ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

I Σ Τ Ο Σ Ε Λ Ι Σ

 

 

Μ έ ρ ο ς  Δ’ :   Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Σ

 

Τρίτη 18η Ὀκτωβρίου 2016

ιδ’)  Παρουσίασις τοῦ βιβλίου μου ‘’ ΕΠΙΤΕΛΩΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ. Ἡ δικαστικὴ ἀνάκρισις τῆς δολοφονίας τοῦ βουλευτοῦ τῆς ἀριστερᾶς Γρηγορίου Λαμπράκη. Ὁ πολιτικὸς καὶ κοινωνικὸς περίγυρος καὶ τὰ ἐπακόλουθα ’’.

 

 

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

www.sartzetakis.gr

 

© Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης,  Ἁγίας Σοφίας 6, 152 39 Ν. Πεντέλη

 

ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΝ - ΑΤΟΜΙΚΗΝ ΧΡΗΣΙΝ, ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΜΌΝΟΝ ΜΕΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΝ ΓΡΑΠΤΗΝ ΑΔΕΙΑΝ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

 

 

 

 

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

 

 

Δ’.   Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Σ

 

ιδ’ )  Τρίτη 18η Ὀκτωβρίου 2016

Παρουσίασις τοῦ βιβλίου μου ‘’ ΕΠΙΤΕΛΩΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ. Ἡ δικαστικὴ ἀνάκρισις τῆς δολοφονίας τοῦ βουλευτοῦ τῆς ἀριστερᾶς Γρηγορίου Λαμπράκη. Ὁ πολιτικὸς καὶ κοινωνικὸς περίγυρος καὶ τὰ ἐπακόλουθα ’’.

 

Α’ 

{ Προσέλευσίς μας }

 

Περὶ τὴν 19.30’ ὥραν ἔγνεν ἡ παρουσίασις τοῦ βιβλίου μου                       ‘’ ΕΠΙΤΕΛΩΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ. Ἡ δικαστικὴ ἀνάκρισις τῆς δολοφονίας τοῦ βουλευτοῦ τῆς ἀριστερᾶς Γρηγορίου Λαμπράκη. Ὁ πολιτικὸς καὶ κοινωνικὸς περίγυρος καὶ τὰ ἐπακόλουθα ’’, εἰς ἀμφιθέατρον τῆς Γενναδείου Βιβλιοθήκης (Ἀναπήρων Πολέμου 9, Κολωνάκι Ἀθηνῶν), κατ’ ἐπιλογὴν τῆς αἰθούσης, καὶ  ὅλης τῆς ἐπιμελείας τῆς παρουσιάσεως μερίμνῃ τῆς ἐκδοτρίας Ἀλεξάνδρας Βοβολίνη  ( Ἐκδόσεις ΚΕΡΚΥΡΑ ). Κατὰ τὴν παρου-σίασιν αὐτὴν προσήλθομεν οἰκογενειακῶς.

 

Β’ 

{ Η  πρόσκλησις }

 

Εἰς τοὺς προσκαλουμένους ὑπὸ τῆς ἐκδοτρίας, ἀλλὰ καὶ ἐμοῦ, ὅπως παραστοῦν, ἀπεστέλλετο ἡ ἀκόλουθος πρόσκλησις :

 

 

Ἐπὶ πλέον εἰς ἐπιφανεστέρους ἐκ τῶν ὑπ’ ἐμοῦ προσκληθέντων   ( Πρόεδρον Δημοκρατίας, Πρωθυπουργὸν. Πρόεδρον Βουλῆς, Ἀντιπρο–έδρους κλπ συναπέστειλα καὶ ἰδιαιτέραν ἐπιστολήν.

