1.-  ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

 

Περὶ «Μακεδονικοῦ»,- ἐπιβαλλομένου ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων λόγου, - ἀσκήσεως ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.

a) Ἐπιστολὴ  25.11.1999 - b) Δήλωσις 15.11.1994

 

^*^*^*^

 

Ὁ Πρόεδρος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης, γέννημα καὶ θρέμμα τῆς βορείου Ἑλλάδος, ἀφοῦ, μὲ πατέρα μὲν Κρητικόν (ἀπὸ τὴν ἡρωικὴν Κάντανον Χανίων), ἀλλὰ μητέρα γηγενῆ Μακεδόνισσαν (ἀπὸ τὸ Σκλῆθρον Φλωρίνης), γεννήθηκε ὁ ἴδιος εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἐσπούδασε καὶ ἀνδρώθηκε καὶ ὑπηρέτησε τὴν Δικαιοσύνην ἐκεῖ, ὅπου καὶ ἔζησε, ἐκτὸς συντόμων διαλειμμάτων, τὶς τέσσερεις πρῶτες δεκαετίες τοῦ βίου του. Ἦτο λοιπὸν ἑπόμενον νὰ διακατέχεται παιδιόθεν ἀπὸ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ ηὐξημένη εὐαισθησία γιὰ τὴν ἰδιαιτέρα του αὐτὴ Πατρίδα, τὴν πολύπαθη Μακεδονία μας.

 

 Ἄλλωστε, οἱ μνῆμες ἦσαν ζωντανές : καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ ἄμεσοι συγγενεῖς τῆς μητέρας του εἶχαν μετάσχει ἐνεργῶς εἰς τὸν περίλαμπρον Μακεδονικὸν Ἀγῶνα∙ ἀλλὰ καὶ οἱ προσωπικές. Διότι οἱ Βούλγαροι, ὡς ἄμεσοι ἐκτελεσταὶ τῶν πανσλαβιστικῶν σχεδίων καθόδου εἰς τὸ  Αἰγαῖον, δὲν ἔπαυσαν καὶ μετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους τοῦ 1912-1913, κατὰ τὴν περίοδον τοῦ μεσοπολέμου, νὰ στέλνουν σποραδικῶς συμμορίες κομιτατζήδων πρὸς δημιουργίαν ζητημάτων καὶ κατατρομοκράτησιν τῶν πληθυσμῶν τῶν βορείων τῆς Πατρίδος μας ἐπαρχιῶν, πάντοτε τρέφοντες τὸ ὄνειρον τῆς Μεγάλης Βουλγαρίας διὰ προσαρτήσεως εἰς αὐτὴν καὶ τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης μας. Γεγονότα ὀδυνηρὰ διὰ τοὺς πληττομένους ἀπὸ αὐτὰ πολυπαθεῖς ἐκείνους πληθυσμούς, τῶν ὁποίων καὶ ἡ ἐθνικὴ εὐαισθησία ἦτο ἑπόμενον νὰ μεγεθύνεται, ἐνῷ καὶ ἡ ἐπίγνωσις ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ διαγραφομένου ἐθνικοῦ κινδύνου ἀπὸ τὴν ξένην ἐπιβουλήν καθίστατο ἐνεργοτέρα, ἐν σχέσει πρὸς ἐκείνην τῶν νοτιωτέρων Ἑλλήνων. Κατὰ κάποιον τρόπον οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Θράκες ᾐσθάνοντο ἀμεσώτερον τὸ ἐθνικόν των καθῆκον παραφυλακῆς τῶν πατρίων. Εἶναι ἄλλωστε αὐτὴ ἡ μοῖρα των ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, ὅπως γράφει καὶ ὁ Πολύβιος, νὰ ἀποτελοῦν τὴν ἀμυντικὴν προφυλακὴν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μάλιστα, εἰς αὐτὴν τὴν ἀτμόσφαιραν ἐθνικῆς ἀνησυχίας καὶ ἐγρηγόρσεως ζῶν, ὀλίγον ἔλειψε νὰ γίνῃ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χρῆστος Σαρτζετάκης, μικρὸ παιδί, θῦμα ἀπαγωγῆς κατὰ μίαν νυκτερινὴν ἐπιδρομὴν βουλγάρων κομιτατζήδων τὸ 1935 εἰς τὸν Ἄβαντα τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως, ὅπου ὁ πατέρας ἦτο Διοικητὴς τοῦ Σταθμοῦ Χωροφυλακῆς, ὅταν αὐτοὶ ἀναζητοῦσαν τὴν «οἰκογένεια τοῦ ἀστυνόμου», ἀλλὰ κατὰ εὐτυχῆ συγκυρίαν αὐτή - ἦτο τότε ἡ ἐποχὴ τοῦ βενιζελικοῦ κινήματος τοῦ 1935 -  εἶχεν ἤδη μόλις τὴν προηγουμένην ἡμέραν μετακομίσει εἰς Ἀλεξανδρούπολιν.

