ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

ΥΠΟ

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

Τέως Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

*^*^*^*

Τὸ κείμενον, τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ, ἀπετέλεσε κατὰ τὰ κύρια σημεῖα του τὸ περιεχόμενον ὁμιλίας, γενομένης τὴν 12^ην Δεκεμβρίου 2005 εἰς τὸ ἀμφιθέατρον τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν εἰς ἐκδήλωσιν τοῦ   Συνδέσμου Επιτελων  Εθνικης  Αμύνης.

Ἤδη ἡ ὁμιλία προσφέρεται κατωτέρω εἰς τὴν ἐκτενεστέραν πλήρη μορφήν της, ὑπὸ τὴν ὁποίαν εὐλόγως, ὡς ἐκ τοῦ περιωρισμένου τοῦ χρόνου, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἐκφωνηθῇ.

^*^*^*^

^*^*^*^

Κύριε Πρόεδρε τοῦ Συνδέσμου Ἐπιτελῶν Ἐθνικῆς Ἀμύνης,

Μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ ἀνταποκρίνομαι εἰς τὴν τιμητικὴν πρότασίν Σας, ὅπως ὁμιλήσω κατὰ τὴν ἀποψινὴν ἐκδήλωσιν τοῦ Συνδέσμου Σας διὰ κρίσιμον ἐθνικὸν θέμα. Καὶ αἰσθάνομαι ἰδιαιτέρως τὴν τιμὴν ἐν ὄψει τῆς προελεύσεώς της ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀνεδείχθησαν εἰς κορυφαῖα στελέχη τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων μὲ ὑψηλοτάτην ἀποστολήν : τὴν εὐθύνην τοῦ ἀναγκαίου σχεδιασμοῦ πρὸς ἄμυναν τῆς χώρας. Σχεδιασμοῦ κατορθουμένου διὰ τῶν ἰδίων γνώσεων, τεχνικῶν δεξιοτήτων καὶ ἐν παντὶ δεινότητος. Βεβαίως, εἰς τὸ πλαίσιον τῶν κατευθύνσεων, τὰς ὁποίας ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χώρας ὁρίζει, αὐτὴ προσανατολίζουσα, κατὰ τὸ δημοκρατικόν μας πολίτευμα, τὸν ἀγῶνα συντηρήσεως καὶ ἐπιβιώσεως τοῦ Ἔθνους.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Θέμα τῆς ὁμιλίας μου εἶναι τὸ λεγόμενον «Μακεδονικὸν ζήτημα» καὶ τὸ σύγχρονον παράγωγόν του, τὸ πρόβλημά μας μὲ τὰ Σκόπια. Ἱστορικὴ ἐπισκόπησις, φυσικὰ συντομωτάτη, εἶναι ἀναγκαία, πρὸς ἐπισήμανσιν τῆς ποιότητος, ὡς ἐκ κατασκευῆς προσχηματικοῦ, κιβδήλου ζητήματος, καὶ βεβαίως τῶν τραγικῶν σημερινῶν διαστάσεων καὶ συνεπειῶν του∙ αἱ ὁποῖαι καί, μετὰ περίοδον ἀρκετῶν δεκαετιῶν σχετικῆς ἠρεμίας, προβάλλουν ἤδη ὀξύτεραι, ἐξ αἰτίας ἀχρείας πολιτικῆς πρακτικῆς ἰσχυρῶν παραγόντων τῆς διεθνοῦς σκηνῆς, οἰστρηλατουμένων ἀπὸ καταχθονίους πολιτικὰς σκοπιμότητας καὶ ἰδιοτελεῖς σχεδιασμούς.

Α)  ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ

1.-  Γένεσις τοῦ «Μακεδονικοῦ ζητήματος».

Τὸ «Μακεδονικὸν» ὑπεκινήθη, κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας τοῦ 19^ου αἰῶνος ὡς φάσις τοῦ λεγομένου «ἀνατολικοῦ ζητήματος», δηλαδὴ τοῦ προβλήματος διαδοχῆς τῆς ὑπὸ κατάρρευσιν Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Τότε, Μεγάλαι Δυνάμεις, ἀφ' ἑνὸς ἡ  Αὐστροουγγρικὴ Μοναρχία ἐπιζητοῦσε δι' ἴδιον λογαριασμὸν κάθοδον εἰς τὸ Αἰγαῖον, ἀδιαφοροῦσα, ὡς πολυεθνικὴ ἡ ἰδία, διὰ τὴν ἐθνικότητα τῶν κατοίκων τῶν ἐνδιαμέσων περιοχῶν∙ καὶ ἀφ' ἑτέρου, ἡ Τσαρικὴ Ρωσία, οἰστρηλατουμένη ἀπὸ τὴν πανσλαβιστικὴν ἰδέαν καὶ τὴν φιλοδοξίαν ἀναδείξεώς της εἰς διάδοχον τῆς πάλαι ποτὲ Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἐπεδίωκε καὶ αὐτὴ διέξοδον εἰς τὸ Αἰγαῖον, μὲ ὄργανον τὴν ἔχουσαν ἐκσλαβισθῆ νομαδικὴν τουρκομογγολικὴν φυλὴν τῶν Βουλγάρων, ἐκμεταλλευομένη τὸ ὁμιλούμενον εἰς ὡρισμένα σημεῖα τῆς Μακεδονίας, κυρίως τῆς ὑπαίθρου χώρας, σλαβοφανές, περισσότερον βουλγαρικῆς ἀποκλίσεως, ἰδίωμα. Ἐνῷ ἡ καθολικὴ Γαλλία ἀπέβλεπεν εἰς ἡγεμονεύουσαν ἐπιρροὴν κυρίως εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους,  ἡ δὲ Μεγάλη Βρεταννία, ἐνδιαφερομένη διὰ τὴν ἀσφάλειαν τῆς θαλασσίας ὁδοῦ, μέσῳ τῆς διώρυγος τοῦ Σουέζ, πρὸς τὰς Ἰνδίας, τότε ἀποικίαν της, ἠγωνίζετο διὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὡς ὑποκειμένης ἑκάστοτε εὐκολώτερον εἰς χειραγώγησιν, λόγῳ τῆς ἀδυναμίας της. Τέλος ἡ κατέχουσα Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἀντιμετωπίζουσα τὴν συναυλίαν τῶν ἀνωτέρω ξένων ἐπιδιώξεων καὶ φοβουμένη τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἐξέγερσιν τῶν ὑπὸ τὸ πέλμα της βαλκανικῶν λαῶν, εἰς τοὺς ὁποίους εὕρισκεν ἤδη ἐπικίνδυνον ἀπήχησιν, διαδιδόμενον, τὸ προηγηθὲν σχετικὸν κήρυγμα τοῦ ἐθνομάρτυρός μας Ρήγα Φερραίου, μετῆλθε τότε ἔναντι αὐτῶν, ὑπὸ ξένην καθοδήγησιν, τὴν ἀποτελεσματικὴν πολιτικὴν τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε». Ἔτσι, πρὸς ἀπομόνωσιν τῶν Ἑλλήνων, πνευματικῶς τοὐλάχιστον κυριαρχούντων καὶ εἰς ὁλόκληρον τὴν Μέσην βαλκανικήν, ἱδρύετο τὴν 27.2.1870, μὲ φιρμάνιον τοῦ Μεγάλου Βεζύρη Ἀαλῆ ἢ Ἀλῆ Μωχαμὲτ Ἐμὶν Πασσᾶ καὶ μὲ τὴν ἔνθερμον βοήθειαν τοῦ πρεσβευτοῦ τῆς Ρωσίας Ἰγνάτιεφ, αὐτοκέφαλος Βουλγαρικὴ Ἐξαρχία εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὁρισθέντος, ὅτι εἰς αὐτὴν θὰ ὑπήγοντο ὄχι μόνον τὰ καθαρῶς βουλγαρικὰ πολίσματα, ἀλλὰ καὶ ὅσων πόλεων καὶ χωρίων τὰ δύο τρίτα τῶν κατοίκων ἐζήτουν τοιαύτην ὑπαγωγήν. Καὶ πρὸς τοιοῦτον διὰ τῆς βίας πειθαναγκασμὸν τῶν Μακεδόνων, μὲ ἀπωτέραν ἐπιδίωξιν ὅπως, μέσῳ ὑπαγωγῆς των εἰς τὴν Βουλγαρικὴν Ἐξαρχίαν, ἐμφανισθοῦν ὡς Βούλγαροι καὶ ὄχι Ἕλληνες, ὅπως πράγματι ἦσαν καὶ διεκήρυσσαν ὅτι εἶναι, ἤρχισεν ἔκτοτε ἡ διὰ πρακτόρων τρομοκρατία καὶ ἐξαπελύθη ἐν συνεχείᾳ ὄργιον αἵματος μὲ τὴν ἐγκληματικὴν δράσιν Βουλγάρων κομιτατζήδων, ποὺ ἀπεδεκάτιζαν κατὰ προτίμησιν τοὺς προὔχοντας τῶν Μακεδονικῶν χωριῶν (ἰδίως Προέδρους Κοινοτήτων, Ἱερεῖς, δασκάλους, ἰατρούς, ἐμπόρους, κλπ.), ἐὰν δὲν ὑπέγραφαν αἴτησιν ὑπαγωγῆς των εἰς τὴν βουλγαρικὴν Ἐξαρχίαν.

2.- Ἡ Ἑλλὰς ἐμπόδιον εἰς βλέψεις ἐξωβαλκανικῶν δυνάμεων.

 Ἐὰν λοιπὸν αἱ ἀνωτέρω Μεγάλαι Δυνάμεις, καὶ πρὸ παντὸς ἡ Ρωσία,  δὲν ἀνεμειγνύοντο, ἡ κάθε μία πρὸς τὸ ἰδικόν της συμφέρον, εἰς τὰ τῆς Βαλκανικῆς, τὰ πράγματα δὲν θὰ ἐλάμβαναν τὴν ἀνωτέρω αἱματηράν, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθοῦσαν τὴν φυσιολογικήν των πορείαν. Τὴν καταρρέουσαν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν θὰ διεδέχετο ἡ Ἑλλὰς τοὐλάχιστον εἰς ὁλόκληρον τὴν γεωγραφικὴν Μακεδονίαν, ἀλλὰ καὶ βορειότερον, ὅπου τὸ ἑλληνικὸν στοιχεῖον καὶ πληθυσμιακῶς καὶ πολιτιστικῶς, «ἐν μνημείοις σῳζομένοις καὶ λίθοις φθεγγομένοις» τοῦ παρελθόντος, καὶ μὲ τὰς ἑκατοντάδας συγχρόνων ἑλληνικῶν σχολείων καὶ τὸ ἐμπόριον καὶ τὴν οἰκονομίαν ἐν γένει κατὰ μεγίστην πλειονοψηφίαν εἰς χεῖρας του, συντριπτικῶς ὑπερεῖχε.

Ἑλλὰς ὅμως, ἐκτεινομένη καὶ πέραν ὄχι μόνον τῶν τότε, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τῶν σημερινῶν ἑλληνικῶν συνόρων (ἀφοῦ θὰ περιελάμβανε τοὐλάχιστον καὶ ὁλόκληρον τὴν γεωγραφικὴν Μακεδονίαν), θὰ ἐματαίωνε τὰς ἀνωτέρω ἐπεκτατικὰς ἐπιδιώξεις Μεγάλων ἐξωβαλκανικῶν Δυνάμεων. Καὶ ἀκόμη, θὰ ἀποτελοῦσε ὑπολογίσιμον, ἀστάθμητον διὰ τὰ συμφέροντά των, παράγοντα εἰς τὴν Βαλκανικήν, μὲ τὴν καταλυτικὴν δὲ εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς ὑπεροχὴν τοῦ τότε ἀκμάζοντος Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Αἰγύπτου, κλπ., ὑπολογίσιμον παράγοντα καὶ εἰς ὁλόκληρον τὴν ἐν γένει νοτιοανατολικὴν λεκάνην τῆς Μεσογείου.

3.- Ἡ ἀνθελληνικὴ πολιτική. Συνθῆκαι Ἁγίου Στεφάνου καὶ Βερολίνου (1878). Ἡ βουλγαρικὴ ἐπιβουλή.  Πραξικοπηματικὴ κατάληψις τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας ὑπὸ τῆς Βουλγαρίας (1885).

Ἔτσι προδιεγράφη ἀπὸ ὅλους εὐθέως ἀνθελληνικὴ πολιτική. Καὶ εἰς πρώτην φάσιν ἡ Τσαρικὴ Ρωσία ἐπεκράτησεν εἰς τὰς ἐπιδιώξεις της μὲ τὴν ὑπαγορευθεῖσαν ὑπ' αὐτῆς συνθήκην τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (3^ης Μαρτίου 1878). Μὲ αὐτὴν ἐδημιουργήθη «Μεγάλη Βουλγαρία», μὲ κάθοδον εἰς τὸ Αἰγαῖον καὶ ὁλόκληρον τὴν γεωγραφικὴν Μακεδονίαν μέχρι Θεσσαλονίκης. Ἀλλ' ἡ ἐξαμβλωματικὴ αὐτὴ συνθήκη, τῆς ὁποίας ἡ ἐπέτειος, ἂς σημειωθῇ, ἑορτάζεται καὶ σήμερον ὡς ἐθνικὴ ἑορτὴ εἰς τὴν Βουλγαρίαν - ἀπόδειξις, ὅτι αὐτὴ διατηρεῖ ἀνενδότως τὰς εἰς βάρος μας κατακτητικάς της ἐπιδιώξεις - ἡ συνθήκη λοιπὸν αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, πρὶν κἂν ἐφαρμοσθῇ, ἀνετράπη μόλις μετὰ τετράμηνον μὲ τὴν συνθήκην τοῦ Βερολίνου τῆς 13^ης Ἰουλίου 1878. Δι' αὐτῆς ἐδημιουργεῖτο τότε ἡ Ἡγεμονία τῆς Βουλγαρίας, μὲ ἔδαφος τὴν μεταξὺ τοῦ Δουνάβεως καὶ τῆς ὀροσειρᾶς τοῦ Αἵμου περιοχήν, σὺν καὶ τὸ νοτίως ταύτης κείμενον σαντζάκιον τῆς Σόφιας, ἐνῷ ἡ νοτίως τοῦ Αἵμου περιοχὴ  ἀπετέλεσε τὴν αὐτόνομον ἐπαρχίαν τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, ἡ δὲ Μακεδονία ὁλόκληρος παρέμενεν ὑπὸ τὴν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν.

Αἱ ἀνωτέρω ὅμως ἄνομοι ἐπιδιώξεις τοῦ Πανσλαβισμοῦ δὲν εἶχαν ἀποσβεσθῆ, ἁπλῶς εἶχαν ἀνασταλῆ. Ἔτσι τοὺς ἀπὸ τῆς πρώτης στιγμῆς συστηματικοὺς ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι καταφανῶς ὑπερτεροῦσαν πληθυσμιακῶς, τοὐλάχιστον εἰς τὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα (Φιλιππούπολιν, Νευροκόπιον, Μελένικον, Μεσημβρίαν, Πύργον, Βάρναν, κλπ.), καὶ κυρίως πολιτιστικῶς  εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Ρωμυλίαν, ἠκολούθησε πραξικοπηματικὴ κατάληψίς της καὶ προσάρτησις ἀπὸ τὴν συνορεύουσαν Βουλγαρίαν μόλις μετὰ ἑπταετίαν, τὸ 1885, ἐνῷ ἡ μακρὰν ἀπέχουσα Ἑλλὰς περιωρίσθη εἰς διαμαρτυρίας, ἀδυνατοῦσα νὰ ἀντιδράσῃ δυναμικῶς, λόγῳ παρεμβολῆς τῆς ὑπὸ Ὀθωμανικὸν ἀκόμη ζυγὸν Μακεδονίας.

4.- Ἡ κατὰ τῆς Μακεδονίας βουλγαρικὴ ἀπειλή.

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν εὐκολίαν τοῦ ἐγχειρήματος ἁρπαγῆς τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας ἄνοιξεν ἡ ὄρεξις τῶν Βουλγάρων. Καὶ μὲ τὴν σκέψιν, ὅτι τὸ ἴδιο θὰ ἠμποροῦσε νὰ τελεσφορήσῃ καὶ εἰς τὴν Μακεδονίαν, ἐὰν καὶ αὐτὴ ὁμοίως αὐτονομεῖτο, ἐφευρέθη ἀκολούθως, μὲ ξένην πάντοτε ἐπίνευσιν καὶ ὑποστήριξιν, τὸ ἀπατηλότατον σύνθημα «ἡ Μακεδονία στοὺς Μακεδόνες» καί, μὲ ἐκμετάλλευσιν τοῦ κοινοῦ πόθου τῶν ὑποδούλων πρὸς ἀπελευθέρωσίν των ἀπὸ τῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας, συνεκροτήθη τὸ 1893 καὶ ἔδρασεν ἡ λεγομένη Ε.Μ.Ε.Ο. («Ἐσωτερικὴ Μακεδονικὴ Ἐπαναστατικὴ Ὀργάνωσις»), ὅταν διεπιστώθη, ὅτι ἡ προηγηθεῖσα «Ἐξωτερικὴ» ὁμοία, λόγῳ τῶν διακηρυσσομένων ἐπιδιώξεών της προσαρτήσεως τῆς Μακεδονίας εἰς τὴν Βουλγαρίαν, δὲν εἶχε καμμίαν οὐσιαστικὴν εἰς τοὺς Μακεδόνας ἐπιρροὴν καὶ καμμίαν ἐκ τούτου πιθανότητα ἐπιτυχίας. Ὡς μέσα δὲ δράσεως ἐχρησιμοποιήθησαν ὑπὸ τῆς Ὀργανώσεως καὶ τῶν Σλάβων πατρώνων της ἐκτεταμένη διὰ πρακτόρων προπαγάνδα καὶ ὁ διὰ τῆς βίας, ἀκόμη καὶ δολοφονιῶν προκρίτων τῶν ἀρνουμένων, πειθαναγκασμὸς ὑπαγωγῆς ἐκκλησιαστικῶς τῶν κατοίκων εἰς τὴν Βουλγαρικὴν Ἐξαρχίαν, πρὸς ἀποκοπήν των ἀπὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ἔτσι ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνος χιλιάδες πράκτορες ὑπὸ τὸ ἔνδυμα μοναχοῦ ἐξαπεστάλησαν ἀπὸ τὴν Τσαρικὴν Ρωσίαν ἀνὰ τὰ τρία βιλαέτια Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου καὶ Σκοπίων, κηρύσσοντες τὸν σλαβισμόν καὶ μεταβαπτίζοντες τοὺς χωρικοὺς μὲ σλαβικὰ ὀνόματα. Μὲ παράλληλα κηρύγματα προετοιμασίας πρὸς ἐξέγερσιν κατὰ τοῦ Τούρκου τυράννου. Παραλλήλως ἔνοπλοι συμμορίαι κομιτατζήδων, ἀποσταλεῖσαι ἀπὸ τὴν Βουλγαρίαν, ἐπέβαλον διὰ τῆς βίας εἰς ὅλους τοὺς κατοίκους ἀναγκαστικὰς χρηματικὰς εἰσφοράς. Καὶ ἡ ἐπιχείρησις ἐκβουλγαρισμοῦ ἐκλιμακώθη διὰ πολλῶν πραξικοπημάτων ἐναντίον ἱερέων καὶ ἐκκλησιῶν, μὲ αὐθαιρέτους καταλήψεις μονῶν καὶ ἐκκλησιῶν καὶ ἐγκατάστασιν ἰδικῶν των, ἐξαρχικῶν, ἱερέων καὶ μοναχῶν, ὡς καὶ μὲ τὸν διὰ τῆς βίας πειθαναγκασμὸν ὑπαγωγῆς εἰς τὴν βουλγαρικὴν Ἐξαρχίαν. Καὶ ὅλα αὐτὰ ὑπὸ τὴν ἀνοχὴν καὶ τὰ ἀδιάφορα βλέμματα τῶν Τούρκων δυναστῶν, οἱ ὁποῖοι ἤδη μὲ τὴν δημιουργίαν εἰς Κωνσταντινούπολιν τῆς Βουλγαρικῆς Ἐξαρχίας, ἐφαρμόζοντες τὸ δόγμα «διαίρει καὶ βασίλευε», ἐπεδίωκον  διὰ τῆς ἀλληλομαχίας τῶν Χριστιανῶν ὑπηκόων των (Βουλγάρων ἐναντίον Ἑλλήνων καὶ δευτερευόντως Σέρβων) νὰ παρατείνουν τὴν κλονιζομένην παραμονήν των εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸν ἔδαφος. Ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἀνωτέρω προπαγάνδας καὶ τῆς βίας ἀρκετὰ χωρία ὑπέκυψαν. Ὅμως ἀφυπνιζομένου τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ διὰ τῶν ὅσων δεινῶν πλέον ὑπέφερε καὶ ἀνθισταμένου εἰς τὰς βουλγαρικὰς ἐπιδιώξεις, ἡ βία τῶν κομιτατζήδων ἐγιγαντώθη. Καὶ ἐπεδόθησαν εἰς τὸ ἔργον συστηματικῆς ἐξοντώσεως τῶν ἐγκριτωτέρων Ἑλλήνων, μὲ σφαγὰς καὶ τῶν οἰκογενειῶν των, ἀκόμη καὶ τῶν παιδιῶν των. Ἔτσι μόνον κατὰ τὴν τριετίαν 1897-1899 ἐδολοφονήθησαν εἰς μόνην τὴν περιφέρειαν Θεσσαλονίκης 47 Ἕλληνες ἱερεῖς, διδάσκαλοι, ἰατροὶ καὶ ἔμποροι. Τὸ δὲ 1902 εἰς τὴν ὅλην Μακεδονίαν 187 ὁμοίως Ἕλληνες πρόκριτοι. Ἐνῷ διαπράττονται καὶ ἐμπρησμοὶ τῶν ἀνθισταμένων χωρίων.

5.- Ἡ «ἐπανάστασις τοῦ Ἴλιν-ντεν» μεθοδευθεῖσα ἐξόντωσις τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Τὴν ἑπομένην ἄνοιξιν, τοῦ 1903, νέαι ἰσχυρότεραι βουλγαρικαὶ συμμορίαι ἐπέδραμον εἰς τὴν Μακεδονίαν, καλοῦσαι εἰς ἐπανάστασιν τοὺς κατοίκους της πρὸς ἀποτίναξιν τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ. Ἀποκρύπτουσαι δὲ τὸ βουλγαρικόν των πρόγραμμα καὶ πρὸς παραπλάνησιν τῶν Ἑλλήνων, ἐνεφανίσθησαν μάλιστα εἰς τὰ κεντρικώτερα διαμερίσματα τῆς Μακεδονίας φέρουσαι ἀκόμη καὶ τὴν ἑλληνικὴν φουστανέλλαν ! Καὶ ἐπεδόθησαν εἰς τὸ ἔργον των : ἀνατινάξεις σιδηροδρομικῶν γραμμῶν, ἐπιθέσεις κατὰ τουρκικῶν στρατιωτικῶν σταθμῶν καὶ φόνοι μεμονωμένων Τούρκων χωροφυλάκων καὶ στρατιωτῶν εἰς τὴν ὕπαιθρον. Εἰς δὲ τὴν Θεσσαλονίκην τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1903 ἐκρήξεις εἰς τὰς κεντρικωτέρας ὁδούς, ἐμπρησμὸς τοῦ καταστήματος τῆς Ὀθωμανικῆς Τραπέζης, καταστροφὴ τῶν σωλήνων ἀεριόφωτος, ἀνατίναξις εἰς τὸν λιμένα τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ γαλλικοῦ ἐμπορικοῦ ἀτμοπλοίου «Γκουαδαλκιβίρ». Αὐτά, ἐν συνδυασμῷ καὶ μὲ συστηματικὴν δι' ἀφθόνου σλαβικοῦ χρυσίου προπαγάνδαν εἰς τὸ ἐξωτερικόν, πρὸς διέγερσιν τῆς κοινῆς γνώμης τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν καὶ δημιουργίαν ἐκεῖ κλίματος συμπαθείας πρὸς τοὺς ἐξεγειρομένους «βουλγαρικοὺς» τῆς Μακεδονίας πληθυσμούς.

Τέλος, τὴν 20ὴν Ἰουλίου 1903 οἱ Βούλγαροι ἐσήκωσαν τὴν σημαίαν τῆς ἀποκαλουμένης, ἐκ τῆς ἑορταζομένης κατὰ τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον ἡμέρας τοῦ προφήτου Ἠλίου, «ἐπαναστάσεως τοῦ Ἴλιν-ντεν». Εἰς αὐτὴν συμμετέσχον, παρὰ τὴν βουλγαρικὴν χροιάν της,   καὶ ἀρκετοὶ μὲ Ἑλληνικὴν συνείδησιν κάτοικοι, ἄλλοι βιαίως στρατολογηθέντες καὶ ἄλλοι εὔπιστοι, ἀπὸ τὸν πόθον τῆς ἀπελευθερώσεως κινούμενοι, καὶ εἶναι ζήτημα, ἐάν, ὅπως μαρτυρῇ ὁ Ἕλλην πρόξενος Μοναστηρίου τὸν Ἰούνιον 1904, θὰ ἦτο ἐφικτὴ ἡ ἐξέγερσις χωρὶς τὴν συμμετοχὴν τῶν ἐν λόγῳ Ἑλλήνων.

