Ο  ΥΠΕΡΟΡΙΟΣ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ  Η  ΕΘΝΙΚΗ  ΜΑΣ  ΕΠΙΒΙΩΣΙΣ

ΟΜΙΛΙΑ

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΗΣ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ
ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΩΝ

( Θεσσαλονίκη, Αἴθουσα Τελετῶν Πανεπιστημίου Μακεδονίας, 15^η Δεκεμβρίου 2001 )

*******

Κύριε Πρόεδρε τῆς Πανελληνίου Ὁμοσπονδίας Συλλόγων Σαρακατσαναίων,

Θερμῶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν πρόσκλησί σας, ὅπως συνεορτάσω μαζί σας τὴν συμπλήρωσι 20 χρόνων ἀπὸ τὴν ἵδρυσι τῆς Ὁμοσπονδίας σας καὶ εἶμαι ὁ κύριος κατὰ τὸν ἑορτασμὸν αὐτὸν  ὁμιλητής. Ἀνταποκρίνομαι ἀσμένως εἰς τὴν πρότασί σας, ἐν ὄψει ἀκριβῶς τῆς ὑψηλῆς ποιότητος τοῦ διατυπουμένου εἰς αὐτὴν έθνωφελοῦς προβληματισμοῦ σας.  Ἀφοῦ ἐζητήσατε, νὰ σᾶς ὁμιλήσω γιὰ τὴν ἐπιβαλλομένη ἐθνική μας πορεία ἐν ὄψει τῆς ἐπιχειρουμένης «παγκοσμιοποιήσεως - ὁμογενοποιήσεως» τῶν πάντων καὶ τοῦ ἐντεῦθεν κινδύνου ἀπωλείας τῆς «ἐθνικῆς καὶ πολιτιστικῆς μας ἰδιοπροσωπίας».

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Ἔτσι προσδιορίσθηκε καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς σημερινῆς μου ὁμιλίας. Ὁ τίτλος της, «Ὁ ὑπερόριος Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ἐθνική μας ἐπιβίωσις», ἀναφέρεται εἰς τὸν «ὑπερόριον», τὸν πέραν τῶν συνόρων μας Ἑλληνισμόν, ὄχι βεβαίως μὲ τὴν διάθεσι περιορισμοῦ τοῦ προβληματισμοῦ. Ἀντιθέτως, ἡ προκειμένη ἀναφορὰ γίνεται ὡς ἐπισήμανσις ἀφετηρίας καὶ μὲ τὴν πρόθεσι διευρύνσεως τοῦ προβληματισμοῦ εἰς τὰ μόνα ἀληθινά, τὰ ἐθνολογικά μας ὅρια. Νὰ μὴ μένουμε στὰ κολοβά, τὰ σημερινά μας σύνορα, - ὅσα καθώρισαν ἀντίξοες περιστάσεις, ἀλλὰ κυρίως ραδιουργίες καὶ ἐνεργήματα, τροφοδοτούμενα ἀπὸ ἄθλια συμφέροντα, ξένων καὶ ἰσχυρῶν ἐπιβούλων, - καὶ μόνο στοὺς μέσα στὰ ὅρια αὐτὰ ἐνοικοῦντες συνέλληνες. Διότι ὁ Ἑλληνισμός, ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτσι καὶ τώρα, πάντοτε, σφύζει καὶ μεγαλουργεῖ παντοῦ στὰ ξένα. Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς διασπορᾶς εἶναι ἀναπόσπαστο καὶ ἀδιατίμητο μέρος τῆς ἐθνικῆς μας ὑπάρξεως. Καὶ ὁ ἐν προκειμένῳ προβληματισμὸς γιὰ τὸ ὅλον, τὸ σύνολον τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἶναι ὁ μόνος σωστὸς καὶ ἐπιβαλλόμενος.

Ἄλλωστε τὸ ἔναυσμα γιὰ τέτοια ἀφετηρία τὸ δίδουν ἀκριβῶς μὲ τὴν ὕπαρξι καὶ ἐπιβίωσί τους στὴν διαδρομὴ τόσων χιλιετηρίδων αὐτοὶ οἱ Σαρακατσαναῖοι, σεῖς ποὺ ἑορτάζετε σήμερα. Ποὺ τὰ ἐνδιαιτήματά σας εὑρίσκονται ὄχι μόνον ἐντὸς τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλὰ καὶ ἐκτὸς τῶν συνόρων της, στὴν Βόρειο Ἤπειρο, στὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων, στὴν Βουλγαρία, σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Βαλκανικῆς. Καὶ φυσικά, εἰδικῶς εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ στὸν βαλκανικό μας περίγυρο, πρόκειται γιὰ «ὑπερόριο» Ἑλληνισμὸ μόνον ἐν ὄψει τῆς τεχνητῆς, τῆς ἐνεστώσης διαμορφώσεως τῶν συνόρων, ὑπὸ τὴν συμβατικὴ τοῦ ὅρου ἔννοια. Διότι ἐνώπιον τῆς Ἱστορίας τὰ βόρεια ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ κεῖνται πολὺ βορειότερον, καλύπτουν καὶ τὰ ἐνδιαιτήματα αὐτά.

Καὶ δὲν πρόκειται γιὰ Ἱστορία ἀπωτάτων χρόνων. Εἶναι ἡ Ἱστορία αὐτῶν τῶν πατέρων καὶ τῶν ἀμέσων παππούδων μας. Ἡ Βόρειος Ἤπειρος, τὰ ἐκτὸς τῶν συνόρων μας τμήματα τῆς Μακεδονίας, ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμυλία διαλαλοῦν, διὰ νὰ ἐπαναλάβω τὸν λόγον τοῦ ἀειμνήστου Μακεδόνος Μαργαρίτη Δήμιτσα, «ἐν λίθοις φθεγγομένοις καὶ μνημείοις σῳζομένοις» καὶ μὲ τὸν έπιβιοῦντα ἀκόμη καὶ σήμερον ἐκεῖ Ἑλληνισμόν, τὴν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἀνεξάλειπτον ἑλληνικότητά των. Σεβασμὸς πρὸς τὴν ἱστορικήν, τὴν ἐπιστημονικὴν ἀλήθειαν ὑπαγορεύει τὴν διατύπωσιν αὐτήν, ὄχι ἀπερίσκεπτη ἢ ἄμετρη ἑλληνολατρεία. Πράγματι, διαβᾶστε τὸ βιβλίο « Ἐθνολογικὸς χάρτης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδος» τοῦ Ἄγγλου Edward Stanford - ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου τὴν γαλλικήν του ἔκδοσιν τοῦ 1877 -  μὲ τὸ «Μνημόνιο ἐνεστώσης κατανομῆς τῶν ἐθνοτήτων εἰς τὴν Βαλκανικὴν» καὶ τοὺς στατιστικοὺς πίνακες, ποὺ διαλαμβάνει, γιὰ νὰ ἀντικρύσετε τὸν Ἑλληνισμὸν συντριπτικῶς πλειοψηφοῦντα καὶ εἰς ὁλόκληρον τὴν Βόρειον Ἤπειρον, σχεδὸν ὁλόκληρον τὸ ἔδαφος τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων, ὁλόκληρον τὴν Ἀνατολικὴν Ρωμυλίαν (δηλαδή, σημερινὴν νότιον Βουλγαρίαν), ὡς καὶ ὁλόκληρον τὴν Ἀνατολικὴν Θράκην, μὲ ἐπισήμανσι, ὅτι εἰς τοὺς τόπους αὐτοὺς μόνον ὡς μειοψηφία κατοικοῦσαν ἄλλες ἐθνότητες, Ἀλβανοί, Βούλγαροι, Τοῦρκοι. Τότε δὲν εἶχεν ἀκόμη ἐφευρεθῆ ἀπὸ τὴν πανσλαβιστικὴ ἐπεκτατικότητα καὶ τὸ σταλινικὸ μαγειρεῖο της καὶ υἱοθετηθῆ ἀπὸ ἀνιστορήτους ἄλλους ἡ ψευδεπίγραφη «Μακεδονικὴ» ἐθνότης, τὸ τελευταῖο αὐτὸ ἔγινε προσφάτως, μετὰ τὴν κατάρρευσι τοῦ ἀπανθρώπου κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, ἐν ἐπιγνώσει τοῦ ψεύδους γιὰ λόγους ἁπλῶς γεωστρατηγικοῦ συμφέροντος. Καὶ ἀκόμη, ἀνατρέξατε στὶς πρόσφατες ἀνακοινώσεις τοῦ συνεδρίου τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Δημογραφικῶν Μελετῶν τοῦ 1998, κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ κατοικοῦντες ἀκόμη καὶ τώρα στὸ σημερινὸ μὲν κρατίδιο τῶν Σκοπίων εἶναι κατὰ πλειοψηφία (65 %) Ἑλληνογενεῖς, στὴν Μικρὰ Ἀσία δὲ κατὰ 30 % Ἑλληνογενεῖς. Τὸ τελευταῖο ἄλλωστε αὐτὸ συγκλίνει καὶ πρὸς ἐπίσημες στατιστικὲς τουρκικὲς καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατὰ τὶς ὁποῖες, πρὸ τῆς καταστροφῆς τοῦ 1922, οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀνήρχοντο σὲ 2.660.316 (πλειοψηφοῦντες ἔναντι τῶν ὀλιγωτέρων, μόλις 1.802.697, Τούρκων καὶ Ὀθωμανῶν, ἐνῷ ὁ ὑπόλοιπος πληθυσμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀνῆκε σὲ ἄλλες ἐθνότητες) [ βλέπε σχετικῶς τὸ ἐξαίρετο βιβλίο τοῦ Γεωργίου Κλεάνθους Σκαλιέρη, «Λαοὶ καὶ Φυλαὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας», 1922, φωτοτυπικὴ ἐπανέκδοσις 1990 ], εἶναι δὲ γνωστόν, ὅτι μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν μόνον περὶ τὸ 1.000.000 Ἕλληνες κατέφυγαν εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐνῷ οἱ ὑπόλοιποι παραμείναντες ἄνω τοῦ ἑνὸς καὶ ἡμίσεος ἑκατομμυρίου Ἕλληνες, συναναμιχθέντες, ἐπιβιοῦν σιωπηλῶς ἐκεῖ.