 

Ἕζησε λοιπὸν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χρῆστος Σαρτζετάκης, ἀπὸ μικρὸ παιδί, τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς ἀνησυχίες καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅπως καὶ τὴν τραγῳδία καὶ βαθειὰ ὀδύνη καὶ ἀπόγνωσί του ἀπὸ τὰ ἐθνοπροδοτικὰ ἐνεργήματα μιᾶς ἀσημάντου πολιτικῆς μερίδος, τῆς ἡγεσίας τοῦ Κ.Κ.Ε., ποὺ ἢδη κατὰ τὴν περίοδον τοῦ μεσοπολέμου, τυφλωμένη ἀπὸ τὸ ἰδεολογικὸν πάθος καὶ συμμορφουμένη πρὸς τὶς κυνικὲς σταλινικὲς ἐπιταγές, εἶχε συμφωνήσει εἰς τὸν ἀκρωτηριασμὸν τῆς Πατρίδος μας μὲ ἀπόσπασιν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης μας∙ πρόγραμμα ποὺ ὑπηρέτησε καὶ ἐνόπλως στὴν συνέχεια μὲ τὸν ἐξαπολυθέντα συμμοριτοπόλεμον τῆς περιόδου 1946-1949. Ἀλλὰ περισσότερα, μὲ πλήρη τεκμηρίωσιν, περὶ αὐτοῦ εἰς ἄλλο σημεῖον τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, κατωτέρω εἰς τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «Ὁ συμμοριτοπόλεμος 1946-1949 : Ἡ νίκη τοῦ Ἔθνους καὶ ἡ πλαστογράφησις τῆς Ἱστορίας» κεφάλαιόν της.

 

Καὶ τὸ ὠργανωθὲν μὲν ἀπὸ τοὺς βορείους γείτονές μας ἔνοπλον ἐκεῖνο ἐγχείρημα συνετρίβη ἀπὸ τὸν τιμημένον Στρατόν μας, μὲ τὴν καθολικὴν συμπαράστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἀνεπιφύλακτον ὁμοφωνίαν ὁλοκλήρου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου. Ὅμως οἱ ξένες ἐπιδιώξεις εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς ( μὲ ἀμφισβήτησιν τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων ) καὶ ἐδαφικῆς μας  ( μὲ ἀπόσπασιν τῆς Μακεδονίας μας ) ἀκεραιότητος ὄχι μόνον δὲν ἔπαυσαν, ἀλλὰ ἐγιγαντώθησαν. Διότι, πρὶν μὲν ἀπὸ τὴν κατάρρευσιν τοῦ σοβιετικοῦ συνασπισμοῦ, τὸ ἰδεολογικὸν ὑπόβαθρον τῶν ξένων ἐπιδιώξεων, δηλαδὴ τὰ κομμουνιστικὰ φληναφήματα περὶ Μακεδονίας καὶ Μακεδόνων ὡς ξένων, δῆθεν, πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμὸν, ἦσαν μὲν ἐπικίνδυνα, δυνάμενα νὰ παραπλανήσουν ἀνιστορήτους ξένους, δὲν ἠμποροῦσαν ὅμως γεωπολιτικῶς νὰ εὐδοκιμήσουν, ἀφοῦ τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος ἦσαν τότε σύνορα τοῦ ἐλευθέρου (δηλαδὴ τοῦ μὴ κομμουνιστικοῦ) κόσμου, ἑπομένως καὶ ἀπαραβίαστα, ὡς γραμμὴ ἀμύνης τοῦ κόσμου αὐτοῦ.

 

 Ἀλλά, μετὰ τὴν κατάρρευσιν τοῦ κομμουνιστικοῦ συνασπισμοῦ τὰ πράγματα ἤλλαξαν ριζικῶς. Ἡ Ἑλλὰς ἔμεινεν οὐσιαστικῶς μόνη εἰς τὴν προστασίαν τῶν συνόρων της, οἱ δὲ ξένοι «φίλοι», «σύμμαχοι» καὶ «ἑταῖροι» μας σπεύδουν νὰ ἱκανοποιήσουν ἰδικές των πλέον γεωπολιτικὲς ἐπιδιώξεις εἰς τὴν Βαλκανικὴν καὶ τὴν εὐρύτερην ἐγγὺς περιοχήν. Ὑλοποίησιν τέτοιων ἐπιδιώξεων ἀπετέλεσε καὶ ὁ ἀνελέητος κατακερματισμὸς τῆς Νοτιοσλαβίας, μὲ τὴν ἀνείπωτη τραγῳδία τῆς Σερβίας καὶ τὴν δημιουργίαν ἀπιθάνων κρατικῶν μορφωμάτων, ὡς πλέον προσιτῶν εἰς τὴν ξένην χειραγώγησιν. Ἔτσι ἀνέκυψε καὶ τὸ τεχνητὸν κρατίδιον τῶν Σκοπίων, μὲ τὸ ὄνομα «Μακεδονία» !  Κρατικὸν μόρφωμα μὲ πλαστογραφημένην ἑλληνικὴν ὀνομασίαν, ἀληθινὸν ἐξάμβλωμα ἀπὸ κάθε ἄποψιν : γεωγραφικήν, ἀφοῦ μόνον τὸ ἕνα τρίτον μόλις τοῦ ἐδάφους του ἀνήκει εἰς τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν∙ φυλετικήν, ὡς ἀποτελούμενον ἀπὸ πανσπερμίαν ἐθνοτήτων (30 % περίπου Ἀλβανοί, 65 % ἑλληνογενεῖς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἑκατοντάδες χιλιάδες ἔχουν καὶ σήμερα ἑλληνικὴν συνείδησιν)∙ ἱστορικήν, ἀφοῦ ἀποτελεῖ παραλογισμὸν Σλάβοι, ποὺ ἐφάνησαν εἰς τὴν Βαλκανικὴν διὰ πρώτην φορὰν μόλις κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6^ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 7^ου μετὰ Χριστὸν αἰῶνος, νὰ ἔχουν οἱανδήποτε σχέσιν μὲ τοὺς κατὰ πολλοὺς αἰῶνας, ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, προϋπάρξαντας  Μακεδόνας.