Παρὰ ταῦτα τὴν «ἐπανάστασιν» αὐτὴν ζωηρῶς ἐπικαλοῦνται συνεχῶς οἱ μὲν Βούλγαροι πρὸς κατάδειξιν τοῦ βουλγαρικοῦ χαρακτῆρος τῆς Μακεδονίας, τώρα δὲ οἱ Σκοπιανοὶ ὡς τὴν ἀφετηρίαν τῆς ἐθνικῆς των ὡς «Μακεδόνων» ἀφυπνίσεως, ἑορτάζοντες μάλιστα τὴν ἐπέτειόν της ὡς ἐθνικήν των ἑορτήν. Ἀλλὰ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια ἐπιβάλλει τὴν θέσιν δύο συντριπτικῶν ἐρωτημάτων : πῶς συνέβη ἡ ἐν λόγῳ «ἐπανάστασις» νὰ ἐκραγῇ κυρίως ὄχι εἰς σλαβοφώνους, ἀλλ' εἰς ἑλληνικωτάτους οἰκισμούς, τὴν πόλιν τοῦ Κρουσόβου, τὴν Κλεισούραν Καστορίας, τὸ Νυμφαῖον  Φλωρίνης, κλπ.; καὶ πῶς συνέβη κυρίως ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ ὑποστῇ τὰ πάνδεινα ἀπὸ τὸν ἐπιδραμόντα πρὸς καταστολὴν τῆς ἐξεγέρσεως Τουρκικὸν στρατόν ; Διότι, εἶναι δεδομένον, ὅτι οἱ ἑλληνικοὶ ἐκεῖνοι οἰκισμοί, - ἂς σημειωθῆ, ὅτι εἰς τὴν Κλεισούραν Καστορίας καὶ τὸ Νυμφαῖον Φλωρίνης δὲν ζοῦσε, οὔτε φυσικὰ ζῇ, οὔτε ἕνας σλαβόφωνος -, καὶ πλεῖστοι ἄλλοι ὁλοσχερῶς ἢ κατὰ μεγάλο μέρος κατεστράφησαν, οἱ δὲ κάτοικοί των ἐφονεύθησαν ἤ, συλληφθέντες, ὡδηγήθησαν δέσμιοι εἰς τὰς φυλακὰς Μοναστηρίου, ὡς δῆθεν ἐπαναστάται. Εἰδικώτερον τὸ Κρούσοβον, μὲ τοὺς 11.000 κατοίκους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους τὰ 2/3 ἦσαν Ἕλληνες, τὸ ὁποῖον εἶχε καταληφθῆ τὴν 1^ην πρὸς 2^αν Αύγούστου τοῦ 1903 ἀπὸ βουλγαρικὰς συμμορίας καὶ γίνει ἕδρα σχηματισθείσης προσωρινῆς ἐπαναστατικῆς «κυβερνήσεως», περιῆλθε μετὰ δεκαήμερον εἰς τοὺς ἐπιδραμόντας Τούρκους, οἱ ὁποῖοι καὶ προέβησαν εἰς λεηλασίας, σφαγὰς καὶ βιασμοὺς τῶν Ἑλλήνων μόνον κατοίκων του, καὶ ἐμπρησμοὺς ἑλληνικῶν μόνον οἰκημάτων∙ συγκεκριμένως, ἐκάησαν καὶ ἐλεηλατήθησαν 366 ἑλληνικὰ σπίτια καὶ κανένα βουλγαρικόν, 203 ἀποθῆκαι καὶ καταστήματα μόνον ἑλληνικά, 41 Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες ἐδολοφονήθησαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐτραυματίσθησαν καὶ ἐκακοποιήθησαν, ὅπως ὅλα αὐτὰ καταγράφονται εἰς εὐρωπαϊκὰς ἀρχειακὰς πηγάς. Ὅπως δὲ ἀπεκάλυψεν εὐθὺς ἐν συνεχείᾳ ὁ τοῦρκος ταγματάρχης Ἀλῆ Ἐφέντη τοῦ Δελβίνου πρὸς τὸν ἐπισκεφθέντα τὸ κατεστραμμένον Κρούσοβον Ἕλληνα πρόξενον Μοναστηρίου Κ. Κυπραῖον, ἡ ἐπιλεκτικὴ αὐτὴ καταστροφὴ μόνον Ἑλλήνων καὶ τῶν περιουσιῶν των, ὠφείλετο εἰς δωροδοκίαν ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους τοῦ ἐπιδραμόντος Μπαχτιὰρ πασᾶ, διὰ νὰ μὴ προκαλέσῃ καταστροφὰς εἰς τὴν βουλγαρικὴν συνοικίαν ( βλέπε περὶ ὅλων αὐτῶν τὸ βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ Κωνσταντίνου ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ἡ Μακεδονία στὶς παραμονὲς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα, 1894-1904, Θεσσαλονίκη, ἐκδόσεις Μπαρμπουνάκη, 1986, σελ. 208 ἑπ. ).

Ἔτσι ἀπομυθοποιοῦνται οἱ πάγιοι βουλγαρικοὶ καὶ τώρα σκοπιανοὶ ὡς ἀνωτέρω ἰσχυρισμοί. Καὶ τὰ δεδομένα πλέον, ὅτι ἡ ἐξέγερσις ἐσχεδιάσθη εἰς ἑλληνικὰ κατὰ κύριον λόγον πολίσματα, ὅτι αἱ κατὰ τὴν καταστολήν της σφαγαί, καταστροφαὶ τῶν περιουσιῶν καὶ ἄλλα δεινὰ ἔπληξαν κυρίως Ἕλληνας κατοίκους, ἀμφότερα δὲ αὐτὰ ἐν συνδυασμῷ καὶ πρὸς τὴν ἐκ τῶν προτέρων μέριμναν τῶν Βουλγάρων διὰ δωροδοκιῶν, ὅπως μὴ θιγῇ τίποτε τὸ βουλγαρικόν, εὐλόγως νομιμοποιοῦν τὴν σκέψιν, ὅτι καὶ ἡ λεγομένη «ἐπανάστασις τοῦ Ἴλιν-ντεν» ἐντάσσεται ἱστορικῶς εἰς τὸν καταχθόνιον σχεδιασμὸν   ἐξοντώσεως τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

6.- Ἡ ἄμυνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγὼν τῆς περιόδου 1904-1908.

Καὶ ἡ περιγραφεῖσα τρομοκρατία, τὸ ὄργιον αἵματος καὶ ἡ ἐγκληματικὴ ἐν γένει δράσις τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων ἐσυνεχίσθη. Τὸ 1903 κατεκρεούργησαν εἰς τὴν Μακεδονίαν 187 Ἕλληνας προκρίτους, τὸ 1904 354. Ἐν τούτοις δὲν ἔκαμψαν τὸ ἀκατάβλητον φρόνημα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὰ δεινὰ τοῦ ὁποίου καὶ τελικῶς ἀνεκόπησαν, ἔστω καθυστερημένως, μὲ τὸν περίλαμπρον Μακεδονικὸν Ἀγῶνα τῆς περιόδου 1904-1908, εἰς τὸν ὁποῖον μετέσχον καὶ ἐθελονταὶ ἀπὸ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ τὸν ὁποῖον διεξήγαγον καὶ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ ὁποίου ἐξησφάλισαν  κυρίως οἱ ἁγνοὶ γηγενεῖς Μακεδόνες.

Σχετικῶς, ἂς παύσουν νὰ σπιλώνουν τὸν ἐθνικόν ἐκεῖνον ἀγῶνα καὶ τὴν μνήμην τῶν ἡρωικῶν ἐκείνων ἀγωνιστῶν οἱ, ἔστω ἐλάχιστοι, δυστυχῶς καὶ ἐγχώριοι, ἀνερμάτιστοι κονδυλοφόροι, οἱ ὁποῖοι μὲ  πρόσφατα δημοσιεύματά των, ἀναπαράγοντες τὴν σκοπιανὴν προπαγάνδαν χωρὶς ἐντροπήν, ἐπιχειροῦν νὰ παραστήσουν, ὅτι δῆθεν ἐπαναστατικὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Ὀθωμανοῦ δυνάστου διεξήγαγον τότε μόνον οἱ Βούλγαροι, ἐξεγερθέντες, ἐνῷ πρὸς καταστολὴν τοῦ ἐπαναστατικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος τῶν Βουλγάρων καὶ μὲ τὴν συνεργασίαν δῆθεν τῶν Τούρκων διεξήχθη ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ὁ Μακεδονικὸς Ἀγών ! Καὶ τὸ ἄθλιον αὐτὸ μύθευμα ἐπιχειροῦν νὰ στηρίξουν εἰς τὴν ἀπουσίαν πολεμικῶν κατὰ τῶν Τούρκων ἐπιχειρήσεων.

Ὅμως τὸ σόφισμα εἶναι σαθρώτατον : τότε ἡ Ἑλλὰς διετέλει εἰς εἰρηνικὰς μετὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σχέσεις καὶ δὲν ἦτο ἐκ τούτου νοητόν, νὰ ὑποκινήσῃ εὐθείας ἐπαναστατικὰς ἐνεργείας ἐντὸς τοῦ ἐδάφους τῆς τελευταίας αὐτῆς, ἐνῷ καὶ ἀντικειμενικαὶ περιστάσεις - ὁ ἀτυχὴς πόλεμος τοῦ 1897 κατεδείκνυε τὴν στρατιωτικὴν ἀδυναμίαν τῆς Ἑλλάδος - δὲν ἐπέτρεπον κἄτι τέτοιο. Ἐξ ἄλλου τὰ δεινὰ τοῦ Μακεδονικοῦ λαοῦ προήρχοντο ἀπὸ τὴν τρομοκρατίαν καὶ τὴν ἐγκληματικὴν δράσιν τῶν Βουλγάρων κομιτατζήδων καὶ τῆς ὀργανώσεώς των Ε.Μ.Ε.Ο., καὶ ὄχι τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι, δέκται καὶ ἐπισήμων διαμαρτυριῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀντιθέτως ἐπεδίωκαν τὴν εἰρήνευσιν, διὰ νὰ ἀποτρέπουν τάς, μὲ τὴν ἐπίκλησιν τῆς ἀναταραχῆς, ἐπεμβάσεις τῶν ξένων Δυνάμεων εἰς τὰ τοῦ οἴκου των. Ἀλλὰ τὸ συνεχιζόμενον ὄργιον ἀπεδείκνυε τὴν ἀδυναμίαν ἀποτελεσματικῆς προστασίας ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴν διοίκησιν τῶν καταπιεζομένων Μακεδονικῶν πληθυσμῶν.  Δι' αὐτὸ καὶ πρὸς διάσωσιν καὶ ἀποτροπὴν τοῦ ἀφελληνισμοῦ των ὠργανώθη ὁ περίλαμπρος Μακεδονικὸς Ἀγὼν μὲ συμμετοχὴν κυρίως τοῦ γηγενοῦς πληθυσμοῦ καὶ τὴν ὀργανωτικὴν κυρίως βοήθειαν καὶ ἐθελοντῶν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐναντίον ἀκριβῶς τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων εὐθέως, χωρὶς νὰ ἀπουσιάσῃ καὶ διμέτωπος ἀγών, νὰ λείψουν δηλαδὴ καὶ αἱ κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν συγκρούσεις, ὁσάκις οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ παρενέβαινον «πρὸς τήρησιν τῆς τάξεως». Ἀπόδειξις τοῦ τελευταίου αὐτοῦ εἶναι καὶ αἱ περιπτώσεις σωρείας συλληφθέντων καὶ καταδικασθέντων τότε ἀπὸ τὰς Ὀθωμανικὰς Ἀρχὰς Μακεδονομάχων,   γηγενῶν καὶ μή. Αὐτὴ εἶναι ἡ καθαρὰ καὶ μόνη ἀλήθεια διὰ τὸν ἐπικὸν ἐκεῖνον ἀγῶνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μὲ τὸν Τοῦρκον δυνάστην ὄχι οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ οἱ Βούλγαροι συνειργάσθησαν πρὸς ἐπιτυχίαν τοῦ σχεδιασμοῦ των ἐκβουλγαρισμοῦ τῆς Μακεδονίας, ὅπως καὶ προηγουμένως ἐσημειώθη.

7.- Ἡ μεταξὺ τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων καὶ μέχρι τοῦ 1950 περίοδος.

Ἔτσι ἀνεκουφίσθη ὁ Μακεδονικὸς Ἑλληνισμός. Διὰ νὰ ἀκολουθήσῃ μὲ τοὺς νικηφόρους βαλκανικοὺς πολέμους τοῦ 1912-1913 ἡ ἀπελευθέρωσις καὶ ἔνταξις εἰς τὴν μητέρα Ἑλλάδα τοῦ μεγαλυτέρου τμήματος τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας. Ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἀπομένον ὑπόλοιπον  μικρὰ περιοχὴ περιῆλθεν εἰς τὴν Σερβίαν (τότε Βασίλειον Σέρβων, Κροατῶν καὶ Σλοβένων καὶ ἀκολούθως Γιουγκοσλαβίαν, δηλαδὴ Νοτιοσλαβίαν, χώραν τῶν νοτίων Σλάβων) καὶ ἀκόμη μικροτέρα περιοχὴ εἰς τὴν Βουλγαρίαν. Τὸ εἰς τὴν Σερβίαν περιελθὸν τμῆμα τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας ἀπετέλεσε τὸ συνορεῦον μὲ τὴν Ἑλλάδα νοτιώτερον, μόλις περὶ τὸ 1/3, μέρος τῆς μέχρι καὶ τοῦ 2^ου παγκοσμίου πολέμου  καλουμένης μὲ τὸ ὄνομα «Βαρδαρία» περιοχῆς τῆς Νοτιοσλαβίας.

Παρὰ ταῦτα ἡ εἰς βάρος καὶ τοῦ ἀποκτηθέντος ἔτσι ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μείζονος μέρους τῆς Μακεδονίας ἐπιβουλὴ ἐσυνεχίσθη. Ὀλιγομελεῖς βουλγαρικαὶ συμμορίαι ἐσυνέχισαν νὰ εἰσέρχωνται καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ μεσοπολέμου σποραδικῶς εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔδαφος, τρομοκρατοῦσαι ἀκριτικὰ χωρία Μακεδονίας καὶ Δυτικῆς Θράκης, πρὸς ὑπόμνησιν διεθνῶς, ὅτι ἡ περὶ τοῦ Μακεδονικοῦ ἔρις δὲν εἶχε λήξει.

Τὰ καθεστῶτα ριζικῶς ἀνετράπησαν, αἱ ἄλλοτε βυσσοδομοῦσαι αὐτοκρατορίαι τῆς Αὐστροουγγαρίας καὶ τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας εἶχον καταλυθῆ, ἀλλὰ ὁ ἀνθελληνικὸς ἰμπεριαλισμὸς ἐξωβαλκανικῶν πάντοτε μεγάλων δυνάμεων δὲν εἶχεν ἐκπνεύσει. Τὸ σύνθημα τῆς αὐτονομήσεως τῆς Μακεδονίας τὸ βρῆκε ἕτοιμον καὶ ἐχρησιμοποίησε καὶ ἡ σταλινικὴ ἀπανθρωπία, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς αὐτῆς τοῦ μεσοπολέμου, τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, μὲ πρόσχημα τὴν κατασίγασιν τῶν περὶ τὴν Μακεδονίαν ἀντιθέσεων Ἑλλήνων, Βουλγάρων καὶ Σέρβων (διότι καὶ αὐτοὶ τὴν διεξεδίκουν), ἀλλὰ πρὸς τὸν ἴδιον πάντοτε σκοπόν : τῆς σοβιετικῆς αὐτὴν τὴν φορὰν ἐπεκτάσεως μέχρι καὶ τοῦ Αἰγαίου, κατὰ τὸ πρότυπον τῶν πανσλαβιστικῶν ἐπιδιώξεων. Καὶ ἀνεῦρε μάλιστα εἰς τὸ σχέδιον τῆς αὐτονομήσεως συμμάχους δυστυχῶς καὶ μερικούς, ἐλαχίστους, Ἕλληνας, παγιδευθέντας ἀπὸ ἰδεολογικὴν δέσμευσιν καὶ ὑπακοὴν πρὸς τὰ σταλινικὰ προστάγματα.  Διαρκοῦντος δὲ τοῦ β΄ παγκοσμίου πολέμου τὸ σχέδιον εὗρε κραταιὸν καὶ εἰς τὴν βαλκανικὴν ἐκφραστὴν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ παντοδυνάμου κομμουνιστοῦ ἡγέτου τῆς  Νοτιοσλαβίας Τίτο, ὁ ὁποῖος τὸν Αὔγουστον τοῦ 1944 μετέτρεψε τὴν χώραν του εἰς ὁμοσπονδίαν καὶ τὴν νοτίαν περιοχήν της, μέχρι τότε ὀνομαζομένην «Βαρδαρίαν», ἀνήγαγεν εἰς ὁμόσπονδον Δημοκρατίαν ὑπὸ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας, προσβλέπων τὴν εἰς αὐτήν, ὑπὸ τὸ σκῆπτρον του, προσάρτησιν καὶ τῶν ἄλλων τμημάτων τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας, πρὸ πάντων τῆς Ἑλληνικῆς, ἀφοῦ μὲ τὴν Βουλγαρικήν, λόγῳ ἰδεολογικῆς ὁμοφροσύνης εἰς τοιούτους σχεδιασμούς, τὰ πράγματα ἦσαν εὔκολα, δὲν ἀνέκυπτον ἐμπόδια.

Καὶ ἡ ἀνίερος ἐπιδίωξις ἐφανερώθη ἀκολούθως, τὴν περίοδον 1946-1949, καὶ ἐνόπλως μὲ τὸν ἐπιβληθέντα εἰς τὴν Ἑλλάδα συμμοριτοπόλεμον, τὸν ὁποῖον, ὅπως διεπίστωσεν ὕστερα ἀπὸ ἐπιτόπιον ἔρευναν καὶ διέλαβεν εἰς τὰ συμπεράσματα τῆς ἀπὸ 23.5.1947 ἐκθέσεώς της Διεθνὴς Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπή, συσταθεῖσα ἀπὸ τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε., ὠργάνωσαν, ἐξώπλισαν καὶ κατηύθυναν οἱ βόρειοι ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστὼς γείτονές μας, κυρίως ἡ Γιουγκοσλαβία μὲ τὸ ἐκεῖ εἰς Μποῦλκες στρατόπεδον ἐκπαιδεύσεως τῶν συμμοριτῶν. Πράγματι, ὁ ἐν λόγῳ συμμοριτοπόλεμος εἶχε διακεκηρυγμένους σκοποὺς ὄχι μόνον τὴν κομμουνιστικοποίησιν τῆς Ἑλλάδος, δηλαδὴ τὴν διὰ τῆς ἐνόπλου βίας μεταβολὴν τοῦ ὑφισταμένου πολιτεύματος ἀπὸ ἐλευθέρου δημοκρατικοῦ εἰς καταπιεστικὸν κομμουνιστικόν ( = κακούργημα ἐσχάτης προδοσίας), ἀλλὰ καὶ τήν, κατὰ τὸ σταλινο-τιτοϊκὸν πρόγραμμα, αὐτονόμησιν τῆς Μακεδονίας ( = κακούργημα τῆς προδοσίας, ἐπιβουλῆς τῆς ἀκεραιότητος, τῆς χώρας ), ἐξ οὗ καὶ εἰς τὴν σχηματισθεῖσαν «προσωρινὴν Κυβέρνησιν» τῶν συμμοριτῶν εἶχον περιληφθῆ ὡς μέλη καὶ δύο αὐτονομισταί, μὲ σλαβοποιηθέντα τὰ ὀνόματά των, γεγονότα τὰ ὁποῖα ἄλλωστε καὶ προσδίδουν εἰς τὴν κομμουνιστικὴν ἐκείνην στάσιν τὸν μόνον ἐπιστημονικῶς ὀρθὸν χαρακτηρισμὸν τοῦ συμμοριτοπολέμου, καὶ ὄχι φυσικὰ «ἐμφυλίου», πολέμου ( ἄλλωστε ἀρχαιόθεν ἡ μετὰ ὁμοφύλων σύγκρουσις ἀποκαλεῖται στάσις, οὐδέποτε πόλεμος, ἡ λέξις πόλεμος κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, βλέπε ἤδη Πλάτωνος, Πολιτεία, 470 Β. Ὅλα  αὐτὰ καὶ ἄλλοτε, ἐπανειλημμένως, τελευταίως δὲ καὶ μὲ τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «Μνήμη Ἐθνικὴ» πόνημά μου τῆς 25.8.2005 ἔχω καταλυτικῶς καταδείξει ). Ἡ Ἑλληνικὴ ὅμως ἀντίστασις ὑπῆρξεν ἀποτελεσματικὴ καὶ ἡ τελειωτικὴ Νίκη τοῦ Ἔθνους τὸ 1949 καταλυτική. Τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος μὲ τοὺς ἀγῶνας, τὸ αἷμα καὶ τὰς θυσίας των ἔσωσαν καὶ τὴν Δημοκρατίαν καὶ τὴν Μακεδονίαν μας. Καὶ ὄχι μόνον...

Β) ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

8.-  Ἡ μετονομασία τῆς Βαρδαρίας εἰς Δημοκρατίαν τῆς Μακεδονίας.

 Ἀπὸ τῆς μετονομασίας εἰς Δημοκρατίαν τῆς Μακεδονίας τῆς περιοχῆς Βαρδαρίας, ὡς ὁμοσπόνδου πλέον κράτους τῆς Νοτιοσλαβίας, τὸν Αὔγουστον τοῦ 1944 ἀπὸ τὸν Τίτο, εἶχον ἐκδηλωθῆ ὀξύτεραι αἱ σημειωθεῖσαι κατακτητικαὶ σλαβικαὶ ἐπιδιώξεις.

Καὶ ἐγένοντο ἐκεῖ κοσμογονικαὶ ἀνατροπαί. Τὸ πρόβλημα δὲν παρέμενε πλέον κυρίως ἑλληνοβουλγαρικὴ περὶ τὴν Μακεδονίαν διένεξις, μὲ ἥσσονα ἀνάμειξιν τῆς Σερβίας. Ὑπερέβη τὰ ἐθνοτικὰ ὅρια τῶν τριῶν χωρῶν. Ἐφευρέθη ἡ ἔννοια τῆς Μακεδονικῆς ἐθνότητος∙ δὲν ὠνομάσθη μόνον ἡ χώρα των Μακεδονία, ἀλλὰ καὶ οἱ κάτοικοί της ἐχαρακτηρίσθησαν ὡς ἐθνότητος Μακεδονικῆς καὶ ὑπεχρεώθησαν ὅλοι ὑπὸ τὸ στυγνὸν κομμουνιστικὸν καθεστὼς νὰ δηλώνουν ὡς ἐθνότητά των τὴν Μακεδονικήν∙ τὸ ὁμιλούμενον πενιχρότατον σλαβοφανὲς ἰδίωμα ἐνεπλουτίσθη πρὸς δημιουργίαν γλώσσης Μακεδονικῆς ἀπεράντως μὲ σερβοκροατικὰς λέξεις, μέχρι σημείου νὰ καταστῇ σήμερον, ὡς λέγεται, ἀγνώριστον∙ συνέγραψαν πλήρως πλαστογραφηθεῖσαν τὴν Ἱστορίαν τῆς περιοχῆς, ἀκόμη καὶ τῆς ἀρχαιότητος, ὥστε νὰ καταστοῦν πρόγονοί των ἀκόμη καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Φίλιππος κλπ. καὶ ἔφθασαν μέχρι σημείου, ὥστε ὡς τοιούτους νὰ τοὺς προβάλλουν χωρὶς ἐντροπὴν μὲ ἀνδριάντας καὶ ὀνομασίας ὁδῶν κλπ.∙ οἱ νέοι των ἐπισήμως εἰς τὰ σχολεῖα διδάσκονται, ὅτι μόνον ἡ χώρα των εἶναι ἡ ἐλευθέρα Μακεδονία, ἐνῷ ἄλλοι, χιλιάδες ἀδελφοί των Μακεδόνες ζοῦν, δῆθεν, ὑπόδουλοι εἰς τὰ κατεχόμενα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Βουλγαρίαν τμήματα τῆς Μακεδονίας, τὰ ὁποῖα καὶ πρέπει νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν χώραν των (τῶν Σκοπίων), πρὸς ἐθνικὴν ὁλοκλήρωσιν καὶ τερματισμόν, ἀνυπάρκτου, ἱστορικῆς ἀδικίας∙ ἀκόμη ἀναφορὰς σχετικοῦ «ἀλυτρωτικοῦ» περιεχομένου διέλαβον καὶ εἰς αὐτὸ τὸ Σύνταγμά των ! Καὶ ἡ ἀναπτυχθεῖσα σχετικῶς τεραστίων διαστάσεων προπαγάνδα, μὲ ἐκδόσεις χιλιάδων βιβλίων καὶ μελετῶν, μὲ χάρτας καὶ ἄλλα ἔντυπα, διεχύθη εὐρύτατα καὶ εἰς τὸ ἐξωτερικόν.

Εἶναι πρὸς τιμὴν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ὅτι πρῶται διέγνωσαν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τὰς ἀνόμους ἐπιδιώξεις καὶ τὸν κίνδυνον. Μὲ δήλωσιν τῆς 26^ης Δεκεμβρίου 1944 τοῦ τότε Ὑπουργοῦ των τῶν Ἐξωτερικῶν Edward Stettinius  διεκήρυξαν κατὰ λέξιν, ὅτι «ἡ κυβέρνησις τῶν Η.Π.Α. θεωρεῖ, ὅτι συζήτησις περὶ «Μακεδονικοῦ ἔθνους, Μακεδονικῆς πατρίδος καὶ Μακεδονικῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως» ἰσοῦται μὲ δημαγωγίαν, ποὺ δὲν ὑποκρύπτει ἐθνικὴν ἢ πολιτικὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ὑποκρύπτει ἐπεκτατικὰς διαθέσεις κατὰ τῆς Ἑλλάδος».  Ἀλλὰ καὶ ἀκολούθως, ὅταν κατὰ τὴν περίοδον 1946-1949 ἡ Ἑλλὰς ὑπέστη τὴν σημειωθεῖσαν ἔνοπλον κομμουνιστικὴν ἐπίθεσιν,  αἱ αὐταὶ Ἡνωμέναι Πολιτεῖαι μᾶς εἶχον ἐνεργῶς βοηθήσει οἰκονομικῶς καὶ διὰ στρατιωτικοῦ ὑλικοῦ, διὰ νὰ ματαιώσωμεν τὸν ἐπιδιωκόμενον ἐδαφικὸν καὶ ἐθνικόν μας ἀκρωτηριασμόν.