 

Γ’ 

{  Προσελθόντες -  Ὁμιληταὶ   }

 

Κατὰ κοινὴν παραδοχὴν ἡ παρουσίασις τοῦ βιβλίου ἐσημείωσεν ἰδιαιτέραν ἐπιτυχίαν. Παρέστησαν κατ’ αὐτὴν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος μὲ τὸν πρωτοσύγγελόν του Συμεών, ἡ σύζυγος τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Σίσσυ Παυλοπούλου, Ὑπουργοὶ καὶ ἄλλα ἀξιόλογα στελέχη  τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, Δικαστικοὶ καὶ Εἰσαγγελικοὶ λειτουργοί, διάφοροι ἀξιωματοῦχοι, νῦν καὶ τέως, καὶ ἄλλοι. Κατ’ ἐκτίμησιν τῆς ἐκδοτρίας Ἀλεξάνδρας Βοβολίνη οἱ παριστάμενοι ἀνῆλθον μετὰ τῶν ἐκτὸς αἰθούσης ὀρθίων περίπου εἰς 450 ἄτομα, διακομματικῆς τοποθετήσεως, ὡς καὶ ἄλλοι ἀπελθόντες ἐλλείψει χώρου. 

 

 

Οἱ ὁμιληταὶ κατὰ σειρὰν Θεόδωρος Πάγκαλος ( τέως Ἀντι-πρόεδρος Κυβερνήσεων Πα.Σο.Κ. καὶ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ), Νικόλαος Δένδιας ( κοινοβουλευτικὸς ἐκπρόσωπος ‘’Νέας Δημοκρατίας’’ καὶ βουλευτὴς Β’ Ἀθηνῶν),  Σπῦρος Φλογαΐτης ( Καθηγητὴς Διοικητικοῦ Δικαίου Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν),  Ἠλίας Νικολακόπουλος ( Ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἱδρύματος Πολιτισμοῦ ) καὶ Βασἰλειος Βασιλικὸς  ( συγ–γραφεύς ),  ὡς καὶ ὁ συντονιστὴς τῶν ὁμιλιῶν δημοσιογράφος  Ἀντώνιος Παπαγιαννίδης ὑπῆρξαν ἀρκούντως ἐγκωμιαστικοὶ διὰ τὸ βιβλίον καὶ ἐμὲ τὸν συγγραφέα του.- 

 

Tὸ ἀκολούθως ἐκδοθὲν ὑπὸ τῆς ἐκδοτρίας  Δελτίον τὐπου διέλαβε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα :

 

Οι πολυπρισματικές τοποθετήσεις που ακούστηκαν στην αίθουσα δείχνουν την επικαιρότητα μιας συζήτησης που πάει πίσω 55 χρόνια.

 Ο Θόδωρος Πάγκαλος, - πρώην Yπουργὸς Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης επί ΠΑΣΟΚ, αλλά και άμεση μνήμη της εποχής των "Λαμπράκηδων" - θύμισε ότι ό ίδιος βρίσκεται στην ρίζα του συνθήματος "ΖΕΙ" με το οποίο οργανώνονταν οι μεγάλες διαδηλώσεις μετά την δολοφονία Λαμπράκη και που οδήγησε στην τιτλοφόρηση του "Ζ" του Βασίλη Βασιλικού. Περιέγραψε όμως και πώς λίγα χρόνια αργότερα, επί Χούντας, βλέποντας σε κινηματογράφο στο Παρίσι το "Ζ", είδε με την τελική σκηνή της παραπομπής των υπεύθυνων μετά την ανακριτική δουλειά και (κυρίως) την αντίσταση στις πιέσεις για συγκάλυψη, το κοινό της αίθουσας να σηκώνεται και να χειροκροτεί με δάκρυα - έκφραση συμπαράστασης σε εκείνο που εξέφρασε η Ελλάδα δια του Σαρτζετάκη.

 

Ο Νικος Δένδιας, δικηγόρος και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τῆς Ν.Δ. μετέφερε και την πρόσθετη εμπειρία του προσφάτως υπουργού Δημοσίας Τάξεως όταν χρειάστηκε η σημερινή Ελλάδα να εναντιωθεί στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, με την εμφάνιση ανάλογων συμπτωμάτων βίας και παρακράτους. Για να επισημάνει πώς οι τότε εικόνες και μνήμες δεν επιτρέπεται επ' ουδενί να επιτραπεί να ξαναλειτουργήσουν.