Τὸ μυστικὸ καὶ τῆς ὑπὸ ξένη κυριαρχία ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων ἐπιβιώσεως  δίδουν φυσικὰ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Καὶ τὸ ἐξεφράσατε μὲ τὴν ὑποδειγματικὴ διαύγεια καὶ καθαρότητα καὶ τὴν λιτότητα ἀγνῆς ἐθνικῆς λαϊκῆς ψυχῆς καὶ σεῖς Σαρακατσαναῖοι, κατὰ τὸ πρῶτο συνέδριό σας, στὶς 9 καὶ 10 Μαρτίου τοῦ 1996 στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο Ἀθηνῶν. Ἀνάμεσα σὲ τόσα ἄλλα, ὅταν ὁ Πέτρος Μπελεστράβος, Πρόεδρος τῆς Ὁμοσπονδίας Συλλόγων Βουλγαρίας, ἐτόνισεν ὅτι - διαβάζω τὰ πρακτικά – «ἔχουμε κάθε λόγο, νὰ νιώθουμε πάρα πολὺ ὑπερήφανοι, γιατὶ καταφέραμε μέσα ἀπὸ δύσκολες συνθῆκες, νὰ κρατήσουμε ψηλὰ ὑψωμένο τὸ φλάμπουρα τῆς ἐθνικῆς μας συνειδήσεως, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν γλῶσσα μας». Ἤ ὅταν ὁ Βασίλης Μόραλης, Σαρακατσάνος ἐρευνητὴς ἀπὸ τὰ Σκόπια, μὲ τὴν ἐξαίρετη εἰσήγησί του, ἀφοῦ διεξετραγώδησε τὰ ἀνείπωτα δεινὰ τῶν Σαρακατσαναίων τῶν Σκοπίων, - διαβάζω πάλι ἀπὸ τὰ πρακτικά -ὑπὸ τὴν «πολιτικὴ κυβερνητικὴ ἰδεολογία καὶ πρακτικὴ τοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων» καὶ «παρὰ τὰ φιλελληνικὰ αἰσθήματα, ποὺ τρέφει ἡ πλειονότης τοῦ λαοῦ» των, «γιατὶ κατὰ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ ρέει στὶς φλέβες του αἷμα ἑλληνικό», καὶ ἀφοῦ ἐξέθεσε τὴν πεισματώδη ἀντίστασι τῶν Σαρακατσαναίων στὴν ἐπιχείρησι ἀπεθνικοποιήσεώς των, κατέληξε καὶ αὐτὸς τονίζων, ὅτι « οἱ Σαρακατσαναῖοι τῶν Σκοπίων διετήρησαν πεισματωδῶς τὴν μόνη γλῶσσα, ποὺ ἤξεραν, τὴν ἑλληνική, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμά τους, τοὺς αὐστηροὺς ἄγραφους νόμους  τῆς κλειστῆς κοινωνίας τους καί, τὸ κυριώτερο, διετήρησαν τὴν ἐνδογαμία τους, κρατῶντας ἀναλλοίωτα τὰ χαρακτηριστικά τους καὶ τὸν πολιτισμό τους» καὶ διαλαλῶν τὴν ἀνάγκη διατηρήσεως τῆς μεγάλης οἰκογενείας τῶν Σαρακατσαναίων στὰ Βαλκάνια, ἐπὶ λέξει, «γιὰ ἕναν ἱερὸ λόγο. Γιατὶ εἶναι ἡ  ζωντανὴ καὶ ἡ σπουδαιότερη βιολογικὴ καὶ ἱστορικὴ ἀπόδειξι τῆς διαχρονικῆς συνεχείας τοῦ Ἑλληνισμοῦ».

Ναί, πολυαγαπημένα καὶ πολυτίμητα σεῖς παιδιὰ τοῦ ὑπερορίου Ἑλληνισμοῦ, τὸ παράδειγμά σας ὁδηγεῖ, πρέπει νὰ κατευθύνῃ καὶ τὸν σημερινό μας προσανατολισμό. Διότι εὑρίσκει τὴν διαχρονικὴ δικαίωσί του στοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνες τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀκόμη καὶ ὑπὸ τὸ εἰδεχθὲς πέλμα ἀπολιτίστων ἐπιδρομέων : τῆς φρικώδους «χριστιανικῆς» λατινοκρατίας καὶ τῆς ἀλλοθρήσκου βαρβάρου τουρκοκρατίας, ποὺ ἠκολούθησε.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Σήμερα οἱ καιροὶ δὲν εἶναι καθόλου χαρωποί. Ὁ διεθνὴς ὁρίζων προβάλλει σκοτεινὸς καὶ ἀβέβαιος, μόνον αἴθριος δὲν εἶναι. Πρὶν ἀπὸ δυόμιση περίπου χρόνια, μὲ ἀφορμὴ τὴν διεθνῆ ἀναστάτωσιν ἀπὸ τὴν τραγῳδία στὴν γειτονική μας Νοτιοσλαβία, προβληματιζόμενος ἐπὶ τῶν σχεδιαζομένων ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, ὡμίλησα, σὲ δημοσιευθὲν κείμενό μου, γιὰ «ροδαυγὴ τοῦ νέου Μεσαίωνος». Τώρα τὰ πράγματα ἔγιναν χειρότερα καὶ εὐλόγως ἄλλοι σοβαροὶ ἐπιστήμονες, καὶ μάλιστα ἐδῶ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὡμίλησαν γιὰ «ἐποχὴ νεοβαρβαρισμοῦ».