9.- Κατάρρευσις τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἡ μεταβολὴ γεωπολιτικῶν δεδομένων. Ἀναζωπύρησις καὶ ὄξυνσις τῆς ἀπειλῆς.

Τώρα, μετὰ τὴν κατάρρευσιν τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων, τὰ φληναφήματα περὶ Μακεδονίας καὶ Μακεδόνων ὡς χωριστῆς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἐθνότητος συνεχίζονται κατὰ τὸ σοβιετικὸν πρότυπον, πρὸς τὸν ἴδιον σκοπὸν τοῦ ἐθνικοῦ καὶ ἐδαφικοῦ μας ἀκρωτηριασμοῦ. Ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς θρηνητικῶς ἀνισχύρους καὶ ἐξαλλαγμένους σταλινικοὺς ἐπιγόνους τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, οἱ ὁποῖοι ὡς τοιοῦτοι οὔτε θὰ διενοοῦντο, νὰ ἀποτολμήσουν τὰς ἀνομίας των μεμονωμένοι καὶ αὐτογνωμόνως. Πράγματι, ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν οἱ Βούλγαροι εἶχον τὴν πανσλαβιστικὴν ὑποστήριξιν καὶ βοήθειαν, ἐνσαρκουμένην ὑπὸ τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας, ἔτσι καὶ τώρα ξένοι ἀναμειγνύονται, οἱ Σκοπιανοὶ  κινοῦνται δυστυχῶς μόνον χάρις εἰς κραταιὰν ὑποστήριξιν ἐξωβαλκανικῶν καὶ πάλιν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι διαγκωνίζονται, νὰ εὕρουν ὑπηρέτας καὶ νὰ δημιουργήσουν προγεφυρώματα εἰς τὴν Βαλκανικήν, ὁ καθένας πρὸς ἴδιον συμφέρον καὶ εἰς τὸ πλαίσιον γενικωτέρων ἐπιδιώξεων εἰς αὐτήν, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐρυτέραν περιοχήν.   Τὰ Σκόπια - διὰ νὰ περιορισθῶ εἰς αὐτά - ἰδιαιτέρως προσφέρονται, λόγῳ θέσεως περίπου εἰς τὸ κέντρον τῆς Βαλκανικῆς,  ὡς ἰδεωδῶς πειθήνιον,  ἐξ ἀντικειμενικῆς ἀδυναμίας, ὑποχείριον ὄργανον εἰς τὸ ὑπογάστριον τῆς ἀναδυομένης καὶ πάλιν εἰς τὸ διεθνὲς προσκήνιον ὡς μεγάλης δυνάμεως, ἀνταγωνιστικῆς τῶν Δυτικῶν, Ρωσίας. Καὶ ἡ ἔνθερμος ὑποστήριξις τῶν Σκοπίων εἰς τὰς εἰς βάρος μας κυρίως κατακτητικάς των ἐπιδιώξεις, ὡς τὸ προσφερόμενον ἤδη πρὸς αὐτὰ ἀντάλλαγμα, ἐξυπηρετεῖ συγχρόνως καὶ ἄμεσον ἀνάγκην, αὐτὴν τῆς, διὰ τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας συρρικνώσεως, περιαγωγῆς μας εἰς ὁλοκληρωτικὴν ἀδυναμίαν καὶ οὕτως ἀποτροπὴν προβλεπομένων ὡς πιθανῶν ἢ καὶ βεβαίων ἀντιδράσεων τῆς Ἑλλάδος εἰς τοιαῦτα εἰς τὴν ἄμεσον γεωγραφικήν της περιοχὴν τεκταινόμενα.

10.- Τὰ ἰδικά μας σφάλματα εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς ἐπιβουλῆς κατὰ τὸ μετὰ τὸ 1950 διάστημα. Ἡ ἐθνική μας  ἀδράνεια.

Μετὰ τὴν Νίκην τοῦ Ἔθνους τὸ 1949, εἰς τὴν πάντοτε ἐλλοχεύουσαν ἀνωτέρω ἀπειλὴν ἐδαφικοῦ καὶ ἐθνικοῦ μας ἀκρωτηριασμοῦ ἐμεῖς ἐφησυχάσαμεν.  Ἀνεπαύθημεν μὲ τὴν σκέψιν, ὅτι δὲν ἦτο ἄμεσος ὁ κίνδυνος, τὰ δὲ βόρεια σύνορά μας, ὁπόθεν ἡ ἀπειλή, ὡς σύνορα τοῦ ἐλευθέρου κόσμου ἦσαν ἀσφαλῆ, ὑπὸ τὴν προστασίαν πλέον καὶ τοῦ Ν.Α.Τ.Ο.  Καὶ ἠμελήσαμεν ἔκτοτε διπλωματικῶς.

Ἔτσι, ὅταν ἐπῆλθε τὴν 28^ην Ἰουνίου 1948 ἡ ρῆξις Τίτο - Στάλιν, μὲ καταδίκην τῆς Γιουγκοσλαβίας ἀπὸ τὴν Κομινφόρμ (συνασπισμὸν ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν ὑπὸ κομμουνιστικὸν καθεστὼς  χωρῶν), κληθέντων τῶν Γιουγκοσλάβων εἰς ἀλλαγὴν τῆς ἡγεσίας των, αἱ δυτικαὶ δυνάμεις, εὐλόγως εὐνοοῦσαι τὸ ρῆγμα εἰς τὸ κομμουνιστικὸν στρατόπεδον, προσέφεραν τὴν οἰκονομικὴν καὶ στρατιωτικήν των συμπαράστασιν πρὸς διαφύλαξιν τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς ἀπειλουμένης Γιουγκοσλαβίας. Ἡ συμπαράστασις ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ 1950, καὶ εἰς τὸ πλαίσιον τοιαύτης πολιτικῆς μᾶς ἐζητήθη, πρὸς ἀποτροπὴν πτώσεως τοῦ Τίτο διὰ στρατιωτικῆς ἐπεμβάσεως τῆς Κομινφόρμ, νὰ συνάψωμεν τὸ 1954 τριμερὲς ἀμυντικὸν σύμφωνον, ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Τουρκία, χῶραι ἤδη τοῦ Ν.Α.Τ.Ο. ἀπὸ τὸ 1952, μὲ τὴν Γιουγκοσλαβίαν. Καὶ βεβαίως ὀρθῶς ἐπράξαμεν, συμμορφωθέντες πρὸς τὴν ὑπόδειξιν.   Ἔτσι ἐθωρακίσθη καὶ στρατιωτικῶς ἡ Γιουγκοσλαβία, διὰ νὰ μὴ καταρρεύσῃ καὶ ἐπουλωθῇ τό, τόσον ἐπωφελὲς διὰ τὸν ἐλεύθερον κόσμον καὶ βλαβερὸν διὰ τὸ κομμουνιστικὸν  στρατόπεδον, ρῆγμα, ἀφοῦ κάθε ἐπίθεσις κατ' αὐτῆς θὰ ἀντιμετωπίζετο πλέον καὶ ἀπὸ ὅλας τὰς χώρας τοῦ Ν.Α.Τ.Ο. Ἀλλὰ ἠμελήσαμεν νὰ ἀξιώσωμεν τὸ στοιχειῶδες : τὴν ἐγκατάλειψιν ἀπὸ τὴν Γιουγκοσλαβίαν, μετὰ τῆς ὁποίας μᾶς ἐζητεῖτο νὰ συνάψωμεν τὸ σύμφωνον, τοῦ ἀπὸ  αὐτὸν τὸν ἡγέτην της Τίτον ἐγκαινιασθέντος ὀνόματος «Μακεδονία» διὰ τὴν συνορεύουσαν μὲ τὴν Ἑλλάδα περιοχὴν τῆς χώρας του, τὴν μέχρις αὐτοῦ ὀνομαζομένην Βαρδαρίαν,  καὶ τὴν ἐπαναφορὰν εἰς αὐτὴν τοῦ προτέρου της αὐτοῦ ὀνόματος. Εἴχομεν δὲ τότε καὶ δεδηλωμένην τὴν ὁμοφροσύνην τῶν συμμάχων μας, καὶ δὴ τῶν Η.Π.Α., μὲ τὴν μνημονευθεῖσαν ἀπὸ 26.12.1944 δήλωσιν τοῦ τότε Ὑπουργοῦ των τῶν Ἐξωτερικῶν Edward Stettinius περὶ τοῦ ψευδωνύμου «Μακεδονία» καὶ «Μακεδονικῆς» ψευδοεθνότητος. Καὶ φυσικὰ ἐν ὄψει τῆς περισφιγγούσης τὸν Τίτον σταλινικῆς ἀπειλῆς καὶ πρὸς ἀποτροπὴν πραγματώσεώς της, αὐτὸς ὑπὸ τὸ κράτος τοιούτου ἐσχάτου κινδύνου ἀσφαλῶς θὰ ἐνέδιδε, συναινῶν εἰς τὴν ἐπαναφορὰν τοῦ ὀνόματος Βαρδαρία, διὰ νὰ μὴ θεωρῆται ὡς ἐμμένων εἰς τὰς εἰς βάρος τῆς Μακεδονίας μας κατακτητικὰς βλέψεις καὶ ματαιωθῇ ἐκ τούτου τὸ χάριν αὐτοῦ ἀμυντικὸν σύμφωνον∙ ὁπότε μὲ τὴν ἐπαναφορὰν τοῦ παλαιοῦ ὀνόματος Βαρδαρία καὶ τὸ καλλιεργηθὲν περὶ «Μακεδονίας» καὶ «Μακεδόνων» μύθευμα θὰ κατέρρεε καὶ ἡ μετ' αὐτοῦ συνηρτημένη εἰς βάρος μας ἀπειλὴ διὰ παντὸς θὰ ἐξηνεμίζετο.

Αὐτὰ ὅμως δὲν ἔγιναν. Καὶ ἡ πολιτικὴ τῆς ἐπὶ τοῦ προβλήματος ἐθνικῆς μας ἀπραξίας ἐξηκολούθησε καὶ ἔκτοτε σταθερῶς, καίτοι καθημερινῶς ὠγκοῦντο αἱ ἀπὸ Γιουγκοσλαβικῆς πλευρᾶς εἰς βάρος μας προκλήσεις μὲ γιγάντωσιν καὶ πύκνωσιν διεθνῶς τῆς περὶ «Μακεδονίας» καὶ «Μακεδόνων» προπαγάνδας. Προκλήσεις, τὰς ὁποίας μάλιστα ἀκόμη καὶ ὅταν προωθοῦσαν οἱ Γιουγκοσλάβοι κατὰ πρόσωπον καὶ ἡμῶν τῶν ἰδίων ὑπὸ μορφὴν ἐκφραζομένων ἀμέσως ἢ ἐμμέσως διπλωματικῶν αἰτημάτων των περὶ ἀναγνωρίσεως εἰς τὴν χώραν μας τῆς ἀνυπάρκτου «Μακεδονικῆς μειονότητος», ἀπεκρούαμεν μὲν αὐτὰς ρητῶς, πλὴν καὶ πάλιν ἐπλέομεν εἰς πελάγη ἐφησυχασμοῦ καὶ μακαριότητος μὲ ἐφευρεθεῖσαν καὶ   καλλιεργηθεῖσαν τὴν αὐταπάτην, ὅτι, δῆθεν, αἱ προκλήσεις αὐταὶ  ἀντανακλοῦσαν ἁπλῶς πιέσεις τῆς, μὴ ἐχούσης διεθνῆ προσωπικότητα, ὁμοσπόνδου Σκοπιανῆς Δημοκρατίας, πρὸς τὴν Ὁμοσπονδιακὴν τῆς Γιουγκοσλαβίας Κυβέρνησιν, ὑπ' αὐτῆς  ἱκανοποιουμένας περίπου ὄχι ὑπὸ μορφὴν σοβαρῶν αἰτημάτων, ἀλλὰ μόνον πρὸς τήρησιν τῶν ἐνδογιουγκοσλαβικῶν, μεταξὺ τῶν ἕξ ὁμοσπόνδων Δημοκρατιῶν της, ἰσορροπιῶν !

11.- Ἡ ἀφύπνισις.

Ἔτσι μὲ πάντοτε ἀρνητικὰ διὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα βήματα διέρρευσεν ὁ χρόνος μέχρι τῆς καταρρεύσεως τῶν βαναύσου αὐταρχικότητος κομμουνιστικῶν καθεστώτων. Ἡ κατάρρευσις, ὠφέλιμος διὰ τὴν ἀνθρωπότητα, πλὴν αἱ συνέπειαί της ὀδυνηραὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα. Τὰ σύνορά μας ἔπαυσαν πλέον νὰ εἶναι σύνορα καὶ τοῦ «ἐλευθέρου κόσμου», ὥστε νὰ ὑπολογίζωμεν εἰς τὴν προστασίαν των καὶ ἀπὸ αὐτόν, ἐὰν ἠπειλοῦντο. Ὁπότε καὶ μὲ τὰς ἐχούσας ἀπὸ προτέρου χρόνου σχεδιασθῆ ὑπὸ τῶν Μεγάλων καὶ ἰσχυρῶν,   κοσμογονικὰς ἀνακατατάξεις εἰς τὴν Βαλκανικήν, μὲ πρῶτον βῆμα  τὴν διάλυσιν τῆς Γιουγκοσλαβίας, εἰς τὴν ὁποίαν μὲ διπλωματικὴν ἀφροσύνην συνεφωνήσαμεν, ἐνῷ ἀξιουμένης ὁμοφωνίας ἠμπορούσαμεν νὰ τὴν ἀποτρέψωμεν, ἀνέκυψε τὸ φθινόπωρον τοῦ 1991 ὡς κυρίαρχον πλέον καὶ ἀνεξάρτητον κράτος καὶ ἡ ψευδώνυμος Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας.  

Τότε συνετελέσθη θαυμαστὴ ἀφύπνισις, ἔγινε κοινὴ συνείδησις ὁ ἄμεσος κίνδυνος διὰ τὴν Μακεδονίαν μας καὶ ἀληθινὴ συνέγερσις τῶν Ἑλλήνων. Ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, εἰς τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὰς ἑλληνικὰς παροικίας Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας, Εὐρώπης, ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμὸς ὅπου τῆς γῆς, ἐξεχύθησαν αὐθορμήτως, μὲ ἰδιωτικὴν πρωτοβουλίαν καὶ πρόσκλησιν, ἐδῶ εἰς τὴν χώραν μας, δημοτικῶν μόνον ἀρχόντων, εἰς τοὺς δρόμους καὶ διεδήλωσαν εἰρηνικῶς ἐναντίον τῆς πλαστογραφήσεως τῆς Ἱστορίας, τοῦ σφετερισμοῦ ἀπὸ ἀλλοφύλους τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν κατακτητικῶν εἰς βάρος μας ἐπιδιώξεων.

Ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χώρας ἠκολούθησε. Ἡ Ἑλλὰς ἠρνήθη νὰ ἀναγνωρίσῃ τὸ ψευδώνυμον Σκοπιανὸν κρατίδιον. Καὶ οἱ πολιτικοὶ Ἀρχηγοὶ τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1992, ἐπὶ Κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εἰς κοινὴν σύσκεψιν ὑπὸ τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν ἀπεφάσισαν νὰ μὴ δεχθῇ ἡ Ἑλλὰς ὀνομασίαν διὰ τὴν γειτονικὴν χώραν, περιέχουσαν τὴν λέξιν «Μακεδονία», ἁπλῆν ἢ ἐν συνθέσει.

12.- Ὁ οἰκονομικὸς ἀποκλεισμὸς τῶν Σκοπίων (1993).

Ἀλλὰ οἱ Σκοπιανοὶ ἐνέμειναν εἰς τὴν πλαστογράφησιν.  Δι' αὐτὸ καὶ ἀκολούθως, τὸ 1993 ἐπὶ κυβερνήσεως Ἀνδρέα Παπανδρέου ἐπεβλήθη ὑπὸ τὴν καθολικὴν ἐπιδοκιμασίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ οἰκονομικὸς ἀποκλεισμὸς («ἐμπάργκο») τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου, διὰ νὰ πειθαναγκασθῇ αὐτὸ εἰς ἐγκατάλειψιν τῆς ἑλληνικῆς του ὀνομασίας. Ὁ ἀποκλεισμὸς ὅμως αὐτὸς ἀπέτυχε, διότι καταφώρως παρεβιάσθη ἀπὸ οἰκονομικοὺς παράγοντας, ἰδίως τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἀσυστόλως τὸν παρεβίαζαν, διοχετεύοντες διάφορα προϊόντα (πετρέλαιον, κλπ.) πρὸς τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον ἰδίως μέσῳ Βουλγαρίας. Ἐφανερώθη ἔτσι, καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν, ἡ ἀληθινὴ ὄψις τοῦ κεφαλαίου, τὸ ὁποῖον, ἀνεθνικὸν ἀπὸ τὴν φύσιν του, δὲν διστάζει πολλὲς φορὲς νὰ θυσιάζῃ καὶ ἐθνικὰ συμφέροντα χάριν ἁπλῶς τῆς ἰδικῆς του κερδοφορίας. Αὐτὸ ἄλλωστε εἶχεν ἐπισημάνει ὁ πατὴρ τῆς 2ας Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ἀείμνηστος Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου ἤδη τὸ 1915 εἰς τὸ ἐξαίρετον περὶ καὶ ὑπὲρ τοῦ ἐθνικισμοῦ πόνημά του ( βλέπε, Ἀλεξάνδρου ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Μελέτες, Λόγοι, Ἄρθρα, ἐπιμέλεια Ξ.Λευκοπαρίδη, 1957, σελ. 221 ἑπ., ἰδίως σελ. 226-227 καὶ 249 ). Ἀλλὰ βεβαίως τὴν ἐπὶ τοῦ προκειμένου εὐθύνην φέρει ἀκεραίως ἡ τότε Κυβέρνησις, διότι, καίτοι ἐγνώριζε τὴν ἐν λόγῳ παρανομίαν ( : καταλύσεως τῆς περὶ ἀποκλεισμοῦ ἀποφάσεως ), ἐν τούτοις τὴν ἠνέχθη, καίτοι ὤφειλε καὶ ἠδύνατο νὰ τὴν ἀποτρέψῃ.  Ἁπλούστατα ἠκολούθησεν ἀσυνεπῆ ἐπὶ τοῦ προκειμένου πολιτικήν : μὲ τὸν ἀποκλεισμὸν μέν, πολιτικὴν ἱκανοποιήσεως τοῦ καθολικοῦ λαϊκοῦ φρονήματος∙ μὲ τὴν ἀνοχὴν δὲ τῆς ἀσυστόλου παραβιάσεως τοῦ ἀποκλεισμοῦ, πολιτικὴν ἐν γνώσει ἱκανοποιήσεως ὅλων τῶν μεγάλων αὐτοκλήτων ξένων προστατῶν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, χρησιμοποιούντων αὐτὸ διὰ τὰ ἰδικά των εἰς τὴν εὐρυτέραν περιοχὴν συμφέροντα, περιλαμβάνοντα καὶ ἀναδιάταξιν συνόρων. Καὶ αὐτὰ συνετελοῦντο εἰς τὸ ὄνομα τῆς συστηματικῶς προπαγανδιζομένης ὡς ἀσκουμένης, δῆθεν, «ἀδέσμευτης» καὶ «ἐθνικῶς ἀνεξάρτητης» ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς !...  

13.- Ἡ «ἐνδιάμεσος συμφωνία» μὲ τὰ Σκόπια (13.9.1995).

Παραλλήλως, πρὸς μεταστροφὴν τοῦ λαϊκοῦ φρονήματος ἤρχισε δημιουργούμενον βαθμηδὸν ἕνα γενικώτερον κλῖμα ἐνδοτισμοῦ καὶ συνθηκολογήσεως : διὰ ποικίλων δημοσιευμάτων, ἀσυστόλως παραποιούντων ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ γεγονότα (ὅπως τὰ τοῦ ἐπικοῦ Μακεδονικοῦ ἀγῶνος τῆς περιόδου 1904-1908)∙ κυρίως δὲ διὰ παραπλανητικῶν καὶ ἀνερματίστων ἐξιστορήσεων ὑπὸ πλήθους Μ.Μ.Ε. (ἐφημερίδων, περιοδικῶν, ραδιοτηλεοπτικῶν δικτύων), ἄδηλον πόθεν ὑποκινουμένων καὶ χάριν τίνων.

Ὑπὸ τοιοῦτο κλῖμα καὶ τὴν ἐμφανῆ ἀποτυχίαν τοῦ ἀνωτέρω οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, ἡ ἰδία Κυβέρνησις τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1995  ἐτράπη, χωρὶς προσχήματα πλέον, εἰς τὴν ὁδὸν θλιβερᾶς συνθηκολογήσεως. Πράγματι, τότε διὰ τῆς λεγομένης ἐνδιαμέσου συμφωνίας τῆς Νέας Ὑόρκης, ἐταπεινώθη κατὰ πρωτοφανῆ καὶ μοναδικὸν εἰς τὰ διεθνῆ διπλωματικὰ χρονικὰ τρόπον ἡ Ἑλλάς, διότι, ἠρνήθη μὲν νὰ συμβληθῇ μὲ τὰ Σκόπια ὑπὸ τὸ μὴ ἀναγνωριζόμενον διεθνῶς κλοπιμαῖον ὄνομά των  «Μακεδονία», πλὴν ἐδέχθη νὰ μὴ χρησιμοποιηθῇ εἰς τὴν συμφωνίαν αὐτὴν οὔτε καὶ τὸ ἰδικόν της, διεθνῶς ἀναγνωριζόμενον καὶ παρ' οὐδενός, οὔτε ὑπὸ τῶν Σκοπιανῶν, ἀμφισβητούμενον, ὄνομα Ἑλλάς ! Ἔτσι ἐξισώθησαν ἡ ὑφισταμένη διεθνῶς Ἑλλὰς, συναινέσασα εἰς ὀνοματολογικὸν αὐτοαφανισμόν, πρὸς τὸ μὴ ἀκόμη διεθνῶς ἀναγνωριζόμενον Σκοπιανὸν κρατίδιον, καὶ μάλιστα ὑποκύψασα ἐκείνη εἰς τοῦτο ! Καὶ ἡ συμφωνία συνήφθη χωρὶς κατονομασίαν συμβαλλομένων, παρὰ μόνον μὲ τὰς ἐνδείξεις 1^ον μέρος καὶ 2^ον μέρος ! ...

Καὶ ἀπετέλεσεν ἡ ἐνδιάμεσος αὐτὴ συμφωνία πολλαπλῶς βαρύτατον σφάλμα.

Πρῶτον, διότι μὲ αὐτὴν συναινέσαμεν εἰς τὴν εἰσδοχὴν εἰς τὸν Ο.Η.Ε. τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου ὑπὸ τὴν ὀνομασίαν «Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», καὶ ἔτσι τὸ ἀνεγνωρίσαμεν ὑπὸ τὴν ψευδωνυμίαν του ἔστω ὡς «τέως»,  δηλαδὴ μόνον διὰ τὸ σύντομον διάστημα τῆς μέχρι τότε, ἀπὸ τῆς ἀνακηρύξεώς του τὸ φθινόπωρον τοῦ 1991, ὑπάρξεώς του. Καὶ ἐδώσαμεν ἔτσι ἔρεισμα εἰς τὸν κυνισμὸν τῶν ἐπιβούλων : «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» μέχρι τότε, διατὶ ὄχι καὶ ἔκτοτε, διὰ τὸ μέλλον ;  

Δεύτερον, διότι διηνοίξαμεν τὴν ὁδὸν ἀποδοχῆς  καὶ τελικῶς τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία», ἁπλοῦ ἢ ἐν συνθέσει, διότι τὰ περὶ «κοινῆς συμφωνίας» διὰ τὴν τελικὴν ὀνομασίαν τοῦ κρατιδίου λεγόμενα ἀποκτοῦν νόημα, μόνον ἐὰν ἀφοροῦν, δηλαδὴ ἐὰν πρόκειται νὰ περιληφθῇ εἰς τὴν μέλλουσαν αὐτὴν συμφωνίαν καὶ ἡ λέξις «Μακεδονία», εἴτε μόνη εἴτε ἐν συνθέσει, δεδομένου, ὅτι αὐτὴ μόνον μᾶς ἀφορᾷ καὶ μόνον δι' αὐτὴν ὡς ἑλληνικὴν ἔχομεν, κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, δικαίωμα ἀντιλόγου καὶ παρεμποδίσεως τῆς ἀπὸ ξένους υἱοθετήσεώς της. Δηλαδὴ ἔτσι   προανηγγέλθη σιωπηρῶς ἡ μερικὴ ἔστω ( : συγκατάθεσις εἰς σύνθετον μὲ τὴν λέξιν «Μακεδονία» ὀνομασίαν ) συνθηκολόγησίς μας ... Οἱ ἐπίβουλοι θὰ εἴπουν : καὶ ἐχαλκεύθη ἡ ἐπ' αὐτοῦ δέσμευσίς μας.

Τρίτον, διότι ἀπεμπολήσαμεν κάθε ἔννοιαν ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ κατερρακώσαμεν τὴν ἐθνικήν μας ἀξιοπρέπειαν καὶ ὑπερηφάνειαν μὲ τὸ νὰ δεχθῶμεν, μὲ τὴν συμφωνίαν αὐτήν, νὰ παραπεμφθῇ εἰς διεθνῆ διαπραγμάτευσιν, εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Ο.Η.Ε., ἕνα ἀδιαπραγμάτευτον κατὰ τὴν οὐσίαν του ἐθνικόν μας θέμα, ὅπως ἄλλωστε παγίως μέχρι τότε διεκηρύσσαμεν  ( βλέπε σχετικὰς σκέψεις εἰς τὸ ἄρθρον Τάκη ΔΙΑΜΑΝΤΗ, «Σταυροδρόμι κρίσιμων ἀποφάσεων γιὰ ΠΓΔΜ», περιοδικὸν ΑΝΤΙ, τεῦχος 853 τῆς 21.10.2005, σελ. 22 ).