 

Ο καθηγητής Σπύρος Φλογαϊτης, που σημείωσε ότι είχε ως φοιτήτρια την κόρη του Χρήστου Σαρτζετάκη Πετρούλα, μίλησε για την επιστημονική απόληξη της σκέψης τού και Προέδρου της Δημοκρατίας, από την διακονία του αστικού και ποινικού δικαίου με την ιδιότητα του δικαστή στην μελέτη και ανάλυση του δημοσίου δικαίου και των πολιτειακών φαινομένων.

 

Ο Ηλίας Νικολακόπουλος, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού προσερχόμενος απο τον χώρο της πολιτικής επιστήμης, έδωσε μια πλήρη περιγραφή του σκηνικού που είχε δημιουργηθεί στην μεταπολεμική Ελλάδα - έδωσε δηλαδή το στίγμα της δημιουργίας και λειτουργίας των παρακρατικών οργανώσεων οι οποίες - ως υπερΚράτος - οδήγησαν μέχρι και στην δολοφονία Λαμπράκη, αλλά και στο πλέγμα πιέσεων στο οποίο ο Σαρτζετάκης αντιστάθηκε.

 

Ο συγγραφέας του "Ζ" Βασίλης Βασιλικός, που βρέθηκε αντιμέτωπος με το ογκώδες υλικό της δικογραφίας της υπόθεσης Λαμπράκη και μετέπλασε μέσα από την λογοτεχνική γραφή την υπόθεση αλλά και την στάση του ανακριτή σε θρύλο, ο οποίος εξέφρασε μιαν Ελλάδα που αντιστέκεται, έδωσε την δική του κατάθεση των συνθηκών των ημερών.  Προσθέτοντας τις εμπειρίες του απο το "ταξίδι" της υπόθεσης Λαμπράκη και της στάσης του ανακριτή στο φαντασιακό και των Ελληνων και του διεθνούς κοινού.

 

Κλεινοντας την εκδήλωση, ο συγγραφέας του "Επιτελών το καθήκον μου" Χρήστος Σαρτζετάκης - δικαστής, ανακριτής της υπόθεσης Λαμπράκη, Πρόεδρος της Δημοκρατίας - μίλησε για τα επιτελούμενα εκ καθήκοντος και με την αίσθηση του χρέους σε αντιπαράθεση με τα τελούμενα εκ συμφέροντος, καταθέτοντας έτσι την δική του σφραγίδα και ερμηνεία του βιβλίου.-

Ἐνδεικτικῶς  παρατίθεται εὐθὺς ἐν συνεχείᾳ μία τῶν ὁμιλιῶν αὐτῶν καὶ ἀκολουθεῖ ἡ ἰδική μου ἀπάντησις.

 

Δ’ 

{ Ἡ ὁμιλία Βασἰλη Βασιλικοῦ }

 

Ο   ‘’Τ Υ Φ Λ Ο Σ’’     Δ Ι Κ Α Σ Τ Η Σ   Κ Α Ι   Ο   ‘’Μ Ο Υ Γ Γ Ο Σ’’

Κ Ρ Α Τ Ο Υ Μ Ε Ν Ο Σ'   Τ Η Σ    Χ Ο Υ Ν Τ Α Σ

           

       Θὰ ἀρχίσω ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 2ου τόμου, ἀπό μιὰ παράγραφο τοῦ Ἐπίμετρου, ἀριθμὸς 8, μὲ τίτλο :  ” Πῶς ἀπεφάσισα νὰ σπουδάσω νομικὰ γιὰ νὰ γίνω δικαστής  :  

 

“ Τότε  εἶναι, στὰ πικρότατα ἐκεῖνα χρόνια τῆς κατοχῆς ποὺ ἀπεφάσισα νὰ σπουδάσω νομικά, γιὰ νὰ γίνω Δικαστής. Αἰσθανόμουν πάντα τὸν ἀπέραντο σεβασμό, ποὺ ἔτρεφεν ὁ πατέρας μου πρὸς τοὺς Δικαστικοὺς καὶ Εἰσαγγελικοὺς λειτουργούς, κυρίως πρὸς τοὺς πρώτους. “Αὐτοὶ εἶναι οἱ σωστοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ξέρουν νὰ ἐφαρμόζουν τοὺς Νόμους ( ἐννοοῦσε μὲ  τὸ  ν   κεφαλαῖο ! ) καὶ διασφαλίζουν ἔτσι τὴν κοινωνικὴν εἰρήνην. Καὶ εἶναι ἀνεξάρτητοι, ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουν, δὲν τοὺς κουνάει κανείς ! ”, συνήθιζε νὰ λέει. Ἀνεξάρτητοι. Τὶ εὐλογημένη λέξις, ὅταν ἀρθρώνεται μέσα σὲ μιὰ οἰκογένεια, ποὺ τόσον ἐταλαιπωρήθη ἀπὸ τὰ  ὑπηρεσιακὰ δεινοπαθήματα τοῦ  πατέρα [...].

