐκστρατεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τὸ ἔργον τῶν διαδόχων αὐτοῦ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς διεχύθη τόσον βαθέως εἰς τὸ ἀπέραντο κράτος του, ὥστε τοὐλάχιστον στὶς περιοχὲς τῆς νοτιοανατολικῆς λεκάνης τῆς Μεσογείου νὰ κυριαρχῇ ἀπολύτως καὶ ἡ ἑλληνικὴ νὰ καταστῇ ἡ κοινῶς ἀπὸ ὅλους ὁμιλουμένη γλῶσσα. Ἀκόμη καὶ ὁ συντηρητικὸς λαὸς τῶν Ἑβραίων, καίτοι ἰδιαιτέρως συνδεδεμένος μὲ τὰ πάτρια, τόσον διεποτίσθη ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, ὥστε καὶ πνευματικοί του ταγοὶ (π.χ. Ἰώσηπος Φλάβιος υἱὸς Ματθία) νὰ γράφουν τὰ πονήματά τους στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ ἐπίσης νὰ μεταφρασθῇ ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα τὸ ἱερό τους βιβλίο, ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, γιὰ νὰ γίνεται κατανοητὸ ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους εἰδικώτερα τῆς Αἰγύπτου, οἱ ὁποῖοι, περὶ τὸ ἕνα ἑκατομμύριο, εἶχαν ξεχάσει τὴν μητρική τους γλῶσσα καὶ μιλοῦσαν μόνον τὴν ἑλληνική. Ἡ πραγματικότης αὐτὴ ἐπέβαλε στὴν ἀκολουθήσασα Ρωμαϊκὴν Αὐτοκρατορία ἀκόμη καὶ προσαρμογὴν τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου ἰδίως πρὸς τὰ κρατοῦντα θέσμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαϊκοῦ Δικαίου τῶν ὑπὸ τὸ σκῆπτρο της λαῶν τῆς ἀνατολῆς. Καὶ πράγματι ἡ πραγματοποιηθεῖσα (529-533) μεγαλειώδης ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ  κωδικοποίησις τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου, μὲ τοὺς Πανδέκτες (Digesta), τὶς Εἰσηγήσεις (Institutiones) καὶ τὸν Κώδικα (Codex), περιέχει πάμπολλες τέτοιες τροποποιήσεις τοῦ κλασικοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου, γνωστὲς ὡς «παρεμβλήματα» (interpolationes), μὲ τὰ ὁποῖα καὶ εἰδικωτέρα ἐπιστήμη ἀσχολεῖται, ἡ καλουμένη Παρεμβληματολογία. Καὶ στὴν συνέχεια, ἐπειδὴ ἡ κωδικοποίησις αὐτὴ καὶ οἱ μεταγενέστερες Νεαρὲς αὐτοκρατορικὲς διατάξεις ἦσαν γραμμένες στὴν λατινικὴ γλῶσσα, ἀκριβῶς γιὰ νὰ γίνεται ἡ νομοθεσία εὐκόλως κατανοητὴ ἀπὸ τοὺς ὑπηκόους, τὸ μεγαλειωδέστερο νομοθέτημα τῆς βυζαντινῆς περιόδου, τὰ Βασιλικὰ τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ΄ τοῦ Σοφοῦ (886-912), εἰς τὰ ὁποῖα περιελήφθη ὁλόκληρος ἡ Ἰουστινιάνειος νομοθεσία μὲ τὶς κατὰ τὸν 6^ον καὶ 7^ον αἰῶνα ἐπεξεργασίες της, ἐγράφησαν στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Καὶ ναὶ μὲν κυριαρχοῦσε ἔτσι στὸν δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ (ἐμπόριο, συναλλαγές, κλπ.) βίο τῶν λαῶν αὐτῶν τῆς ἀνατολῆς ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός, πλὴν διετήρησαν ὅλοι τὴν ἰδιοπροσωπία καὶ ἐθνική τους ταυτότητα. Ἦσαν ἐμποτισμένοι ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, ἀλλὰ ἦσαν Ἀσσύριοι, Φοίνικες, Ἑβραῖοι, Αἰγύπτιοι, κλπ, ἀκόμη καὶ ὅταν μιλοῦσαν μόνον ἑλληνικά, καὶ ὄχι Ἕλληνες·  καὶ οὔτε ὠνόμαζαν ἑαυτοὺς Ἕλληνες, οὔτε κανεὶς ποτὲ διενοήθη νὰ τοὺς ὀνομάσῃ Ἕλληνες.

Ἀλλὰ τὸ παραμῦθι περὶ πολιτιστικοῦ νοήματος τῆς λέξεως «Ἕλλην»  δὲν πρωτοεμφανίζεται τώρα. Διετυπώνεται στοὺς σύγχρονους καιροὺς ἀρκετὰ συχνά μὲ τήν, ὄχι πάντοτε ἀγαθῶν προθέσεων, ἐπίκλησι, ὅτι « Ἕλληνες εἶναι ὅσοι μετέχουν τῆς ἑλληνικῆς παιδείας». Ἀλλὰ τὸ ἀπόφθεγμα αὐτὸ στηρίζεται σὲ ἡμιμάθεια ἢ ἐσφαλμένη ἀνάγνωσι ἢ σκόπιμη διαστρέβλωσι φράσεως τοῦ Ἰσοκράτους. Συγκεκριμένως, ὁ Ἰσοκράτης στὸν Πανηγυρικό του ( § 50 ), ἐκθειάζων τὴν πνευματικὴ ὑπεροχὴ τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, ὥστε οἱ μαθηταί της νὰ γίνουν διδάσκαλοι τῶν ἄλλων, προσθέτει, ὅτι  «τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα ... μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθε τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας». Δηλαδή, ὁ Ἰσοκράτης λέγει ὄχι ὅτι ὅσοι μετέχουν τῆς ἑλληνικῆς παιδείας εἶναι πράγματι  Ἕλληνες, ἀλλὰ ὅτι φαίνονται, ὅτι εἶναι Ἕλληνες  (δοκεῖν εἶναι, μᾶλλον). Στοιχειώδης διαχρονικὴ παρατήρησις : πάντοτε, ὅπως καὶ σήμερα, ὅσοι ἔχουν πλήρη ξένη παιδεία π.χ. γαλλική, δὲν εἶναι, οὔτε χρακτηρίζονται ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου γάλλοι, ἐὰν δὲν ἀνήκουν ὄντως στὴν γαλλικὴ ἐθνότητα, ἀλλὰ εἶναι ξένοι πρὸς αὐτήν.  Ἡ ἔννοια «Ἕλλην» δὲν μεταβάλλει περιεχόμενο, δὲν χάνει τὸ νόημά της, δὲν γίνεται πολιτιστικὴ μὲ τὶς ἀπομιμήσεις τῆς πολιτιστικῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀκτινοβολίας.