Τέταρτον, διότι καὶ ἀπὸ ἀπόψεως περιεχομένου ἡ συμφωνία ὑπῆρξε πλήρως εἰς βάρος μας ἑτεροβαρής, οὐδεμίαν διὰ τὰ Σκόπια δέσμευσιν περιέχουσα. Ἀφοῦ τὰ εἰς αὐτὴν φερόμενα ὡς, δῆθεν, ἀνταλλάγματα τῶν Σκοπίων, ἤτοι ἡ ἐγγύησις διατηρήσεως τῶν ὑφισταμένων μετὰ τῆς Ἑλλάδος συνόρων, ἡ μὴ ἀνάμειξις  εἰς τὰς ἐσωτερικάς μας ὑποθέσεις καὶ ἡ μὴ χρησιμοποίησις ἑλληνικῶν συμβόλων (ὅπως τοῦ Ἡλίου τῆς Βεργίνας, κλπ.), οὕτως ἢ ἄλλως δεσμεύουν   καὶ τὰ Σκόπια ὡς ὑποχρεώσεις, ὑπαγορευόμεναι ὑπὸ κοινῶν καὶ γενικῶς ἀναγνωριζομένων κανόνων τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, δηλαδὴ εἴτε ὑπάρχει εἴτε δὲν ὑπάρχει καὶ εἰδικωτέρα περὶ αὐτῶν συμφωνία. Ἐνῷ καὶ τὰς διατάξεις τοῦ Συντάγματός των, αἱ ὁποῖαι διαδηλώνουν τὰς ἐπεκτατικὰς εἰς βάρος τῆς Μακεδονίας μας  βλέψεις, οἱ Σκοπιανοὶ δὲν ἀπήλειψαν μὲ τὴν συμφωνίαν, προσέθεσαν ἁπλῶς εἰς αὐτὰς ἀορίστους «ἑρμηνευτικὰς» διευκρινήσεις, ὑποτίθεται πρὸς ἱκανοποίησίν μας, ἀλλ' αἱ ὁποῖαι οὐσιαστικῶς συνιστοῦν καθαρὰν φενάκην, ἀληθῆ εἰς βάρος μας κοροϊδίαν.-  Σχετικῶς, ἂς σημειωθῇ, ὅτι ἀνοήτως γίνεται εἰς τὴν χώραν μας λόγος περὶ ἀλυτρωτικῶν διατάξεων, ἀλυτρωτικῶν εἰς βάρος μας ἐπιδιώξεων, ἀλυτρωτικῆς προπαγάνδας τῶν Σκοπίων, κλπ.∙ ἐνῷ πρόκειται περὶ κατακτητικῶν τοιούτων, ἀφοῦ, διὰ τοὺς γνωρίζοντας τὴν Ἑλληνικήν, τὸ «ἀλυτρωτικὸς» προϋποθέτει ὄντως ὕπαρξιν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς χώρας μας «ἀλυτρώτων» Σκοπιανῶν, πρᾶγμα φυσικὰ ποὺ δὲν συμβαίνει. Ἡ προκειμένη κακὴ ὅμως χρῆσις τῆς γλώσσης μας ἐξαλείφει συγχρόνως καὶ τὸν κατακτητικὸν χαρακτῆρα τῶν Σκοπιανῶν ἐπιδιώξεων.

Ἡ δραματικὴ αὐτὴ ἑλληνικὴ ὑποχώρησις ἔχει τὸ παρασκήνιόν της. Κατὰ δημοσιευθείσας ἐκμυστηρεύσεις πρωτεργατῶν της, ὅπως τοῦ ἀναπληρωτοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α. καὶ «μεσολαβητοῦ» εἰς τὴν ἑλληνοσκοπιανὴν διένεξιν, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ( εἰς τὸ βιβλίον του «To end a war», σελ. 121-127,-   βλέπε σχετικῶς τὴν ἐπιφυλλίδα Π. Γ. ΤΖΗΜΑ, «Τὸ «ὄνομα» καὶ τὰ Σκόπια» εἰς τὴν ἐφημερίδα ΕΣΤΙΑΝ τῆς 14, 15 καὶ 16.2.2001 ), ἡ συμφωνία αὐτὴ ἐπετεύχθη μὲ δραστικὰς πιέσεις πρὸς τὸν τότε, βαρύτατα ἀσθενοῦντα, Πρωθυπουργὸν Ἀνδρέαν Παπανδρέου, διὰ χρησιμοποιήσεως καὶ τῆς ἐπιρροῆς τῆς νεαρᾶς συζύγου του, ἐξωθεσμικοῦ δηλαδὴ παράγοντος, καὶ παρὰ τὰς ἀντιρρήσεις τοῦ τότε Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Καρόλου Παπούλια.

Ἂς σημειωθῇ ἀκόμη, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ «ἐνδιάμεσος συμφωνία» εἶναι καὶ ἀμφισβητησίμου δεσμευτικότητος διὰ τὴν Ἑλλάδα. Διότι ὡς διακρατικὴ συνθήκη ἔπρεπε κατὰ τὰς διατάξεις  τῶν ἄρθρων 28 § 1 καὶ 36 §§ 1 καὶ 2 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματός μας, νὰ ὑποβληθῇ εἰς τὴν Βουλὴν καὶ νὰ κυρωθῇ διὰ νόμου, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δὲν ἔγινε.

14.- Ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ ζητήματος. Συνακολούθως ἀθρόαι ἀναγνωρίσεις τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ὑπὸ τὴν ψευδωνυμίαν του.

Ἀλλὰ ἡ συμφωνία αὐτὴ τοῦ Σεπτεμβρίου 1995 δὲν ἐνεργοποιήθη. Μετ' ἐλαχίστους μῆνας τὸν ἀδυνατοῦντα Πρωθυπουργὸν Ἀνδρέαν Παπανδρέου ἀντικατέστησεν, ἀπὸ τοῦ Φεβρουαρίου 1996, ὁ Κωνσταντῖνος Σημίτης, αἱ Κυβερνήσεις τοῦ ὁποίου ἔκτοτε οὐσιαστικῶς ἐγκατέλειψαν τὸ θέμα. Ἔτσι ἡ ἔχουσα ὁρισθῆ πενταετὴς προθεσμία ἰσχύος τῆς συμφωνίας παρῆλθεν ἄπρακτος. Καὶ ἐνῷ μᾶς ἐδίδετο οὕτως ἡ δυνατότης ἀμέμπτου, κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, ἀπεγκλωβισμοῦ μας ἐξ αὐτῆς καὶ τῶν οἱωνδήποτε δεσμεύσεών της, τὸ θέμα ἀνεκινήθη ἐκ νέου ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως, μὲ στόχον τήν, διὰ συνεχίσεως τῶν διμερῶν συνομιλιῶν Ἑλλάδος καὶ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, ἐξεύρεσιν κοινῶς ἀποδεκτῆς διὰ τὴν ὀνομασίαν αὐτοῦ λύσεως. Ἡ ὁποία ὅμως προσκόπτει εἰς τὴν ἀπόλυτον ἀδιαλλαξίαν τῶν Σκοπίων, τὰ ὁποῖα εὐθέως, ρητῶς καὶ ἀμετακινήτως πλέον καὶ ἀντιθέτως πρὸς τὰς περὶ «κοινῆς συμφωνίας» δεσμεύσεις των ἐμμένουν εἰς τὴν ἀξίωσιν ἀναγνωρίσεώς των καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μὲ  τὸ σφετερισθὲν ἑλληνικὸν ὄνομα «Μακεδονία».

Καὶ συμπεριφέρονται ἔτσι οἱ Σκοπιανοὶ πανταχόθεν ἐνθαρρυνόμενοι. Διότι κατὰ τοὺς ἀνωτέρω χρόνους τῆς μακρᾶς ἑλληνικῆς ἀπραξίας ἀρκετὰ κράτη ἀνὰ τὸν κόσμον ἀνεγνώρισαν τὸ κρατίδιον ὑπὸ τὸ κλοπιμαῖον ὄνομά του «Μακεδονία». Μικρὰ καὶ μεγάλα, ὡς καὶ σύμμαχοί μας εἰς τὸ Ν.Α.Τ.Ο. καὶ ἑταῖροι μας εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν. Ἀκόμη καὶ αἱ Ἡνωμέναι Πολιτεῖαι τῆς Ἀμερικῆς, οὐσιαστικῶς πτύουσαι εἰς ὅσα αἱ ἴδιαι κατὰ τὸ παρελθόν, ἤδη ἀπὸ τῆς συστάσεώς του, ὡς ἀνωτέρω, διεκήρυσσαν διὰ τὴν ψευδωνυμίαν τοῦ κρατιδίου καὶ τὴν ψευδοεθνικότητα τῶν κατοίκων του, προέβησαν τώρα εἰς ἀναγνώρισιν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, ἀρχικῶς μὲ διμερεῖς συμφωνίας καὶ ἀκολούθως ἐπισήμως, μὲ δήλωσιν τοῦ Προέδρου των Τζώρτζ Μποὺς τὸν Νοέμβριον 2004, ὡς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας !  Ἐπίσης, καὶ ἡ Ὁμοσπονδιακὴ Δημοκρατία τῆς Γερμανίας ἔπραξε τὸ αὐτό, μὲ τὸν Καγκελλάριόν της ἐπιμένοντα, εἰς κοινὴν μάλιστα μετ' ὀλίγον χρόνον ἐμφάνισίν του μὲ τὸν Ἕλληνα Πρωθυπουργόν, εἰς τὴν ψευδωνυμίαν διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδον.

Βεβαίως, ὁ κάθε νουνεχὴς εἰς τὸν πλανήτην μας καὶ μὴ παραλογιζόμενος ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται, ὅτι μόνον οἱ σημειωθέντες νέοι γεωπολιτικοὶ σχεδιασμοὶ ὡδήγησαν εἰς τοιαύτην ἀναγνώρισιν. Δηλαδή, αἱ μὲν κατευθύνουσαι τὴν ὅλην ἐπιχείρησιν Μεγάλαι ἐκεῖναι Δυνάμεις φυσικὰ δὲν ἐνεργοῦν ἐξ ἀγαθοῦ συνειδότος, δὲν χαρίζονται ἐπὶ τοῦ προκειμένου εἰς τοὺς Σκοπιανούς∙ ἁπλῶς τοὺς ἰδικούς των σχεδιασμοὺς διὰ τὴν περιοχὴν καὶ τὰ ἰδικά των συμφέροντα ὑπηρετοῦν. Προδήλως δὲν ἐκυριεύθησαν ἀπὸ κανέναν καϋμόν, ἀνυπάρκτου εἰς τὴν περίπτωσιν, «ἱστορικῆς δικαιοσύνης», διὰ νὰ προέλθουν εἰς τοιαύτην ἀναγνώρισιν, ἀσυστόλως βιάζουσαν τὴν ἀλήθειαν, καὶ μάλιστα χάριν ἐξαλλαγμένου σταλινικοῦ προϊόντος καὶ εἰς βάρος τῆς σταθερῶς καθ' ὅλους τοὺς ἀγῶνας, πολεμικοὺς καὶ ἰδεολογικούς, συμμάχου καὶ ἑταίρου των καί, ἐν συγκρίσει, πολλαπλασίως ἰσχυροτέρας Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐνῷ, τὰ ἀναγνωρίσαντα λοιπὰ κράτη, ἐλάχιστα μόνον μὲ ἀσήμαντα, τὰ δὲ περισσότερα μὲ ἀνύπαρκτα συμφέροντα εἰς τὸ πολλαπλῶς ὑπολειπόμενον (πληθυσμιακῶς, οἰκονομικῶς, πολιτιστικῶς) ἔναντι τῆς Ἑλλάδος Σκοπιανὸν κρατίδιον, προφανέστατα ὑπεκινήθησαν καὶ ἐνεθαρρύνθησαν εἰς τὴν ἐν λόγῳ ἀναγνώρισιν, πρὸς ἐξυπηρέτησιν βεβαίως ἄλλων συμφερόντων των, ὑπὸ τῶν Μεγάλων ἐκείνων. Ἐποδηγετήθησαν ὡς χῶραι ἀνίσχυροι ἐπὶ τοῦ ἀδιαφόρου δι' αὐτὰς προκειμένου θέματος ὑπὸ τῶν ἰσχυρῶν ἐκείνων.

Καὶ εἶναι αἱ   ἀναγνωρίσεις αὐταὶ ἀπὸ ἀπόψεως Διεθνοῦς Δικαίου  διττῶς παράνομοι.  Πρῶτον, διότι τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον ἔγινε δεκτὸν εἰς τὸν Ο.Η.Ε. καὶ ὑφίσταται καὶ ὑπάρχει δι' αὐτὸν πρὸς τὸ παρὸν μόνον ὑπὸ τὸ προσωρινὸν ὄνομα τῆς «Πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας» (F.Y.R.O.M.), καὶ ἑπομένως καθῆκον καὶ τῶν μελῶν τοῦ Ο.Η.Ε. εἶναι νὰ τὸ ἀναγνωρίζουν μόνον μὲ τὸ εἰς αὐτὸν καταγεγραμμένον ὄνομά του τοῦτο. Καί, δεύτερον, διότι ἡ ἐν λόγῳ ἀναγνώρισις ὑπονομεύει τὴν ἀπόφασιν τοῦ Ο.Η.Ε., ὅπως μόνον διὰ διαπραγματεύσεων μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Σκοπίων, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, καθορισθῇ τὸ ὁριστικὸν τοῦ κρατιδίου ὄνομα, ὡς ἀχρηστεύουσα τὰς διαπραγματεύσεις καὶ προκαταλαμβάνουσα τὴν τελικὴν λύσιν.

15.- Πλήγματα ἐναντίον τῆς ἐθνικῆς μας ἀκεραιό-τητος καὶ ἀπὸ συμμάχους μας.

Πρέπει ἀνεπιφυλάκτως νὰ τονισθῇ : Αἱ παράνομοι αὐταὶ ἀπὸ ἀπόψεως Διεθνοῦς Δικαίου ἀναγνωρίσεις συνιστοῦν εὐθέως ἐχθρικὴν εἰς βάρος τῆς χώρας μας ἐνέργειαν, διότι πλήττουν ἀπροσχηματίστως αὐτὴν τὴν ἐθνικήν μας ἀκεραιότητα. Πράγματι, ἀναγνώρισις τῆς Ἑλληνικῆς ὀνομασίας «Μακεδονία» εἰς ξένους δὲν παραγνωρίζει ἁπλῶς ἱστορικὰ δεδομένα χιλιετηρίδων (μαρτυρίας τῶν ἀρχαίων συγγραφέων, πληθώραν ἀρχαιολογικῶν εὑρημάτων μὲ ἑλληνικὰς μόνον ἐπιγραφάς, κλπ.), μαρτυροῦντα τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων, ὥστε νὰ ἀποτελῇ αὐτόφωρον τερατολογίαν ἡ διεκδίκησις αὐτῶν ἀπὸ σλαβικὰ (ὅπως οἱ διεκδικοῦντες Σκοπιανοὶ) ἢ ἐκσλαβισθέντα (ὅπως οἱ Βούλγαροι) φῦλα, τὰ ὁποῖα ἐνεφανίσθησαν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν Βαλκανικὴν μόλις κατὰ τὰ τέλη τοῦ 6^ου μὲ τὰς ἀρχὰς τοῦ 7^ου μετὰ Χριστὸν αἰῶνος, ἐνῷ ἡ Μακεδονία καὶ οἱ Μακεδόνες προϋπῆρξαν χιλιετηρίδας πρὸ Χριστοῦ. Τὸ χειρότερον εἶναι, ὅτι ἡ ἀνωτέρω ἀναγνώρισις ὁδηγεῖ εἰς τὸν ἐθνικόν μας ἀκρωτηριασμόν, ἀφοῦ ἀποκόπτει ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸν καὶ τὴν Ἑλληνικήν μας Ἱστορίαν ἕνα ἀπὸ τὰ κυριώτερα καὶ εὐρωστότερα τμήματά των∙ συγκεκριμένως, ὁλόκληρον τὴν περίοδον τῶν διεθνῶς ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης ἀποκαλουμένων - ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἀναμφισβητήτου ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων, - ἑλληνιστικῶν χρόνων, δηλαδὴ μίαν πανένδοξον ἐποχὴν ἕξ (6) ὁλοκλήρων αἰώνων, ἀπὸ τοῦ 3^ου π.Χρ. μέχρι καὶ τοῦ 3^ου μ.Χρ. αἰῶνος, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ κυρίως ἐπετέλεσεν ὁ Ἑλληνισμός, μὲ τὴν πρωτοπορίαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν Μακεδόνων, τὸ πανανθρώπινον, εἰς οἰκουμενικὴν κλίμακα, ἐκπολιτιστικόν του ἔργον, τὴν ἀδιαμφισβήτητον αὐτὴν κρηπῖδα τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ.

Ἐθνικὸς δὲ ἀκρωτηριασμός, ὁ ὁποῖος  προαναγγέλλει ἁπλῶς καὶ τὸν σκοπούμενον ἐδαφικόν μας ἀκρωτηριασμόν.

16.- Ὁ διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως βιασμὸς ἱστορικῶν, γεωγραφικῶν καὶ ἐθνολογικῶν δεδομένων.

Καὶ ὄχι μόνον αὐτά. Διότι ἡ ὀνομασία «Μακεδονία» διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον, ἐκτὸς τῶν ἱστορικῶν, ἐπὶ πλέον βιάζει καὶ γεωγραφικὰ καὶ σύγχρονα ἐθνολογικὰ δεδομένα, ἐνῷ καὶ τοῦ κρατιδίου αὐτοῦ ὑπονομεύει τὴν ὑπόστασιν. Πράγματι :  

Α) ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ : Αὐτὰ εἶναι ἀναμφισβήτητα. Γλωσσικῶς, τὸ ὄνομα τῶν Μακεδόνων εἶναι ἑλληνικόν. Ἡ λέξις «μακεδνὸς» μαρτυρεῖται ἤδη εἰς τὸν Ὅμηρον (Ὀδύσσεια Η 106) καὶ σημαίνει ὑψηλός, μακρύς. Ἀποδίδει ἔτσι - ὡς λέξις, ἀνήκουσα εἰς τὴν μόνην νοηματικὴν γλῶσσαν, τὴν ἑλληνικήν, καὶ ὄχι εἰς γλῶσσαν συμβολικήν (ὅπως ὅλαι αἱ ἄλλαι), -  τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Μακεδονικοῦ λαοῦ, ὅτι οἱ Μακεδόνες εἶναι μεγαλόσωμοι. Ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρον τὸ γλωσσικὸν μακεδονικὸν ὑλικόν, τὸ ὁποῖον μᾶς παραδίδεται ἀπὸ τὸν Ἀθήναιον, ἢ εὑρίσκεται ἀποθησαυρισμένον εἰς τὸ Λεξικὸν τοῦ Ἡσυχίου, τὰ κύρια ὀνόματα, τὰ τοπωνύμια, τὰ προσηγορικά, συνηγοροῦν διὰ τὸν ἑλληνικὸν χαρακτῆρα τῆς Μακεδονικῆς διαλέκτου : ἡ ἐτυμολογία τῶν λέξεων εἶναι ἑλληνική, τὰ γνωρίσματα καὶ τὰ φωνητικὰ πάθη κοινὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, αἱ κλίσεις καὶ αἱ καταλήξεις τὸ ἴδιον.

Εἰς τὰς γραπτὰς αὐτὰς ἱστορικὰς μαρτυρίας προστίθενται καὶ ὅλα τὰ ἱστορικὰ μνημεῖα, τὰ ὁποῖα ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη, παλαιόθεν καὶ προσφάτως μὲ τὰς ἀνασκαφὰς εἰς Βεργίναν, Αἰανήν, Δίον, Δισπηλιὸ Καστορίας, κλπ.,  ἔφερε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ φέρῃ εἰς φῶς εἰς τὸν γεωγραφικὸν χῶρον τῆς Μακεδονίας∙ ἀφοῦ αἱ ἐπιγραφαὶ εἶναι μόνον ἑλληνικαί, αἱ θεότητες ἴδιαι μὲ αὐτὰς τῆς λοιπῆς Ἑλλάδος, αἱ τεχνοτροπίαι, τὰ πάντα ἑλληνικά.  Ἡ Μακεδονία διαλαλεῖ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην τὴν ἑλληνικότητά της «ἐν λίθοις φθεγγομένοις καὶ μνημείοις σῳζομένοις», ὅπως συνεπλήρωνε τὸν τίτλον τοῦ περὶ αὐτῆς διτόμου ἔργου του, ἐκδοθέντος τὸ 1896 ( ἐπανεκδοθέντος φωτοτυπικῶς τὸ 1998 ὑπὸ τοῦ Ἱδρύματος Μελετῶν τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου ), ὁ φλογερὸς Μακεδὼν Μαργαρίτης  Γ. Δήμιτσας.

Ἀλλὰ καὶ φυλετικῶς οἱ Μακεδόνες ἦσαν ἑλληνικὸν δωρικὸν φῦλον. Καὶ ὄχι μόνον εἶχον, ἀλλὰ καὶ διαλαλοῦσαν τὴν ἑλληνικὴν των ταυτότητα. Ἤδη ὁ πατὴρ τῆς Ἱστορίας Ἡρόδοτος γράφει διὰ τοὺς Μακεδόνας : «Ἕλληνες δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθεν λόγοισι ἀποδείξω...» (Ἱστορίαι, V,22,1), δηλαδή, ὅτι λέγουν οἱ ἴδιοι, ὅτι εἶναι Ἕλληνες καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος τὸ γνωρίζω αὐτό.- Ὁ αὐτὸς Ἡρόδοτος διηγεῖται ( Ἱστορίαι, ΙΧ,45 ), καὶ τὸ γεγονὸς ἐπαναλαμβάνει ὁ Πλούταρχος ( Βίοι παράλληλοι, Ἀριστείδης, 15-16 ), ὅτι ὅταν οἱ Πέρσαι τὸ 479 π.Χρ., κατέκλυσαν μὲ τὸ τεράστιον στράτευμά των καὶ τὴν Μακεδονίαν, ὑπεχρέωσαν βιαίως τοὺς Μακεδόνας μὲ τὸν βασιλέα των Ἀλέξανδρον τὸν υἱὸν τοῦ Ἀμύντου, νὰ συνεκστρατεύσουν μαζί των κατὰ τῆς λοιπῆς Ἑλλάδος∙ ἀλλὰ   τὴν παραμονὴν τῆς μάχης τῶν Πλαταιῶν, τὰ μεσάνυκτα, ὁ ἐν λόγῳ Ἀλέξανδρος προσῆλθε κρυφὰ ἔφιππος εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν Ἑλλήνων, ἐζήτησε νὰ ἴδῃ τὸν στρατηγὸν τῶν Ἀθηναίων Ἀριστείδην (τὸν περίφημον δίκαιον Ἀριστείδην) καὶ κατέδωσεν εἰς αὐτόν, ὅτι τὴν αὐγὴν ἐπρόκειτο νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν οἱ Πέρσαι, διὰ νὰ γίνῃ δὲ πιστευτὀς, ἐτόνισε : «οὐ γὰρ ἂν ἔλεγον, εἰ μὴ μεγάλως ἐκηδόμην συναπάσης τῆς Ἑλλάδος. Αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμι τὠρχαῖον καὶ ἀντ' ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα... Εἰμὶ δὲ Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών». Δηλαδή, «δὲν θὰ ἔλεγα αὐτοὺς τοὺς λόγους, ἐὰν δὲν ἐφρόντιζα πάρα πολὺ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα. Διότι καὶ ἐγὼ εἶμαι Ἕλλην ἀπὸ ἀρχαία γενιὰ καὶ δὲν θὰ ἤθελα νὰ βλέπω τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ ἐλεύθερη ὑποδουλωμένη... Εἶμαι ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών».- Ἀκολούθως καὶ αὐτὸς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ἐκστρατεύσας κατὰ τῶν Περσῶν,  εἰς ἐπιστολήν του πρὸς τὸν βασιλέα των Δαρεῖον, ὅπως μᾶς τὴν παραδίδει ὁ Ἀρριανός ( Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις, Β΄, 14 ), ἀρχίζει μὲ τὴν ὑπόμνησιν «οἱ ὑμέτεροι πρόγονοι ἐλθόντες εἰς Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην Ἑλλάδα κακῶς ἐποίησαν ἡμᾶς οὐδὲν προηδικημένοι∙ ἐγὼ δὲ τῶν Ἑλλήνων ἡγεμὼν κατασταθεὶς καὶ τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας διέβην εἰς τὴν Ἀσίαν, ὑπαρξάντων ὑμῶν...». Δηλαδή, «οἱ πρόγονοί σου εἰσέβαλαν εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν ὑπόλοιπον Ἑλλάδα καὶ μᾶς ἐπροξένησαν καταστροφάς, χωρὶς ἐμεῖς νὰ τοὺς ἔχουμε κάνει προηγουμένως κανένα κακό∙ ἐγὼ δὲ γενόμενος Ἀρχηγὸς τῶν Ἑλλήνων εἰσέβαλα εἰς τὴν Ἀσίαν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν σου διὰ νὰ τιμωρήσω τοὺς Πέρσας...». Διαλαλεῖ ἔτσι καὶ ὁ μέγιστος τῶν αἰώνων στρατηλάτης, μὲ τὴν φράσιν του «εἰς Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην Ἑλλάδα», ὅτι καὶ ἡ Μακεδονία εἶναι τμῆμα τῆς ὅλης Ἑλλάδος.