 

Ὅμως τὸ ἑτοιμόρροπον κρατίδιον χρειάζεται εἰς τοὺς ἐπιβούλους. Ὡς ἰδεῶδες προγεφύρωμα εἰς τὴν Βαλκανικήν, πρὸς ὑπηρέτησιν ἰδίων γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν : κυρίως πρὸς ἀντιμετώπισιν τοῦ ρωσικοῦ κολοσσοῦ, ὅταν ἡ ἀτυχὴς χώρα ἀναλάβῃ ἀπὸ τὰ ἐρείπια, ποὺ τῆς ἄφισε ἡ εἰδεχθὴς 70ετὴς κομμουνιστικὴ καταδυνάστευσις, καὶ καταστῇ ἐκ νέου μεγάλη, ἀνάλογος πρὸς τὸ ἀνθρώπινον δυναμικὸν καὶ τοὺς ἀνεξαντλήτους πόρους της, Δύναμις. Ἀλλὰ χρειάζεται καὶ πρὸς δραστικωτέραν, ἀπὸ κοντά, ἀστυνόμευσιν, κατὰ τὰ ἴδια τῶν ἐπιβούλων συμφέροντα, τῆς Βαλκανικῆς καὶ τῆς ἐγγὺς περιοχῆς. Καὶ φυσικὰ εἰς τοιοῦτον ρόλον προγεφυρώματος προσφέρεται ἀνεπιφυλάκτως τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον  ὡς τεχνητὸν καὶ ἑτοιμόρροπον, διὰ λόγους δηλαδὴ ἰδικῆς του ἐπιβιώσεως.  Ἔτσι οἱ ἄνομοι σκοποὶ συγκλίνουν καὶ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον χωρὶς ἐντροπὴν εὑρίσκει διεθνῆ ὑπόστασιν ...

 

Ὁ Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης, ἐγκύψας καὶ μελετήσας ἰδιαιτέρως τὴν Ἱστορίαν καὶ τὰ πράγματα τῆς γεωγραφικῆς μας περιοχῆς, εἶχε πλήρη συνείδησιν τῶν ἀνωτέρω ἀληθειῶν. Ἔτσι καὶ ὡς Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἐθνικὸν καθῆκον ἐκπληρῶν, ἀνεφέρετο δημοσίως πάντοτε, μὲ κάθε εὐκαιρίαν, εἰς τὰ ἐθνικά μας θέματα καὶ ἰδιαιτέρως εἰς τὸ ἐπίπλαστον «Μακεδονικόν» : μὲ τὰ μηνύματά του πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαόν, μὲ προσφωνήσεις καὶ ἀντιφωνήσεις κατὰ ἐπισκέψεις ξένων ἡγετῶν εἰς τὴν χώραν μας, ἢ τοῦ ἰδίου εἰς ξένας χώρας, μὲ λόγους, ὁμιλίας, δηλώσεις του. Τὸ αὐτὸ δὲ ἐξηκολούθησε πράττων καὶ μετὰ τὴν λῆξιν τῆς Προεδρικῆς του θητείας ὅλα τὰ χρόνια μέχρι σήμερον, μὲ μηνύματα, δηλώσεις, τηλεοπτικές του ἐμφανίσεις  καὶ δημοσιευόμενα κείμενά του. Ἑπομένως εὐλόγως ἐξένισε τὸ γεγονός, ὅτι εὑρέθη διακεκριμένον μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς, νὰ ἰσχυρισθῇ, ὅτι περὶ «Μακεδονικοῦ » ἤκουσε νὰ γίνεται λόγος μόλις ἀπὸ τοῦ 1992 !  Δι' αὐτὸ καὶ ἀντέδρασε τότε μὲ τὴν ἀκόλουθον - (ὑπὸ α) - ἀπὸ 25.11.1999 πρὸς τὸν τύπον ἐπιστολήν του. Μὲ τὴν ὁποίαν θίγεται καὶ τὸ ὑπαρκτὸν πρόβλημα τῆς ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. στηρίξεως μόνον κατὰ περίπτωσιν καὶ ἐπιλεκτικῶς καὶ ὄχι πάντοτε καῖ σταθερῶς, ὅπως ἐπιβάλλεται διὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα, διατυπουμένων ἐθνικῶν θέσεων.