Πράγματι πυκνὰ ἐμφανίζονται τὰ δείγματά της. Καταλυτικὸ ὁρόσημο προβάλλει ἀναντιλέκτως ἡ τραγωδία τῆς 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 εἰς τὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α. μὲ τὸ κτηνῶδες ἐγχείρημα ἐναντίον τῶν διδύμων πύργων, ποὺ συνεπέφερε, πέρα ἀπὸ τὶς ὑλικὲς καταστροφὲς καὶ τὴν διατάραξι τῆς παγκοσμίου οἰκονομίας, καὶ τὴν θανάτωσι τόσων χιλιάδων ἀθώων ἀνθρώπων. Ὅμοια κτηνῳδία δὲν ἔχει προηγούμενο, δὲν ἀνευρίσκεται στὴν Ἱστορία ∙ γιατὶ ἄμαχοι καὶ χιλιάδες ἀθῶοι, καὶ πολὺ περισσότεροι ἀκόμη ἀπὸ αὐτοὺς τῆς 11^ης Σεπτεμβρίου, ἠμπορεῖ νὰ χάθηκαν σὲ διάφορες περιστάσεις κατὰ τὸ παρελθόν, ἀλλὰ αὐτὸ ἀνέκυπτε πάντοτε ὡς ἀποτέλεσμα ἀγῶνος εἰσβολέων ἢ ἐνόπλων συγκρούσεων ἢ ἰδεολογικῶν ἀντιπαραθέσεων (τὸ τελευταῖον αὐτὸ κυρίως κατὰ τὶς θρησκευτικὲς διαμάχες), δηλαδὴ σὲ κάθε περίπτωσι ὡς ἐνέργημα ἀντιπάλου ὁρατοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ κακουργία τῆς 11^ης Σεπτεμβρίου ἀπὸ ἀόρατο ἐπιδρομέα, μὲ ἐμπνευστὲς ἀφιονισμένους ἀπὸ τὸν πιὸ ἀπάνθρωπο θρησκευτικὸ φανατισμὸ καὶ δράστες, πού, τυφλωμένοι ἀπὸ προηγηθεῖσα πλῦσι ἐγκεφάλου, ὡδηγήθηκαν ἐθελουσίως καὶ αὐτοί, μαζὶ μὲ τὰ ἀθῷα θύματά τους, στὸν ἀφανισμό, δὲν ἀφορᾷ μόνον τὶς Η.Π.Α., εἶναι ἐπιβουλὴ ἐναντίον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, κυριολεκτικῶς θανάσιμη ἀπανθρωπία. Ἡ δὲ ἀνεπιφύλακτη ἀπόρριψί της ἀπὸ κάθε ἀνθρωπίνη συνείδησι ἀποκλείει ἐξ ὁρισμοῦ καὶ κάθε θλιβερὴ προσπάθεια δῆθεν δικαιολογήσεως τῆς ἀπανθρωπίας μὲ ἐπίκλησι ἀστοχίες ἤ καὶ ἀνομήματα κατὰ τὴν ἄσκησι τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν Η.Π.Α. Διότι τὰ ἀνόμοια δὲν εἶναι συγκρίσιμα, τὰ μὴ ὁμοειδῆ λογικῶς οὐδέποτε συμψηφίζονται, οὔτε ἐν ὅλῳ οὔτε ἐν μέρει.

Ὅμως ἡ συναποδοχὴ ἀπὸ κάθε ἀνθρωπίνη συνείδησι, ὅπου τῆς γῆς, τῆς ζωτικῆς γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀνάγκης ἀνενδότου καὶ συστηματικοῦ ἀγῶνος πρὸς ἐξάλειψι τῆς μάστιγος τῆς διεθνοῦς τρομοκρατίας καθόλου δὲν σημαίνει καὶ ὁλοκληρωτικὴ συναποδοχὴ  τῶν ὅσων ἄλλων προγραμματίζονται καὶ τίθενται βαθμηδὸν σὲ ἐφαρμογὴ ἀπὸ τοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς τῆς γῆς ἀναφορικῶς πρὸς τὴν ζωὴ τῆς διεθνοῦς κοινότητος, τῶν κατ’ ἰδίαν μελῶν της καί, ἀκόμη, τὴν ἀνθρωπίνη τοῦ καθενός μας ζωὴ καὶ ὑπόστασι, μὲ μιὰ φράσι γιὰ τὸν κόσμο τοῦ μέλλοντος. Γι’ αὐτὸ καὶ λογικῶς ἀπαράδεκτον καὶ κίβδηλον εἶναι καὶ τὸ ὑφέρπον ἐπίσης ἁμαρτωλὸν έρώτημα : πῶς νὰ συμπαραταχθοῦμε εἰς τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς τρομοκρατίας εἰς τὸ πλευρὸν ἐκείνων, ποὺ μᾶς ἑτοιμάζουν μιὰ ἀβίωτη ζωὴ σὲ μιὰ ἀβίωτη διεθνῆ κοινωνία;

Ὅσοι τυχὸν σκέπτονται ἔτσι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ ἔμφρονες καὶ νουνεχεῖς, ὅσοι ξεχωρίζουν ἀπολύτως τὴν καταδίκην τῆς διεθνοῦς τρομοκρατίας ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα διεθνῆ θέματα, ὅλοι οἱ ὑγιῶς σκεπτόμενοι ἄνθρωποι ἀναφέρονται φυσικὰ εἰς τὴν ἀνατέλλουσαν «Νέαν Ἐποχὴν» (“New Age”) καὶ τὴν εἰς τὸ πλαίσιον αὐτῆς προωθουμένην, τὴν ἐνσκήψασαν «παγκοσμιοποίησιν». Καὶ διερωτῶνται καὶ προβληματίζον-ται ἐπὶ τῶν συνεπειῶν καὶ κινδύνων ἀπὸ τὴν ἐφαρμογή της γι’ αὐτὴν τὴν διατήρησι τῆς ἀνθρωπίνης αὐταξίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπιβίωσι τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Διανοητικὴ ἐντιμότης καὶ ψυχραιμία ἐπιβάλλουν τὴν ὀρθολογικὴ θεώρησι καὶ τοῦ προκειμένου προβληματισμοῦ. Ὅπως τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καὶ τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν ἡ ζωὴ δὲν βαίνει τυφλή, ἀλλὰ καθοδηγεῖται ἀπὸ ἰδέες καὶ ἡ μεταξὺ αὐτῶν κυριαρχοῦσα εἰς τὴν κονίστραν τῶν ἀντιπαραθέσεων προσδιορίζει καὶ τὴν μοῖρα τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν κοινωνιῶν. Πρὸ παντὸς οἱ ἰδέες δὲν πρέπει νὰ μᾶς τρομάζουν, ἀπὸ τὴν θεμιτὴ ἀντιπαράθεσί τους ἄλλωστε πρέπει νὰ προκύπτῃ καὶ ἡ τελικῶς ἐπιθυμητὴ ὡς γνώμων ζωῆς καὶ ἀκολουθητέα. Ἑπομένως, ἀντιθέτως, πρέπει νὰ τὶς προσεγγίζουμε μὲ λογισμὸ γιὰ τὴν κατανόησι καὶ ὄνειρο γιὰ τὰ μελλούμενα ἀπὸ τὴν ἐφαρμογή τους.

Ὅπως κάθε πτυχὴ πνευματικοῦ καὶ κοινωνικοῦ προβλημα-τισμοῦ ἔχει ἑλληνικὴν τὴν προέλευσιν, ἔτσι καὶ ἡ παγκοσμιοποίησις δὲν εἶναι καινοφανὴς ἰδέα. Εἰς τὴν Ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος  καὶ τὴν ἰδέαν τῆς παγκοσμιοποιήσεως πρῶτον τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα συνέλαβε καὶ ἐδίδαξε. Διότι εἰς τὴν κρηπῖδα της κεῖται τὸ οἰκουμενικὸν ἰδεῶδες, τὸ ἰδεῶδες τῆς ἀδελφώσεως τῶν ἀνθρώπων ὅπου τῆς γῆς ἐν ἰσότητι καὶ ἐλευθερίᾳ, ἤδη δὲ ὁ Ἀλκιδάμας διεκήρυξεν, ὅτι «ἐλευθέρους ἀφῆκε πάντας Θεός∙ οὐδένα δοῦλον ἡ φύσις πεποίηκε», ἐνῷ ὁ Δημόκριτος ἐδίδασκεν, ὅτι «ἀνδρὶ σοφῷ πᾶσα γῆ βατή∙ ψυχῆς γὰρ ἀγαθῆς πατρὶς ὁ ξύμπας κόσμος». Ἄλλωστε ὁ Πλάτων ἔθεσε τὶς πρῶτες βάσεις, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐστηρίχθη τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, οἱ δὲ Στωικοὶ φιλόσοφοι εἰσήγαγον τὸ μέγα δίδαγμα περὶ τῆς ἀδελφότητος τῶν ἀνθρώπων καὶ ὡμίλησαν περὶ καθολικῆς, παγκοσμίου, πολιτείας. Καὶ ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος τὰ ἑλληνικὰ αὐτὰ διδάγματα μετελαμπαδεύθησαν εἰς τοὺς μεταγενεστέρους καὶ διεπότισαν καὶ τὴν χριστιανικὴν σκέψιν καὶ διδασκαλίαν.

Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου δὲν περιωρίσθη εἰς τὴν πνευματικὴν σύλληψιν καὶ κυοφορίαν καὶ τὴν ἐξαγγελίαν ἰδεῶν. Διότι ἐπεχείρησε καὶ νὰ τὰς πραγματοποιήσῃ. Τὰ Κοινὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ οἱ πολυύμνητες  Ἀμφικτιονίες ἀποτελοῦν καὶ τὶς πρῶτες εἰς τὴν Ἱστορία προσπάθειες πολιτειακῶν συσσωματώσεων ἐν ἰσότητι καὶ ἐλευθερίᾳ. Καὶ ἀκολούθως, ἡ μεγαλειώδης καὶ ἀνεπανάληπτη ἐκστρατεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἔδωσε μοναδικὰ δείγματα διακυβερνήσεως διαπνεομένης ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς ἀρχές, μὲ ἀπόλυτον σεβασμὸν τῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων τῶν κατακτηθέντων λαῶν.

Ἡ αὐτὴ ἑλληνικὴ γραμμὴ ἐτηρήθη καὶ ἐπὶ βυζαντινῆς ἐποχῆς καὶ ὅταν ἡ μεσαιωνική μας αὐτοκρατορία ἦτο πολυεθνική, δηλαδὴ μέχρι τοῦ 7^ου αἰῶνος, τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἡρακλείου, ἀφοῦ ἔκτοτε, μετὰ τὴν ἀπώλειαν τῶν νοτίων περιοχῶν της, Συρίας, Παλαιστίνης, Αἰγύπτου, Λιβύης, συνεπείᾳ τῆς ἀραβικῆς κατακτήσεως, καὶ μέρους τῶν βορείων, μὲ τὴν ἐγκατάστασιν Σλαβικῶν φύλων καὶ Βουλγάρων (φυλῆς οὐνικῆς ἢ φιννοουγγρικῆς),  ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἀποκτᾷ πλέον ἐθνικὴν ὁμοιογένειαν καὶ ἐμφανίζει ἑλληνικὸν μόνον χαρακτῆρα.  Ἑπομένως καὶ τὰ περὶ πολυεθνικῆς δῆθεν συνθέσεως τοῦ Βυζαντίου καὶ κατὰ τοὺς ἔπειτα χρόνους εἶναι ἀπὸ τὶς συνήθεις ἱστορικὲς ἀνακρίβειες, πού, ὅταν δὲν προβάλλωνται σκοπίμως, ἀρθρώνονται μόνον ἀπὸ ἀνιστορήτους.

Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τουρκοκρατίας, ὅταν ἔπαυσε πλέον ὑπάρχουσα ἐπὶ τέσσερεις σχεδὸν αἰῶνες ἑλληνικὴ πολιτειακὴ παρουσία, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὡς ὁ ἀνεγνωρισμένος ὑπὸ τοῦ ὀθωμανοῦ δυνάστου ἐκπρόσωπος τοῦ ὑποδούλου Ἑλληνισμοῦ καὶ κληροδόχος τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, μὲ θρησκευτικὴν δικαιοδοσίαν ἐκτεινομένην ἀνέκαθεν πολὺ πέραν τῶν τέως βυζαντινῶν ἐδαφῶν, ἔχον συνείδησιν τοῦ οἰκουμενικοῦ ἢ καθολικοῦ χαρακτῆρος του, προσπαθοῦσε εἰς τὴν πρᾶξιν νὰ διατηρῇ τὴν ἰσορροπίαν μεταξὺ ὑπερεθνικῆς καὶ ἐθνικῆς ἀποστολῆς, χωρὶς οὐδέποτε νὰ θυσιάζῃ τὴν πρώτην (ὑπερεθνικὴν) χάριν τῆς δευτέρας (ἐθνικῆς) ἀποστολῆς ∙ καὶ δὲν ἐδίσταζε νὰ φθάνῃ καὶ μέχρι ρήξεως καὶ πρὸς τοὺς ὁμαίμονας Ἕλληνας, ὁσάκις ἐζητεῖτο νὰ πολιτευθῇ κυρίως ὡς ἑλληνικὴ ἐθνικὴ Ἐκκλησία.

Ἔτσι ἐπολιτεύθη ἀνέκαθεν ὁ Ἑλληνισμός. Οὐδέποτε ὑπεδούλωσε ξένους λαούς. Μὲ τὴν μεγαλειώδη ἐκστρατείαν του ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος «τιμωρίαν ἔλαβε παρὰ τῶν Περσῶν ὑπὲρ τῆς εἰς ἅπαντας τοὺς Ἕλληνας ὕβρεως», ὅπως ἀφηγεῖται ὁ Πολύβιος εἰς τὴν Ἱστορίαν του (βιβλίον Θ, 34, 2-3), δι’ ὅσα δεινὰ καὶ καταστροφὲς εἶχαν κάνει  «εἰς Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην Ἑλλάδα, οὐδὲν προηδικημένοι», ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Μέγας Μακεδών, κατὰ τὴν ἀφήγησιν τοῦ Ἀρριανοῦ (Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις, Β΄,14), ἔγραφε εἰς ἐπιστολήν του πρὸς τὸν βασιλέα τῶν Περσῶν Δαρεῖον∙ ἀκολούθως δέ, δὲν κατέκτησε γιὰ νὰ ὑποδουλώσῃ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκπολιτίσῃ. Ἐκπολιτισμὀς, ποὺ δὲν ἐγένετο φυσικά, - δὲν ἠμποροῦσε νὰ γίνῃ λόγῳ καταλυτικῆς ἀριθμητικῆς δυσαναλογίας, - μὲ τὴν βία, ἀλλὰ συνετελέσθη μὲ τὴν γοητεία καὶ τὴν δύναμι τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τὴν ἐθελουσία ἀποδοχὴ ἀπὸ τοὺς ἐπιχωρίους, ποὺ ἦσαν πολλαπλάσιοι κατὰ ἑκατοντάδες φορὲς ἔναντι τῶν ὀλιγαρίθμων Μακεδόνων καὶ ἄλλων Ἑλλήνων, ποὺ εἶχαν ἐκστρατεύσει ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν του. Ἐκπολιτισμός, ποὺ ἐκάλυψε σχεδὸν ὁλόκληρη τὴν τότε γνωστὴν οἰκουμένην καὶ ἐδημιούργησε τὸ θαῦμα τῶν ἐπὶ ἕξη αἰῶνες ἑλληνιστικῶν χρόνων, μὲ τὰ ἐπιβιοῦντα ἀκόμη καὶ σήμερα ἐκεῖ μνημεῖα του.

Καὶ προσφάτως, ἡ ἀτυχὴς Μικρασιατικὴ περιπέτεια τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἀπὸ ἀνιστορήτους καὶ ἄλλους ἐμπαθεῖς χαρακτηρίζεται ὡς ἐγχείρημα δῆθεν κατακτητικόν, ἀνελήφθη πρὸς ἀπελευθέρωσιν τῆς ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια καὶ πάντοτε ἑλληνικῆς Ἰωνίας καὶ γιὰ τὴν προστασία τῶν 2.660.316 ὑποδούλων ἀδελφῶν μας, πού, ὅπως προεῖπα, ζοῦσαν τότε εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν καὶ πλειοψηφοῦσαν ἔναντι τῶν ὀλιγωτέρων, 1.802.697, κυριάρχων Τούρκων καὶ Ὀθωμανῶν∙ ἀδελφῶν μας, τῶν ὁποίων οἱ συστηματικοί, ἀπὸ τὸ τουρκικὸ κράτος, διωγμοὶ καὶ ἐξόντωσις εἶχαν ἤδη ἀρχίσει ἀπὸ τὸ 1914.