 

           

“ Ἔτσι ὅλες οἱ ἄλλες κρατικὲς ὑπηρεσίες ὡς πεδία ἐπαγγελ-ματικῆς σταδιοδρομίας κατ' ἀρχὴν ἀπεκλείοντο ! Ἐπὶ τέλους, μόνον ἐὰν γινόμουνα Δικαστής, θὰ ἤμουν ἀνεξάρτητος. Θὰ ἐφήρμοζα πιστῶς τοὺς νόμους τῆς Πατρίδος μου, χωρὶς νὰ φοβοῦμαι  τίποτα, οὔτε μεταθέσεις, οὔτε ἀπολύσεις[...] Θὰ ἤμουν εἰς κάθε ἐκδικαζομένην ὑπόθεσιν νομοθέτης τοῦ ἀντικειμενικῶς ἀγαθοῦ, ὅπως θὰ τὸ προσδιώριζαν οἱ νόμοι, χωρὶς νὰ ἐλέγχωμαι, νὰ ἀπολογοῦμαι, χωρὶς νὰ δίνω λογαριασμὸ σὲ κανένα... Θὰ ὰπέδιδα Δίκαιον εἰς ἀλληλοσπαρασσομένους συμπατριώτας μου ἀπερί-σπαστος.  [...]. Θὰ κρατοῦσα υὴν ζυγαριὰ τῆς Δικαιοσύνης μὲ χέρια στιβαρά. Καὶ θὰ φοροῦσα διαρκῶς τὸ μαντῆλι της εἰς τὰ μάτια μου, γιὰ νὰ μὴ βλέπω τὰ κομματικὰ ἢ ἄλλα φρονήματα τῶν δικαζομένων, ἀλλὰ μόνον τὶς ἄδικες πράξεις ἢ παραλείψεις των. Γιὰ νὰ δικάζω σωστὰ “κατὰ νόμον, χωρὶς φόβον καὶ πάθος”.

 

Καὶ πράγματι έτσι ξεκίνησε  ὁ Χρῆστος Σαρτζετάκης τὴν δικαστική του καριέρα ἀπὸ τὸ Αγρίνιο, ὅπου ὑπηρέτησε γιὰ τρία χρόνια, ἀφήνοντας τὶς καλύτερες ἐντυπώσεις στὴν τοπικὴ κοινωνία γιὰ  τὸ ἦθος καὶ τὸ σθένος του.  Ζήτησε μετάθεση στὴν γενέθλια πόλη, τὴν Θεσσα-λονίκη, κι’ ἔφτασε ἐκεῖ ὡς Πρωτοδίκης   στὴν 11 Ἀπριλίου τοῦ 1963. Τὸν Μάϊο τῆς ἴδιας χρονιᾶς (22 τοῦ μηνός) δολοφονεῖται ὁ Γρηγόρης Λαμπράκης.  Ἀναζητώντας  Ἀνακριτὴ  γιὰ νὰ χειριστεῖ τὴ γεμάτη ἀγκάθια αὐτὴ “ὑπόθεση”, ὁ τότε Πρόεδρος ( ὄχι ! Εἰσαγγελεὺς ) τοῦ Ἀρείου Πάγου Κωνσταντῖνος  Κόλλιας ἐπρότεινε  τὸν ἀριστεύσαντα  εἰς ὅλους τοὺς  διαγωνισμοὺς τοῦ Δικαστικοῦ Σώματος   Εἰρηνοδίκη καὶ νῦν Πρωτοδίκη, τοῦ ὁποίου τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν ἀκεραιότητα ἐθαύμαζε, τὸν Χρῆστο Σαρτζετάκη.