 

Μετὰ δὲ τὴν ἐπιστολὴν αὐτὴν καταχωρίζεται - (ὑπὸ β) - ἡ ἀπὸ 15.11.1994 δήλωσις τοῦ Προέδρου, ἀναφερομένη εἰς τὰ περὶ «ἐθνικῆς στρατηγικῆς» καὶ  «ἀναθεωρήσεως» τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς λεγόμενα, ὡς καὶ περὶ τῶν χωρικῶν ὑδάτων μας ὡς ἐθνικοῦ μας ἐδάφους κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον τῆς θαλάσσης, ἡ ἐγκατάλειψις ἑπομένως τοῦ ὁποίου ὡς ἐγκατάλειψις ἐθνικοῦ ἐδάφους εἶναι συνταγματικῶς ἀνεπίτρεπτος.

 

Ἀκολούθως, μετὰ τὰ ἀνωτέρω «Εἰσαγωγικά», είς τὸ παρὸν κεφάλαιον καταχωρίζονται εἰς τρεῖς ἑνότητας, - Α) Ὁμιλίαι, Β) Παρεμβάσεις πρὸς ἐπισήμους, Γ) Δηλώσεις -, ἐπιλεκτικῶς, δηλαδὴ χωρὶς νὰ εἶναι τὰ μόνα, κείμενα τοῦ Προέδρου, ἀναφερόμενα ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν  Μακεδονίαν μας,.- Ἀλλὰ ἀναφοραὶ καὶ εἰς αὐτὴν ὑπάρχουν καὶ εἰς διάφορα ἄλλα σημεῖα τῆς ἱστοσελίδος, εἰς τὰ κείμενα μηνυμάτων, δηλώσεων, ἄρθρων τοῦ Προέδρου.

 

^*^*^*^

 

 

(α) Ἐπιστολή

Nέα Πεντέλη, 25η Νοεμβρίου 1999.

 

Ἐφημερίδα

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'',

Σωκράτους 57 (τηλεομοιότυπον 522 85 91),

104 31 Ἀθήνας.

 

Κύριε Διευθυντά,

 

Φίλοι μὲ ἐπληροφόρησαν, ὅτι ὁ τέως Εὐρωβουλευτὴς τῆς ''Πολιτικῆς Ἀνοίξεως'' Κύριος Νικήτας Κακλαμάνης εἰς τηλεοπτικὴν συνομιλίαν του μετὰ δημοσιογράφου ἐτόνισεν, ὅτι περὶ τοῦ ''μακεδονικοῦ'' ἤκουσε νὰ γίνεται λόγος μόλις ἀπὸ τοῦ 1992.

 

Ἐκπλήσσομαι διὰ τὴν δήλωσιν αὐτήν, προερχομένην ἀπὸ ἕνα πολιτικόν ἐκ τῶν ἀξιολογωτέρων, ἰδιαιτέρως μάλιστα εὐαίσθητον εἰς τὰ ἐθνικά μας θέματα. Διότι περὶ τοῦ ''μακεδονικοῦ'', ὅπως καὶ περὶ ὅλων ἐν γένει τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων ἀνεξαιρέτως δὲν ἔπαυσα νὰ κάνω λόγον καθ' ὅλην τὴν πενταετίαν τῆς Προεδρικῆς μου θητείας, κυριολεκτικῶς ἀπὸ τῆς πρώτης μέχρι καὶ τῆς τελευταίας ἡμέρας (29.3.1985 ἕως 5.5.1990), καὶ μάλιστα ὄχι μόνον εἰς ὁμιλίας καὶ μηνύματά μου πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαόν, ἀλλὰ - γεγονὸς ἐθνικῶς ἐπωφελέστερον - καὶ καθ' ὅλας τὰς συναντήσεις μου ἐν Ἑλλάδι ἢ καὶ εἰς τὸ ἐξωτερικὸν μὲ ξένους Ἀρχηγοὺς Κρατῶν ὡς καὶ ἄλλους ἐπισήμους  (Πρωθυπουργούς, Ὑπουργούς Ἐξωτερικῶν, κλπ.), ὄχι μόνον δὲ εἰς κατ' ἰδίαν μετ' αὐτῶν συνομιλίας, ἀλλὰ καὶ δημοσίως (κατὰ τὴν παράθεσιν γευμάτων κλπ.). Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς λόγους μου αὐτοὺς μετεδίδοντα μάλιστα καὶ τηλεοπτικῶς, ὥστε δὲν εἶναι νοητὸν νὰ ἀγνοοῦνται ἢ καλύπτωνται τώρα ὑπὸ λήθης.