Τὸ δὲ νεοελληνικόν μας κράτος γενικῶς ὀρθότατα οὐδέποτε ἤσκησε πολιτικὴν διακρίσεων ἔναντι ξένων ἢ ἀλλοθρήσκων, πρὸς τοὺς ὁποίους  πάντοτε μόνον εὐνοϊκῶς  συμπεριεφέρθη, ὅπως πρὸς τοὺς Ἑβραίους, καὶ μάλιστα τῆς Θεσσαλονίκης. Καὶ τὸ ἴδιο καὶ ὁλόκληρος ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία∙ ἀπόδειξις οἱ χιλιάδες Ἑβραῖοι τῆς Ἑλλάδος, ποὺ σώθηκαν ἀπὸ τὴν ἐγκληματικὴ χιτλερικὴ παράνοια  χάρις εἰς τὴν προ-στασία Ἑλλήνων χριστιανῶν, ποὺ διεκινδύνευαν ἔτσι τὴν ἴδια τους ζωή.

Αὐτὴ ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν καὶ εἶναι ἡ ἔναντι τῶν ξένων στάσις καὶ συμπεριφορὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κράτους καὶ κοινωνίας, ποὺ οἰστρηλατοῦνται πάντοτε ἀπὸ τὰ διδάγματα τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, ποὺ καὶ θεὸν προστάτην τῶν ξένων, τὸν Ξένιον Δία, κατέστησεν, ἐκδήλωσις μοναδικὴ εἰς τὴν Ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος.

Καὶ ὅμως, ἀρρωστημένοι ἐγκέφαλοι καὶ ἀνερμάτιστα μυαλὰ ἀρθρώνουν κατὰ τὶς ἡμέρες μας λόγον γιὰ δῆθεν ξενοφοβίαν τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ φυλετικὲς δῆθεν διακρίσεις εἰς βάρος τῶν ξένων εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἀνάγκην σεβασμοῦ τῶν δῆθεν παραβιαζομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων αὐτῶν. Διότι ἔτσι διεστραμμένως ἐμφανίζουν τὴν δικαίαν ἀγανάκτησιν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες, αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ παρανόμως, μὲ τὴν σιωπηρὴ συνενοχὴ ἢ ἀβελτηρία τοῦ Ἑλληνικοῦ μας κράτους, ἔχουν κατακλύσει τὴν Πατρίδα μας καὶ ἔχουν ἐπαυξήσει σὲ βαθμὸ ἀνησυχητικὸ τὴν ἐγκληματικότητα. Καὶ βεβαίως τὰ ἐπικαλούμενα ἀνθρώπινα δικαιώματα μόνον ἀντίθετη πρὸς τὴν ἀνίερη προπαγάνδα θέσι ἠμποροῦν νὰ ἔχουν ἐν προκειμένῳ. Διότι, ὅλως ἀντιθέτως, αὐτὰ κατασφαλίζουν καὶ τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος καὶ νὰ διαλαλῇ ἀνεμποδίστως  τὴν ἑλληνική της ὑπόστασι καὶ ὑπερηφάνεια γιὰ τὸ ἐθνικόν μας παρελθὸν καὶ νὰ χρησιμοποιῇ μόνον αὐτὴ τὰ σὐμβολά της, δικαίωμα, ποὺ μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν προσβάλλει ἀνθρώπινα δικαιώματα ξένων. Ἰδίως μάλιστα κατὰ τὸν ἑορτασμὸν ἐπετείων ἐθνικῶν μας ἀγώνων, κατὰ τοὺς ὁποίους ἐπολεμήσαμε ὑπὸ τὰς σημαίας μας, ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἐλευθερία μας,  ἐναντίον τῶν πατέρων αὐτῶν, εἰς τοὺς ὁποίους σήμερα ἐπιδιώκουν μερικοὶ μὲ συστηματικὴ διανοητικὴ τρομοκρατία νὰ τοὺς δεχθοῦμε ὡς σημαιοφόρους μας !

Ἡ ἐξαπολυθεῖσα εἰς βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἰδεολογικὴ αὐτὴ τρομοκρατία ἀποκαλύπτει καὶ τὰ σχεδιαζόμενα : ἡ Ἑλλὰς νὰ μὴ ἀνήκῃ πλέον εἰς τοὺς Ἕλληνας, νὰ συνηθίσουμε εἰς τὴν ἰδέα νὰ γίνουμε ἀγογγύστως ἀκόμη καὶ μειοψηφία εἰς αὐτὸν τὸν ἱερὸν καὶ ἔνδοξον τόπον μας ! Ὅπως π.χ. ξεδιάντροπα ἤδη  προαναγγέλλεται, ὅτι ἐντὸς τῶν ἀμέσως προσεχῶν ἐτῶν ἡ Θεσσαλονίκη μας θὰ γίνῃ πόλις μὲ τεσσεράμισυ ἑκατομμύρια κατοίκους, καταφανῶς μὲ προγραμματισμένη ἐμφύτευσι ξένων, ἀφοῦ ἡ ὑπογεννητικότης μας (ἄλλη ἐθνικὴ ἁμαρτία αὐτή) καθηλώνει σὲ στάσιμο σημεῖο τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμό.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Ἀνεφέρθην εἰς τὴν γνησίαν παγκοσμιοποίησιν, τὴν ἀληθινὴ διάστασι τῆς οἰκουμενικότητος, ὅπως πρῶτον τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα ἀρχαιόθεν συνέλαβε καὶ πρῶτος ὁ Ἑλληνισμὸς πρακτικῶς ἐφήρμοσε.

Μὲ τὴν γνησίαν ὅμως αὐτήν, ἡ κατὰ τὶς ἡμέρες μας ἐνσκήψασα «παγκοσμιοποίησις» μόνον τὸ ὄνομά της ἔχει κοινόν. Διότι μόνον κίβδηλη εἶναι. Καὶ μόνον πρὸς παραπλάνησιν ἐπενδύεται μὲ ἰδεολογικὲς ἀναφορές, ἀλλὰ καὶ αὐτὲς διάτρητες καὶ διανοητικῶς ἑτοιμόρροπες.

Γίνεται ἔτσι λόγος γιὰ «σύγκρουσι πολιτισμῶν», προκειμένου νὰ καταποθῇ εὐχερέστερον ὡς ἀνασχετικὸ ἀντίδοτό της ἡ ἐπιχειρουμένη «παγκοσμιοποίησις».

Ἀλλὰ τὸ ἰδεολόγημα περιέχει ἀντίφασιν ! Διότι ὁ πολιτισμὸς εἶναι πνεῦμα. Καὶ δὲν ὑπάρχει κοινωνία πιὸ σταθερὴ ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν πνευμάτων, εἰς αὐτὴν ἀντιπαραθέσεις σημειοῦνται, συγκρούσεις ὅμως δὲν νοοῦνται !

Ὑπὸ τὴν ἠχηρὰν διατύπωσιν «σύγκρουσις πολιτισμῶν» ἁπλούστατα κρύπτεται κάτι ἄλλο, ἐξόχως ταπεινόν, δι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀποτολμᾶται ἡ μὲ τὸ ἀληθές του ὄνομα ἐξεικόνισις.  Εἰς τὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ σύγκρουσι συμφερόντων!

Καὶ τὰ ἀντιμαχόμενα συμφέροντα ἀναφαίνονται παντοῦ εἰς τὴν ζωὴ τῶν ἀτόμων καὶ τῶν κοινωνιῶν, τὴν ὁποίαν ἀνέκαθεν συνώδευαν καὶ θὰ συνοδεύουν πάντοτε μέχρι συντελείας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καὶ κατὰ τὶς ἡμέρες μας, μὲ τὴν ἀσυδοσία ἀπανθρώπου ἀνταγωνισμοῦ, κατ’ ἐξοχὴν ἐπιπολάζουν. Καὶ εἶναι τὰ ἀντιμαχόμενα συμφέροντα πολυποίκιλα, φύσεως ὑλικῆς, ἀλλὰ καὶ πνευματικῆς. Ἀλγεινοτάτη ἔκφρασις τῶν τελευταίων, τῶν συμφερόντων πνευματικῆς φύσεως, εἶναι ἡ ἰδεολογικὴ μισαλλοδοξία, ἡ ὁποία προϋποθέτει ἀλλὰ καὶ καλλιεργεῖ τὴν διανοητικὴ ἔκπτωσι, καὶ βεβαίως οἱ θρησκευτικὲς ἀντιθέσεις, ἀναγόμενες εἰς τὴν λογικῶς ἀνεξέλεγκτη περιοχὴ τοῦ θυμικοῦ.