Οἱ Μακεδόνες λοιπὸν τιμωροὶ διὰ τὰ ἐναντίον ὅλων τῶν Ἑλλήνων κακά. Τὴν ἀλήθειαν αὐτὴν ἐπισημαίνει μεταγενεστέρως καὶ ὁ ἱστορικὸς Πολύβιος, γράφων διὰ τὸν Μέγαν Ἀλέξανδρον, ὅτι «τιμωρίαν ἔλαβε παρὰ τῶν Περσῶν ὑπὲρ τῆς εἰς ἅπαντας τοὺς Ἕλληνας ὕβρεως»(Ἱστορία Θ, 34, 2-3), ἐνῷ ἐν συνεχείᾳ  τονίζει, ποίας καὶ πόσον μεγάλης τιμῆς δικαιοῦνται οἱ Μακεδόνες, οἱ ὁποῖοι τὸν περισσότερον χρόνον τοῦ βίου των δὲν παύουν νὰ ἀγωνίζωνται ἐναντίον τῶν βαρβάρων καὶ ὑπὲρ τῆς ἀσφαλείας τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκινδύνευον πάντοτε μεγάλως, ἐὰν δὲν εἶχον πρόφραγμα τοὺς Μακεδόνας ( « τίνος καὶ πηλίκης δεῖ τιμῆς ἀξιοῦσθαι Μακεδόνας, οἳ τὸν πλείω τοῦ βίου χρόνον οὐ παύονται διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας ; ὅτι γὰρ ἀεὶ ποτ' ἂν ἐν μεγάλοις ἦν κινδύνοις τὰ κατὰ τοὺς Ἕλληνας, εἰ μὴ Μακεδόνας εἴχομεν πρόφραγμα ; », Ἱστορία,Θ, 35, 2-3 ).

Αὐθεντικὸς καὶ δίκαιος, ἑπομένως, ἀποδίδων παναρχαίαν καὶ ἀναντίρρητον ἀλήθειαν, ὁ λόγος τοῦ Στράβωνος,ὁ ὁποῖος ἔζησε ἀπὸ τὸ 66 π.Χρ. μέχρι τὸ 24 περίπου μ.Χρ., ὅτι «ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία»(Γεωγραφικά, VII, 9), δηλαδὴ «εἶναι λοιπὸν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία».

Β) ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ :  Ἡ ὀνομασία «Μακεδονία» διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον βιάζει καὶ γεωγραφικὰ δεδομένα, ἀφοῦ οὐδέποτε ἀνῆκεν ὁλόκληρος ἡ ἔκτασίς του εἰς τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν.

Ἀληθῶς, κατὰ κοινὴν ἐπιστημονικὴν παραδοχήν, τὰ βόρεια ὅρια τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας ποτὲ δὲν ὑπερέβησαν τὴν γραμμὴν Ἀχρίδος - Κρουσόβου - ὄρους Μπαμποῦνα - Στρωμνίτσης - Νευροκοπίου (Ἄνω) - Μελενίκου. Ἔτσι ἡ χρῆσις τοῦ ὅρου «Μακεδονία» διὰ βορειοτέρας τῆς γραμμῆς αὐτῆς περιοχὰς εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν ἱστορικὴν πραγματικότητα. Τὸ κράτος τῶν Σκοπίων μόνον ἕνα μικρὸ τμῆμα τοῦ Μακεδονικοῦ χώρου περιλαμβάνει∙ αὐτὴ  δὲ ἡ περιοχὴ τῶν Σκοπίων δὲν ἀνῆκε ποτὲ εἰς τὴν Μακεδονίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν παλαιὰν Σερβίαν.

Εἰδικώτερον, τὸ σημερινὸν κράτος τῶν Σκοπίων ἔχει ἔκτασιν 25.713   τετραγωνικῶν χιλιομέτρων (χλμ2), ἀπὸ τὰ ὁποῖα περίπου μόνον τὸ 1/3,  τὰ νοτιώτερα 8.600 χλμ2 (κατὰ προσέγγισιν) περιλαμβάνονται γεωγραφικῶς εἰς τὴν Μακεδονίαν. Ἐξ ἄλλου, τὰ ὑπόλοιπα τμήματα τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας ἔχουν ἔκτασιν 34.603 χλμ2. τὸ ἀνῆκον εἰς τὴν Ἑλλάδα, καὶ 6.789 χλμ2. τὸ ἀνῆκον εἰς τὴν Βουλγαρίαν. Μὲ τὰ τρία αὐτὰ δεδομένα ἡ ἱστορικὴ Μακεδονία, μὲ σύνολον ἐκτάσεως (8.600, κατὰ προσέγγισιν, σὺν 34.603 σὺν 6.789 ἴσον) 49.992 χλμ2 περίπου, κατανεμομένης τώρα εἰς τὰς τρεῖς χώρας, περιλαμβάνεται, κατὰ σειρὰν μεγέθους, περίπου εἰς τὴν Ἑλλάδα κατὰ 70 %, εἰς τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον κατὰ 17 % καὶ εἰς τὴν Βουλγαρίαν κατὰ 13 %. Εἶναι δὲ ἀνεξέλεγκτος καὶ ἐσφαλμένη ἡ ἐπὶ τοῦ προκειμένου συνήθως ἀναγραφομένη ἀναλογία 51,57 % διὰ τὴν Ἑλλάδα, 38,32 % διὰ τὰ Σκόπια καὶ 10,11 % διὰ τὴν Βουλγαρίαν, διότι αὐτὴ βασίζεται εἰς τὴν θεώρησιν ὁλοκλήρου τῆς ἐκτάσεως τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ὡς «Μακεδονίας», ἐνῷ μόλις τὸ 1/3 αὐτοῦ, ὡς προεξετέθη, ἀνήκει ἱστορικῶς εἰς αὐτήν (βλέπε ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω τὴν μελέτην τῆς καθηγητρίας Μαρίας ΝΥΣΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΕΛΕΚΙΔΟΥ, Τὸ «Μακεδονικὸ ζήτημα», 2^α ἔκδ., 1992, σ. 20 καὶ ὑποσημ. 4).

Ἀποτελεῖ, ἑπομένως, ἐξώφθαλμον παραλογισμὸν καὶ προδίδει ἀπύθμενον κακοβουλίαν ἡ ἀναγνώρισις τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος «Μακεδονία», ἔστω ὑπὸ μόνην τὴν γεωγραφικήν του σημασίαν, εἰς χώραν (τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον), τῆς ὁποίας μόλις τὸ 1/3 τῆς ἐκτάσεως εἶναι Μακεδονία, τὸ δὲ μέρος της τοῦτο καλύπτει μόνον τὸ 17 % τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας. Καὶ μάλιστα ὅταν ἀντιτίθεται εἰς τοιαύτην ἀναγνώρισιν ἡ Ἑλλάς, κατέχουσα τὰ πολλαπλάσια 70 % τῆς ἐν λόγῳ Μακεδονίας.

Γ) ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ :  Ἡ ἰδεολογικὴ ἐπένδυσις τῆς ἐναντίον τῆς Μακεδονίας ἐπιβουλῆς ἤδη ἀπὸ τῆς γενέσεως τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος ἔγινε μὲ ἐκμετάλλευσιν τοῦ ὁμιλουμένου εἰς ὡρισμένα σημεῖα αὐτῆς σλαβοφανοῦς, περισσότερον βουλγαρικῆς ἀποκλίσεως, ἰδιώματος. Ἀλλὰ αὐτὸ ὡμιλεῖτο κυρίως εἰς τὴν ὕπαιθρον χώραν, παραλλήλως πρὸς τὴν ἑλληνικήν, ἐλάχιστοι ἦσαν οἱ ἀγνοοῦντες τὴν ἑλληνικήν, ἐνῷ εἰς τὰ ἀστικὰ κέντρα ἐκυριάρχει ἀπολύτως ἡ ἑλληνική. Ἡ ἀλήθεια τούτων εἶναι ἀναμφισβήτητος.

α)  Κυριαρχία τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης.

Πράγματι, αἱ σχετικαὶ μαρτυρίαι εἶναι καταλυτικαί. Ἔτσι, εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι κατὰ τὸν ρωσοτουρκικὸν πόλεμον τοῦ 1828-1829 οἱ Ρῶσοι κατὰ τὴν διάβασιν τοῦ Δουνάβεως κατὰ Μάϊον τοῦ 1828 ἀπηύθυναν προκήρυξιν πρὸς τοὺς κατοίκους τῆς Βουλγαρίας εἰς γλῶσσαν ἑλληνικὴν καὶ τουρκικὴν καὶ ὄχι βουλγαρικήν ( βλέπε τὸ μνημειῶδες βιβλίον τοῦ Καθηγητοῦ Μιχαὴλ ΛΑΣΚΑΡΙ, Τὸ Ἀνατολικὸν ζήτημα, Θεσσαλονίκη, 1948, σελ. 251, ὑποσημ. 2 ). Καὶ φυσικὰ αὐτὸ δὲν θὰ ἐγίνετο, ἐὰν δὲν ἐκυριάρχει ἐκεῖ εὐρύτατα ἡ γλῶσσα ἡ ἑλληνική.  Τὴν κυριαρχίαν αὐτὴν ἄλλωστε ὁμολογοῦν καὶ βούλγαροι ἱστορικοί. Οὕτως ὁ Στάνεφ εἰς τὸ ἐκδοθὲν τὸ 1928 εἰς Σόφιαν βουλγαριστὶ βιβλίον του «Ἡ Βουλγαρία ὑπὸ ζυγόν, 1393-1878», γράφει κατὰ λέξιν : «Οἱ ξένοι λαοὶ οὔτε κἂν ὑπωπτεύοντο, ὅτι ὑπάρχει βουλγαρικὸν ἔθνος. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Σερβίας οὗτοι ἐγνώριζον, ὅτι ἐν Τουρκίᾳ ὑπῆρχον Ἕλληνες»∙ καὶ περαιτέρω : «Τοὺς Ρώσους ἀξιωματικοὺς εἰσερχομένους τὸ 1828 εἰς Σιλίστραν, Κωνστάντζαν, Μπαλτσίκ, Ρουστσούκ, Βάρναν, Σούμλαν, Μεσημβρίαν, Πύργον, Ἀδριανούπολιν κτλ., ὑπεδέχοντο παντοῦ ἑλληνικαὶ κοινότητες, Ἕλληνες ἐπίσκοποι καὶ ἑλληνίζοντες Βούλγαροι, οἱ δὲ Ρῶσοι ἦσαν πεπεισμένοι, ὅτι ἠλευθέρωναν χριστιανοὺς Ἕλληνας»( βλέπε ὁλόκληρον τὸ παράθεμα εἰς τὸ ἀνωτέρω βιβλίον Μιχαὴλ ΛΑΣΚΑΡΙ, σελ. 253 ).

Αὐτὴ ἦτο, ὅταν κατεσκευάζετο τὸ Μακεδονικὸν ζήτημα, ἡ γλωσσικὴ πραγματικότης ὄχι μόνον ἐντὸς τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτῆς, εἰς ὁλόκληρον τὴν Μέσην Βαλκανικήν. Καὶ τὴν ἀλήθειαν αὐτὴν συνωμολογοῦσαν καὶ τότε οἱ Βούλγαροι. Διότι, ὅπως ὁ περιοδεύσας εἰς τὴν Μακεδονίαν Victor Berard, Καθηγητὴς εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολὴν τῶν Παρισίων, γράφει εἰς τὸ ἐκδοθὲν τὸ 1896 γαλλιστὶ βιβλίον του «Ἡ Τουρκία καὶ ὁ σύγχρονος Ἑλληνισμός», κατὰ λέξιν, «τὸ 1867 κατὰ τὴν γνώμην αὐτῶν τούτων τῶν Βουλγάρων τὸ πᾶν εἰς τὴν Μακεδονίαν ἦτο ἑλληνικόν» ( βλέπε Καθηγητοῦ Κωνσταντίνου ΒΑΒΟΥΣΚΟΥ, Ἀντεπιστέλλοντος μέλους τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, Προέδρου τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν, «Τὸ Μακεδονικὸν ζήτημα», εἰς Ἐπιστημονικὴν Ἐπετηρίδα τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης, τόμος 14, 1993, σελ. 21-29, ἰδίᾳ σελ. 24, στήλη β΄ ).

β)  Ἐξήγησις τῆς διγλωσσίας.

Χρειάζονται ὅμως καὶ ὡρισμέναι πρόσθετοι ἐπισημάνσεις. Τὸ τότε ὁμιλούμενον, παραλλήλως πρὸς τὴν ἑλληνικήν, σλαβοφανὲς ἰδίωμα ἦτο στοιχειῶδες, πενιχρότατον, δὲν περιεῖχε καμμίαν ἐπιστημονικὴν ἢ λέξιν ἀποδίδουσαν ἀφῃρημένην ἔννοιαν, περιωρίζετο δὲ ἀποκλειστικῶς εἰς λέξεις καθημερινῶς χρηστικὰς ἀγροτικοῦ καὶ ποιμενικοῦ βίου. Τὰ δεδομένα αὐτὰ χαρακτηρίζουν τὴν προέλευσίν του ὡς καταγομένου ἀπὸ Σλάβους ἀξέστους καὶ ἀμορφώτους, εἰρηνικῶς διεισδύσαντας κατὰ παρελθόντας αἰῶνας εἰς τὴν Βαλκανικὴν πρὸς ἀνεύρεσιν ἐργασίας, χρησιμοποιηθέντας δὲ ὑπὸ τῶν γηγενῶν Ἑλλήνων κατοίκων ἀκριβῶς πρὸς ἐκτέλεσιν τῶν ταπεινοτέρων γεωργικῶν καὶ ποιμενικῶν ἐργασιῶν. Καὶ ἦτο ἑπόμενον οἱ γηγενεῖς νὰ ἐκμάθουν τὰς λέξεις καθημερινῆς χρήσεως, τὰς ἀναγκαίας πρὸς συνεννόησιν μετὰ τῶν μεγάλως ὑστερούντων πολιτιστικῶς ὑπηρετῶν των, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετον. Τελικῶς δὲ οἱ οὕτω χρησιμοποιούμενοι Σλάβοι ἀφωμοιώθησαν ὑπὸ τῶν γηγενῶν Ἑλλήνων καὶ προέκυψε τὸ φαινόμενον   πληθυσμιακὸν ἀμάλγαμα.

 Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γεγονὸς τῆς διγλωσσίας καὶ ὅτι τόσον εὐρύτατα ἐχρησιμοποιεῖτο ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Διότι εἶναι ἀδιανόητον νὰ ὑποτεθῇ, ὅτι οἱ πολιτιστικῶς ὑστεροῦντες Σλάβοι ἐξέμαθον τήν, ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν γλῶσσαν των, τόσον δύσκολον ἑλληνικήν, ἡ ὁποία ἄλλωστε καὶ δὲν τοὺς ἐχρειάζετο, ἀφοῦ ἀπὸ τοῦ 15ου αἰῶνος ἡ περιοχὴ ἐτέλει ἐξακολουθητικῶς ὑπὸ κυριαρχίαν Ὀθωμανικήν, γλῶσσα ἐπίσημος ἦτο ἡ τουρκική, καὶ ἔτσι τὰ ἑλληνικὰ δὲν προσεπόριζον εἰς τοὺς δυναστευομένους ἐκείνους πληθυσμοὺς καμμίαν πρακτικὴν ὠφέλειαν, ὥστε νὰ τὰ ἐκμανθάνουν πρὸς χρησιμοποίησιν.

γ)  Ἐπιβιοῦσα δωρικὴ διάλεκτος τὸ σλαβοφανὲς ἰδίωμα.

Ἀνακύπτει ὅμως σχετικῶς καὶ ἄλλος προβληματισμός. Εἶναι πολὺ ἀμφίβολον, ἐὰν τὸ ἐν λόγῳ πενιχρότατον σλαβοφανὲς γλωσσικὸν ἰδίωμα ἦτο ὄντως σλαβικόν. Διότι, ὅπως κατέδειξεν ἤδη ἀπὸ τὸ 1907 ὁ φλογερὸς Μακεδών, ἀπὸ τὴν Κορησσὸν τῆς Καστορίας καταγόμενος, Κωνσταντῖνος Τσιούλκας, πρώην Γυμνασιάρχης τοῦ Ἑλληνικοῦ Γυμνασίου Μοναστηρίου, ( μὲ τὸ βιβλίον του ὑπὸ τὸν τίτλον «Συμβολαὶ εἰς τὴν διγλωσσίαν τῶν Μακεδόνων, ἐκ συγκρίσεως τῆς σλαβοφανοῦς Μακεδονικῆς γλώσσης πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν», Ἐν Ἀθήναις, Ἐκ τοῦ τυπογραφείου Π. Α. Πετράκου, 1907 ) , πρόκειται οὐσιαστικῶς περὶ ἐπιβιούσης δωρικῆς διαλέκτου, μὲ ἐπιφανειακὰς μόνον, μὲ τὴν πάροδον τῶν αἰώνων καὶ τὰς ἐθνικὰς περιπετείας, ἀλλοιώσεις μὲ σλαβικὰ καταληκτικὰ ἐπιθέματα. Καὶ ὡς ἀπόδειξις τούτου προσφέρεται σύγκρισις τοῦ πενιχροῦ λεξιλογίου τῆς σλαβοφανοῦς Μακεδονικῆς πρὸς ἀντιστοίχους λέξεις ὁμηρικάς, ἀλλὰ καὶ παρομοίας τῆς  τσακωνικῆς διαλέκτου, ἡ ὁποία, ὁμιλουμένη καὶ σήμερον εἰς μερικὰ χωρία τῆς Κυνουρίας Πελοποννήσου, κοινῶς ἀναγνωρίζεται ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης τῆς Γλωσσολογίας ὡς διάλεκτος δωρική.  Καὶ ἡ ἐξήγησις τῆς ὁμοιότητος αὐτῆς ἐδόθη ἀπὸ τὴν ἐπιστήμην καταλυτικῶς μετὰ ἑξηκονταετίαν ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου τοῦ Τσιούλκα. Ἡ ἀληθινὴ ἐπιστήμη συγκλίνει. Πράγματι, ὁ Καθηγητὴς Σταμάτιος Καρατζᾶς, γλωσσολόγος καὶ ἱστορικός, διδάξας εἰς ξένα Πανεπιστήμια (Ἀμβούργου, Αἲξ-ὰν-Προβάνς), ἀλλὰ καὶ ἑλληνικά (Θεσσαλονίκης καὶ Ἰωαννίνων), μὲ τὸ εἰς τὴν γαλλικὴν ἐκδοθὲν τὸ 1966 εἰς Νέαν Ὑόρκην ὀγκῶδες βιβλίον του «Les Tsacones» (Oἱ Τσάκωνες) ἀποδεικνύει, ὅτι οἱ Τσάκωνες δὲν ἦσαν, ὅπως μέχρις αὐτοῦ ἐπιστεύετο, Λάκωνες, ἀλλὰ Μακεδόνες ἱππεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχον μεταναστεύσει κατὰ τοὺς ἀρχαίους χρόνους ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν εἰς τὴν Πελοπόννησον. Οἱ Τσάκωνες, ὄντες λοιπὸν Μακεδόνες, εὐλόγως ὁμιλοῦν παρόμοιον γλωσσικὸν  ἰδίωμα.  Καὶ τὸ συμπέρασμα ἀβίαστον : τούτου ἀναγνωριζομένου ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης τῆς Γλωσσολογίας ὡς δωρικοῦ γλωσσικοῦ ἰδιώματος, καὶ τὸ σλαβοφανὲς Μακεδονικὸν ἰδίωμα δωρικὴν ἔχει τὴν προέλευσιν.

Καὶ αὐτὰ μὲν περὶ τῆς τότε ὁμιλουμένης σλαβοφανοῦς γλώσσης. ἡ ὁποία βεβαίως ἔχει σήμερον ὁλοκληρωτικῶς παραποιηθῆ μὲ τὴν κατασκευασθεῖσαν, ὡς προεξετέθη μὲ πάμπολλα ξένα δάνεια ψευδώνυμον «Μακεδονικὴν» γλῶσσαν.

Πέρα ὅμως τῆς γλώσσης, ἡ ὁποία ἐπὶ τέλους ἀποτελεῖ ὄχι μοναδικόν, ἀλλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ γνωρίσματα ἰδιαιτερότητος μιᾶς ἐθνικῆς κοινότητος  -   καὶ πρὸς ἀπόδειξιν τούτου, ἂς θυμηθοῦμε τὰς χιλιάδας τῶν, μετὰ τὴν καταστροφήν, Μικρασιατῶν προσφύγων, οἱ ὁποῖοι, καίτοι ὁμιλοῦντες μόνον τὴν τουρκικὴν καὶ μὴ γνωρίζοντες οὐδὲ λέξιν ἑλληνικήν, ἐν τούτοις ἐδήλωσαν, ὅτι εἶναι Ἕλληνες καὶ ὑπεβλήθησαν   ὡς τοιοῦτοι εἰς τὴν ἀνταλλαγὴν τῶν πληθυσμῶν -, ὑπάρχουν ἐπὶ τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος καὶ καταλυτικὰ ἐπιστημονικῶς ἐθνολογικὰ δεδομένα.

δ)  Ἐθνολογικοί - Γλωσσικοὶ Χάρται.

Ἔτσι εἰς τὸν κατὰ τοὺς χρόνους ἐνάρξεως τῆς κατὰ τῆς Μακεδονίας ἐπιβουλῆς ἐκδοθέντα εἰς τὸ Λονδῖνον ἐθνολογικόν -γλωσσικόν χάρτην τῶν Βαλκανίων,   τοῦ ἄγγλου Edward Stanford (1877), («Χάρτης ἐθνολογικὸς τῆς  Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ μνημόνιον ἐπὶ τῆς ἐνεστώσης κατανομῆς τῶν φυλῶν εἰς τὴν Ἰλλυρικὴν (δηλαδὴ τὴν Βαλκανικὴν) χερσόνησον μετὰ στατιστικῶν πινάκων»   [ ἔχω ὑπ'ὄψιν μου τὴν γαλλικήν του ἔκδοσιν Carte Ethnologique de la Turquie et de la Grèce et mémoire sur la répartition actuelle des races dans la péninsule Illyrique avec Tableaux statistiques, Publié à Londres par EDWARD STANFORD, Traduit de l' anglais, Paris, E. Dentu, Libraire - Éditeur, 1877 ] ),   καταγράφονται τὰ ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς ἐκτεινόμενα πολὺ πέραν ὄχι τῶν τότε μέχρι Θεσσαλίας, ἀλλὰ καὶ τῶν σημερινῶν ἑλληνικῶν συνόρων. Συγκεκριμένως, περιελάμβανον ὁλόκληρον τὴν Βόρειον Ἤπειρον (περιελθοῦσαν ἀκολούθως μὲ ἰταλικὰς ραδιουργίας εἰς τὸ νεοϊδρυθὲν Ἀλβανικὸν κράτος), σχεδὸν ὁλόκληρον τὸ ἔδαφος τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων, ὁλόκληρον τὴν Ἀνατολικὴν Ρωμυλίαν (ἁρπαγεῖσαν ἀκολούθως τὸ 1885 πραξικοπηματικῶς ὑπὸ τῆς Βουλγαρίας), ὡς καὶ ὁλόκληρον τὴν Ἀνατολικὴν Θράκην (ἐλευθερωθεῖσαν, ἀλλὰ περιελθοῦσαν μὲ τὴν συνθήκην τῆς Λωζάνης εἰς τὴν Τουρκίαν). Δηλαδὴ πιστοποιεῖται, ὅτι εἰς ὁλόκληρον τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν, - διὰ νὰ περιορισθῶ μόνον εἰς αὐτήν, - ἐκυριάρχει καταλυτικῶς ὁ Ἑλληνισμός, μὲ μικρὰς μόνον μειονοψηφίας ἀλλοφύλων. Εἰς τὸν προσηρτημένον εἰς τὸ τέλος τοῦ βιβλίου γεωγραφικὸν χάρτην εἰκονίζονται ἐκφραστικώτατα μὲ διαφορετικοὺς χρωματισμοὺς αἱ ἀνὰ μέσον τοῦ κυριαρχοῦντος Ἑλληνισμοῦ τῆς Βαλκανικῆς μειονοψηφίαι αὐταί, τῶν Τούρκων μὲ κόκκινες, τῶν Βουλγάρων μὲ πράσινες, τῶν Ἀλβανῶν μὲ κίτρινες διαγραμμίσεις. Τότε βεβαίως δὲν εἶχεν ἐφευρεθῆ ἡ «Μακεδονικὴ» ἐθνότης καὶ ὡς ἀνύπαρκτος στερεῖται καὶ χρωματισμοῦ !  Τὴν δὲ ἑλληνικότητα αὐτὴν ρητῶς διασαλπίζει ὁ συγγραφεὺς καὶ εἰς τὸ κείμενον τοῦ βιβλίου του, γράφων συμπερασματικῶς, πρὶν ἀπὸ τὴν παράθεσιν εἰς τὸ τέλος του δύο στατιστικῶν πινάκων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων  εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Θράκην, κατὰ λέξιν ὅτι : «Πιστεύομεν, ὅτι οἱ ἀκολουθοῦντες δύο πίνακες ἀρκοῦν διὰ τὴν θέσιν μας : τὴν ἀπόδειξιν τῆς ἐντελοῦς ἑλληνικῆς ἐθνικότητος τῆς Θράκης καὶ τῆς Μακεδονίας».

Ἀλλὰ καὶ ὁ κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος 1878 δημοσιευθεὶς εἰς τὸ Βερολῖνον Ἐθνολογικὸς-Γλωσσικὸς χάρτης τῶν Βαλκανίων τοῦ γερμανοῦ H. Kiepert δίδει τὴν αὐτὴν εἰκόνα : κυριαρχίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς ὁλόκληρον τὸν Μακεδονικὸν χῶρον καὶ μέχρι καὶ τῆς Μέσης Βαλκανικῆς (ὀροσειρᾶς τοῦ Αἵμου).

ε)  Τὰ πορίσματα τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης τῆς Γενετικῆς.