 

Συγκεκριμένως πάντοτε ὑπεστήριζα ἐπὶ ὅλων τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων ἀκριβῶς τὰς ἐθνωφελεῖς ἐκείνας θέσεις, αἱ ὁποῖαι, διατυπωθεῖσαι τώρα, κατὰ τὸ δεῖπνον τῆς 19.11.1999 πρὸς τιμὴν τοῦ Προέδρου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, σχετικῶς πρὸς τὰς Ἑλληνο-τουρκικὰς σχέσεις, ὑπὸ τοῦ σημερινοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, προεκάλεσαν, καὶ δικαίως, τὴν ἀγαλλίασιν σχεδὸν τῆς παμψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, καί, ὅπερ χαρακτηριστικώτερον, διθυραμβικὰ σχόλια πολιτικῶν πάσης προελεύσεως, ὡς καὶ τοῦ συνόλου σχεδὸν τῶν ραδιοτηλεοπτικῶν μέσων καὶ τοῦ τύπου. Ἐνῷ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς Προεδρίας μου, ἀλλὰ καὶ ἀκολούθως, κατὰ τὴν διαρρεύσασαν ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερον δεκαετίαν, αἱ ἴδιαι ἐθνωφελεῖς θέσεις, ὑπ' ἐμοῦ ἐκφερόμεναι διὰ τὰ Ἑλληνο-τουρκικά, ἀλλὰ ἀναλόγου εὐθύτητος καὶ ἐπὶ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἄλλων ἐθνικῶν μας θεμάτων (''Μακεδονικοῦ'', Βορειοηπειρωτικοῦ, κλπ.) ἀντιμετωπίζοντο ὑπὸ τῶν αὐτῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ἰδίων δημοσιογράφων καὶ Μ.Μ.Ε. ἐν γένει, πλὴν ὡρισμένων ἐξαιρέσεων, σταθερῶς μὲ παγερότητα, ἂν ὄχι καὶ χλευαστικῶς, ὡς προερχόμεναι ἀπὸ ἄνθρωπον ... ''ἀνίδεον'', δῆθεν, τῆς πολιτικῆς !

 

Ἰδιαιτέρως χαίρομαι διὰ τὴν ἀπότομον αὐτὴν μεταστροφὴν θέσεων ὅλων αὐτῶν. Τὸ ἀπροσδόκητον ὅμως τῆς μεταστροφῆς μὲ κάνει, νὰ διερωτῶμαι εὐλόγως, ἐὰν οἱ κατακλύζοντες τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας δίκαιοι ἔπαινοι διὰ τὴν ἀνωτέρω ὁμιλίαν του, οἱ καὶ προδίδοντες τὴν μεταστροφὴν, εἶναι ὄντως εἰλικρινεῖς ἢ ὑπηρετοῦν ἄλλην ἀνομολόγητον σκοπιμότητα. Εὔχομαι νὰ συμβαίνῃ τὸ πρῶτον.

 

Ἐὰν ἡ εὐχή μου αὐτὴ ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν ἀλήθειαν τῶν πραγμάτων, τότε χαιρετίζω ἐνθέρμως καὶ ἐγκαρδίως τὴν ἐθνωφελεστάτην αὐτὴν μεταβολὴν στάσεως  ὅλων αὐτῶν, πολιτικῶν καὶ Μ.Μ.Ε., ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων. Διότι θὰ σημάνῃ καὶ τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος τὴν ἐπωφελεστέραν πορείαν.

 

 Μὲ τὴν προσήκουσαν τιμήν,

 [ὑπογραφή] Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

 

ΣΗΜ.- Ἡ ίδία ἐπιστολὴ ἀπεστάλη καὶ εἰς τὰς ἑξῆς Ἀθηναϊκὰς ἐφημερίδας :

 «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ», «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», «Ε Σ Τ Ι Α».-

 

^*^*^*^

 

(β) Δήλωσις

Νέα Πεντέλη, 15^η Νοεμβρίου 1994

 

Ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κύριος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης προέβη εἰς τὴν ἀκόλουθον δήλωσιν :

 

« Τελευταίως ἐπύκνωσεν ἡ συνήθεια νὰ καταδεικνύεται ὡς λόγος τῆς ἀπροσχηματίστου πλέον ἐναντίον τῆς χώρας μας ἐπιβουλῆς ἡ ἔλλειψις, δῆθεν, "ἐθνικῆς στρατηγικῆς" ἐπὶ τῶν ἐξωτερικῶν μας θεμάτων, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπισημαίνεται ἡ, δῆθεν, ἀνάγκη "ἀναθεωρήσεως" ἢ "ἀνακαθορισμοῦ" τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Πρόκειται περὶ θεωρημάτων, ποὺ δὲν ἀντέχουν εἰς στοιχειώδη κριτικὴν βάσανον.