Πολὺ λιγώτερο, δὲν ἀπέκτησε ποτὲ θρησκευτικὴ σημασία, ὅπως ἰσχυρίζεται παραδόξως ὁ π. Μεταλληνός. Εἶναι βεβαίως δεδομένο, ὅτι σὲ πρωτοχριστιανικὰ κείμενα οἱ εἰδωλολάτρες ἀποκαλοῦνται συχνὰ Ἕλληνες. Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ στερεῖται κάθε σημασίας. Ἂς προσγειωθοῦμε : ὁ Χριστιανισμὸς ἀνεφάνη ὡς ἰουδαϊκὴ αἵρεσις σὲ μιὰ γωνιὰ τῆς Παλαιστίνης. Ἀλλὰ ὅλη ἡ γύρωθεν περιοχή, ὁλόκληρος ἡ νοτιοανατολικὴ λεκάνη τῆς Μεσογείου ἐδεσπόζετο, ὅπως προεξετέθη, ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Εἶναι ἔτσι ἐξηγήσιμο τὸ γεγονός, ὅτι οἱ μὴ μυηθέντες ἀκόμη στὴν νέα θρησκεία, θεωρούμενοι ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς της ὡς εἰδωλολάτρες, νὰ προσδιορίζωνται συλλογικῶς μὲ κοινὴ ὀνομασία καὶ, ἐπειδὴ κοινὸ σημεῖο ἀναφορᾶς των ἦτο ἀκριβῶς ἡ ἑλληνική τους καλλιέργεια, υἱοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς πρωτοχριστιανοὺς γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες συλλογικῶς ἡ ὀνομασία Ἕλληνες. Χωρὶς βεβαίως, μὲ καμμιὰ λογικὴ καὶ νὰ σημαίνῃ αὐτό, ὅτι ἡ ὀνομασία Ἕλλην ἔχασε τὴν σημασία της ὡς δηλωτικῆς τοῦ ἀνήκειν στὴν ἑλληνικὴν ἐθνότητα, ὅτι ἀπέβαλε τὸ νόημά της καὶ ἀπέκτησε ... θρησκευτικὴ σημασία ! ...

Β΄.-

ΤΑ  ΠΕΡΙ  ΤΑΥΤΙΣΕΩΣ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

8.- Ἡ παντελῶς ἀστήρικτη αὐτὴ θεώρησις περὶ δῆθεν μεταβολῆς (ἀλλαγῆς) κατὰ περιόδους τῆς ἐννοίας τῆς ὀνομασίας Ἕλλην συμπληρώνεται ἀπὸ τὸν π. Μεταλληνὸ μὲ τὸν ἰσχυρισμό, κατὰ λέξιν, ὅτι  « τὸ ὄνομα Ρωμαῖος φανερώνει τὴν ταύτιση Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Ρωμαῖος σημαίνει τελικὰ Ὀρθόδοξος Χριστιανός». Πρόκειται περὶ καταδήλου διανοητικοῦ ἄλματος, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ λογικὰ ἀδιέξοδα. Διότι καὶ μετὰ τήν, μὲ κρατικὴ ἐπιβολή, ἐπικράτησι τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, ἡ ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας (τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ) ἀνέκυψε μόνον μετὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁριστικοποιηθὲν τὸ 1053, ὥστε πρὸ μὲν τῆς χρονολογίας αὐτῆς κανένας Ρωμαῖος δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀφοῦ τέτοια ἔννοια δὲν ὑπῆρχε· ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸ σχίσμα οἱ ἀνήκοντες στὴν Παπικὴ Ἐκκλησία Ρωμαῖοι δὲν ἦσαν Ὀρθόδοξοι. Ὥστε μὲ καμμιὰ λογικὴ Ρωμαῖος δὲν σημαίνει Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Καὶ βεβαίως δὲν ἠμπορεῖ να νοηθῇ, ὅτι «τὸ ὄνομα Ρωμαῖος φανερώνει τὴν ταύτιση Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας», ἀφοῦ ἀπὸ πουθενὰ δὲν ἀνακύπτει ἡ φανέρωσις αὐτή. 

Καὶ  ἀκόμη τὰ περὶ ταυτίσεως Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας εἶναι ἄκρως ἀμφισβητήσιμα.  Ὁ Ἑλληνισμὸς προϋπῆρξε κατὰ ἀρκετὲς χιλιετηρίδες τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ δὲ μεταξύ τους σχέσεις δὲν ὑπῆρξαν πάντοτε, ἰδίως κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες τῆς νέας θρησκείας, ἀγαθές.  Ἄλλωστε καὶ ἐννοιολογικῶς οἱ δύο ὅροι ἀνήκουν σὲ διαφορετικὲς κατηγορίες ἰδεῶν, ἡ πρώτη (Ἑλληνισμὸς) ἐμφαίνει ἐθνικὴ κοινότητα, ἡ δευτέρα  (Ὀρθοδοξία) μαρτυρεῖ δόγμα θρησκευτικῆς πίστεως, ὥστε τὸ ἀνήκειν σὲ δεδομένη ἐθνικὴ κοινότητα ἑτερονόμως (ἀπὸ τὴν καταγωγὴ κλπ. ἀναλλοιώτως) ὁρίζεται, ἐνῷ ἡ ἀποδοχὴ θρησκευτικοῦ δόγματος αὐτονόμως (κατὰ τὴν συνείδησι, τὴν θέλησι τοῦ καθενός, ποὺ ἠμπορεῖ καὶ νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἢ νὰ ἀλλάξῃ) ἐνεργεῖται. Ταύτισις ἑπομένως τῶν δύο ἐννοιῶν εἶναι λογικῶς ἀδιανόητη. Ἀρκεῖ μάλιστα νὰ σκεφθοῦμε, ὅτι, ἐὰν ταυτίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸν Ἑλληνισμό, ὁδηγούμεθα τότε στὸν παραλογισμό, νὰ θεωροῦμε, ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι λαοὶ (Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Ρῶσοι, κλπ.) εἶναι καὶ αὐτοὶ ... Ἕλληνες !  Ἐκτὸς τούτων, ναὶ μὲν τώρα οἱ Ἕλληνες στὴν συντριπτικὴ πλειονοψηφία εἴμεθα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὅλοι ἀνεξαιρέτως·  ὑπάρχουν καὶ Ἕλληνες ἑτερόδοξοι (καθολικοί, διαμαρτυρόμενοι καὶ ἄλλων δογμάτων τοῦ Χριστια-νισμοῦ), καὶ ἀλλόθρησκοι (μουσουλμάνοι, ἑβραῖοι), καὶ αἱρετικοί (μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, κλπ.), καὶ στὶς ἡμέρες μας οἱ λεγόμενοι δωδεκαθεϊστές (ὀπαδοὶ τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς θρησκείας), ἀκόμη καὶ ἄθεοι. Καὶ ἀκόμη, ἡ  ταύτισις Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ εἶναι καὶ θρησκευτικῶς ἀνεπίτρεπτη. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ταυτίζεται μὲ καμμιὰ ἀπολύτως ἐθνότητα, ἄρα οὔτε ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὸν Ἑλληνισμό.  Εἶναι γνωστὸ τὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολήν του (γ΄28) «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὺδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ», ἕνα ἀπὸ τὰ ὑψηλότερα καὶ ἀνθρωπινώτερα παραγγέλματα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τὸ ὁποῖο, σημειωτέον, καὶ βαίνει, - κατὰ τρόπον εὐεξήγητο ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία τοῦ καταγομένου ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, - συστοίχως πρὸς ὅσα τὸ ἀρχαῖον ἑλληνικὸν πνεῦμα εἶχε πρὶν ἀπὸ αἰῶνες ἤδη διατυπώσει, μὲ εὐρύτερη μάλιστα θεώρησι, κυρίως μὲ τὸ τοῦ Δημοκρίτου (460 – 370 π.Χ.) «ἀνδρὶ σοφῷ πᾶσα γῆ βατή· ψυχῆς γὰρ ἀγαθῆς πατρὶς ὁ ξύμπας κόσμος» (ἀπόσπασμα 247 Diels).