Τοιαῦται ἀντικειμενικαὶ ἀπὸ ξένους διαπιστώσεις ἢδη τοῦ τέλους τοῦ 19^ου αἰῶνος ἐπικυροῦνται τώρα καὶ ἀπὸ τὰ πορίσματα τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης τῆς Γενετικῆς, ἡ ὁποία, μὲ τὴν ἐξέτασιν τῶν συστημάτων πρωτεϊνικῶν καὶ ἐνζυμικῶν παραλλαγῶν ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὰ συστήματα τῶν ὁμάδων αἵματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ πυρηνικοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ (DNA), ὅλων αὐτῶν κληρονομουμένων καὶ μὴ ἐπηρεαζομένων ἀπὸ μεταβολὰς τοῦ περιβάλλοντος ἢ τὴν ἡλικίαν, ἀποφαίνεται αὐθεντικῶς, ὅτι καὶ οἱ Μακεδόνες ἀνήκουν εἰς τὸν ἴδιον μὲ τοὺς λοιποὺς Ἕλληνας γενετικὸν τύπον, ὁ ὁποῖος διαφέρει ἀπὸ τὸν γενετικὸν τύπον τῶν γειτονικῶν λαῶν, καὶ μάλιστα περισσότερον ὅλων ἀπὸ αὐτὸν τῶν Βουλγάρων ( βλέπε τὸ δίγλωσσον, εἰς ἑλληνικὴν καὶ ἀγγλικήν, πόνημα τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Γενετικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης  Κωνσταντίνου ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ, Ἡ γενετικὴ σύσταση τῶν κατοίκων τῆς Ἑλλάδας, Θεσσαλονίκη, 1993, σελ. 12, ἀναφερομένου εἰς σχετικὰς ἐρευνητικὰς ἐργασίας ἰδικάς του καὶ ξένων ἐπιστημόνων ). 

στ)  Ἑλληνογενεῖς τὰ 65 % τῶν σημερινῶν κατοίκων τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου.

Ἡ ἐπιστημονικῶς σήμερον, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἀποδεικνυομένη γενετικὴ αὐτὴ πραγματικότης εἶναι ἑπόμενον νὰ ἰσχύῃ καὶ τώρα εἰς ὁλόκληρον τὴν Μακεδονίαν, δηλαδὴ καὶ εἰς τὰ ἀπομείναντα ἐκτὸς τῶν ἑλληνικῶν συνόρων τμήματα αὐτῆς. Δηλαδή, Ἕλληνες, ὡς Μακεδόνες, νὰ ἀποτελοῦν καὶ σήμερον τὴν ἀληθινὴν ἐθνοτικὴν πλειονοψηφίαν τοῦ πληθυσμοῦ καὶ εἰς τὸ ἀνῆκον εἰς τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον 17 % τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας. Καὶ αὐτό, παρὰ τὸν μεσολαβήσαντα χρόνον, τὰς ἀδιακόπους, καὶ πρότερον, ἀλλὰ ἐνταθείσας ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου, διώξεις, τὴν συστηματικὴν πλύσιν ἐγκεφάλου ἀπὸ εἰδεχθῶς καταπιεστικὰ καθεστῶτα, ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ ἀμεταβλήτου τῶν γενετικῶν δεδομένων.

Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἤδη ἐπιστημονικῶς δημοσίως ἐξαγγέλλεται. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον διὰ τὸ 1/3 τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, τὸ ὄντως ἀνῆκον εἰς τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν, ἀλλὰ διὰ τοὺς κατοίκους ὁλοκλήρου τῆς ἐκτάσεώς του. Ἔτσι εἰς τὸ ὀργανωθὲν τὸν Νοέμβριον 1998 «Πανελλαδικὸ Δημογραφικὸ Συνέδριο» μὲ θέμα «Πληθυσμὸς καὶ ἀνάπτυξη στὴν Ἑλλάδα» ὁ Καθηγητὴς Ἐφηρμοσμένης Οἰκονομίας Σταῦρος ΘΕΟΦΑΝΙΔΗΣ εἰς ἀνακοίνωσίν του ( μὲ τίτλον «Μιὰ διαχρονικὴ ἐκτίμηση τοῦ ἑλληνογενοῦς πληθυσμοῦ μὲ βάση τὴν μαθηματικὴ προβολὴ τῆς Π₁ = Π₀ (1+ε)¹ καὶ ἐναλλακτικὲς ὑποθέσεις», βλέπε τὰ Πρακτικὰ τοῦ Συνεδρίου, ἔκδοσις Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Δημογραφικῶν Μελετῶν, Ἀθήνα, 2003, σελ. 65-73, ἰδίως σελ. 71 ) τεκμηριώνει, ὅτι ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς κατοίκους τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου τὸ 65 % εἶναι Ἑλληνογενεῖς.

Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γεγονός, ὅτι εἰς τὸ κρατίδιον αὐτὸ καὶ σήμερον τόσοι πολλοὶ ὁμιλοῦν τὴν ἑλληνικήν, ὅτι οἱ εἰς τὴν Ἑλλάδα διπλωματικοὶ καὶ ἄλλοι ἐκπρόσωποί του γνωρίζουν καὶ ὁμιλοῦν ὅλοι τὴν ἑλληνικήν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον φυσικὰ δὲν συμβαίνει μὲ τοὺς ἀντιπροσώπους καμμιᾶς ἄλλης ξένης χώρας. Ἀληθινά, ποιὸς ὁ καϋμὸς τῶν Σκοπιανῶν νὰ μανθάνουν τὴν ἑλληνικήν, ἐὰν αὐτὴ δὲν εἶναι μέρος, ἀνὰ τὰς διαδοχικὰς γενεάς, τῆς φυλετικῆς καὶ πολιτιστικῆς των παραδόσεως ; Καὶ ναὶ μὲν αἱ ἐπίσημοι στατιστικαὶ τοῦ κρατιδίου ἀποκρύπτουν τὴν συγκλονιστικὴν αὐτὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ὁ ἄλλοτε Πρόεδρός του Κῦρο Γκληγκόρωφ ἠναγκάσθη δημοσίως νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι οἱ Ἕλληνες τοῦ κρατιδίου του ἀνέρχονται εἰς ἑκατὸν χιλιάδας (100.000). Ἐνῷ κατὰ δημοσιευθεῖσαν εἰς τὸν τύπον δήλωσιν τῆς Βιργινίας Τσουδεροῦ, ὡς Ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, μυστικὴ ἀπογραφὴ εἰς τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον ἀπέδωσεν, ὅτι 373.000, ἤτοι τὰ 18,6 % τοῦ πληθυσμοῦ του ἐδήλωσαν, ὅτι εἶναι Ἕλληνες (βλέπε μνημονευθεῖσαν μελέτην τοῦ Καθηγητοῦ Κωνσταντίνου ΒΑΒΟΥΣΚΟΥ, σελ. 28, στήλη α΄). Τὸ θλιβερὸν ἐπὶ τοῦ προκειμένου εἶναι, ὅτι ἐμεῖς εἰς τὴν Ἑλλάδα, - ἡ ἐπίσημος Ἑλλάς, ἀλλὰ καὶ οἱ πνευματικοὶ καὶ ἄλλοι ταγοί μας, οἱ περισσότεροι πολυπράγμονες περὶ ἄλλων ἀσχέτων, - μὲ τόσην ἀκηδίαν ἀγνοοῦμεν τοὺς πέραν τῶν συνόρων ὁμοεθνεῖς μας αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τόσον ἀντιξόους συνθήκας ἐν τούτοις ἐπιμένουν καὶ διαλαλοῦν, ὅτι εἶναι Ἕλληνες...

Οὔτε λοιπὸν ἐθνολογικὸν ἔρεισμα ὑπῆρχε πρὸς δημιουργίαν ἐκ τοῦ μηδενὸς τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος, καὶ οὔτε φυσικὰ ὑπάρχει πρὸς στήριξιν τῆς ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐπιβουλῆς σήμερον μὲ τὴν μεθόδευσιν τῆς δημιουργίας τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ὑπὸ τὴν ψευδώνυμον ὀνομασίαν «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας».

17.- Γεωγραφικὰ καὶ σύνθετα ὀνόματα.

Καὶ ἐν τούτοις, πρὸς κατασίγασιν τῶν ἐπὶ τῆς ὀνομασίας αὐτῆς ἀντιδράσεων, ἐξεπέμφθη ( ἀπὸ πεπειραμένον πολιτικόν, τὸν τέως Πρωθυπουργὸν καὶ ἤδη Ἐπίτιμον Πρόεδρον τοῦ κυβερνῶντος κόμματος  «Νέα Δημοκρατία», Κωνσταντῖνον Μητσοτάκην ) ἡ ἀπιστεύτου ἀνευθυνότητος παραίνεσις «δὲν πειράζει, τὸ ὄνομα σὲ 10 χρόνια θὰ τὸ ξεχάσουμε» ! Καὶ ναὶ μέν, ὅποιος θέλει τὸ ξεχνᾷ καὶ χωρὶς τὴν παρέλευσιν τῶν 10 ἐτῶν, ἀλλὰ ἡ Ἱστορία ποτὲ δὲν ξεχνᾷ, ἐνῷ αἱ συνέπειαι ἐθνικῆς μας ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀφροσύνης θὰ βαρύνουν τὴν ἐθνικήν μας κοινότητα ἐσαεί.

Καὶ ἡ ἡττοπαθὴς καὶ συνθηκολόγος φλυαρία προσανατολίζεται εἰς ἀποδοχὴν τῆς ὀνομασίας «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ὑπὸ γεωγραφικὴν μόνον ἔννοιαν. Καίτοι μάλιστα, ὡς προεξετέθη, μόνον τὸ 1/3 τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου εἶναι Μακεδονία.  Ἀλλὰ πρόκειται περὶ ἀπροσφόρου σκέψεως∙ διότι προϋποθέτει ὅτι καὶ οἱ Σκοπιανοὶ θὰ περιορισθοῦν εἰς τὴν γεωγραφικὴν σημασίαν καὶ θὰ ἐγκαταλείψουν ρητῶς τὰς περὶ «Μακεδονικῆς ἐθνότητος» ἀνοησίας των, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὅμως δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ πράξουν.

Πρέπει σχετικῶς νὰ γίνῃ κατανοητόν, ὅτι ἀποτελεῖ σφάλμα ὀλέθριον, νὰ διαχωρίζωμεν τὴν Γεωγραφίαν ἀπὸ τὴν Ἱστορίαν. Ἀφοῦ, ὅταν ἀποσιωπῶνται τὰ ἱστορικά, τότε τὰ ἄχρωμα γεωγραφικὰ ἐπεκτείνονται. Ἔτσι ἡ λέξις Μακεδονία εἰς τὴν ὀνομασίαν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, ἀπουσιάζουσα ἀπὸ τὴν ὀνομασίαν τῶν γειτονικῶν κρατῶν, καλύπτει συνειρμικῶς καὶ αὐτομάτως καὶ τὴν Ἱστορίαν, τὴν καλυπτομένην ὑπὸ τὴν λέξιν αὐτήν. Δηλαδὴ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον καὶ μὲ μόνην τὴν ψευδώνυμον ὀνομασίαν του οἰκειοποιεῖται αὐτομάτως καὶ ὁλόκληρον, ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων της, τὴν Ἑλληνικὴν Ἱστορίαν τῆς Μακεδονίας. Μὲ τὸν τρόπον δὲ αὐτὸν ἐξαπατᾶται σχεδὸν ἡ παμψηφία τῶν κατοίκων τοῦ πλανήτου μας, ἀφοῦ οἱ γνωρίζοντες ὄντως Ἱστορίαν εἶναι ἐλαχιστότατοι. Καὶ ἀπόδειξις τούτων εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἤδη τὰ βιβλία διὰ τὴν Ἀρχαίαν Μακεδονίαν κατατάσσονται διεθνῶς εἰς τὸν τομέα «Σλαβικὴ Μακεδονία», τὸ δὲ βιβλίον τοῦ H. Montgomery, The way to Chaironia εἰς τὴν βιβλιοθήκην Yale κατετάγη ἀπὸ τὸν ἠλεκτρονικὸν ὑπολογιστὴν εἰς τὸν τομέα «Σχέσεις Ἑλλάδος - Μακεδονίας», ὡς ἐὰν ἡ Μακεδονία δὲν εἶναι Ἑλλάς ( βλέπε ἐπὶ τούτων τὸ πόνημα τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων Μιχαὴλ Σ. ΚΟΡΔΩΣΗ, «Ἡ σημασία τῶν γεωγραφικῶν ὀνομάτων στὸ πρόβλημα μὲ τὰ Σκόπια. Ἱστορικογεωγραφικὴ πλευρὰ τοῦ ζητήματος», Ἰωάννινα 1995, σελ. 10 ὑποσημ. 1 ).

Καὶ βεβαίως οὔτε τὰ σύνθετα ὀνόματα διορθώνουν τὰ πράγματα. Διότι δὲν διαφοροποιοῦν τὴν εἰκόνα, τὴν ὁποίαν σχηματίζει ὁ κάθε ἄνθρωπος εἰς τὸν νοῦν του μὲ τὸ ὄνομα Μακεδονία καὶ ἑπομένως δὲν βελτιώνουν τὴν κατάστασιν. Ἔτσι εἶναι ἀπαράδεκτα τὰ σύνθετα μὲ ταυτιζομένους τοὺς ἐθνικὸν καὶ γεωγραφικὸν ὅρους : Νέα Μακεδονία, διότι ὑποκαθιστᾷ τὴν προηγουμένην, καταργεῖ κάθε ἄλλην Μακεδονίαν.- Ἄνω ἢ Βόρεια Μακεδονία, διότι ἐμπεριέχει ἐν δυνάμει προσδοκίαν ἑνώσεως, ὡς Βόρειον καὶ Νότιον Βιετνάμ, Βόρειος καὶ Νότιος Κορέα.-  Μακεδονία τοῦ Βαρδάρη, δηλαδὴ τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ, διότι ἡ προσθήκη δὲν διαφοροποιεῖ καί, τὸ σπουδαιότερον, καλύπτει γεωγραφικῶς καὶ τὴν ἑλληνικὴν Μακεδονίαν, ἀφοῦ καὶ τὸ ἔδαφος αὐτῆς   διαρρέει ὁ ἐν λόγῳ ποταμὸς κατὰ τὸ 1/3 περίπου τοῦ μήκους του, ἐκβάλλων εἰς τὸν Θερμαϊκὸν κόλπον, δυτικῶς τῆς Θεσσαλονίκης ( ὅπως καὶ μὲ δημοσίαν δήλωσίν μου τῆς 9.12.1992, περὶ τοῦ ἀπαραδέκτου προταθείσης ἀπὸ ἡγετικὸν στέλεχος τῆς ἀριστερᾶς, τὸν Λεωνίδαν Κύρκον, τοιαύτης ὀνομασίας, ἔχω ἤδη ἐπισημάνει).- Κεντροβαλκανικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, διότι ἡ προσθήκη ἐπίσης δὲν διαφοροποιεῖ.

Ἐξ ἴσου ἀπαράδεκτος εἶναι καὶ ἡ ὀνομασία Σλαβομακεδονία ἢ Σλαβικὴ Μακεδονία, πρὸς ὑποστήριξιν τῆς ὁποίας καὶ φέρεται ὡς ἐπιχείρημα, ὅτι μὲ τὴν ὀνομασίαν αὐτὴν θὰ ὑπάρχουν Ἑλληνομακεδόνες καὶ Σλαβομακεδόνες, ὅπως ὑπάρχουν, καὶ ὅλοι συμφωνοῦν ἐπ' αὐτοῦ, Ἑλληνοκύπριοι καὶ Τουρκοκύπριοι ( Βλέπε ἔτσι τὰ δύο βιβλία τοῦ Νικολάου ΓΡΥΛΛΑΚΗ, Ἀντιστρατήγου ἐ. ἀ., συμβούλου, ὅπως αὐτοπροσδιορίζεται, κατὰ τὴν περίοδον 1989 ἕως 1993 τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ἐπὶ θεμάτων Ἀμύνης, Ἀσφαλείας καὶ Διαβαλκανικῶν Σχέσεων, ὑπὸ τοὺς τίτλους « ... Ἀποκαλύπτω», Ἐκδοτικὸς Ὀργανισμὸς Λιβάνη, 2001, ἰδίως σελ. 179 ἑπ., καὶ  «Ἀπὸ πρῶτο χέρι», ἐκδόσεις Κάκτος, 2005, σελ. 191 ἑπ., ἰδίως σελ. 196 ).  Ἀλλὰ - ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὁ ὅρος Ἑλληνομακεδονία εἶναι ἀπαράδεκτος, ὡς ὑπονοῶν διάζευξιν τῶν ἐννοιῶν Ἑλλὰς καὶ Μακεδονία -, ἡ σύγκρισις εἶναι ἀτυχεστάτη. Διότι εἰς τὴν  περίπτωσιν τῆς Κύπρου κοινῶς γίνεται δεκτόν, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἰδιαιτέρα Κυπριακὴ ἐθνότης,  ἔτσι ἡ Κύπρος ἔχει μόνον γεωγραφικὴν ἔννοιαν, ἐξ οὗ καὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ Ἑλληνοκύπριοι καὶ Τουρκοκύπριοι εἶναι ἀκριβεῖς, ὡς σημαίνοντες τὴν ἐθνικὴν τοῦ πληθυσμοῦ της προέλευσιν. Ἐνῷ, εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς Μακεδονίας, , ὁ ὅρος Σλαβομακεδονία  κατὰ τίποτε δὲν θὰ διαφοροποιεῖ τὸν ἁπλοῦν Μακεδονία, ἀφοῦ οἱ Σκοπιανοὶ ἐμμένουν εἰς τὸ ψεῦδος των τῆς «Μακεδονικῆς ἐθνότητος», διὰ χρήσεως τοῦ ὁποίου καὶ θὰ ἐξακολουθήσουν συντηροῦντες τὰς ἁρπακτικάς των βλέψεις καὶ ἐπὶ τῆς, χωρὶς φρόνησιν προτεινομένης, Ἑλληνομακεδονίας.

Ἑπομένως, καὶ ἡ φερομένη ὡς δῆθεν ἀποδεκτὴ διὰ τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα ὀνομασία Σλαβομακεδονία ἢ Σλαβικὴ Μακεδονία εἶναι ἐθνικῶς ἀπαράδεκτος, διότι, ἐνῷ δὲν ἐξαλείφει τὴν ἀπειλήν, τοὐναντίον μὲ τυχὸν ἀποδοχήν της, δηλαδὴ ἰδικήν μας παραδοχήν, ὅτι οἱ διεκδικοῦντες Σλάβοι εἶναι Μακεδόνες, ἐπαυξάνει, δι' ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, τοὺς εἰς βάρος μας κινδύνους διὰ τὸ μέλλον.

18.- Χωρὶς ἔρεισμα αἱ ἀντιρρήσεις μειοδοτῶν καὶ συνθηκολόγων.

Α) Τὸ ἑλληνικὸν φαινόμενον μειοδοτῶν καὶ συνθηκολόγων.

Κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας μόνον εἰς τὴν εὐδαίμονα Ἑλλάδα μας, - τέτοιο φαινόμενον δὲν ἀπαντᾶται πουθενὰ ἀλλοῦ - θορυβοῦν ἀσυστόλως καὶ ἐπιχειρηματολογοῦν ἀξιοθρηνήτως ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων μειοδόται καὶ συνθηκολόγοι. Ὅλοι τους, μαρξιστικῶν καταβολῶν, πνευματικοὶ διάδοχοι ἢ ἐπίγονοι καὶ θιασῶται τῆς σταλινικῆς καὶ τιτοϊκῆς σκέψεως καὶ πολιτικῆς πρακτικῆς, ἢ ἀφελεῖς, ἀνιστόρητοι καὶ ἀνερμάτιστοι ἀστοί,  ἐθελοτυφλοῦντες, παραγνωρίζουν ὅλα τὰ δεδομένα τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος καὶ τοῦ σημερινοῦ προβλήματος μὲ τὰ Σκόπια, ἱστορικά, γλωσσικά, ἐθνολογικά, καὶ βιάζουν τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν λογικήν, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ στηρίξουν χωρὶς ἴχνος ἐθνικῆς ἐντροπῆς τὸ σκοπιανὸν κρατίδιον εἰς τὸ αἴτημα ἀναγνωρίσεώς του ὑπὸ τὴν ψευδωνυμίαν του ὡς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας. Ἄδηλα ποῖα τὰ ἐπὶ τοῦ προκειμένου κίνητρά των, τὰ τυχὸν ληφθέντα ἢ τυχὸν προσδοκώμενα ἀνταλλάγματα, ὁ καθεὶς ἠμπορεῖ νὰ ὑποθέσῃ ὅ,τι δήποτε ...

Β) Περὶ μὴ ἀμφισβητουμένου πατριωτισμοῦ.

Διέδωσαν βεβαίως πρὸς αὐτοθωράκισιν καὶ κρατεῖ καθολικῶς τώρα εἰς τὴν ἑλληνικὴν κοινωνίαν τὸ δόγμα, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀμφισβητῆται κανενὸς ὁ πατριωτισμός, ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἴμεθα πατριῶται. Ἀκριβῶς ὅπως ὅλοι ἔχομεν καὶ τό, συνταγματικῶς κατωχυρούμενον, τεκμήριον τῆς ἀθῳότητος. Ὀρθότατα. Ἀλλὰ μὲ τοιαύτην ἀνεπιφύλακτον θεώρησιν ἀγνοεῖται τὸ βασικώτατον : ὅτι καὶ κανενὸς ὁ πατριωτισμὸς δὲν εἶναι δεδομένος, ἀλλὰ πρέπει καθημερινῶς, μὲ πράξεις καὶ παραλείψεις, μὲ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα του, νὰ ἐπαληθεύεται. Ἀκριβῶς, ὅπως καὶ κανενὸς ἡ ποινικὴ ἀθῳότης δὲν εἶναι δεδομένη, ἀλλὰ πρέπει καθημερινῶς νὰ ἐπαληθεύεται μὲ ἀποφυγὴν ἀξιοποίνων πράξεων καὶ παραλείψεων. Ἄλλωστε καὶ ὅλοι οἱ προδώσαντες τὴν πατρίδα των πρὸ τῆς προδοσίας ὑπῆρξαν ἀνεπίληπτοι πατριῶται. Τὸ ἀνωτέρω, ἑπομένως, δόγμα ἀδυνατεῖ νὰ καλύψῃ ἀντικειμενικῶς ἐθνικοὺς μειοδότας καὶ συνθηκολόγους.

Γ) Ὁ παραλογισμός, ὅτι ἡ ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» εἶναι σύνθετος !

Ἔτσι, ἐγράφη εἰς σοβαρὰν ἐφημερίδα, ὅτι ἡ ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» εἶναι, δῆθεν, σύνθετος (!), ἀφοῦ εἰς αὐτὴν ἡ μὲν λέξις «Δημοκρατία» ἔχει πολιτικὴν ἔννοιαν, ἡ δὲ λέξις «Μακεδονία» γεωγραφικήν,  καὶ ἑπομένως «καλύπτει τὶς βασικὲς προϋποθέσεις, ποὺ ἔθεσαν οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις» ! ( βλέπε ἔτσι εἰς τὴν ἐφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τῆς 14.9.2005, σελ. 20, τὸ ἄρθρον τοῦ ἐκ τῶν συντακτῶν της Ἀντώνη ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ). Τὰ σχόλια περιττεύουν. Δολιότης ἀπύθμενος, ἀφοῦ ἀποκρύπτεται, ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ χρησιμοποιοῦν τὸν ὅρον Μακεδονία μὲ κατασκευασθεῖσαν καὶ διεκδικουμένην ὑπ' αὐτῶν ἐθνοτικὴν ἔννοιαν (ὄχι γεωγραφικήν), καὶ ἀσύστολος ὁ βιασμὸς καὶ τῆς γραμματικῆς καὶ τῆς στοιχειώδους λογικῆς.

Δ)  Ὁ παραλογισμός, ὅτι ἐξαναγκασμὸς τῶν Σκοπιανῶν νὰ ἀλλάξουν τὸ ὄνομά των, τὸ ὁποῖον καὶ μόνον ἐπὶ 60 χρόνια γνωρίζουν, εἶναι «ἀντιδημοκρατικὸς» καὶ «ἀντιπαραγωγικός» !

Ἐπίσης, ὑποστηρίζεται ἀπὸ ἀρκετούς, καὶ μάλιστα ἐνεφανίσθη σοβαροφανὴς καὶ διὰ τῆς γραφίδος πανεπιστημιακοῦ διδασκάλου, ἡ ἄποψις, ὅτι οἱ κάτοικοι τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου «ὡς τὴν ἡλικία τῶν ἑξῆντα ἐτῶν δὲν γνωρίζουν παρὰ ἕνα μόνο ὄνομα γιὰ τὴν Πατρίδα τους», τὸ ὄνομα «Μακεδονία», καὶ κάθε ἀλλαγή του «μόνον διὰ τῆς βίας» θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἐπιβληθῇ, ἀλλ' αὐτὴ θὰ ἦτο καὶ «βαθύτατα ἀντιδημοκρατικὴ» καὶ «ἀντιπαραγωγική» ! (βλέπε ἔτσι ἄρθρον Νικολάου ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ, «Τὸ νέο Μακεδονικὸ ζήτημα» εἰς τὴν ἐφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ τῆς 6.10.1996, σελ.18).  Πρόκειται περὶ κραυγαλέου παραλογισμοῦ. Πρῶτον, διότι κατὰ ποίαν λογικὴν θὰ διαγραφοῦν 4.000 καὶ πλέον χρόνια ἀληθοῦς Ἱστορίας, κατὰ τὰ ὁποῖα οὐδέποτε ἔγινε λόγος περὶ Μακεδόνων ὡς ἐθνότητος ξεχωριστῆς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, καὶ ἀντιθέτως θὰ ἐπιβραβευθοῦν τὰ τελευταῖα ἑξῆντα μόνον χρόνια ὄχι ἀληθινῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ κατακτητικῆς πολιτικῆς πρακτικῆς, τὴν ὁποίαν βιαίως ἐπέβαλε μόλις κατὰ τὸ τέλος τοῦ β΄ παγκοσμίου πολέμου ὁ Τίτο ; Δεύτερον, διότι τὸ Διεθνὲς Δίκαιον ἀγνοεῖ τὴν ἔννοιαν τῆς χρησικτησίας, τίποτε δὲν ἀποκτᾶται κατὰ τοὺς κανόνας του μὲ χρησικτησίαν ὁσονδήποτε πολυετῆ. Ἐξ οὗ ἄλλωστε καὶ ἡ ἐναγώνιος προσπάθεια τῶν ἐπιβούλων ἐπηρεασμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης μὲ ἐπίμονον καὶ συστηματικὴν πλύσιν ἐγκεφάλου διὰ χειραγωγουμένων δημοσιευμάτων τοῦ τύπου καὶ ραδιοτηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν, ὅπως ἐκβιάσουν καὶ τὴν ἰδικήν μας ὑπογραφὴν πρὸς νομιμοποίησιν τῆς ψευδωνυμίας. Τρίτον, διότι τὸ νόμιμον οὐδέποτε εἶναι «ἀντιδημοκρατικὸν», οὔτε «βαθύτατα», κατὰ τὸν ἀνόητον τοῦ πανεπιστημιακοῦ διδασκάλου προσδιορισμόν, οὔτε «ρηχότατα» (!), ἢ «ἀντιπαραγωγικόν», ἀντιθέτως ὄντως ἀντιδημοκρατικὴ καὶ ἀντιπαραγωγικὴ εἶναι ἡ διεθνῶς παράνομος ὑπὸ τῶν σκοπιανῶν χρῆσις ξένου ὀνόματος. Καὶ ὄχι βεβαίως ἡ ἰδική μας ἄρνησις ἀποδοχῆς τῆς παρανομίας αὐτῆς.