 

            Καὶ τότε σὲ λίγο ἀρχίζουν τὰ ζόρικα. Ὁ Κόλλιας ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν τροπὴ ποὺ παίρνουν οἱ ἀνακρίσεις. Πιέζει, κατ' ἀρχὴν ἤπια,  ἀλλὰ ὅσο ἡ ἀνάκριση προχωρᾶ ἀρχίζει νὰ γίνεται ἀφόρητα πιεστικός. Ὅμως ὁ ἰδιοφυὴς νεαρὸς Ανακριτὴς δὲν καταλαβαίνει τίποτα. Δὲν παίρνει οὔτε ἀπὸ λόγια, οὔτε ἀπὸ  ἔμμεσες ἀπειλές. Καὶ συνεχίζει, μὲ  τὸ μαντῆλι στὰ μάτια του, τυφλά, νὰ ξετυλίγει τὸν μῖτο τῆς Ἀριάδνης στὸ σκοτεινὸ λαβύρινθο τοῦ παρακράτους, ποὺ ἐποπτεύεται ἀπὸ τὴν Χωροφυλακὴ καὶ τὴν Ἀσφάλεια τῆς πόλης.

 

            Εἶναι θαυμαστὴ ἡ περιγραφὴ τῶν πιέσεων αὐτών  καὶ πῶς ἀντιδρᾶ ὁ ἴδιος ὡς Ἀνακριτής. Τὸν στηρίζουν βέβαια καὶ δύο ἀνώτεροι δικαστικοί, ὁ Μπούτης κι᾽ ὁ Παπαντωνίου, ( ἀργότερα θὰ προστεθεῖ σ' αὐτοὺς κι’ ὁ Δελαπόρτας), ἐνῶ τὸν ὑπονομεύουν ὅλοι οἱ ἄλλοι. Ὁ Σαρτζετάκης ἀμύνεται πάντα μέσα ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα πλαίσια τοῦ Νόμου. Ποτὲ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτά. Κι΄ἐκεῖ  ποὺ άλλος στὴ θέση του θὰ τὰ παρατοῦσε, ( μὲ ἕνα ἴσως “άι-σιχτίρ”), αὐτὸς μουλαρώνει καὶ βάζει ὅλη τὴν τέχνη τοῦ ὑφαντῆ στὸ νὰ συνδέσει τὶς κλωστὲς ποὺ μοιάζουν σκόρπιες στὸ πάτωμα τοῦ ἀνακριτικοῦ του  γραφείου, γιὰ νὰ ὑφάνει, ὰπὸ  τὴν κουρελοῦ τῆς διαπλοκῆς, τὸ χαλὶ μὲ τὸν “νοητὸ ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης”. Ἀνακαλύπτει μέσα ὰπό μιὰ τυχαία λέξη,  φράση, μιὰ ὰσήμαντη κατὰ τὰ ἄλλα λεπτομέρεια  τὴν σχέση τους μὲ  τὸ ἔγκλημα. Σἄν τὴν Ἀγκάθα Κρίστι. Δὲν τὸν ἀπασχολοῦσαν τὰ φτωχαδάκια ποὺ γίναν τραμποῦκοι γιὰ  μιὰ ἄδεια πάγκου ἀπὸ τὴν Χωροφυλακή. Μέσῳ αὐτῶν θέλει νὰ ὰποκαλύψῃ τοὺς ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τῆς ὑπόθεσης, τὰ ψηλὰ καπέλα. Καὶ τὸ πετυχαίνει.