Γιὰ τὸν λόγον ἀκριβῶς αὐτόν, τῆς οἰκουμενικότητος τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ εἶναι τοὐλάχιστον ἐπιπόλαια καὶ ἀνιστόρητα καὶ τὰ ὅσα κατὰ καιροὺς λέγονται καὶ γράφονται γιὰ «ὀρθόδοξα τόξα» καὶ τὴν ἀνάγκη προωθήσεώς των στὸ ἐπίπεδο τῶν διεθνῶν σχέσεων τῆς Πατρίδος μας.  Νὰ μὴ ξεχνᾶμε, ὅτι διαχρονικῶς, μέχρι καὶ προσφάτων σχετικῶς ἡμερῶν (τοῦ β΄παγκοσμίου πολέμου), ὁ Ἑλληνισμὸς ὑπέστη τὶς χειρότερες συμφορὲς ἰδίως ἀπὸ ὁμοδόξους μας, τοὺς Ὀρθοδόξους Βουλγάρους. Οἱ ὁποῖοι, ἂς σημειωθῇ, συντηροῦν ἀκόμη καὶ σήμερα τὶς εἰς βάρος τῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης μας κατακτητικές των βλέψεις μὲ τὸ ἐπίσημο δόγμα, ποὺ μάλιστα ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν τῆς χώρας των, ὅτι ἡ Βουλγαρία συνορεύει γύρωθεν μὲ βουλγαρικὰ ἐδάφη !  Δὲν φθάνει μόνον ἡ ὀργὴ τοῦ κάθε συνετοῦ καὶ συνειδητοῦ Ἕλληνος γιὰ τὴν ἀναίσχυντη ἁρπακτικὴ αὐτὴ βουλιμία γειτόνων μας σὲ βάρος τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Ἱστορίας μας ...

Γ΄.-

ΤΑ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ  ΜΑΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Τὸ αὐτοκέφαλον τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μόνον ὠφέλησε αὐτὴν καὶ τὸν Ἑλληνισμόν, ἀλλὰ καὶ τὸ Πατριαρχεῖον.

9.-  Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία παράλληλη πτυχὴ τῶν ἀβασίμων ἰσχυρισμῶν περὶ δῆθεν ταυτίσεως Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Οἱ ὑποστηρικτές των, μεταξὺ δὲ αὐτῶν προεχόντως ὁ ἴδιος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός,  διατείνονται ἐπίσης, ὅτι ἡ ἀνακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καθιερώθη πραξικοπηματικῶς ἀπὸ τοὺς Βαυαροὺς καὶ μόνον ἔβλαψε καὶ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὸν Ἑλληνισμόν. Προπαγανδίζουν δέ, ἀμέσως καὶ ἐμμέσως,  τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ τὴν ἐπάνοδό μας στὰ ἐπὶ τουρκοκρατίας ἰσχύσαντα ! ...

Καὶ οἱ ἰσχυρισμοὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν κόκκον ἀληθείας, εἶναι παντελῶς ἀναληθεῖς. Διαψεύδονται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὰ γεγονότα. Ἡ κατάδειξις τῶν ὁποίων καὶ ἐπιβάλλεται ἤδη. Μὲ πλήρη τεκμηρίωσι, γιὰ νὰ μὴ παραπλανᾶται τόσον ἀσυστόλως ὁ εύσεβὴς Ἑλληνικὸς λαός, μὲ τόσον μάλιστα βλαβερὲς γιὰ τὴν ἐθνική μας κοινότητα συνέπειες, δηλαδὴ τὴν ὑποβοήθησι τῶν νεο-ὀθωμανικῶν βλέψεων τῶν γειτόνων μας. 

Τὸ αὐτοκέφαλον τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, σημειωτέον μόνον ἀπὸ διοικητικῆς πλευρᾶς - διότι ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ εἶναι καὶ ὑπάρχει πάντοτε, ὅπως ἀναγράφῃ καὶ τὸ ἰσχῦον Σύνταγμά μας (ἄρθρον 3 § 1), «ἀναποσπάστως ἡνωμένη δογματικῶς μὲ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ κάθε ἄλλη ὁμόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» -,   διεκηρύχθη διὰ πράξεων τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, συγκεκριμένως διὰ τοῦ βασιλικοῦ διατάγματος τῆς 23^ης Ἰουλίου 1833 καὶ ἀκολούθως διὰ τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1844. Καὶ βεβαίως δὲν εἶναι ἀπόρροια τῆς ἀναγνωρίσεώς του διὰ τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόμου τῆς 29^ης Ἰουνίου 1850, ὅπως ἀβασίμως ὑποστηρίζεται, ἀφοῦ ἡ ἀναγνώρισις αὐτὴ νομικῶς δὲν ἦτο καθόλου ἀπαραίτητη.

Τὸ αὐτοκέφαλον ὑπῆρξεν ἡ φυσιολογικὴ συνέπεια τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας τῆς χώρας. Τὸ ζητοῦσαν καὶ οἱ λόγιοι τοῦ Ἔθνους : ὅπως ἔγραφεν ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ Γένους Ἀδαμάντιος Κοραῆς, «ἐλευθέρων καὶ αὐτονόμων Γραικῶν κλῆρος εἶναι ἀπρεπέστατον νὰ ὑπακούῃ εἰς προσταγὰς Πατριάρχου ἐκλεγομένου ἀπὸ τύραννον καὶ ἀναγκασμένου νὰ προσκυνῇ τύραννον» (βλέπε στὴν ἔκδοσι τοῦ Μορφωτικοῦ Ἱδρύματος τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ τὸν τίτλο Ἀδαμαντίου ΚΟΡΑΗ, Προλεγόμενα στοὺς Ἀρχαίους Ἕλληνες Συγγραφεῖς, τόμον Β΄, 1988, σελ. 724).

Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων τὸ αὐτοκέφαλον ἐπεβάλλετο. Διότι ἡ Ἐλληνικὴ Ἐκκλησία εἶχε καταστῆ οὐσιαστικῶς ἐλευθέρα, ὁ κλῆρος τῆς Ἑλλάδος εἶχε διακόψει κάθε δεσμὸν μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, κανένας ἐπίσκοπος διωρισμένος ἀπὸ τὸν Πατριάρχην ἢ τὴν Πατριαρχικὴν Σύνοδον δὲν ἐγίνετο πλέον δεκτὸς εἰς τὰ ἀπελευθερούμενα ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ κυριαρχία ἐδάφη καὶ κανένας ἀπὸ τοὺς εἰσπραττομένους φόρους καὶ εἰσφορὲς δὲν ἀπεστέλλετο πλέον ἀπὸ τὶς εἰς αὐτὰ Ἑλληνικὲς Ἐκκλησίες καὶ Μοναστήρια εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Ἀκόμη οὔτε εὐχὲς γιὰ τὸν Πατριάρχην ἀνεπέμποντο πλέον στὶς Ἐκκλησίες, ἀλλὰ ἀντὶ γι’αὐτὲς ἠκολουθεῖτο τὸ τυπικόν, κατὰ λέξιν, «Μνησθήτω Κύριος πάσης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ποὺ συνειθίζετο στὰ τρία ἄλλα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα (Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας) καὶ τὶς ἀνεξάρτητες Ἐκκλησίες. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία τῆς ἀπελευ-θερωθείσης Ἑλλάδος κατέληξε νὰ μὴν ἔχῃ κανένα διοικητικὸν προϊστάμενον, νὰ μένουν ἀρκετὲς ἐπισκοπὲς χηρεύουσες καὶ πολλὰ προβλήματα ἄλυτα καὶ γενικῶς νὰ κυριαρχήσῃ στὰ ἐκκλησιαστικὰ πλήρης σύγχυσις καὶ ἀνομία. Ὁ Καποδίστριας προσεπάθησε νὰ βάλῃ σὲ ὅλα αὐτὰ τάξι μὲ τὴν ἵδρυσι μιᾶς προσωρινῆς κληρικῆς ἐπιτροπῆς ἀπὸ τρεῖς ἐπισκόπους πρὸς ἐπιμέλεια τῶν ὑποθέσεων τοῦ κλήρου, ἀλλὰ ἡ ὁριστικὴ ἀντιμετώπισις τῆς καταστάσεως συνετελέσθη μὲ τὴν ἀνακήρυξι τοῦ αὐτοκεφάλου [ βλέπε γιὰ τὰ ἀνωτέρω τὸ ἔργον τοῦ μέλους τῆς Βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας Γεωργίου Λουδοβίκου φὸν ΜΑΟΥΡΕΡ, Ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, τόμος Α΄, μετάφρασις ἀπὸ τὰ γερμανικὰ Ἑφέτου Εὐσταθίου Καραστάθη, Ἀθῆναι 1943, §§ 183 ἑπ,, σελ. 372  ἑπ.]. Ἡ ἀντιμετώπισις αὐτὴ ἔγινε κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως καὶ ὑποδείξεως τῆς εὐρυτέρας νοητῆς Ἱεραρχίας, ἀφοῦ συμμετέσχον εἰς αὐτὴν ὅλοι οἱ τοποθετημένοι ἢ καὶ ἁπλῶς παρεπιδημοῦντες στὴν Ἑλλάδα Μητροπολίτες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Ἐπίσκοποι, χωρὶς τὴν παρουσία κυβερνητικῶν ἀξιωματούχων  [ βλέπε τὸ ἴδιο ἔργο τοῦ ΜΑΟΥΡΕΡ, Ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, τόμος Β΄, μετάφρασις Καθηγητοῦ Χρήστου Πράτσικα, Ἀθῆναι, 1943, §§ 292 ἑπ., σελ. 124 ἑπ. ]. Δὲν ἐπεβλήθη λοιπὸν ἡ αὐτοκεφαλία,  ὅπως ψευδῶς ὑποστηρίζεται, ἐναντίον τῆς θελήσεως τοῦ κλήρου μὲ μόνη τὴν αὐθαίρετη θέλησι τῆς Βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας. 

Καὶ ἀκόμη ἡ διακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἦτο καὶ ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβλημένη. Ἰδίως ἀπὸ τὸν ιζ΄ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,κατὰ τὸν ὁποῖον «εἴ τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις ἢ αὖθις καινισθείη, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθεῖται»∙  ὅπως καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου, εἰς τὴν κατὰ τὸ ἔτος 861, ἐπ’εὐκαιρίᾳ τῆς εἰς τὸν πατριαρχικὸν θρόνον Κωνσταντι-νουπόλεως ἀναρρήσεώς του, ἀπάντησίν του πρὸς τὸν Πάπαν τῆς Ρώμης Νικόλαον Α΄, κατὰ τὴν ὁποίαν «τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ μάλιστά γε τὰ περὶ τῶν ἐνοριῶν δίκαια ταῖς πολιτικαῖς ἐπικρατείαις καὶ διοικήσεσι συμμεταβάλλεσθαι εἴωθεν», ὅτι δηλαδὴ τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμμεταβάλλονται μὲ τὶς ἐδαφικὲς μεταβολὲς τῶν κρατῶν.Πρᾶγμα, ἄλλωστε, τὸ ὁποῖον καὶ ἀπετέλει τὴν ἐπὶ αἰῶνες κρατοῦσαν ἐκκλησιαστικὴν πρακτικήν.  Μὲ τὴν ὁποίαν καὶ ὑπήχθη χάρις εἰς τὴν Εἰκονομαχίαν τὸ «Ἰλλυρικόν», δηλαδὴ ἡ Βαλκανικὴ χερσόνησος, εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῷ προηγουμένως ἀνῆκεν εἰς τὴν Παπικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης, καὶ ἀνέκυψαν καὶ αἱ κατὰ κράτη αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καὶ ἔχομεν αὐτοδιοικούμενα τὰ Πατριαρχεῖα Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Ἰβηρίας (Γεωργίας), Βουλγαρίας καὶ τὶς Ἀρχιεπισκοπὲς  Κύπρου (αὐτοκέφαλον ἤδη δυνάμει τοῦ Η΄ κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 431, ἤτοι κατὰ 1500 καὶ πλέον χρόνια πρὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Κυπριακοῦ κράτους !), Ἑλλάδος, Πολωνίας καὶ Ἀλβανίας.

10.-  Ἐκτὸς ὅμως ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἡ καθιέρωσις τοῦ αὐτοκεφάλου μόνον ὠφέλησε καὶ σὲ τίποτε δὲν ἔβλαψε, οὔτε τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν, οὔτε τὸν Ἑλληνισμόν. Πρὸ παντὸς διησφάλισε τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς ἑλληνικῆς συνειδήσεως καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ φρονήματος τῶν Ἑλλήνων κληρικῶν παντὸς βαθμοῦ. Τὰ ὁποῖα καὶ φοβερῶς ἐδεινοπάθησαν δι’ ὅσους διατελοῦσαν ὑπὸ τὴν διοικητικὴν ἐποπτείαν τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐὰν δὲν ὑπῆρχεν ἡ αὐτοκεφαλία της, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ συμπαρασταθῇ καὶ δὲν θὰ ηὐλόγει τὰ ὅπλα μας κατὰ τὴν ἀκολουθήσασαν ἀπελευθερωτικὴν χωρῶν Ἑλληνικῶν (Ἠπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, νήσων) ἐξόρμησιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Θὰ ἐκινδύνευε τοὐναντίον ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἐκεῖνος ἀγὼν νὰ ἀφορισθῇ ὑπὸ τοῦ, εἰς τὴν ὀθωμανικὴν ἁρπάγην διατελοῦντος, Πατριάρχου. Ὅπως καὶ ἔγινε τὸν Ἰούνιον τοῦ 1854  μὲ τὸ συνοδικὸ γράμμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀνθίμου Στ΄ περὶ καθαιρέσεως τοῦ Ἐπισκόπου Σταγῶν Κυρίλλου γιὰ ἐνθάρρυνσι καὶ συμμετοχή του στὸ ἀπελευθερωτικὸ κίνημα τοῦ 1854 τῆς Θεσσαλίας πρὸς ἀποτίναξι τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ (βλέπε Θεσσαλικὸ Ἡμερολόγιο, τόμος 34, 1998, σελ. 185-192). 