Ὅταν λοιπὸν ἐπιχειροῦμε τὴν «παγκοσμιοποίησι» πρὸς ἀποτροπὴ τῆς δῆθεν συγκρούσεως τῶν πολιτισμῶν, εἰς τὴν πραγματικότητα συγκρούσεως τῶν συμφερόντων, λογικῶς, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἀδύνατον νὰ κατασιγασθῇ, ὁδηγούμεθα εἰς τὴν κυριαρχία τοῦ ἑνός, ἀφοῦ μόνον τὸ ἕνα δὲν ἔχει ἀντίπαλο διὰ νὰ συγκρουσθῇ. Καὶ τὸ ἕνα αὐτό, ὅταν κυριαρχῇ σὲ ὅλα ἡ οἰκονομικὴ διάστασις, εἶναι φυσικὰ τὸ συμφέρον τοῦ συσπειρωμένου πολυεθνικοῦ κεφαλαίου, τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν, οἱ ὁποῖες καὶ εὑρίσκονται εἰς χεῖρας ὀλιγαρίθμων μεγιστάνων, ἀναδεικνυομένων ἔτσι σὲ ρυθμιστὲς τῆς παγκοσμίου ζωῆς !

Ἀγόμεθα τοιουτοτρόπως εἰς τὴν κυριαρχίαν τῶν ἐλαχίστων καὶ πρὸς κατασφάλισί της εἰς τὴν ἄρνησιν οἱασδήποτε ἀποκλινούσης ἀναφορᾶς, εἰς τὴν ἀπόρριψι καὶ κάθε διαφοροποιήσεως. Ὅμως τὸ παιχνίδι ἀπαιτεῖ συσκότισι. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς κήρυκες τῆς ἁμαρτωλῆς «παγκοσμιοποιήσεως» προβάλλεται ὡς δῆθεν ἐπιδιωκόμενο ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον. Καὶ γίνεται λόγος γιὰ «πολυπολιτισμικότητα», τὴν ὁποία καὶ δολίως ἐμφυτεύουν, ἀκόμη καὶ ἀνύπαρκτη, δίκην ἐμφανοῦς πινακίδος («ταμπέλας»), σὲ κάθε ἐθνικὴ κοινότητα. Ὅπως οἱ ἐγχώριοι παπαγάλοι τῆς νέας τάξεως, ἀδιάφορον ἐὰν γνωρίζουν ἢ ὄχι τὶ λέγουν, ἐπιχειροῦν νὰ χαρακτηρίζουν ἀκόμη καὶ τήν, ὑποδειγματικῶς ὁμοιογενῆ, ἑλληνική μας κοινωνία ὡς δῆθεν «πολυπολιτισμική» !

Τὸ δολίως ἐν προκειμένῳ σκοπούμενον εἶναι : διάσπασις καὶ κατακερματισμὸς τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν, παράκαμψις τῆς ἐκ τῆς φύσεως ἀλληλεγγύης μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς ἐθνικῆς κοινότητος πρὸς δημιουργίαν ζιζανίων μεταξύ των, μὲ ἀνάδειξι δευτερευουσῶν διαφορῶν, ἐλαχίστων ἀληθινῶν καὶ πληθώρας κατασκευαζομένων, ὥστε νὰ ἀπωθοῦνται τὰ κοινά, αὐτά, ποὺ ἠμπορεῖ νὰ συσπειρώσουν πρὸς διαφύλαξι τῆς ἐθνικῆς ἑνότητος καὶ ἄμυναν κατὰ τῆς ἐπιβαλλομένης «παγκοσμιοποιήσεως».

Νὰ μὴ ἀπατώμεθα ! Ἡ ἐπισκόπησις τῆς ἐξελίξεως καὶ προόδου τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀποτίμησιν τοῦ πολιτισμοῦ ὡς ἑνιαίου συνόλου. Καὶ μὲ τὴν πύκνωσι τῆς πολιτιστικῆς ἐπικοινωνίας καὶ τὸ φαινόμενον τῶν ἀμοιβαίων ἐπιδράσεων οἱ διαφοροποιήσεις ἐξοβελίζονται. Ἔτσι τοὐλάχιστον ἀπὸ δύο αἰώνων ἤδη διάφοροι πολιτισμοὶ ὑφίστανται μόνον κατὰ μεγάλες ὁμάδες λαῶν : εὐρωπαϊκὸς καὶ δυτικὸς ἐν γένει πολιτισμός, θεμελιούμενος βασικῶς ἐπὶ τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τοῦ χριστιανικοῦ βιώματος, ἰσλαμικὸς πολιτισμός, μὲ θεοκρατικὴν κυρίως θεμελίωσιν, ἀσιατικὸς πολιτισμός τῶν χωρῶν κεντρικῆς καὶ ἄπω Ἀνατολῆς, ἀφρικανικὸς πολιτισμός καὶ ἐνδεχομένως μερικώτεροι ἄλλοι, νησιῶν τοῦ Εἰρηνικοῦ κλπ. Ἐκτὸς αὐτῶν ἡ διασαλπιζομένη «πολυπολιτισμικότης» κυριολεκτικῶς εἶναι ἀνύπαρκτη.

Ἔτσι εἶναι καὶ ἱστορικῶς δεδομένον, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ παρουσία ἦτο ἔκτοτε καταλυτικὴ ἰδίως εἰς ὁλόκληρον τὸν χῶρον τῆς βαλκανικῆς, ἐπὶ παντὸς πεδίου ἐπιτευγμάτων τοῦ πνεύματος, μὲ ἀνθοῦσαν μάλιστα αὐτὴν τὴν ἑλληνικὴν παιδείαν λόγῳ τῆς ὑπάρξεως καὶ λειτουργίας ἐκεῖ ἑκατοντάδων ἑλληνικῶν σχολείων, ἀκόμη καὶ ἑλληνικῶν πανεπιστημιακῶν σχολῶν μέχρι  καὶ Ρουμανίας, καὶ τὴν ἰθύνουσαν τάξιν τῶν γειτονικῶν μας χωρῶν ἐκπαιδευομένην εἰς ἑλληνικὰ ἱδρύματα καὶ σχολεῖα. Ἑπομένως εἶναι λογικῶς ἀθέμιτον, νὰ ὁμιλοῦμε σήμερα περὶ δῆθεν διαφορετικοῦ πολιτισμοῦ τῶν λαῶν τῆς βαλκανικῆς, εἰς τὴν περίπτωσιν. Ὅπως καὶ  εὐρύτερον γιὰ διαφορετικὸ πολιτισμὸ καθενὸς ἀπὸ τοὺς εὐρωπαϊκοὺς λαούς.