 

            Αὐτὸ δὲν τοῦ συγχωρεῖ ἡ Χούντα ὅταν πραξικοπηματικά, λίγους μῆνες μετά, “ἁρπάζει” τὴν ἐξουσία : τὸ ὅτι  ἔκλεισε στὴ “μπουροῦ”  ἀξιωματικούς. ῎Ας ἦταν τῆς Χωροφυλακῆς. Ἀξιωματικοὶ ἀνώτατοι ἦταν πάντως. Γαλονάδες. Κι᾽ἐκεῖνος ποὺ τὸν πρότεινε  γιὰ Ἀνακριτή,  (ὁ Κόλλιας) τώρα ὡς πρωθυπουργὸς τῆς χώρας παίρνει τὴν ἐκδίκησή του γιὰ τὸ φίδι ποὺ ἔτρεφε στὸν κόρφο του : τὸν ἀπολύουν, τοῦ στεροῦν  τὴν δυνατότητα νὰ  ἐργαστεῖ στὸ ἐξωτερικό, τοῦ ἀρνοῦνται,  μόνο σὲ αὐτόν,   τοὺς μισθοὺς τῶν 12 μηνῶν ποὺ δικαιοῦται βάσει τοῦ νόμου. Ἀκολουθεῖ μιὰ τριήμερη προειδοποιητικὴ σύλληψη, ποὺ θὰ ὁλοκληρωθεῖ σὲ λίγο σὲ ἑνδεκάμηνο  ἀπόλυτο ἐγκλεισμὸ  στὰ κάτεργα τῆς Ε.Σ.Α. μὲ μόνη κατηγορία τὴν φιλία του  μὲ τὴν Ἀμαλία Φλέμινγκ, ( ποὺ σὲ αὐθαίρετη προέκταση τὴ συνδέουν μὲ τὸ Π.Α.Κ. ἐξωτερικοῦ  τοῦ Ἀνδρέα  [Παπανδρέου] ). Δὲν βγάζει ἄχνα  στὰ ἀπάνθρωπα  βασανιστήρια ποὺ τοῦ κληροδοτοῦν μιὰ μόνιμη ἀναπηρία στὸ πόδι. Δὲν “ὁμολογεῖ” τίποτα ἀπό ὅσα τοῦ ζητοῦν νὰ “ὁμολογήσει”. Δὲν δίνει κανένα ὄνομα. “Τυφλὸς” ὅπως ἦταν σὰν δικαστικός, μεταμορφώνεται σὲ “μουγγὸ” κρατούμενο. Ὥσπου ἡ ἐπέμβαση τοῦ Σώματος τῶν Γάλλων  Δικαστικῶν, ἀναγνωρίζοντας στὴν ταινία “Ζ” τοῦ Γαβρᾶ τὸν “ἡρωϊκὸ ἀνακριτὴ”  τῆς ὑπόθεσης Λαμπράκη, κατορθώνει νὰ τὸν ἀποφυλαἀίσει το 1971.

 

             Τὸ δίτομο αὐτό βιβλίο τῶν 1742 σελίδων μὲ  τίτλο “Ἐπιτελῶν τὸ καθῆκον μου” ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις ‘’Κέρκυρα’’, σὲ καλαίσθητη κι εὐανάγνωστη ἔκδοση, ἀξίζει νὰ ὑπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη. Γιατὶ εἶναι τὸ μόνο  ἀ π ο -   λ ύ τ ω ς  αὐθεντικὸ γιὰ τὴν δολοφονία ποὺ ἄλλαξε τὸν ροῦ τῆς Ἱστορίας. Ὁ Σαρτζετάκης ἐκτὸς ἀπὸ Δικαστὴς ἀποδεικνύεται καὶ ἱκανὸς ἀφηγητὴς μὲ τὴν τέχνη τοῦ  “μοντάζ”, ποὺ ἄριστα κατέχει. Γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας καὶ γιὰ τὰ τρισέγγονα θὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀνάγνωσμα ἐποικοδομητικὸ τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας σὲ καιροὺς ζόφου. Ἀκόμα καὶ ἡ παρουσίασή του στὶς 18 τοῦ Ὀχτώβρη ποὺ μᾶς πέρασε, ἡμέρα  ἐγκαινίων τῆς πόλεως τῶν Αθηνῶν ὡς “Πρωτεύουσας τοῦ βιβλίου” τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης συνηγορεῖ, συμπτωματικά, γιὰ τὴν απόκτησή του.