 Ὅπως ἄλλωστε καὶ προηγουμένως  εἶχε γίνει μὲ τὸν ἀφορισμὸν τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, καὶ ὀνομαστικῶς τῶν πρωτεργατῶν της Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντου  καὶ Ἡγεμόνος τῆς Μολδαβίας Μιχαὴλ Σούτσου, ἀπὸ τόν, ἀκολούθως μαρτυρήσαντα, Πατριάρχην Γρηγὀριον τὸν Ε΄, καὶ μάλιστα ὄχι μὲ μία, ἀλλὰ μὲ ἕξη ἐγκυκλίους καὶ συστατικὲς ἐπιστολές του, ἀπὸ τὶς ὁποῖες, σημειωτέον, μία συνυπεγράφη ἐκτὸς τῶν 21 συνοδικῶν Ἀρχιερέων καὶ ἀπὸ τὸν Ἱεροσολύμων Πολύκαρπον.

 Καὶ δὲν ἐπρόκειτο περὶ μεμονωμένης ἐθνικῆς τοῦ Πατριαρχείου ἀπρεπείας. Διότι δυστυχῶς καὶ ἡ πρὸ τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 πολιτεία του ὑπῆρξε παρομοία : ἐξαπέστελλεν ἐγκυκλίους πρὸς τοὺς Ἕλληνας ὑποδούλους, μὲ τὶς ὁποῖες τοὺς ζητοῦσε, νὰ ἀποκηρύξουν κάθε ἐπαναστατικὸν κίνημα καὶ τοὺς προέτρεπε, ἐὰν τυχὸν εἶχον ἐξεγερθῆ, νὰ καταθέσουν τὰ ὅπλα, καὶ νὰ δηλώσουν πλήρη καὶ δουλικὴν ὑποταγὴν καὶ εὐπείθειαν εἰς τὴν «θεόθεν Βασιλείαν» τοῦ Τούρκου Σουλτάνου, διότι «πᾶς ὁ ἀντιτασσόμενος αὐτῇ τῇ θεόθεν ἐφ’ ἡμᾶς τεταγμένῃ κραταιᾷ Βασιλείᾳ, τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν» ! Ἀλλὰ καὶ ὁ, διάδοχος τοῦ φρικτῶς μαρτυρήσαντος Γρηγορίου τοῦ Ε΄, Πατριάρχης Εὐγένιος Β΄, σημειωτέον Βούλγαρος τὴν καταγωγὴν καὶ «σχεδὸν ἀγράμματος, ἀλλὰ τολμηρὸς καὶ θρασὺς εἰς τὸ λέγειν», κατηγορηθεὶς καὶ γιὰ κατάδοσι θυμάτων πρὸς τοὺς Τούρκους, μὲ ἐπανειλημμένες ἐγκυκλίους του πρὸς τοὺς ἀγωνιζομένους γιὰ τὴν ἐλευθερία τους Ἕλληνες τοὺς καλοῦσε νὰ μετανοήσουν  καὶ δηλώσουν δουλικὴν ὑποταγὴν καὶ εὐπείθειαν πρὸς τὸν Τοῦρκον Σουλτᾶνον, καὶ ἐναντίον τῶν ἀμετανοήτων ἐξετόξευεν ἀπειλὲς κατὰ τῆς ζωῆς, τῆς περιουσίας, τῆς οἰκογενείας καὶ τῆς πατρίδος των, καὶ κυρώσεις χωρὶς ἔλεος, ποὺ θὰ τοὺς ἐπιβάλῃ ὁ Ὀθωμανὸς κυρίαρχος, ἐνῷ θὰ τοὺς τιμωρήσῃ ἀμειλίκτως καὶ ὁ Θεός !

Καὶ τό φρικτότερον : καὶ μετὰ τὴν λῆξιν τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος καὶ τὴν δημιουργίαν τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἡ πρὸς τὸν Τοῦρκον δυνάστην δουλικότης τοῦ Πατριαρχείου ἔφθασε μέχρι τοῦ ἀπιστεύτου σημείου, ὁ τότε Πατριάρχης Ἀγαθάγγελος Α΄ μὲ ἐγκύκλιόν του τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1828 νὰ καλέσῃ τοὺς κατοίκους τῆς Πελοποννήσου καὶ τῶν ἀπελευθερωθεισῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου Πελάγους, νὰ μετανοήσουν, νὰ δηλώσουν ὑποταγὴν εἰς τὸν Σουλτᾶνον καὶ νὰ ἐπανέλθουν ὑπὸ τὸν Ὀθωμανικὸν ζυγόν ! Πατριαρχικὴ δὲ ἀντιπροσωπεία, εἰδικῶς ἐλθοῦσα, ἐπέδωσε τὸ αἴτημα αὐτὸ ἰδιοχείρως καὶ εἰς τὸν ἀείμνηστον Κυβερνήτην τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννην Καποδίστριαν, ὁ ὁποῖος φυσικὰ καὶ εὐθέως ἀπέρριψε τὴν ἐξωφρενικὴν καὶ ἀντεθνικὴν αὐτὴν Πατριαρχικὴν νουθεσίαν καὶ ἔκκλησιν πρὸς ἐθελοδουλείαν [ γιὰ ὅλα τὰ ἀνωτέρω βλέπε τὴν ἐξαιρετικῶς τεκμηριωμένη καὶ ἐνδιαφέρουσα μελέτη τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ Δημητρίου Σοφιανοῦ «Ἐγκύκλιοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Εὐγενίου Β΄ περὶ δουλικῆς ὑποταγῆς τῶν Ἑλλήνων στὸν Ὀθωμανὸ κατακτητή», εἰς τὸν Β΄ τόμον τοῦ Δελτίου τοῦ Κέντρου Ἐρεύνης τῆς Ἱστορίας τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, Ἀθήνα, 2000, σελ. 19 ἑπ., ὅπου καὶ τὰ κείμενα τῶν Πατριαρχικῶν ἐγκυκλίων καὶ τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Καποδιστρίου ].

Ἐν ὄψει τῶν ἱστορικῶν αὐτῶν δεδομένων ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον ἐπεβάλλετο χάριν ὑψίστων  συμφερόντων τοῦ Ἑλληνισμοῦ, συγκεκριμένως τῆς ἀπρόσκοπτης διεξαγωγῆς τοῦ ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας του ἀγῶνος. Ἀλλὰ  οὐσιαστικῶς εὐηργέτησε καὶ τὸ Πατριαρχεῖον, διότι τὸ ἔβγαλεν ἀπὸ τὴν δεινὴ θέσι, νὰ γίνεται ἑκάστοτε ἐκφραστὴς ἀνθελληνικῶν παραινέσεων καὶ εὐτελὴς συνεργάτης τῶν Τούρκων στὴν κατάσβεσι τῶν ἀπελευθερωτικῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ κινημάτων ! 