 

Α)  Διότι, ὡς πρὸς τὸ πρῶτον, "ἐθνικὴ στρατηγική", ἐὰν ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἔχῃ κάποιο νοηματικὸν περιεχόμενον, ὑπῆρχεν ἀνέκαθεν εἰς τὴν ἐξωτερικήν μας πολιτικὴν καὶ εἶναι παγία ἀπὸ δεκαετιῶν : ἡ Ἑλλὰς εἶναι μία φιλειρηνικὴ χώρα, ἡ ὁποία σέβεται ἀπολύτως τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ μεριμνᾷ ἀποκλειστικῶς διὰ τὴν προάσπισιν τοῦ ἀνεγνωρισμένου μὲ διεθνεῖς συμβάσεις ἐδαφικοῦ της χώρου (χερσαίου, θαλασσίου καὶ ἐναερίου), δηλαδή, διὰ τὴν διασφάλισιν τῆς ἐδαφικῆς της ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας, ὅπως φυσικά, καὶ διὰ τὰ συμφέροντα καὶ τὴν προστασίαν τοῦ ἐκτὸς τῶν συνόρων της Ἑλληνισμοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πλαίσιον τῆς "ἐθνικῆς" μας "’στρατηγικῆς"’, τὸ ὁποῖον οὐσιαστικῶς ὑπαγορεύεται ὑπὸ τοῦ Συντάγματός μας, ἐντὸς αὐτοῦ δὲ καὶ ἀναπτύσσονται, δηλαδὴ πρέπει νὰ ἀναπτύσσωνται, τὰ καθημερινὰ ἐνεργήματα τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Τὸ ἐὰν τὰ τελευταῖα αὐτὰ εἶναι προσήκοντα ἢ ὄχι, ἐὰν ὑπηρετοῦν ἐπιτυχῶς τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ἢ ὄχι, αὐτὸ δὲν συνιστᾷ, ἀναλόγως, ὕπαρξι ἢ ἀπουσία "στρατηγικῆς". Εἶναι ἁπλούστατα  ἄσκησις ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ἐπιτυχής,  ἐὰν ἐκτιμῶνται ὀρθῶς τὰ δεδομένα τῆς στιγμῆς στὴν ἱστορική τους προοπτικὴ καὶ ὑπηρετοῦνται ὄντως τὰ πάγια συμφέροντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ σθένος καὶ ἀποφασιστικότητα, καὶ ἀνεπιτυχὴς καὶ ὀλεθρία στὴν ἀντίθετη περίπτωσι.

 

Τὸ νὰ υποστηρίζουμε, ὅτι τὰ σημερινὰ ἐθνικά μας δεινὰ ὀφείλονται, δῆθεν,  στὴν ἔλλειψι "ἐθνικῆς στρατηγικῆς" εἰς τὴν ἐξωτερικήν μας πολιτικήν, ἀποτελεῖ τραγικὸν ὀλίσθημα. Διότι ἔτσι,  ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀνάγουμε ἕνα κατάδηλο ψέμμα εἰς τὴν περιωπὴν γενεσιουργοῦ, δῆθεν, αἰτίου τῆς σημερινῆς καταστάσεως τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, δημιουργοῦμε οὐσιαστικῶς πλέγμα ἀποκλειστικῆς ἰδικῆς μας ἐνοχῆς γι’ αὐτήν. Καί, συγχρόνως πρὸς αὐτά, ἀποπροσανατολιζόμεθα ἀπολύτως ὡς πρὸς τὰ ἀληθινὰ αἴτια τοῦ ἐθνικοῦ μας κατηφόρου, δεκαετιῶν ἤδη, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὴν παγίαν ἐπιδίωξιν καὶ τὰ ἐνεργήματα Ἐπιβούλου Ἀνθελληνικοῦ Σχεδιασμοῦ εἰς βάρος τῆς ἐδαφικῆς καὶ ἐθνικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας. Τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ δὲν θὰ ἠμποροῦσαν νὰ εὐδοκιμήσουν, ἐὰν δὲν εἶχαν συνεπίκουρη, μὲ ἐξαίρεσι χρονικῶς σύντομες ἀναλαμπές, καὶ τὴν ἰδικήν μας πρακτικὴν τῆς εὐπειθοῦς συμμορφώσεως πρὸς τὰ προστάγματα καὶ τὶς ἐπιθυμίας τῶν ξένων, δῆθεν "φίλων", ‘’συμμάχων’’ καὶ ‘’ἑταίρων’’ μας. Καί, ἀντιθέτως, θὰ ἐματαιοῦντο, ἐὰν ἀσκούσαμε πολιτικὴν μὲ σθένος καὶ ἀποφασιστικότητα πρὸς ὑπηρέτησιν ὄντως τῶν παγίων συμφερόντων τοῦ Ἑλληνισμοῦ∙ μὲ μιὰ λέξι, Ἑλληνικὴν ἐξωτερικὴν πολιτικήν.  Καὶ εἶναι βεβαίως κατάδηλον τὸ πόσον ὅλα αὐτὰ (πλέγμα ἰδίας ἐνοχῆς, ἀποπροσανατολισμός, ἐγκατάλειψις ἀληθινοῦ στόχου) ὑπηρετοῦν ἀντικειμενικῶς, μὲ τὴν δημιουργίαν ἰδίως κλίματος ἀπογοητεύσεως καὶ ψυχικοῦ καμάτου καὶ ἠθικοπνευματικῆς διαβρώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ , τὸν Ἐπίβουλον Ἀνθελληνικὸν Σχεδιασμὸν στὶς ἐμμανεῖς ἐπιδιώξεις του.-