 

Δ’ 

{ Ἡ  ὁμιλία μου }

 

Ἐν συνεχείᾳ τῶν ἀνωτέρω ὡμίλησα καὶ ἐγώ, εἰπὼν ἀπὸ στήθους τὰ ἀκόλουθα :

 

Μακαριώτατε Άρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος,

Άξιότιμη Κυρία Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,

Ἀξιότιμοι Ὑπουργοὶ καὶ λοιπὰ στελέχη τῆς πολιτικῆς,

Ἀξιότιμοι Δικαστικοὶ καὶ Εἰσαγγελικοὶ λειτουργοί,

Ἀξιότιμοι ἄλλοι  άξιωματοῦχοι καὶ λοιποὶ παριστάμενοι,  

 

Εὐχαριστῶ θερμῶς τοὺς προλαλήσαντες γιὰ τὶς εὐμενεῖς κρίσεις καὶ τὰ καλά τους λόγια γιὰ μένα καὶ τὸ παρουσιαζόμενο βιβλίο μου. Θὰ συγχωρηθοῦν τώρα καὶ σὲ μένα οἱ ἀκόλουθες σύντομες ἐπισημάνσεις. 

 

Ἡ ἐνατένισις, ἐπισκόπισις τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καταδεικνύει, ὅτι αὐτὰ ἐκπορεύονται ἀπὸ ἀνθρωπίνην δραστη-ριότητα, πρᾶξιν ἢ παράλειψιν, ἀναφαινομένην καὶ ἐκτυλισ-σομένην  κατὰ δύο σταθερὲς κατευθύνσεις, εἴτε κατὰ καθῆκον εἴτε κατὰ συμφέρον.

 

Ἡ κατὰ καθῆκον ἐνέργεια ἔχει δύο χαρακτηριστικά, ἀτομικότητα  καὶ αὐτάρκειαν.   Ἂς πάρουμε ὡς παράδειγμα τὸν Πρωτοδίκην Ἀνακριτήν, εἰς τὸν ὁποῖον ἔχει ἀνατεθῆ νομοτύπως, δηλαδὴ δι’ ἐγγράφου παραγγελίας τοῦ οἰκείου Εἰσαγγελέως, ἡ ἀνάκρισις ἑνὸς ἐγκλήματος, μιᾶς δολοφονίας ἀνθρώπου. Ἡ ἀτομικότης τῆς κατὰ καθῆκον ἐνεργείας του καταδηλοῦται ἐκ τοῦ ὅτι μόνον ὁ συγκεκριμένος Ἀνακριτὴς ὑποχρεοῦται καὶ δικαιοῦται νὰ προέλθῃ εἰς τὴν ἐν λόγῳ ἀνάκρισιν καὶ κανεὶς ἄλλος, ἔστω καὶ Ἀνακριτής.  Ἡ δὲ αὐτάρκεια τῆς κατὰ καθῆκον ἐνεργείας του ἀναφαίνεται ἐκ τοῦ ὅτι αὐτὴ οὔτε προϋποθέτει, οὔτε ἐπηρεάζεται καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἐκ τοῦ ἐὰν καὶ οἱ ἄλλοι κοινωνοὶ τοῦ ἐννόμου βίου, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἐπιτελοῦν ἢ ὄχι, ἢ πῶς ἐπιτελοῦν τὸ ἰδικόν των καθῆκον.

 

Ἐξ ἄλλου, ἡ κατὰ τὸ συμφέρον  θεώρησις τῆς ἀνθρωπίνης ἐνεργείας εἶναι πολυεπίπεδος.  Σταθμίζει τὴν ὠφελιμότητά της, ἄλλους εὐεργετεῖ καὶ συγχρόνως ἄλλους βλάπτει.  Εἰς τὸ παρά-δειγμά μας, ὁ Ἀνακριτής, προερχόμενος  κατὰ νόμον π.χ. εἰς προφυλάκισιν ὑπόπτου τῆς δολοφονίας, ὠφελεῖ καὶ τὴν κοινωνίαν, ἡ ὁποία ἔχει συμφέρον καὶ ἀπαιτεῖ,  νὰ πατάσσωνται τὰ διαπραττόμενα ἐγκλήματα. Ἀλλὰ καὶ βλάπτει ἀμέσως μὲν τὸν προφυλακιζόμενον, διότι τοῦ στερεῖ τὴν ἐλευθερίαν του,  ἐμμέσως δὲ καὶ τὴν οἰκογένειάν του, ἐὰν αὐτὸς ἦτο ὁ μόνος ἐργαζόμενος μεταξὺ τῶν μελῶν της, ἡ ὁποία καὶ στερεῖται  μὲ τὴν προφυλάκισιν τῶν πόρων ζωῆς της. 