Καὶ ἡ πολλαπλῆ αὐτὴ ἀπὸ τὸ αὐτοκέφαλον τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὠφέλεια ἀνέκυψεν ὄχι μόνον τότε. Καὶ ὁ κατὰ τὸν β΄ παγκόσμιον πόλεμον ἐπικὸς ἀγὼν τῆς Ἑλλάδος, λόγῳ τῆς κατ’ αὐτὸν οὐδετερότητος τῆς Τουρκίας, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ διεξαχθῇ μὲ συμπαρισταμένη τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν, ἐὰν δὲν ὑπῆρχεν ἡ αὐτοκεφαλία της. Καὶ ἀκόμη : οὔτε ὁ θρυλικὸς ἀπελευθερωτικὸς ἀγὼν τῆς Ε.Ο.Κ.Α. τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας θὰ ἠδύνατο νὰ ἔχῃ πρωτεύουσαν τὴν συμμετοχὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐὰν αὐτὴ δὲν ἦτο ἀνεξάρτητος ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως.

Βεβαίως ἡ ἀνωτέρω πολύτιμη συμπαράστασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς τὴν ἀγωνιζομένη ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας ἐθνική μας κοινότητα μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν σημαίνει καὶ ὑποκατάστασι τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ Ἑλληνισμὸς, ὅπως καὶ ἀνωτέρω ἐτονίσθη, προϋπῆρξε τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπὶ χιλιετηρίδες, κατὰ τὶς ὁποῖες ἰσοσθενῶς, ὅπως καὶ μετ’αὐτόν, ἀγωνίσθηκε πάντοτε ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας του.  Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνιστόρητη καὶ βλακώδης κάθε καὶ συμβολικὴ ἔστω παραγνώρισις τῆς ἀληθείας αὐτῆς. Ἐκ τοῦ λόγου αὐτοῦ καὶ εἶναι πολλαπλῶς ἀπαράδεκτη ἡ πραγματοποιηθεῖσα πρὸ ἐλαχίστων ἐτῶν ἐπικόλλησις εἰς τὸ ἐπὶ τῆς πλατείας Συντάγματος, ἐδῶ εἰς τὰς Ἀθήνας, Μνημεῖον τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου μαρμαρίνου Σταυροῦ, καὶ μάλιστα ἀντιαισθητικώτατα μαύρου ἐπὶ τοῦ λευκοῦ μαρμαρίνου Μνημείου, προφανῶς γιὰ νὰ διακρίνεται καὶ ἐξ ἀποστάσεως κατὰ τὴν λογικὴν αὐτῶν, ποὺ ἐβεβήλωσαν ἔτσι τὸ Ἱερώτερον Μνημεῖον τοῦ Ἔθνους.  Βεβήλωσις, μὲ τὸν ὑποβιβασμόν του ἀπὸ Μνημείου ὅλων τῶν ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες πεσόντων ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας Ἑλλήνων εἰς Μνημεῖον μόνον Χριστιανῶν, τῶν, μετὰ τὴν ὁλοσχερῆ (περὶ τὸν 7^ον μὲ 8^ον αἰῶνα) ἐπικράτησι στὴν Ἑλλάδα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀγώνων τοῦ Ἔθνους, μὲ ἐκμηδένισι τῆς προσφορᾶς τῶν ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας του πεσόντων μὴ Χριστιανῶν, δηλαδὴ ὅλων γενικῶς τῶν ἐπὶ χιλιετηρίδες πρὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν ὅσων μετ’αὐτὸν ἠγωνίσθησαν μὴ Χριστιανῶν Ἑλλήνων. Φυσικά, ἐὰν ὑπῆρχε γρηγοροῦσα Πολιτεία θὰ ἀπεξήλωνεν ἀμέσως τὴν ἀποτολμηθεῖσαν ὕβριν, διώκουσα τοὺς ἐμνευστὲς καὶ ἐκτελεστές της.-      

Δ΄.-

ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ  ΑΠΕΙΛΗ  ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ  ΚΑΤ’ ΑΥΤΗΣ

11.-  Καὶ γιὰ νὰ ἐπανέλθω στὸ κύριο θέμα τοῦ παρόντος ἄρθρου.  Ἡ ἐμμονὴ στὴν χρῆσι καὶ σήμερα τῆς ὀνομασίας «ρωμηοὶ» γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἐκτὸς τῶν ὅσων ἀνωτέρω ἐξετέθησαν, ἐγκλείει καὶ ἕνα χειρότερο κίνδυνο. Ἡ ἐπίγνωσις τοῦ ὁποίου καὶ ὡδήγησε τὸν γράφοντα στὴν ἀνωτέρω διεξοδικὴ ἀντίκρουσι καὶ ἀνασκευὴ τῶν συναφῶν φληναφημάτων.  Καὶ ὁ κίνδυνος εἶναι, ὅτι μὲ τὴν χρῆσι αὐτὴ ξαναγυρνᾶμε στὴν ἐποχὴ τῆς τουρκοκρατίας, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ ὀθωμανοὶ δυνάστες μᾶς ὠνόμαζαν «ρωμηούς»· ὀνομασία ὅμως τὴν ὁποίαν οὐδέποτε ἐχρησιμοποίησεν ὁ λαός, οὔτε καὶ τότε, ὀνομασία, ἡ ὁποία δὲν συναντᾶται οὔτε στὴν λογία, οὔτε,  τὸ σημαντικώτερον, στὴν ἑλληνικὴ λαϊκὴ παράδοσι.

Δὲν πρέπει λοιπὸν οὔτε ἀσυναισθήτως νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ὀνομαστικὴ αὐτὴ πρακτικὴ τῶν Τούρκων, τὴν ὀνομασία μας ὡς ρωμηῶν, γιατὶ ἔτσι ὑπηρετοῦμε οὐσιαστικῶς τὴν ὑλοποίησι φανερῆς, πολλαπλῶς ἐκδηλουμένης,  πολιτικῆς νεο-ὀθωμανισμοῦ, τὴν ὁποίαν ἀπὸ ἐτῶν ἀκολουθεῖ ἡ σύγχρονη Τουρκία.  Νεο-ὀθωμανικὴ πολιτική, τὴν ὁποίαν ἀναισχύντως διακη-ρύσσει τώρα δημοσίως καὶ ὁ σημερινὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας Ἀχμὲτ Νταβούτογλου μὲ τὸ πρόσφατο βιβλίο του «Τὸ στρατηγικὸ βάθος. Ἡ διεθνὴς θέση τῆς Τουρκίας»  (ἑλληνικὴ μετάφρασις Νικολάου Ραπτοπούλου μὲ τὴν ἐπιστημονικὴν ἐπιμέλεια τοῦ Καθηγητοῦ Νεοκλέους Σαρρῆ, ἐκδόσεις Ποιότητα, 2010).