Βεβαίως κάθε χώρα δικαιοῦται νὰ ἐπιλέξῃ μόνη της τὴν ὀνομασίαν της καὶ οὐδόλως ὑποχρεοῦται νὰ ζητῇ ἐπ' αὐτοῦ τὴν συγκατάθεσιν ἄλλης, ἔστω γειτονικῆς. Ἀλλ' εἰς τὴν περίπτωσιν δὲν πρόκειται περὶ αὐτοῦ : ἡ Ἑλλὰς δὲν ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβάλῃ ὀνομασίαν κατὰ τὴν βούλησίν της εἰς τὸ νεοπαγὲς κρατίδιον τῶν Σκοπίων∙ ἁπλῶς ἀρνεῖται νὰ ἀποδεχθῇ δι' αὐτὸ τὴν ἑλληνικήν του ψευδωνυμίαν, ἂς ἐπιλέξῃ οἱοδήποτε ἐπιθυμεῖ ὄνομα, ἀλλὰ νὰ ἀπορρίψῃ τὸ σφετερισθὲν ἑλληνικὸν ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Καὶ ἡ ἀξίωσις αὐτὴ τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἀπολύτως νόμιμος κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον.

Ε) Τὰ κακοβούλως ἀγνοούμενα διεθνῆ προηγούμενα.

Μάλιστα τὸ Διεθνὲς Δίκαιον προχωρεῖ ἀκόμη περισσότερον : ἐπιτρέπει τὴν ἀπαγόρευσιν τῆς χρήσεως καὶ ἰδίου ὀνόματος, ἀκόμη δὲ καὶ τὴν κατάργησιν ὑφισταμένου κράτους, ὅταν τοῦτο ἀποτελῇ ἀπειλὴν καὶ κίνδυνον διὰ τὴν διεθνῆ εἰρήνην καὶ τὴν ἀσφάλειαν τῶν λαῶν. Ὅπως συνέβη μὲ τὴν πρωτοβουλίαν τῶν νικητριῶν δημοκρατικῶν δυνάμεων μετὰ τὸ τέλος τοῦ β΄ παγκοσμίου πολέμου, ὅταν μὲ τὸν ὑπ' ἀριθ. 46 νόμον τοῦ Συμμαχικοῦ Συμβουλίου Ἐλέγχου τῆς 25.2.1947 ὡρίσθη κατὰ λέξιν, ὅτι : « Τὸ Κράτος τῆς Πρωσσίας, ὡς καὶ ἡ κεντρική του Κυβέρνησις καὶ ὅλοι οἱ ὀργανισμοί του καταργοῦνται». Καὶ κατηργήθησαν, χωρὶς βεβαίως ἔκτοτε νὰ ἐπανιδρυθοῦν, οὔτε καὶ τὸ ὄνομά των νὰ ἐπανακουσθῇ.- Ἀλλὰ καὶ προηγουμένως, μετὰ τὸν α΄ παγκόσμιον πόλεμον, τὸ αὐτὸ συνέβη καὶ μὲ τὴν Αὐστρίαν. Τότε ἡ Ἐθνοσυνέλευσις τῆς χώρας αὐτῆς εἶχεν ἐπιλέξει τὴν ὀνομασίαν «Γερμανικὴ Αὐστρία», ἀλλ' αἱ νικήτριαι δυνάμεις ἀντετάχθησαν  καὶ τὴν ὑπεχρέωσαν νὰ ἀποβάλῃ ἀπὸ τὴν ὀνομασίαν της τὴν λέξιν «Γερμανική».-  Ἐπίσης, ἡ Δυτικὴ Γερμανία δὲν ἀνεγνώριζε τὴν κρατικὴν ὑπόστασιν τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας  - καίτοι ἡ τελευταία αὐτὴ διετήρει διπλωματικὰς σχέσεις μὲ 30 ἄλλα κράτη, ὡς καὶ προξενικὰς ἢ ἐπισήμους ἐμπορικὰς σχέσεις μὲ ἄλλα 32  -  ἐπὶ 17 ὁλόκληρα χρόνια, μέχρι τῆς συνθήκης τῆς 21.12.1972, καὶ μόνον ἔκτοτε, ἀπὸ τοῦ Σεπτεμβρίου 1973,  ἐγένετο καὶ αὐτὴ δεκτὴ εἰς τὸν Ο.Η.Ε. 

Καὶ ἕνα παράδειγμα ἱκανοποιήσεως κατακτητικῶν βλέψεων διὰ μετονομασίας : τὸ 1939 τὸ Σιὰμ μετωνομάσθη εἰς Ταῦλάνδην, διὰ νὰ ἀποσπάσῃ γειτονικὰ ἐδάφη, κατοικούμενα ἀπὸ Τάϊ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον καὶ διὰ τῆς μετονομασίας ἐπέτυχε. Ἀκριβῶς, ὅπως τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον δι'ἀποβολῆς τῆς παλαιᾶς ὀνομασίας τῆς περιοχῆς του «Βαρδαρία» καὶ ἀντικαταστάσεώς της διὰ τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος Μακεδονία ἐπιδιώκει σταθερῶς τὴν κατάκτησιν ὁλοκλήρου τῆς Μακεδονίας.

Καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι, εἰς τοὺς εἰδήμονας τοὐλάχιστον, κοινῶς γνωστά. Καὶ ἐνῷ θὰ ἔπρεπε τοιαῦτα διεθνῆ προηγούμενα εὐρέως νὰ προβάλλωνται καὶ ἐπισήμως διεθνῶς νὰ τὰ ἐπικαλούμεθα, ἐν τούτοις συστηματικῶς ἀποσιωπῶνται. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, διότι ὁ ἀνύποπτος καὶ ἄδολος Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ δὲν διαφωτίζεται ὀρθῶς καὶ ἐπαρκῶς καί, ἀντιθέτως, βομβαρδίζεται καθημερινῶς ἀπὸ μειοδότας καὶ συνθηκολόγους μὲ παντελῶς ἀστηρίκτους, βιαζούσας κάθε ἀλήθειαν, ἀνεθνικὰς καὶ ἀντεθνικὰς ἐπὶ τοῦ θέματος ἀνοησίας.

ΣΤ) Τὰ περὶ «ἐθνικιστικῆς ὑστερίας». Ἔθνος καὶ Ἐθνικισμός.

Φέρεται βεβαίως ὡς ἀναπόσπαστος συνοδὸς τῆς ἐπὶ τοῦ προκειμένου φιλοσκοπιανῆς φλυαρίας, ὅτι οἱ φρονοῦντες τὰ ἀντίθετα πρὸς ὅσα αὐτὴ μᾶς προσφέρει διακατέχονται ἀπὸ ἐθνικιστικὴν ὑστερίαν, ὅτι εἶναι ἀμετανόητοι ἐθνικισταί, καὶ ὅτι ἤδη μὲ τὴν πλημμυρίδα τῶν ἀναγνωρίσεων τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ὑπὸ τὴν ψευδωνυμίαν του ἀποδεικνύεται, δῆθεν, τὸ ἀδιέξοδον τῆς ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἑλληνικῆς ἀρνήσεως. Καὶ εἶναι ἀληθές, ὅτι μὲ μεθόδους ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας, ἀσκουμένης συστηματικῶς ὑπὸ τῶν πνευματικῶν μας σκοταδιστῶν, καὶ τὴν συνεχῆ ἐπανάληψιν τείνει νὰ ἑδραιωθῇ εἰς τὴν κοινὴν γνώμην ἡ ἄποψις, ὅτι περίπου περὶ ὕβρεως πρόκειται. Δηλαδή, ἐνῷ μὲ τὴν κατάρρευσιν καὶ διάλυσιν τῆς Ἑνώσεως Σοβιετικῶν Σοσιαλιστικῶν Δημοκρατιῶν καὶ τῶν δορυφόρων της  κομμουνιστικῶν καθεστώτων βίας καὶ τρομοκρατίας  ἀνεβίωσε παντοῦ, μετὰ 70ετίαν ἀπηνοῦς καταπνίξεως, ὁ ἐθνικισμὸς καὶ ἀνέκυψε καὶ πληθώρα νέων ἀνεξαρτήτων πλέον ἐθνικῶν κρατῶν, τρόπον τινὰ αὐτομάτως, ἐπαληθευομένου οὕτω τοῦ γραφέντος ἀπὸ ξένον διανοητήν, τὸν Hans Kohn, ὅτι «σήμερον ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἡ πλέον παγκόσμιος θρησκεία ὅλων τῶν ἐποχῶν» ( «Aujourd'hui le nationalisme est la plus universelle religion de tous les temps», βλέπε τὸ βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ Roland BRETON, Les Ethnies, P.U.F., 2^α ἔκδοσις, Παρίσι, 1992, σελ. 47 ὑποσημ. 12 )∙ ἐδῶ, εἰς τὴν Ἑλλάδα μας, τὴν γενέτειραν τῆς ἐθνικιστικῆς ἰδεολογίας μὲ τὸ τοῦ Ἡροδότου, « τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα»( Ἱστορίαι VIII, 144 ), συνέβη ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον. Μέχρι σημείου μάλιστα, ὥστε καὶ λαλίστατοι, πλὴν ἀνιστόρητοι καὶ ἡμιμαθεῖς, ἄμοιροι ἀληθοῦς παιδείας, ἐθναμύντορες, λαϊκοὶ καὶ ἱερωμένοι, νὰ σπεύδουν, κατὰ τὰς σχετικὰς διακηρύξεις των, νὰ δηλοῦν, ὅτι τὰ λεγόμενά των δὲν εἶναι ἐθνικιστικά, ὅτι οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἐθνικισταί !

Πρόκειται ὅμως περὶ παραλογισμοῦ. Ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους συλλαμβάνει μίαν ἁπτὴν πραγματικότητα, τὴν φυσικὴν πραγματικότητα τῆς κοινῆς καταγωγῆς, ἀπολύτως σήμερον  ἐξακριβουμένην κατὰ τὰ διδάγματα τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης τῆς Γενετικῆς. Καὶ ἐθνικιστὴς εἶναι ὁ ἀγαπῶν τὴν Πατρίδα του, τοὺς ὁμοεθνεῖς του, ὁ μεριμνῶν ὄχι μόνον δι' ἑαυτόν - ὅπως αἱ ἀτομικιστικαί, ἄκρως φιλοτομαριστικαί, ἰδεολογίαι, ὑπαγορεύουν -,   ἀλλά, παραλλήλως πρὸς ἑαυτόν, καὶ διὰ τὸν πλησίον του, τὴν ὕπαρξιν, προστασίαν, προαγωγὴν καὶ εὐημερίαν τῆς ἐθνικῆς κοινότητος εἰς τὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἀνήκει, καὶ μὲ τὴν τύχην τῆς ὁποίας ἐκ τῶν πραγμάτων συνδέεται. Καὶ εἶναι ὁ ἐθνικισμὸς ὁ ἀντίπους τοῦ διεθνισμοῦ. Ἐθνικιστὴς εἶναι ὁ μὴ διεθνιστής, πᾶς ἀπορρίπτων τὸν διεθνισμόν, δηλαδὴ σύστημα πανανθρωπίνης συμβιώσεως, ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τοῦ ὁποίου οἱ λαοὶ ἰσοπεδοῦνται καὶ πολτοποιοῦνται, καθιστάμενοι μὲ τὴν ἐξάλειψιν τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ἑκάστου ἐθνικῆς ἰδιοσυστασίας, καὶ συνακολούθως ἀποκοπὴν παντὸς μὲ τὸν πλησίον δεσμοῦ καὶ περιαγωγὴν ἔτσι εἰς ἐφιαλτικὴν ἀπομόνωσιν καὶ ἐντεῦθεν ὁλοκληρωτικὴν ἀδυναμίαν, ἰδεῶδες φυτώριον καὶ πεδίον ἀνεμποδίστου καὶ ἀνετωτέρας ἐκμεταλλεύσεως ὑπὸ τοῦ πολυεθνικοῦ κεφαλαίου∙ τὸ ὁποῖον δι' αὐτὸ καὶ τόσον ἀγωνίζεται, ὑπὸ τὰ σύγχρονα κηρύγματα παγκοσμιοποιήσεως καὶ νέας ἐποχῆς, κατὰ τοῦ ἐθνικισμοῦ.

Τίποτε λοιπὸν τὸ μεμπτὸν εἰς τὴν ἐθνικιστικὴν ἰδεολογίαν δὲν ὑπάρχει. Δι' αὐτὸ καὶ οἱ ἐπίβουλοι ἐνσπείρουν τὴν σύγχυσιν : κακοβούλως ταυτίζουν τὸν ἐθνικισμὸν μὲ τὸν ἰμπεριαλισμόν, ὁ ὁποῖος ὄντως εἶναι ἀποκρουστέος ὡς φορεὺς κατακτητικοῦ εἰς βάρος ἄλλων, τῶν ξένων, φρονήματος. Ἐνῷ, ὁ ἀληθὴς ἐθνικισμὸς σέβεται ἀπολύτως τοὺς ξένους, ὅταν δὲν βλάπτουν. Καὶ μόνον ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ τὴν ἰδικήν του Πατρίδα, τὴν ἐθνικὴν κοινότητα, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἀνήκει, ἠμπορεῖ νὰ κατανοήσῃ καὶ σεβασθῇ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν μέριμναν, τὰς ὁποίας καὶ οἱ ἄλλοι τρέφουν καὶ ἐπιδεικνύουν, ὁ καθεὶς διὰ τὴν ἰδικήν του Πατρίδα, τὸ ἰδικόν του ἔθνος.  Καὶ μόνον ἔτσι συντελεῖται ἡ ἀλληλοκατανόησις ἐθνῶν καὶ λαῶν καὶ προάγεται ὄντως ἡ διεθνὴς συνεργασία καὶ διασφαλίζεται πράγματι ἡ διεθνὴς εἰρήνη. Ὁ ἐθνικισμὸς μόνον - ὑπὸ τὴν καθαράν του, τὴν ἀληθῆ μορφήν - πραγματοποιεῖ τὸ εἰς κάθε ἀνθρωπίνην συνείδησιν τόσον ἐπιθυμητὸν οἰκουμενικὸν ἰδεῶδες, ἀληθῆ καὶ αὐτὴν κατάκτησιν τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πνεύματος.

Ἀλλὰ ἡ παραπλανητικὴ προπαγάνδα, εἰς τὴν ὁποίαν λυσσωδῶς ἐπιδίδονται οἱ σύγχρονοι «πνευματικοί» μας σκοταδισταὶ μὲ τὰς ἐναντίον τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ ἐθνικισμοῦ καταφοράς των φθάνει μέχρι τῆς γελοιότητος, νὰ ἐπικαλοῦνται καὶ ἀξιώσεις, δῆθεν, δημοκρατικότητος ὑπὲρ τῶν μηδενιστικῶν των ἀπόψεων. Ἔτσι ὅμως κακοβούλως  ἀποσιωποῦν τὰς ἄκρως ἀντιθέτους πρὸς τὰς ἰδικάς των θέσεις ἑνὸς ἀληθοῦς δημοκράτου, τοῦ ἀειμνήστου ἱδρυτοῦ τῆς 2ας Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Ἀλεξάνδρου Παπαναστασίου, τὰς ὁποίας αὐτὸς διετύπωσεν ἤδη τὸ 1915 εἰς  τὸ περίφημον ὑπὲρ τοῦ ἐθνικισμοῦ, ὡς τῆς μόνης προκριτέας ἰδεολογίας, πόνημά του. Καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως τονίζων, κατὰ λέξιν, ὅτι  «παρατηρεῖται χαλάρωσις τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος εἰς χρηματιστικοὺς καὶ ἐμπορικοὺς κύκλους, εὑρισκομένους εἰς στενὴν ἐπικοινωνίαν μὲ ξένους»(βλέπε, Ἀλεξάνδρου ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Μελέτες, Λόγοι, Ἄρθρα, ἐπιμέλεια Ξ.Λευκοπαρίδη, 1957, σελ. 221-258, τὸ παράθεμα ἀπὸ τὴν σελ. 249). Χρηματιστικοὺς καὶ ἐμπορικοὺς κύκλους λοιπόν, κεφαλαιοκρατικὰ δηλαδὴ συμφέροντα μόνον ὑπηρετεῖ ἡ κατὰ τοῦ ἔθνους καταφορὰ τῶν συγχρόνων σκοταδιστῶν μας. Οἱ ὁποῖοι καὶ ἀγνοοῦν ἐπὶ τοῦ προκειμένου τὸν Ἀλέξανδρον Παπαναστασίου, τὸν ἐπικαλοῦνται ὅμως, δίκην ἰνδάλματός των, ἐπὶ ἄλλων θεμάτων.

Καὶ πρέπει ἀκόμη νὰ ὑπομνησθῇ καθολικῶς, ὅτι, ὅπως ὀρθῶς ἐτονίσθη ἀπὸ πνευματικὴν διασημότητα, τὸν γάλλον δημοσιολόγον καὶ πολιτικόν, Καθηγητὴν   Leo HAMON, δὲν ὑπάρχει δημοκρατία ἀληθινὴ παρὰ μόνον εἰς τοὺς κόλπους μιᾶς κοινωνίας, ἡ ὁποία ἀντιπροσωπεύει ἓν «ἐλάχιστον» ὁμοιογενείας, ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι δυνατὴ παρὰ μόνον εἰς τὸ ἐσωτερικὸν ἑνὸς ἔθνους (βλέπε τὸ κείμενόν του εἰς τὴν ἐπιθεώρησιν DROITS, Revue Française de Théorie, de Philosophie et de Culture Juridique, τεῦχος 19, 1994, σελ. 153-159, ἰδίως σελ. 157).

Ἔτσι κάθε Ἕλλην, μὲ ἀληθῆ δημοκρατικὴν συνείδησιν, μὲ ὑπερηφάνειαν διακηρύσσει : Ναί, εἶμαι ἐθνικιστής, διότι ἀγαπῶ τὴν Πατρίδα μου καὶ εἶμαι Ἕλλην καὶ συνειδητὸς δημοκράτης.

Ζ) Ὁ περὶ διεθνοῦς ἀπομονώσεως τῆς Ἑλλάδος μῦθος.

Ἀκόμη, προβάλλεται ἐντόνως ἀπὸ μειοδότας, συνθηκολόγους καὶ μερικοὺς ἄλλους ἀφελεῖς, ὅτι μὲ τὸν κατακλυσμὸν ἀναγνωρίσεων ἀπὸ ἄλλα κράτη, ἀκόμη καὶ μεγάλους ἑταίρους καὶ συμμάχους μας εἰς τὸ Ν.Α.Τ.Ο. καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν, τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ὡς «Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας», ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι σκόπιμον νὰ ἐπιμένῃ εἰς τὴν ἄρνησιν∙ ἀλλὰ ἐπιβάλλεται νὰ ὑποκύψῃ εἰς τὸν συνθηκολόγησιν, νὰ ἀποδεχθῇ καὶ αὐτὴ τὴν σκοπιανὴν ψευδωνυμίαν, διότι ἀλλέως κινδυνεύει νὰ ἀπομονωθῇ διεθνῶς πλήρως καὶ ἐν ὄψει καὶ τῶν ἄλλων μὲ γείτονάς μας προβλημάτων νὰ περιβαλλώμεθα γύρωθεν μόνον ἀπὸ «ἐχθρούς».

Πρόκειται φυσικὰ περὶ κραυγαλέως ἀπατηλοῦ θεωρήματος. Διότι, ἀτενίσατε φέρ' εἰπεῖν τὸν γεωγραφικόν μας περίγυρον. Ἡ Τουρκία, ἢ τὰ Σκόπια, π.χ., ἔχουν προβλήματα μὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς γείτονάς των καὶ διατελοῦν ὑπὸ παρομοίας, ἂν ὄχι χειροτέρας, καταστάσεις σχέσεων μὲ αὐτούς. Ἐνῷ, ἐξ ἄλλου, ἡ Ἑλλάς, θεσμικῶς ἀνήκουσα καὶ εἰς τοὺς μνημονευθέντας διεθνεῖς περιφερειακοὺς ὀργανισμούς, Ν.Α.Τ.Ο. καὶ Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν, ἐκ τῶν πραγμάτων, ὡς συστατικὸν μέλος ὑπάρξεως καὶ καθημερινῆς λειτουργίας των, εἶναι ἀνεπίδεκτος ἀπομονώσεως ! Ὥστε καὶ ἡ περὶ κινδύνου ἀπομονώσεως τῆς χώρας μας, ὡς ἀνωτέρω,  φλυαρία ἀφ' ἑαυτῆς καταρρέει.

Η) Ἀδιάφορος διὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ ὕπαρξις τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου. Περισσότερον συμφέρουσα ἡ ἐξαφάνισίς του.

Τέλος, μᾶς λέγουν, ὅτι συμφέρει, δῆθεν, εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ διατήρησις τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, ἔστω καὶ ὑπὸ τὸ σφετερισθὲν ἑλληνικὸν ὄνομα τῆς Μακεδονίας, ἁπλοῦ ἢ ἐν συνθέσει, ἀπὸ τὴν διάλυσιν καὶ ἀπορρόφησίν του ὑπὸ τῆς Βουλγαρίας.

Ὁ κυνισμὸς τοῦ θεωρήματος εἶναι ἀπύθμενος. Ὅπως καὶ ἄλλοτε ὑπεστήριξα, δι'ἐπιστολῶν μου πρὸς τοὺς Πρωθυπουργοὺς τῆς χώρας, τῆς 30.3.1993 πρὸς τὸν Κωνσταντῖνον Μητσοτάκην καὶ τῆς 6.12.1993 πρὸς τὸν Ἀνδρέαν Παπανδρέου, ἀλλὰ καὶ δημοσίως ἐν συνεχείᾳ ἐπανειλημμένως ἐτόνισα, ἡ ὕπαρξις τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου, καὶ μάλιστα ὑπὸ τὸ ὄνομα «Μακεδονία», ἁπλοῦ ἢ ἐν συνθέσει, θὰ ἀποτελῇ θρυαλλίδα καὶ διαρκῆ κίνδυνον εἰς τὰ βόρεια σύνορά μας. Ὥστε, ἀντιθέτως, νὰ μᾶς συμφέρῃ ἡ ὁριστικὴ ἐξαφάνισίς του : Πρῶτον, διότι θὰ ἀπαλλαγῶμεν ἔτσι ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἀπειλὴν ἐκ τῆς παρουσίας του ὡς προτεκτοράτου ἐξωβαλκανικῶν δυνάμεων, αὐτῶν, ποὺ τὸ ἐδημιούργησαν καὶ μὲ τόσην ἰταμότητα τὸ προστατεύουν καὶ τὸ στηρίζουν, ἑπομένως καὶ ὡς ἀποσταθεροποιητικοῦ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν παράγοντος εἰς τὴν Βαλκανικήν. Δεύτερον, διότι τὸ ψεῦδος εἰς τὴν διεθνῆ ζωήν, ἡ δημιουργία τεχνητοῦ κρατιδίου χάριν ξένων ἐπιδιώξεων, μόνον καλὸν δὲν πρόκειται νὰ κάνῃ καὶ ὁπωσδήποτε νομοτελειακῶς δὲν πρόκειται νὰ διαιωνισθῇ. Τρίτον, διότι ἡ διὰ τῆς διαλύσεως τοῦ κρατιδίου προσθήκη μερικῶν ἐκταρίων γῆς εἰς γειτονικὰς χώρας (Ἀλβανίαν, Βουλγαρίαν, κλπ.) δὲν πρόκειται βεβαίως νὰ τὰς καταστήσῃ περισσότερον ἐπικινδύνους διὰ τὴν χώραν μας, ἀπὸ ὅσον ἤδη εἶναι, ἐὰν καὶ εἰς τὸν βαθμόν, ποὺ εἶναι. Ἄλλωστε, εἰς περίπτωσιν διαλύσεώς του ἔχει καὶ ἡ Ἑλλὰς ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ δικαιώματα κατὰ τὴν διανομὴν τοῦ κρατιδίου, τοὐλάχιστον εἰς τὸν χῶρον τῆς ὑπ' αὐτοῦ κατεχομένης ἱστορικῆς Μακεδονίας. Ἡ ἑλληνικὴ Πελαγονία, τὸ Μοναστήριον, τὸ Μεγάροβον, τὸ Κρούσοβον καὶ τόσα ἄλλα πολίσματα, ὅπου ἐκυριάρχει μέχρι σχετικῶς προσφάτως ὁ Ἑλληνισμός, δὲν διαγράφονται τόσον εὐκόλως ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴν Ἱστορίαν !  