Ὅμως τὸ παραμῦθι τῆς δῆθεν «πολυπολιτισμικότητος» ἔχει ἄλλο προορισμό. Οὐσιαστικῶς θέλει νὰ ὑποκαταστήσῃ τὴν ἔννοιαν τῆς ἐθνικῆς κοινότητος. Μάταιος ὁ κόπος ! Καμμία σκοταδιστικὴ ἐπιχείρησις, ὅσο καὶ νὰ διήρκεσε, δὲν ἠμπόρεσε, οὔτε καὶ θὰ ἠμπορέσῃ εἰς τὸ μέλλον ποτὲ νὰ ἐξαλείψῃ τὴν φυσικὴν πραγματικότητα, αὐτὴν τῆς κοινῆς καταγωγῆς, ποὺ ἐκφράζει ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους. Ἀπόδειξις ἡ παταγώδης ἀποτυχία ἐπ’αὐτοῦ τῆς κομμουνιστικῆς ἐπὶ τόσων λαῶν τυραννίας ἐπὶ 70 καὶ πλέον χρόνια. Ἀφοῦ μὲ τὴν κατάρρευσίν της, τὸ 1989, ἀνεζωπυρώθη παντοῦ αὐτομάτως τὸ ἐθνικὸν αἴσθημα καὶ ἐπεδιώχθη ἀπὸ ὅλες τὶς καταδυναστευθεῖσες ἐθνικὲς κοινότητες ἡ αὐτοτελὴς ἀνάδειξίς των σὲ ἰδιαίτερα, κυρίαρχα ἐθνικὰ κράτη. Ἐργώδης ὅμως, παρὰ ταῦτα παραμένει ἡ σκοταδιστικὴ ἐπιχείρησις. Καὶ νοθεύουσα ἐδῶ, σ’ἐμᾶς, χωρίον ἀπὸ τὸν Πανηγυρικὸν τοῦ Ἰσοκράτους διαλαλεῖ, ὅτι ἡ καταγωγὴ δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία, Ἕλληνες εἶναι ὅσοι μετέχουν τῆς ἑλληνικῆς παιδείας ! Ἀνώφελη ἡ προσπάθεια. Ἡ ἀπάντησις εἶναι κατηγορηματικῶς ΟΧΙ ! Διότι, ὅπως καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἐπανειλημμένως ἔχω ἐπισημάνει, ὁ Ἰσοκράτης, εἰς τὸν Πανηγυρικόν του, δὲν εἶπεν, ὅτι Ἕλληνες εἶναι ὅσοι μετέχουν τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας. Ἄλλωστε, ἐὰν αὐτὸ ἦτο ἀληθές, οὐσιαστικῶς μόνον Ἕλληνες κατὰ συντριπτικὸν ποσοστὸν θὰ κατοικοῦσαν στὴν Οἰκουμένη, ἀφοῦ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός, κατὰ κοινὴν παραδοχήν, ἀπὸ πολλῶν αἰώνων ἔχει διαποτίσει καὶ ἀποτελεῖ τὸ ἀναφαἰρετο κρηπίδωμα ὁλοκλήρου τοῦ συγχρόνου, δυτικοῦ τοὐλάχιστον, πολιτισμοῦ. Ἁπλῶς ὁ Ἰσοκράτης, θέλων νὰ ἐξάρῃ τὴν πνευματικὴν ἀκτινοβολίαν τῶν Ἀθηνῶν, εἶπε τὸ παντελῶς διάφορον, ὅτι αὐτὴ τόσον ἀποτελεσματικὴ εἶναι, ὥστε οἱ τυγχάνοντες ἑλληνικῆς παιδείας νὰ φαίνωνται ὅτι εἶναι Ἕλληνες [ τὸ σχετικὸν κείμενον τοῦ Πανηγυρικοῦ τοῦ ᾽Ισοκράτους ( IV 50 ), ἔχει ἐπὶ λέξει ὡς ἑξῆς :  «...καὶ τὸ τῶν ῾Ελλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον ῞Ελληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας »]. Ἀκριβῶς ὅπως καὶ τώρα, ἕνας Ἕλλην, ποὺ ἀκολουθεῖ καθ’ ὅλα, γλῶσσαν, τρόπον ζωῆς, καὶ νοοτροπίαν ἀμερικανοῦ ἢ Εὐρωπαίου φαίνεται, χωρὶς καὶ πράγματι νὰ εἶναι, καὶ χαρακτηρίζεται  ὡς Ἀμερικανός, Γάλλος, Γερμανός, κλπ.-

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Ἤδη ὁ Spengler μὲ τὸ δημοσιευθὲν κατὰ τὸ τέλος τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου ἔργον του «Ἡ πτῶσις τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ» εἶχε προΐδει διὰ τὴν περίοδον ἀπὸ τοῦ 2000 ἕως 2200, δηλαδὴ διὰ τὴν ἐποχήν μας, τὴν διάλυσιν τῶν λαῶν καὶ τὴν μεταβολήν των εἰς ἀμόρφους μάζας, μὲ τὴν διάκρισι κοσμοπόλεως καὶ ἐπαρχίας, τὴν ἀνάμιξι τῆς οἰκονομίας εἰς τὴν πολιτική, τὴν ἐμφάνισι τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ.

Ἡ προφητεία  ἀρχίζει νὰ ἐπαληθεύεται. Ὅπως καὶ ἄλλοτε ἐτόνισα, οἱ προπαγανδισταὶ καὶ δράσται τῆς παγκοσμίου νέας τάξεως πραγμάτων, τῆς «Νέας Ἐποχῆς», αὐτὰ ἐπιδιώκουν μὲ ὄργανον τὴν ἁμαρτωλὴ «παγκοσμιοποίησι» : τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀποσύνθεσι τῶν ὑφισταμένων πολιτικῶν κοινωνιῶν μὲ τὴν κατάργησι τοῦ ἐθνικοῦ κράτους, ἀκριβῶς γιὰ νὰ παύσῃ νὰ ὑπάρχῃ ἡ μεταξὺ τῶν μελῶν κάθε ἐθνικῆς κοινότητος ἡ ἐξ αὐτῆς τῆς φυσικῆς των ἰδιοσυστασίας αὐθόρμητος, ἐσωτερική, κοινωνικὴ σύμπνοια καὶ ἀλληλεγγύη. Γιὰ νὰ ἀπομείνῃ ὁ ἄνθρωπος μόνος, πνευματικῶς καὶ ψυχικῶς ἐγκαταλε-λειμμένος, σκέτος ἀριθμὸς αὐτὸς εἰς τὴν ἄμορφη μάζα τοῦ περιβάλ-λοντος συνόλου. Καὶ ἔτσι μοναχικὸς καὶ ἀδύναμος, ἀπελπισμένος, νὰ εἶναι πιὸ χειραγωγήσιμος ὡς ἀσήμαντη μονάδα μέσα εἰς τὸ χάος τῆς μάζης, δεκτικὸς ἀνετωτέρας ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ τοὺς ἀοράτους ὀλιγαρίθμους μεγιστάνες τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν. Μὲ ἐπισειόμενον πρὸς παρηγορίαν ἀντάλλαγμα τὴν οἰκονομική μας, κυριολεκτικώτερον καταναλωτικὴ εὐμάρεια. Ἀπὸ τὴν ὁποία βεβαίως οὐσιαστικῶς ἄλλοι ἐπωφελοῦνται, οἱ καταναλωτὲς εἶναι ἁπλῶς τὰ ἀναλώσιμα σφάγια τοῦ πολυεθνικοῦ κεφαλαίου, τὰ ἀξιολύπητα θύματά του.

Ἀπὸ τὴν προκειμένη λαίλαπα πῶς θὰ σωθοῦμε ; Εἶναι καὶ τὸ ἐρώτημα, ποὺ μοῦ ἐτέθη μὲ τὴν πρόσκλησι γιὰ τὴν παροῦσα ὁμιλία. Τὴν ἀπάντησι δίδει ἡ ἐπὶ τόσες χιλιετηρίδες ἑλληνικὴ διάρκεια καὶ τὰ μυστικά της, ποὺ τὰ βιώνει καὶ τώρα παντοῦ ὁ ὑπερόριος, ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς διασπορᾶς. Ἀνάμεσά του, παρὰ τὰ ἀνείπωτα παθήματά τους, καὶ οἱ ὑπερήφανοι Σαρακατσαναῖοι μὲ τὸ ἀλύγιστο ἑλληνικό τους φρόνημα.

Τὰ μυστικὰ αὐτὰ εἶναι ἁπλᾶ καὶ ἀπεριορίστως προσδέξιμα ἀπὸ τὴν ἑλληνική μας ψυχή : ἡ ἐθνική μας αὐτογνωσία καὶ ἡ ἐμμονὴ εἰς τὰ πάτρια.

Τὸ πρῶτον μυστικόν, ἡ ἐθνική μας αὐτογνωσία προϋποθέτει τὴν διατήρησι ἀλωβήτου τῆς ἀνεπανάληπτης ἑλληνικῆς μας γλώσσης∙ καὶ ἐνδυναμώνεται μὲ τὴν γνῶσι τῆς θαυμαστῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας.