 

Ἡ δολοφονία εἰς Θεσσαλονίκην τὴν 22αν Μαΐου 1963, - σὲ χρόνους ὄχι χαρωπούς, ἐλάχιστα χρόνια ἀπὸ τὴν λῆξι πολυχρονίου ἐμφυλίου σπαραγμοῦ, - τοῦ βουλευτοῦ τῆς ἀρι-στερᾶς Γρηγορίου Λαμπράκη, ὡς καὶ ὁ βαρύτατος τραυματισμὸς τοῦ ἐπίσης βουλευτοῦ τῆς ἀριστερᾶς Γεωργίου Τσαρουχᾶ καὶ τὰ λοιπὰ ἔκτροπα τῆς ἡμέρας αὐτῆς συνεκλόνισαν τὸ πανελλήνιον, ἀλλὰ καὶ διέσυραν διεθνῶς τὴν Ἑλλάδα. Ἔτσι πρόσθετος λόγος άνέκυπτε, ἡ ἀνάγκη ἀπαλείψεως τοῦ έντεῦθεν διεθνοῦς στίγματος εἰς βάρος τῆς Πατρίδος μας διὰ τῆς δικαστικῆς καθάρσεως τῆς ὑποθέσεως. Πρῶτον στάδιον αὐτῆς ἡ δικαστικὴ ἀνάκρισις, ἡ ὁποία καὶ ἀνετέθη εἰς ἐμέ, ἕνα τῶν τεσσάρων Ἀνακριτῶν, ποὺ ὑπηρετούσαμε τότε εἰς τὸ Πρωτοδικεῖον Θεσσαλονίκης. Καὶ τὴν ἀνάκρισιν αὐτήν, λεπτομερεστέραν καὶ ἐντελεστέραν,  μόνον κατὰ καθῆκον κατὰ πάντα ἐνήργησα. Ὁπότε καὶ προέκυψε, ὅτι ἡ δολοφονία Λαμπράκη καὶ τὰ λοιπὰ ἐγκλήματα κατ᾽ ἀλήθειαν ὠφείλοντο εἰς δραστηριότητα τοῦ ἐπισήμου Κράτους, εἰς κύκλους κρατικῶν ἐν ἐνεργείᾳ ὀργάνων, καὶ συγκεκριμένως τῆς ἡγεσίας τῶν Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν Θεσσαλονίκης·  ἡ ὁποία ἐκνόμως, ἐνεργήσασα εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτὴν παρακρατικῶς, ἁπλῶς πρὸς διάπραξιν τῶν ἐγκλημάτων ἐποδηγέτησε τὰς ἐγκληματικὰς ὑπηρεσίας ἀνθρώπων τῆς κοινωνικῆς ὑποστάθμης.

 

Τὸν ἴδιον χαρακτῆρα τῆς κατὰ καθῆκον καὶ μόνον ἐνεργείας, διὰ νὰ γνωρίσῃ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὴν ἐπὶ τῆς ὑποθέσεως ἀλήθειαν, ἀφοῦ ἀποτελεῖ τμῆμα προσφάτου παρελθόντος του, ἔχει καὶ ἡ καταγραφὴ ὄχι ἀπὸ τρίτον, ἀλλὰ ἀπὸ ἐμὲ τὸν ἐνεργήσαντα, τῆς ἀνακριτικῆς  ἐκείνης δραστηριότητος καὶ τῶν ὅσων ἐπηκολούθησαν μὲ τὸ δημοσιευθὲν καὶ παρουσιαζόμενον βιβλίον μου.  Καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ σημερινὴ παρουσίασις αὐτοῦ.

 

Ἀπευθύνω πρὸς ὅλους τοὺς παρισταμένους ἕνα ἐγκάρδιο ‘’εὐχαριστῶ’’.-

 

^*^*^*^*^