Στὴν νεο-ὀθωμανικὴ αὐτὴ τουρκικὴ πρόκλησι χρειάζεται, γιὰ λόγους στοιχειώδους αὐτοσυντηρήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, διαφυλάξεως τῆς ἐδαφικῆς του ἀκεραιότητος καὶ ἐθνικῆς του αὐθυπαρξίας, καταλυτικὴ καὶ ἄμεση ἀπάντησι. Δὲν πρόκειται φυσικὰ τὴν ἀπάντησι αὐτὴ νὰ δώσω μὲ τὸ παρὸν ἄρθρο μου. Δὲν ἔχω τώρα θεσμικῶς τέτοια ἁρμοδιότητα, ἀντικρούσεως ἐπισήμων ἀπόψεων Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ξένου κράτους.  Ἄλλοι εἶναι οἱ ἁρμόδιοι. Θὰ περιορισθῶ μόνον στὴν καταγραφὴ συγκεκριμένων ἐπιβαλλομένων ἀντιδράσεων. 

12.-  Ἂς προσέξουμε  μερικὰ βήματα νεο-ὀθωμανικῆς πολιτικῆς τῆς Τουρκίας :  Εἶναι γνωστόν, ὅτι τὸ πολύπαθον Πατριαρχεῖον Κωνσταν-τινουπόλεωςδεινῶς δοκιμάζεται καὶ σήμερα ὑπὸ τὴν τουρκικὴ κυριαρχία. Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν οἰκουμενικότητά του καὶ τὸ ἔχουν ὑποτιμητικῶς θέσει ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ Νομάρχου Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἕνα κοινὸν ἐπιχώριο σωματεῖον. Περιορίζουν δὲ ἀσφυκτικῶς τὴν ἐπάνδρωσί του μὲ τὴν νομοθετικὴν ἀξίωσιν οἱ ἱεράρχες του καὶ ὁ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν θρόνον ἀνερχόμενος Πατριάρχης νὰ εἶναι ὑποχρεωτικῶς τοῦρκοι ὑπήκοοι. Ἐπάνδρωσι, ποὺ καθίσταται προβληματικὴ μὲ τὴν σημειουμένη τρομακτικὴ συρρίκνωσι τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἀπέμειναν στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ τὴν τουρκικὴ ἐπικράτεια γενικῶς, ἀνερχόμενοι σήμερα μόλις σὲ δύο ἕως τρεῖς χιλιάδες περίπου, ἔναντι ἑκατοντάδων χιλιάδων, ποὺ ζοῦσαν ἐκεῖ καὶ κυριαρχοῦσαν στὴν πνευματικὴ καὶ οἰκονομικὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ζωή, ἀκόμη καὶ μέχρι τὶς ὠργανωμένες ἀπὸ τὸ τουρκικὸ κράτος διώξεις καὶ λεηλασίες τοῦ 1955.

Ἔτσι οἱ Τοῦρκοι ἐπιδιώκουν καὶ προσδοκοῦν τὸ σύντομο σβύσιμο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τὴν ἀδυναμίαν ἐπανδρώσεώς του. Μὲ ἀφάντα-στον δὲ κυνισμὸ καὶ τὴν ἐπιδίωξί τους αὐτὴ τὴν μετατρέπουν σὲ μέτρο τῆς ἀσκουμένης νεο-ὀθωμανικῆς πολιτικῆς των. Τὸ ὁποῖο μάλιστα καὶ ἠχηρῶς μεταμφιέζουν ὡς δεῖγμα δῆθεν καλῆς θελήσεως ἔναντι τῆς Ἑλλάδος καὶ συμφώνου πρὸς τὰ διεθνῆ νόμιμα συμπεριφορᾶς.  Ἔτσι, καὶ πρὸς παραπλάνησι τῆς διεθνοῦς κοινῆς γνώμης καὶ παροχὴ βεβαίως ἀληθοφανῶν προσχημάτων πρὸς δικαιολογίαν ὅσων ἐπὶ διεθνοῦς πεδίου χωρὶς ἐντροπὴ καὶ χάριν ἰδιοτελείας μόνον τοὺς ὑποστηρίζουν (κυρίως Η.Π.Α., κλπ.), οἱ Τοῦρκοι ἐμηχανεύθησαν καὶ προσφέρουν τώρα τὴν τουρκικὴ ἰθαγένεια σὲ ὅσους Ἑλληνες κληρικοὺς ἐκτὸς Τουρκίας θέλουν, προκειμένου νὰ ἀποκτήσουν ἐκλογιμότητα καὶ γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.  Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ὁ νεο-ὀθωμανισμὸς ἀνθεῖ καὶ ἐπεκτείνεται, μὲ τὴν ἀπόκτησιν ὑπηκόων καὶ ἐντὸς Ἑλλάδος, μάλιστα μεταξὺ πεπαιδευμένων, ὑποτίθεται, Ἑλλήνων, εἰς τὰ πρόσωπα ὅσων Ἑλλήνων Ἱεραρχῶν ἔσπευσαν ἢ σπεύδουν νὰ καρπωθοῦν τὸ προσφερόμενον δέλεαρ ! Τὸ θλιβερὸν καὶ κατάπτυστον ἐπὶ τοῦ προκειμένου εἶναι, ὅτι εὑρίσκονται τέτοιοι Ἱεράρχες, ἀπὸ προσωπικὴ ἰδιοτέλεια καὶ μόνον ἀπαρνούμενοι τὴν ἑλληνική τους παρουσία καὶ ἰθαγένεια. Ξαναζοῦμε οὐσιαστικῶς ἡμέρες τουρκοκρατίας καὶ συμπεριφορὲς ἐκκλησιαστικῶν μας ταγῶν ἀνάλογες πρὸς αὐτές, ποὺ τόσον ἐκφραστικῶς ἐστηλίτευσεν ἡ «Ἑλληνικὴ Νομαρχία, ἤτοι Λόγος περὶ Ἐλευθερίας»,   ΄΄Συντεθείς τε καὶ τύποις ἐκδοθεὶς ἰδίοις ἀναλώμασι πρὸς ὠφέλειαν τῶν Ἑλλήνων παρὰ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, Ἐν Ἰταλίᾳ 1816΄΄,  ὅπως ἀναγράφεται ἤδη στὸ ἐξώφυλλο (βλέπε τὴν β΄ ἔκδοσι τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ βιβλίου τοῦ νεοελληνικοῦ διαφωτισμοῦ, μὲ ἐκτενεστάτη εἰσαγωγὴ καὶ ἐπιμέλεια τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ Νικολάου Β. Τωμαδάκη,  ἔκδοσις Βιβλιοπωλείου Ε. Γ. Βαγιονάκη,  Ἀθῆναι 1948, ἰδίως σελ. 113 ἑπ.).

Αὐτονόητη ἡ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἐπιβαλλομένη ἀντίδρασις : Νὰ μὴ βρεθῇ κανεὶς Ἕλλην Ἰεράρχης, ὁ ὁποῖος, ἀπαρνούμενος τὴν ἑλληνική του ταυτότητα, νὰ ἀποδεχθῇ τὸ τουρκικὸ δἐλεαρ. Καὶ ὅσοι τυχὸν ὑπέκυψαν στὸν ἰδιωφελῆ πειρασμό, συνειδητοποιοῦντες τὸ κατάπτυστον ἐθνικό τους ὀλίσθημα, νὰ παραιτηθοῦν τοῦ αἰτήματος ἀποκτήσεως τῆς τουρκικῆς ἰθαγενείας.