Τὴν ἑλληνική μας γλῶσσα ὀφείλουμε ἀκαταπαύστως νὰ καλλιεργοῦμε καὶ νὰ χρησιμοποιοῦμε στὸν γραπτὸ καὶ προφορικό μας λόγο. Καὶ βεβαίως νὰ ἐπιδιδόμαστε στὴν ἐκμάθησι καὶ ξένων γλωσσῶν, ἰδίως εὐρωπαϊκῶν, ὅπως πάντοτε μέχρι τώρα κάνουμε μὲ ζηλευτὲς ἐπιδόσεις, ὥστε σήμερα νὰ εἴμαστε ἀπὸ τοὺς πιὸ πολυγλώσσους λαοὺς τοῦ κόσμου. Ὅμως, ὅταν χρησιμοποιοῦμε τὴν ἑλληνική, νὰ μὴ τὴν νοθεύουμε μὲ ξένες λέξεις ἢ ἐκφράσεις, ὅπως δυστυχῶς παρατηρεῖται στὶς ἡμέρες μας, ἐμφανιζόμενοι ἔτσι ὡς ἡμιμαθεῖς καὶ θλιβεροὶ δουλόφρονες ἀπομιμηταὶ ξένου γλωσσικοῦ ὀργάνου, ὡς ἐὰν ἡ ἑλληνική μας γλῶσσα, ἡ κατὰ πολὺ πλουσιωτέρα γλῶσσα τοῦ κόσμου, ἐστερεῖτο ἐκφραστικῶν δυνατοτήτων.

Τὴν ἐθνική μας Ἱστορία ὀφείλουμε ἰσοδυνάμως νὰ μαθαίνουμε καὶ νὰ μεταλαμπαδεύουμε στοὺς ἐπιγενομένους, ὅπως μὲ τόσο ζῆλο ἔκαναν καὶ ὅλες οἱ γενεὲς τῶν προπατόρων μας. Άλλὰ βεβαίως μόνον τῆς ἀληθινῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας ἡ γνῶσις ἐνδυναμώνει τὴν ἐθνική μας αὐτογνωσία. Ὄχι τῆς πλαστογραφημένης, αὐτῆς, ποὺ μὲ διαστροφὴ τῶν γεγονότων ἢ ἀρρωστημένη καὶ ἐξωπραγματικὴ ἑρμηνεία τους ἀπὸ δογματικὴ ἢ κοσμοθεωρητικὴ ἀγκύλωσι, φθάνει μερικὲς φορὲς στὴν ἀποσιώπησι ἐθνικῶν μορφῶν ἢ πράξεων καὶ ἀντιθέτως στὴν ἀνάδειξι ἀκόμη καὶ καταπτύστων ἐνεργημάτων ὡς δῆθεν ἐθνικῶν ἐπιτευγμάτων, ἢ καὶ ἐθνοπροδοτῶν ὡς δῆθεν ἐθνικῶν ἡρώων ! Πρὸ παντὸς λοιπὸν ὄχι εἰς τὴν ἀνελληνικὴ ἢ ἀνθελληνικὴ παιδεία καὶ Ἱστορία, ποὺ δυστυχῶς μερικὲς φορὲς μὲ κραυγάζουσες ἱστορικὲς ἀνακρίβειες προσφέρουν ἀκόμη καὶ σχολικά μας βιβλία. Διότι ἐκεῖ βαθμιαίως μᾶς ὡδήγησαν. Ὁ πρὸ τῆς ἐθνικῆς μας ἀπελευθερώσεως, ὅταν ἦτο πολιτειακῶς ἀσύντακτος, Ἑλληνισμός νὰ διατηρήσῃ ἄσβεστη  καὶ ἀκεραία τὴν γνῶσι τοῦ ἐθνικοῦ παρελθόντος, τὴν ὁποία σήμερα ἡμιμαθεῖς καὶ ἀνερμάτιστοι ἐπιχειροῦν μὲ τὶς παραποιήσεις των νὰ κακοποιήσουν.

Τὸ  δεύτερον μυστικόν, ἡ ἐμμονή μας εἰς τὰ πάτρια σημαίνει τὴν ἐμμονὴ εἰς τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας, τὸν σεβασμὸ πρὸς τὴν ἐθνική μας παράδοσι, τὴν διατήρησί της καὶ μεταλαμπάδευσιν εἰς τοὺς ἐπιγενομένους. Ἄλλωστε μόνον ἔτσι διασφαλίζεται καὶ ἡ ἀληθινὴ πρόοδος τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν. Διότι ἡ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν παράδοσι σημαίνει ἀπόρριψι τοῦ παρελθόντος. Καὶ ὅποιος ἀπορρίπτει τὸ παρελθόν, εἶναι σὰ νὰ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀφοῦ μόνον αὐτὸ δὲν ἔχει παρελθόν !  Περιέρχεται δηλαδὴ ἀναγκαίως σὲ κατάστασι ἀπολίτιστη, ἀγριότητος, άφοῦ μὲ τὴν ἀπόρριψι  ἀπαρνεῖται καὶ τὰ διδάγματα τοῦ παρελθόντος, τὴν πεῖρα ζωῆς αἰώνων ποὺ οἱ προηγούμενες γενεὲς συνεκόμισαν. Ἀπομακρύνεται δηλαδὴ ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ζωῆς, ἡ οἰκείωσις τῶν ὁποίων καὶ καθιστᾷ, μόνον αὐτή, δυνατὴ τὴν προσπέλασι καὶ σὲ ἀναφαινόμενες νέες ἀποτιμήσεις καὶ στάσεις ζωῆς  καὶ ἐνδεχομένως τὴν υἱοθέτησί τους.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Τὰ προκείμενα ἐπιτάγματα γιὰ τὴν ἐθνική μας ἐπιβίωσι φυσικὰ καὶ δὲν εἶναι πρωτότυπα, οὔτε καινοφανῆ. Διότι ἀποτελοῦν καὶ τὰ ὑποφώσκοντα στὶς καρδιὲς καὶ τὸ πνεῦμα, στὶς συνειδήσεις ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ὁράματα. Τὰ ἐξέφρασαν καὶ οἱ Σαρακατσαναῖοι μὲ τὰ παραθέματα ἀπὸ τὶς ὁμιλίες τους, ποὺ στὴν ἀρχὴ σᾶς ἀνέγνωσα.

Δὲν πρόκειται λοιπὸν γιὰ χιμαιρικὲς σκέψεις, ἀπρόσφορες στὴν ἀντιμετώπισι τῶν σημερινῶν περιστάσεων. Διότι ὡς ὁράματα προώρισται νὰ κατισχύσουν. Ὁ Ἔμερσον εἶπε : τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει ὅραμα, τὸν προσκυνοῦν οἱ περιστάσεις ! Φυσικὰ τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς ἐθνικὲς κοινότητες. Κατ’ ἐξοχὴν γιὰ τὴν Ἑλληνική, ποὺ στὴν διαδρομὴ τόσων χιλιετηρίδων ζωῆς ἐμεγαλούργησε καὶ ὑπέμεινε συμφορὲς καὶ ἐπέζησε πάντοτε μὲ λογισμό, χάρις στὴν ἀνεπανάληπτη καθαρότητα τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, καὶ ὅραμα, μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς ψυχῆς.

Συντελοῦνται ἀνακατατάξεις ἀπίστευτες καὶ μὲ καλπάζοντα ρυθμὸν στὴν παγκόσμιο σκηνή. Ὅμως τίποτε οὐσιαστικῶς δὲν ἄλλαξε εἰς τὴν συμπεριφορὰ κάθε ἐθνικῆς κοινότητος, οὔτε κατὰ τὸν προγραμματισμό, ποὺ παραμένει εἰς τὴν βάσι τῆς ὑπηρετήσεως κυρίως τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος, οὔτε κατὰ τὴν σύνθεσι τοῦ περιεχομένου τῶν ἐπιδιώξεων. Καὶ τοῦτο διότι ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου κατὰ βάσιν δὲν ἀλλάζει.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀνωτέρω προτροπή, ποὺ ξεπηδᾷ ὡς βιωματικὴ ἐμπειρία τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὸ διάβα τόσων χιλιετηρίδων ἱστορικῆς του ὑπάρξεως, παραμένει ὡς ἀναντικατάστατο διαχρονικὸ παράγγελμα ἐθνικοῦ ὁράματος.

Τοῦ ὁράματος ἀκραδάντου πίστεως καὶ ἐθνικῆς αὐτοπεποιθήσεως. Τῆς πίστεώς μας, ὅτι ὁ Ἑλληνισμός, παρ’ ὅλες τὶς ἀντιξοότητες, δὲν πρόκειται νὰ χαθῇ. Θὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὴν δοκιμασία καὶ τῶν σημερινῶν καιρῶν νικηφόρως. Θὰ ἐπιζήσῃ. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε.

Καὶ τὸ θέλουμε.

Σᾶς εὐχαριστῶ.