 

Β) Ὡς πρὸς δὲ τὸ δεύτερον, τὴν ἐπισημαινομένην, δῆθεν, ἀνάγκην ‘’ἀναθεωρήσεως’’ τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, ἀρκεῖ νὰ ὑπομνησθοῦν ὡρισμένες αὐτονόητες ἀλήθειες : ὅτι, ἐφ' ὅσον ἡ ἀσκηθεῖσα ἐξωτερική μας πολιτικὴ φέρεται ὡς ἔχουσα συμφωνηθῆ ὁμοφώνως, ἢ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴν πλειονοψηφίαν τοῦ πολιτικοῦ μας κόσμου, ἀναθεώρησίς της (καὶ μάλιστα  πρὸς τὴν κατεύθυνσιν ὅπως γίνῃ, κατὰ τὰ ὑποδεικνυόμενα, πλέον ἐνδοτική !) θὰ ἦτο νοητή, μόνον ἐὰν προέκυπτον νέα σημαντικὰ δεδομένα, ἰδίως ὡς πρὸς τὴν στάσιν τῶν γειτόνων ἔναντι τῆς χώρας μας. Ὅμως, ὄχι μόνον δὲν συντρέχουν νέα δεδομένα, οἱ γείτονές μας ὄχι μόνον δὲν μετέβαλαν, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐσκλήρυναν τὴν συμπεριφοράν των ἀκόμη περισσότερον καὶ ηὔξησαν τὶς ἔναντί μας προκλήσεις των.  Ἐὰν λοιπὸν ἡ ἁσκηθεῖσα ὑπὸ τῆς Ἑλλάδος πολιτικὴ ἔναντί των ἦτο μέχρι τώρα ἡ προσήκουσα, κατὰ μείζονα λόγον εἶναι σήμερον ἡ καταφανῶς καὶ ἀπολύτως ἐνδεδειγμένη. Τὸ ὅτι ἦτο ἡ στοιχειωδῶς προσήκουσα, καὶ μάλιστα ἀνυποχωρήτως, δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ διὰ τοὺς νουνεχεῖς ἀμφιβολία, ἀφοῦ, ἀπελπιστικῶς μετριοπαθὴς καὶ συγκαταβατικὴ καὶ ἄτολμος, περιωρίζετο εἰς τὴν διαφύλαξιν τοῦ ἐθνικῶς ἐλαχίστου ("μίνιμουμ") τῶν παγίων συμφερόντων μας∙ ἐντεῦθεν τοῦ ὁποίου μόνον ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ἀπροσχηματίστου ἐθνικῆς προδοσίας, διὰ τοὺς μὴ ἐθελοτυφλοῦντας καὶ θέλοντας νὰ ἀποκαλοῦν τὰ πράγματα μὲ τὸ ἀληθινόν τους ὄνομα, θὰ ἦτο ὁ ἐνδεδειγμένος. Τὸ γεγονός, ὅτι ἡ πολιτική μας αὐτὴ δὲν ἀπέφερε μέχρι τώρα ἐμφανῆ ἀποτελέσματα, - πρᾶγμα, ποὺ ἀποτελεῖ ἀποκλειστικῶς συνέπειαν τῆς ἰδιοτελοῦς ἀπιστίας τῶν, δῆθεν, "φίλων" καὶ "ἑταίρων" καὶ "συμμάχων" μας, - δὲν δικαιολογεῖ κατὰ καμμίαν λογικὴν τὴν ἐγκατάλειψίν της πρὸς τὸ χειρότερον διὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.- 

 