13.-  Τὰ ἀνωτέρω περὶ αὐτοκεφαλίας καὶ τῶν μόνον ἀγαθῶν γιὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν Ἑλληνισμόν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ Πατριαρχεῖον συνεπειῶν της ἔχω ἤδη καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἐκθέσει μὲ τὰ δημοσιευθέντα κείμενά μου  «Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διαμάχη» (τῆς 8.10.2003) καὶ «Σκέψεις ἐπὶ τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος» (τῆς 22.3.2006), τὰ ὁποῖα ἔχουν καταχωρισθῆ καὶ στὴν ἱστοσελίδα μου ( www.sartzetakis.gr). Ἀλλὰ καὶ εἶναι κοινῶς γνωστὰ σὲ ὅσους ἀπροκαταλήπτως γνωρίζουν Ἱστορία.

Ἐν τούτοις οἱ ἀνιστορήτως τὰ ἀντίθετα ὑποστηρίζοντες, μεταξὺ τῶν ὁποίων, ὅπως προεξέθεσα,  καὶ ὁ π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός,  οὐσιαστικῶς ἀποβλέπουν στὴν ἄρσι τοῦ αὐτοκεφάλου καὶ ἐπανυπαγωγὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ διοικητικῶς στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Λύσις, τὴν ὁποία ὑποθάλπει καὶ τὸ ἴδιο τὸ Πατριαρχεῖο, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὰ κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, ἤδη ἐπὶ ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, καμώματά του καὶ ἀναχρονιστικὲς ἀξιώσεις του ἐπὶ τῶν Μητροπόλεων τῶν Νέων χωρῶν (Βορείου Ἑλλάδος), μὲ τὴν ἐξ αὐτῶν προκληθεῖσα κρίσι συνειδήσεως στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα.  Δηλαδὴ λύσις, ὁδηγοῦσα ἐμμέσως στὴν διοικητικὴν ἐποπτείαν ἐπὶ ὁλοκλήρου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τοῦ τούρκου Νομάρχου Κωνσταντινουπόλεως ! Δηλαδὴ περιαγωγή της σὲ κατάστασι χειρο-τέρα τῆς κρατούσης ἐπὶ τουρκοκρατίας, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπὶ τέλους ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὁ ἴδιος ὁ Σουλτάνος, ἐπώπτευε τὸ Πατριαρχεῖο καὶ τἰς στὴν ἐπικράτειά της Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ ὄχι πολὺ κατώτερον κρατικὸν ὄργανον, ὅπως τώρα ὁ Νομάρχης Κωνσταντινουπόλεως !  Ἂς προστεθῇ δὲ καὶ τὸ γεγονός, ὅτι παρόμοιες ἀναχρονιστικὲς ἐπιδιώξεις διοικη-τικῆς ἐπανυπαγωγῆς εἰς αὐτὸ δὲν ἐτόλμησε τὸ Πατριαρχεῖο νὰ προβάλῃ ἔναντι καμμιᾶς ἄλλης αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὸ πράττει ἀδιστάκτως μόνον ἔναντι τῆς Ἑλληνικῆς, μὲ ἀήθη ἐκμετάλλευσιν συναισθηματικῆς ἐνδοτι-κότητος τοῦ εὐσεβοῦς ἑλληνικοῦ λαοῦ ἔναντί του, ὡς διασῴζοντος τὴν ἑλληνικότητά του. 

Ἐπὶ τῆς ἐξοργιστικῆς ἀνωτέρω προτάσεως διοικητικῆς ἐπανυπαγωγῆς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, μὲ τὶς πρόδηλες ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες συνέπειές της, δὲν ἔχω νὰ προσθέσω τίποτε. Μόνον, ὅτι οἱ ταῦτα προτείνοντες θὰ πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ συνειδητοποιήσουν : (α) ὅτι τέτοια ἐθελόδουλη νοσταλγία ἐπανόδου στὰ ἐπὶ τουρκοκρατίας ἰσχύσαντα, καὶ χειρότερα ἀκόμη, δὲν ἀνεφάνη σὲ καμμιὰ ἄλλη ὑπὸ ὀθωμανικὴ κυριαρχία ἄλλοτε χώρα (βαλκανική) καὶ τώρα μὲ αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία· καὶ  (β) ὅτι μὲ τὶς θέσεις τους αὐτὲς προωθοῦν τὴν ὑλοποίησι τῆς νεο-ὀθωμανικῆς πολιτικῆς τῆς σημερινῆς Τουρκίας, ἀφοῦ ξαναφέρνουν τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησία στὸ ἐπὶ τουρκοκρατίας καὶ χειρότερο ἀκόμη καθεστώς της.

Καὶ ἡ σχετικῶς πρὸς τὸ προκείμενο θέμα ἐπιβαλλομένη ἀντίδρασις πρὸς ἀνάσχεσι τοῦ ἐπὶ ἐκκλησιαστικοῦ πεδίου νεο-ὀθωμανισμοῦ ὑπαγορεύει : νὰ παύσῃ ἐπὶ τέλους ἡ τετραμερὴς διοικητικὴ διαίρεσις τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου γιὰ τὴν κρατικήν μας θρησκείαν εἰς (1) τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καλύπτουσαν διοικητικῶς τὶς Μητροπόλεις τῆς ἀρχικῶς ἀπελευθερωθείσης Ἑλλάδος πλήρως, (2) ἀλλὰ αὐτὲς τῶν «Νέων χωρῶν», δηλαδὴ τῶν ἀπελευθερωθεισῶν μὲ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους περιοχῶν τῆς Βορείου Ἑλλάδος, μόνον «ἐπιτροπικῶς» κατὰ παραχώρησιν (!) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, (3) εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκουν ἐπίσης αἱ Μητροπόλεις νήσων τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, καὶ (4) εἰς τὴν ἡμιαυτόνομον Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης. Καὶ βεβαίως τὸ ἀρχαῖον προνομιακὸν  καθεστὼς τοῦ αὐτοδιοικήτου Ἁγίου Ὄρους. Διαίρεσις πρωτοφανὴς καὶ μοναδικὴ σὲ ὁλόκληρο τὸν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθόδοξον χῶρον !

Μὲ τὴν ἐξαίρεσι, γιὰ εὐνοήτους λόγους, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐθνικὴ ἀναγκαιότης ἐπιβάλλει τὴν κατὰ πάντα ἑνότητα καὶ διοικητικῶς τῆς Ἐκκλησίας μας ἐντὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου καὶ τὴν ἐντεῦθεν ἐπὶ πάντων σύμπνοια τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ,κατὰ τοὺς σημερινοὺς μάλιστα σκοτεινοὺς καιροὺς πολλαπλῶν εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας άκεραιότητος ἐπιβουλῶν.-

Νέα Πεντέλη, 28^η Σεπτεμβρίου 2010.