Γ)  Τὸ τρίτον σημεῖον ἄξιον ἰδιαιτέρας ἐπισημάνσεως ἀφορᾷ εἰς τὴν διεθνῆ σύμβασιν τοῦ Δικαίου τῆς Θαλάσσης, ἡ ἰσχὺς τῆς ὁποίας ἀρχίζει αὔριον. Ἤδη ἀπὸ τῆς Τελικῆς Πράξεως τῆς Διασκέψεως τῆς Χάγης τοῦ 1930, δηλαδὴ ἀπὸ 65 ἐτῶν, τὰ χωρικὰ ὕδατα ἀναγνωρίζονται ὡς ἔδαφος τοῦ παρακτίου Κράτους.  Ἑπομένως, ἐφ' ὅσον ἀναγνωρίζεται ἤδη διεθνῶς τὸ πλάτος τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης εἰς δώδεκα ναυτικὰ μίλια, τὸ δὲ Διεθνὲς Δίκαιον ἀποτελεῖ ἀναγκαστικῶς καὶ τμῆμα τῆς ἐσωτερικῆς μας ἐννόμου τάξεως,   ἡ ἔκτασις αὐτὴ τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων ἀποτελεῖ πλέον ἐθνικὸν ἑλληνικὸν ἔδαφος, ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ ὁποίου, καὶ πρόσκαιρος ἀκόμη, εἰς καμμίαν Κυβέρνησιν δὲν εἶναι συνταγματικῶς ἐπιτρεπτή. Τὸ ὅτι οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἀπειλοῦν μὲ πόλεμον εἰς περίπτωσιν ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων εἰς τὰ διεθνῶς υἱοθετούμενα 12 ναυτικὰ μίλια, ἀπειλές, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν ἤδη προκαλέσει τὴν προσφυγήν μας εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας καὶ τοὺς ἄλλους διεθνεῖς ὀργανισμούς, δὲν πρέπει νὰ ἀποτελέσῃ ἀνασχετικὸν παράγοντα τῆς ἐπισήμου καθιερώσεως τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων εἰς τὴν ἔκτασιν αὐτήν, οὔτε δικαιολογεῖ οἱανδήποτε ἐκ μέρους μας ἀναβολήν.   Διότι περίπτωσις ἐπιθέσεως μὲ αἴτιον τὴν ἐφαρμογὴν κανόνος Διεθνοῦς Δικαίου εἶναι ἀδιανόητος, ἐὰν δὲ ἄλλοι παρεφρόνησαν καὶ ἀπειλοῦν μὲ πόλεμον, θὰ τοὺς ἀκολουθήσωμεν καὶ ἐμεῖς, ἀφοῦ πρόκειται περὶ ἀμύνης τοῦ ἐθνικοῦ μας ἐδάφους πλέον, εἰς τὸ φρενοκομεῖον, διὰ νὰ ἐνθυμηθοῦμε τὴν θαρραλέαν ἀπάντησιν, εἰς ἀνάλογον περίπτωσιν, ἀλησμονήτου Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ. Κάθε δὲ ἀναβολὴ μόνον τὴν παγιοποίησιν τῆς ὁριστικῆς ἐγκαταλείψεως ζωτικῶν δικαιωμάτων μας θὰ σημάνῃ, ὅπως συνέβη εἰς τόσας περιπτώσεις "ἐπιφυλάξεών" μας τοῦ παρελθόντος, ὅπως π.χ. μὲ τὰς βουλγαρικὰς ὴ τὰς γερμανικὰς ἐπανορθώσεις, ἢ μὲ τὸν ‘’φάκελον’’ τῆς προδοσίας τῆς Κύπρου, ἢ τὸ Βορειοηπειρωτικόν,  κλπ., κλπ.  Ἔτσι καὶ αἱ ἐπὶ τοῦ θέματος πιέσεις καὶ τὰ διαβήματα καὶ ἄλλα ἐνεργήματα τῶν δῆθεν φίλων καὶ συμμάχων μας, καὶ μάλιστα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς εἶναι, ἐπιεικέστατα χαρακτηριζόμενα, ἐθνικῶς ἀπαράδεκτα.  Αἱ Η.Π.Α. ἔπρεπε νὰ στείλουν τὰ πολεμικά τους πλοῖα τότε, ὅταν ἡ Τουρκία παρεβίαζε καταφώρως τὸ Διεθνὲς Δίκαιον μὲ τὴν ἄνομη εἰσβολήν της εἰς τὴν Κύπρον, καὶ ὄχι τώρα πρὸς ἐκφοβισμόν μας καὶ διὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν ἐφαρμογήν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα κανόνος Διεθνοῦς Δικαίου !  Αὐτὸ ἐπέβαλε καὶ ἐπιβάλλει  ἡ διεθνὴς νομιμότης.

 

Δ) Ὁ Ἐπίβουλος Ἀνθελληνικὸς Σχεδιασμὸς καὶ τὰ ἐνεργούμενά του, οἱ πάντες πρέπει νὰ ἀντιληφθοῦν, ὅτι : ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι βαθύτατα ταπεινωμένος ἀπὸ τὴν κλιμακουμένην εἰς βάρος του κατάφωρον ἀδικίαν.  Καὶ νὰ μὴ λησμονοῦν, ὅτι ἡ κατάφωρος ἀδικία προκαλεῖ τὴν ἀγανάκτησιν καὶ ἡ ἀγανάκτησις συνεπιφέρει τὴν ἀπόγνωσιν, ἡ δὲ ἀπόγνωσις καὶ μετριοπαθὴς σύμβουλος οὐδέποτε εἶναι καὶ ὁδηγεῖ συχνὰ εἰς τὰ ἀπροσδόκητα ... ».-

 

 

^*^*^*^