19.- Ἡ ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ὑπονομεύει καὶ τὴν ὑπόστασιν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου.

Καὶ αὐτὰ μὲν ἀπὸ σκοπιᾶς ἑλληνικῆς. Ἡ ψευδωνυμία ὅμως Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας βλάπτει οὐσιαστικῶς βαρύτατα καὶ αὐτὸ τὸ γειτονικόν μας κρατίδιον, διότι ὑπονομεύει αὐτὴν τὴν ὑπόστασίν του.

Πράγματι, εἶναι γνωστὸν ἐν πρώτοις, ὅτι ἓνα μεγάλο μέρος τῶν κατοίκων τοῦ γειτονεύοντος μὲ τὴν Ἀλβανίαν δυτικοῦ τμήματος τῆς χώρας εἶναι Ἀλβανοὶ τὴν καταγωγὴν καὶ τὴν συνείδησιν. Αὐτοὶ κατὰ μὲν τὴν ἐπίσημον ἀπογραφὴν τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ κρατιδίου Ἀπριλίου 1991, ἐπὶ συνόλου κατοίκων 2.033.000, ἀνήρχοντο εἰς 427.313, ἐκάλυπτον δηλαδὴ ποσοστὸν 21 %, ἐνῷ κατὰ τὸν Ἀλβανὸν Πρόεδρον Μπερίσα, ὁμιλοῦντα ἀπὸ τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῶν Σκοπίων, οἱ ἐκεῖ Ἀλβανοὶ ἀνήρχοντο εἰς 800.000, δηλαδὴ ἀντιπροσωπεύουν τὰ 40 % τοῦ ὅλου πληθυσμοῦ (βλέπε τὴν μνημονευθεῖσαν μελέτην Κωνσταντίνου ΒΑΒΟΥΣΚΟΥ, σελ. 27-28). Ἄλλη πηγή, τὸ γαλλικὸν Λεξικὸν Petit ROBERT des Noms Propres, εἰς τὴν τελευταίαν ἔκδοσίν του Μαΐου 2003, σελ. 1274, ἀναβιβάζει τὸ ποσοστὸν αὐτὸ εἰς 23 %. Καὶ ἡ ἀλήθεια φαίνεται συγκλίνουσα μᾶλλον εἰς ποσοστὸν μεταξὺ 23 % καὶ 30 %. Τὸ γεγονὸς ὅμως ἔχει ὄχι μόνον τὴν ποσοτικὴν διάστασιν. Τὸ σπουδαιότερον εἶναι, ὅτι ἕνα τόσο μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ δὲν καλύπτεται ἀπὸ τὴν ἐπιλεγεῖσαν ἐπίσημον ὀνομασίαν τοῦ κρατιδίου ὡς Μακεδονίας, διότι δὲν εἶναι «Μακεδόνες». Καὶ ἡ συνέπεια ἀναπόφευκτος : ἀργὰ ἢ γρήγορα αὐτοὶ οἱ  μὴ «Μακεδόνες» θὰ ζητήσουν τὴν ἀπόσχισίν των, μὴ καλυπτόμενοι ἀπὸ τὸ σημερινὸν κρατικόν των στέγαστρον. Ἄλλωστε ἤρχισαν ἤδη. Μὲ τὴν συμφωνίαν τῆς Ἀχρίδος ἐζήτησαν καὶ ἐπέτυχαν πολλὰς παραχωρήσεις, εἰς μερικὰ σημεῖα ὑπερβολικὰς διὰ μίαν μειονότητα. Καὶ τώρα ἀξιοῦν περισσότερα, τὴν πλήρη αὐτονομίαν, τὴν οὐσιαστικὴν αὐτοκυβέρνησίν των. Καὶ ἐνισχύονται ἀφανῶς εἰς τοιαύτας ἐπιδιώξεις οὐσιαστικώτατα ἀπὸ τὴν συνορεύουσαν Ἀλβανίαν. Ἔτσι ὁ διαμελισμὸς τῆς χώρας προβάλλει εὐκρινῶς εἰς τὸν ὁρίζοντα.

Διὰ τὸν ψυχραίμως ἐπισκοποῦντα τὰς γεωπολιτικὰς ἐξελίξεις εἰς τὴν περιοχήν μας, ὅπως αὐταὶ μεθοδεύονται ἀπὸ τοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυρούς, ἀνακύπτει ἐν προκειμένῳ μία ἐφιαλτικὴ ὑποψία. Ὅτι ὁ διαμελισμὸς εἶναι καὶ ὑπ' αὐτῶν σκοπούμενος. Δὲν εἶναι δυνατὸν αὐτοὶ οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροί, δηλαδὴ κυρίως αἱ Η.Π.Α., νὰ ἀγνοοῦν τόσον καὶ νὰ περιφρονοῦν μὲ τόσον κυνισμὸν τὰ ἱστορικά, γεωγραφικά, ἐθνολογικά, ἀρχαιολογικὰ καὶ ὅλα τὰ δεδομένα τόσων χιλιετηρίδων περὶ τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων καὶ νὰ ἀδικοῦν τόσον καταφώρως τὸν πιστότερον, ἐν σχέσει πρὸς ὅλους τοὺς λοιποὺς βαλκανίους, καὶ παντοτεινὸν σύμμαχόν των, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμόν, ἐὰν δὲν ἀπέβλεπον εἰς κάτι ἀπώτερον. Ἐμεθόδευσαν λοιπὸν τὴν ἀμέριστον ὑποστήριξίν των πρὸς τὸ σκοπιανὸν κρατίδιον διὰ τὴν ψευδωνυμίαν του καὶ τὸ ἐξώθησαν εἰς τὴν ἀπόλυτον περὶ αὐτῆς ἀδιαλλαξίαν  του ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ὥστε νὰ μὴ ἠμπορῇ οὔτε τὸ ἴδιον νὰ ἀποστῇ τῆς ψευδωνυμίας αὐτῆς χωρὶς βαρυτάτους ἐσωτερικοὺς κλυδωνισμούς, προκειμένου νὰ ἑδραιοῦται ἀκλονήτως καὶ ἕνεκα τῆς ὀνομασίας ἡ ἐπιδίωξις πρὸς ἀπόσχισιν τῶν Ἀλβανῶν κατοίκων του. Ἐνῷ συγχρόνως ὁ κίνδυνος διαμελισμοῦ καθιστᾷ τὸ σκοπιανὸν κρατίδιον ἀκόμη δεκτικώτερον ὁλοκληρωτικῆς μεταμορφώσεώς του εἰς δουλικώτατον προτεκτορᾶτον, ὡς ἀνωτέρω.

 Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον οἱ Ἀλβανοί. Διότι ἀνατολικῶς τοῦ κρατιδίου ἐλλοχεύουν ἀγρύπνως οἱ Βούλγαροι, μὲ ἀσβέστους τὰς ἐπεκτατικάς των διαθέσεις. Καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ τὰς ἀποκρύπτουν. Ἀντιθέτως τὰς διακηρύσσουν καὶ ἔναντι τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου, ὄχι μόνον ὅπως πράττουν καὶ ἔναντι ὅλων, χωρὶς ἐξαίρεσιν, τῶν γειτόνων των, καὶ τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὸ ἐπίσημον δόγμα των, κατὰ τὸ ὁποῖον ἡ Βουλγαρία συνορεύει γύρωθεν μὲ ἐδάφη, κατοικούμενα ἀπὸ βουλγαρικοὺς πληθυσμούς (!)∙ ἀλλά, ὅπως μετέδωσεν ὁ ραδιοσταθμὸς τῶν Σκοπίων εἰς ἐκπομπήν του τῆς 28.3.1991, καὶ μὲ ἐπίσημον θέσιν ζητήματος περὶ 1.200.000 Βουλγάρων, βιούντων εἰς τὸ σκοπιανὸν κρατίδιον (βλέπε ἐπ' αὐτοῦ τὴν μνημονευθεῖσαν μελέτην Κωνσταντίνου ΒΑΒΟΥΣΚΟΥ, σελ.27-28). Κατὰ τὰ λοιπὰ οἱ Βούλγαροι ἐπὶ τοῦ παρόντος καιροσκοποῦν. Ἔσπευσαν ἀπὸ τοὺς πρώτους νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον ὡς Μακεδονίαν, ἀλλὰ Μακεδονικὴν ἐθνότητα δὲν ἀναγνωρίζουν. Ὁ διαχωρισμὸς σκόπιμος. Οἱ Μακεδόνες, κατὰ τὰς παγίας ἀπόψεις των, δὲν ἀποτελοῦν ξεχωριστὴν ἐθνότητα, εἶναι Βούλγαροι ! Σκοποῦντες δὲ εἰς τὴν ἐν καιρῷ καταβρόχθισιν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, τοὺς συμφέρει νὰ ἑδραιωθῇ διεθνῶς ἡ ὀνομασία ὁλοκλήρου τῆς ἐκτάσεώς του ὡς «Μακεδονίας», καίτοι μόνον τὸ 1/3 αὐτῆς, ὡς ἐλέχθη, ἀνήκει εἰς τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν, ὥστε ἡ κατάκτησις νὰ ἔχῃ πλήρη «νόμιμον» τίτλον ! Καὶ ἀκόμη : ἀπονέμουν γενναιοφρόνως τὴν βουλγαρικὴν ἰθαγένειαν, ὡς δευτέραν, εἰς ὅσους τὴν ζητήσουν βουλγαρόφρονας τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, μαζὶ μὲ πλείστας ἄλλας παροχὰς καὶ πλεονεκτήματα (σπουδῶν δωρεὰν εἰς Βουλγαρίαν, κλπ.), πρὸς δημιουργίαν καὶ ἐσωτερικοῦ ἐρείσματος. Ἐνῷ δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονῆται, καὶ ὅτι τὸ πρῶτον εἰς ἀριθμὸν ἑδρῶν κόμμα τῆς Βουλῆς τῶν Σκοπίων εἶναι τῶν βουλγαροφρόνων καὶ φέρει τὸ ὄνομα VMRO, δηλαδὴ αὐτὸ τὸ ὄνομα τῆς Ε.Μ.Ε.Ο. (Ἐσωτερικῆς Μακεδονικῆς Ἐπαναστατικῆς Ὀργανώσεως), αὐτῆς τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἴλιν-ντεν καὶ τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος. Ὁ τάφος λοιπὸν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου καὶ ἐξ ἀνατολῶν του συστηματικῶς σκάπτεται.

 Αὐταὶ εἶναι αἱ ὀλέθριαι συνέπειαι τῆς ἀφρόνου ἐπιλογῆς ἀπὸ τοὺς Σκοπιανοὺς τῆς ὀνομασίας «Μακεδονία» διὰ τὸ κρατίδιόν των. Εὐθεῖα ὑπονόμευσις αὐτῆς τῆς ὑποστάσεώς του. Ἐνῷ, ἐὰν ἐπέλεγον ἄλλην ὀνομασίαν, π.χ. τὴν προηγουμένην ὀνομασίαν τῆς περιοχῆς τοῦ κρατιδίου ὡς «Βαρδαρίας», δὲν θὰ παρείχοντο ἐρείσματα οὔτε ἀποσχίσεως εἰς τοὺς Ἀλβανοὺς κατοίκους τοῦ δυτικοῦ τμήματός του, ἕνεκα ἐθνοτικῆς των διαφορᾶς, οὔτε κατακτητικῶν ἐπιδιώξεων εἰς τὴν Βουλγαρίαν, μὲ πραγματοποίησιν συντηρουμένων ἰδεολογικῶν της περὶ Μακεδονίας καὶ Μακεδόνων προσχημάτων τοῦ παρελθόντος.

Καὶ κυρίως οἱ Σκοπιανοί, ἀποβάλλοντες τὸ σφετερισθὲν ἑλληνικὸν ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ τὰς περὶ Μακεδονικῆς ἐθνότητος ἀνοησίας των, θὰ εὕρισκον εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμὸν τὸ ἄδολον καὶ ἀνιδιοτελὲς στήριγμά των, ἀληθινοὺς φίλους των. Θὰ εἶχον διὰ παντὸς τὸν πιστότερον σύμμαχον. Αὐτὰ συνθέτουν καὶ τὸ ἀναντίλεκτον συμφέρον τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου. Καὶ θὰ πρέπει νὰ τὰ κατανοήσῃ μία συνετὴ καὶ ὀρθοφρονοῦσα πολιτικὴ ἡγεσία του.

20.- Ἡ πρότασις Μάθιου Νίμιτς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας - Σκόπια»  ἐθνικῶς ἀπαράδεκτος.

Ἐν ὄψει τῶν προεκτεθέντων, εἶναι ὁλοφάνερον, ὅτι μόνον ὡς προϊόν σκοτεινοῦ παρασκηνίου, μὲ ἀληθεῖς δράστας, διατάκτας ἢ ὑποβολεῖς Μεγάλας δυνάμεις, ἐγεννήθη τὸν παρελθόντα Ἀπρίλιον (2005) καὶ ἡ πρότασις τοῦ μεσολαβητοῦ τοῦ ἀδυνάτου, κυρίως ὑπὸ τῶν Η.Π.Α. κατευθυνομένου, Ο.Η.Ε. Μάθιου Νίμιτς, περὶ τῆς ὀνομασίας «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας-Σκόπια» διὰ τὸ γειτονικόν μας κρατίδιον. Ἀλλὰ καὶ πρὸ ἑξαετίας, τὸν Ἀπρίλιον 1999, ἀνεγράφη εἰς τὸν τύπον (ἐφημερὶς «ΤΟ ΒΗΜΑ» τῆς 10/11.4.1999), ὅτι ὁ τότε Πρωθυπουργὸς Κωνσταντῖνος Σημίτης  ἐπρόκειτο νὰ ἀποδεχθῇ ἐπισήμως τὴν ὀνομασίαν αὐτὴν κατὰ ἐπικειμένην μετ' ὀλίγας ἡμέρας συνάντησίν του εἰς Νέαν Ὑόρκην μὲ τὸν Πρόεδρον τῶν Σκοπίων Κῦρο Γκληγκόρωφ, ὁ κυβερνητικὸς ὅμως ἐκπρόσωπος διέψευσε τότε τὸ δημοσίευμα.  

Τώρα τὴν πρότασιν Νίμιτς, ὅπως ἀνεκοινώθη, ἀπεδέχθη ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ὡς «βάσιν» τῶν διμερῶν μας μὲ τὰ Σκόπια ἐπὶ τοῦ θέματος συνομιλιῶν.

Ἡ τοιαύτη ἀποδοχὴ ἀποτελεῖ θεμελιῶδες σφάλμα.Ἡ προτεινομένη λύσις καὶ πρακτικῶς ὁδηγεῖ εἰς ὀφθαλμοφανῆ ἀδιέξοδα. Διότι, ἐὰν τελικῶς ἀποδεχθῶμεν τὴν ζητουμένην ἀναγνώρισιν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ὡς Μακεδονίας, ἑπομένως καὶ τῶν κατοίκων του ὡς Μακεδόνων, μόνον εἰρηνικὴ συνύπαρξις δὲν θὰ ὑπάρξῃ ποτὲ μὲ τοὺς Σκοπιανούς, ἀφοῦ αὐτοὶ θὰ μεγαλώνουν, διδασκόμενοι πλέον Ἱστορίαν καὶ μὲ τὴν ἀναγνώρισίν μας ὡς Μακεδόνες  καὶ ἑπομένως ὡς μόνοι δικαιοῦχοι τῆς Μακεδονίας ὁλοκλήρου καὶ τῆς ἱστορίας της, ἐνῷ  βεβαίως ἐλπίζεται, ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξῃ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις, ἡ ὁποία νὰ διαγράψῃ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἱστορίας εἰς τὰ Ἑλληνόπουλα τὴν περίοδον τῶν ἕξ αἰώνων ἑλληνιστικῶν χρόνων (ἀπὸ τοῦ 3^ου π.Χρ. μέχρι καὶ τοῦ 3^ου μ.Χρ. αἰῶνος) ὡς τμήματος τῆς Ἑλληνικῆς μας Ἱστορίας  μὲ Ἕλληνας βεβαίως  τοὺς πρωταγωνιστὰς καὶ συντελεστάς των. Ἐντεῦθεν καὶ μὲ μόνην τὴν ἑκατέρωθεν εὐθέως ἀντίθετον ἱστορικὴν παιδείαν τῆς νεότητος, μὲ ἢ καὶ χωρὶς ἐξάρσεις καὶ ὑπόπτους ἀλλοτρίας ὑποκινήσεις,  ἡ σύρραξις, ἀργὰ ἢ γρήγορα,  θὰ εἶναι ἀναπότρεπτος. 

 Καὶ ὄχι μόνον ἐκ τῆς αἰτίας αὐτῆς. Διότι τὸ ἄμεσον τραγικώτερον ἀποτέλεσμα ἀποδοχῆς τῆς προτάσεως Νίμιτς θὰ εἶναι ἡ ἐπισημοποίησις τῶν ἀπὸ ἀρκετοῦ χρόνου διατυπουμένων καὶ ὑπὸ ξένων ἐμφανῶς καὶ ἐντὸς Ἑλλάδος ὑποδαυλιζομένων παραλόγων ἀξιώσεων τῶν ἐπιβούλων, μὲ πρώτην αὐτὴν τῆς ἀναγνωρίσεως «Μακεδονικῆς μειονότητος» ἐντὸς τῆς Πατρίδος μας!

Καί, ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ ἀληθινοὶ Μακεδόνες δὲν πρόκειται βεβαίως νὰ ἀρνηθῶμεν τὴν εἰδικωτέραν Μακεδονικήν μας ταυτότητα, διὰ νὰ μὴ μᾶς χαρακτηρίσουν Σκοπιανούς, θὰ ἀνακύψουν διεθνῆ προβλήματα μὲ βεβαιοτάτην ἀπόληξιν καταστρεπτικήν, ἀπροβλέπτων διαστάσεων μὲ τὴν ἀνάμειξιν τρίτων, πολεμικὴν ἀνάφλεξιν. Ἴσως μάλιστα καὶ νὰ ἐπιζητῆται αὐτὸ τώρα διὰ τῆς ἐλεεινῆς προτάσεως Νίμιτς ἀπὸ τοὺς ἐν ἀφανείᾳ σκοτεινοὺς διατάκτας ἢ καὶ ὑποβολεῖς της. Διὰ νὰ συντελεσθῇ δηλαδή, δι' ἐπεμβάσεως ξένων πάλιν, ὁ σκοπούμενος καὶ ἐδαφικός μας ἀκρωτηριασμός.

Ὅπως ἦτο φυσικόν, τοιαύτη ἐπονείδιστος πρότασις προεκάλεσε θύελλαν διαμαρτυριῶν ἁπανταχοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὄχι μόνον ἐντὸς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τῶν ὁμογενῶν μας εἰς Ἀμερικήν, Εὐρώπην, Αὐστραλίαν. Ἀλλὰ οἱ ἀδίστακτοι διαφεντευταὶ τῆς οἰκουμένης ἔγιναν προκλητικώτεροι. Τὸ ἐνεργούμενόν των, ὁ Νίμιτς, ἐπανῆλθε μὲ νέας, χειροτέρας προτάσεις, αὐτὴν τὴν φορὰν ὁρίζων καὶ πῶς θὰ ὀνομάζεται τοῦ λοιποῦ ἡ ἑλληνικὴ Μακεδονία, πῶς θὰ χρησιμοποιοῦμε εἰς τὸ μέλλον καὶ ἐμεῖς τὸ ἱερὸν ὄνομα «Μακεδονία», αὐτὸ τὸ ὄνομα, ποὺ εἶναι ἡ ψυχή μας, ὅπως ἐβροντοφώναξεν ὁ ἀείμνηστος Μεγάλος Ὀδυσσέας Ἐλύτης.

Εἶναι πρὸς τιμὴν τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ὅτι ἀπέρριψεν ἀμέσως  καὶ ἐπέστρεψεν ὡς ἀπαραδέκτους τὰς νέας αὐτὰς προτάσεις, ἀληθὲς διεθνὲς ὄνειδος.

21.-  Ἡ ἑλληνικὴ ἀντεπίθεσις.

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἐκτεθεισῶν ἀνωτέρω καταφανεστάτων ἀληθειῶν ἀναποδράστως ὑπαγορεύει καὶ τὸ ἐν προκειμένῳ ἐθνικόν μας χρέος.  Τὸ ὁποῖον καὶ ἐπιβάλλει :

 Ἡ Ἑλλὰς νὰ ἐπιμείνῃ ἀνενδότως εἰς ἄρνησιν ἀποδοχῆς τοῦ ὀνόματος Μακεδονία, ἁπλοῦ ἢ ἐν συνθέσει, διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον∙ νὰ ὑπερφαλαγγίσῃ δὲ τὴν προκλητικότητά του ἀφ' ἑνός,  μὲ εὐθεῖαν διακήρυξιν, ὅτι ὅσοι θέλουν νὰ ὀνομάζωνται Μακεδόνες καὶ ἡ χώρα των Μακεδονία, ἀνήκουν, κατὰ πᾶσαν θεώρησιν, ἱστορικήν, ἐθνολογικήν, κλπ., δικαιωματικῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐν ὄψει μάλιστα καὶ ἐγκύρου ἐπιστημονικῆς διαπιστώσεως, ὅτι τὰ 65 % τοῦ σημερινοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου εἶναι Ἑλληνογενεῖς∙ καὶ ἀφ' ἑτέρου,  μὲ ρητὴν ἀπὸ τοῦδε δήλωσιν, ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἑλλὰς θὰ συναινέσῃ εἰς τὴν εἰσδοχὴν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου μὲ τὸ κλοπιμαῖον ἑλληνικὸν ὄνομα εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν, ἀλλὰ καὶ τὸ Ν.Α.Τ.Ο., προβάλλουσα ἐν ἀνάγκῃ καὶ τὸ δικαίωμα ἀρνησικυρίας (veto).

Θὰ πρέπει δὲ νὰ ἀδιαφορήσῃ διὰ τὰς οἱασδήποτε ἀντιδράσεις καὶ πιέσεις τρίτων, μεγάλων καὶ ἰσχυρῶν, ἀντιτάσσουσα :  ὅτι δὲν ἐννοεῖ χάριν τῶν ἰδικῶν των συμφερόντων νὰ ἀπεμπολήσῃ τὴν ἐθνικήν της Ἱστορίαν καὶ ἀδιατίμητον τμῆμα τῆς ἐθνικῆς της ὑπάρξεως∙ καὶ ὅτι νομίμως ἀμύνεται κατὰ τῆς παγκοσμίως πρωτοφανοῦς πλαστογραφίας, νόμιμον δικαίωμά της ἀσκοῦσα, ἀφοῦ τὸ δικαίωμα ἀρνησικυρίας θεσμικῶς παρέχεται ἀκριβῶς πρὸς ἀποτροπὴν ἀνεπανορθώτων δεινῶν, ὡς  τὰ εἰς βάρος της ἀπειλούμενα. Νὰ ὑπερφαλαγγίσῃ δὲ ὅλας τὰς διεθνεῖς ἀντιδράσεις μὲ τὴν διενέργειαν δημοψηφίσματος, μὲ τὸ ἁπλοῦν ἐρώτημα, ἐὰν ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς δέχεται ἢ ὄχι τὸν σφετερισμὸν καὶ χρησιμοποίησιν ἀπὸ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος «Μακεδονία».

Καὶ εἶναι καὶ πάλιν παρήγορον τὸ γεγονός, ὅτι ἡ σημερινὴ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ἄφισεν ἀνοικτὸν τὸ ἐνδεχόμενον καὶ ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ἀρνησικυρίας (veto) εἰς τὴν εἰσδοχὴν τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν καὶ τὸ Ν.Α.Τ.Ο., καὶ διενεργείας δημοψηφίσματος διὰ τὸ θέμα τοῦ ὀνόματός του.

  Μόνον μὲ τοιαύτην ἐθνικῶς ἀξιοπρεπῆ στάσιν ὑπάρχει βάσιμος ἐλπὶς ἀποτροπῆς ἀνεπανορθώτων ἐθνικῶν μας   δεινῶν.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Αἱ περιστάσεις, ὅπως τὰς διαμορφώνουν κυνικώτατα οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροί, εἶναι ὁμολογουμένως δυσχερεῖς. Ἀλλά, ὅπως εἶπεν ὁ Ρὰλφ Ἔμερσον, «τὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἔχει ὁράματα, τὸν προσκυνοῦν αἱ περιστάσεις». Καὶ αὐτὸ ἰσχύει ἰσοδυνάμως καὶ γιὰ τὶς ἐθνικὲς κοινότητες. Καὶ τὰ σωτήρια αὐτὰ ὁράματα ἐκφράζουν κατ'ἐξοχὴν οἱ ποιηταί.

Ἂς ἀκούσουμε λοιπὸν τώρα τὴν φρονηματιστικὴν φωνὴν ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους ποιητάς μας, τοῦ ἀειμνήστου  Κωστῆ Παλαμᾶ (στίχους μὲ διαχρονικὴν ἀξίαν ἀπὸ τὸ ποίημα-ὕμνον διὰ τὸν Ἐλευθέριον Βενιζέλον «Μιὰ βραδιὰ σ'ἕνα σπίτι» τῆς ποιητικῆς του συλλογῆς «Βωμοί», βλέπε Ἅπαντα Κωστῆ Παλαμᾶ, μὲ τὴν ἐπιμέλειαν τοῦ «Ἱδρύματος Κωστῆ Παλαμᾶ», τόμος 7^ος, Γκοβόστης, ἔκδ. β΄ χωρὶς χρονολογίαν, σελ.149-150 ) :

Καί, ὦ μικροκάμωτη ἐσὺ γῆ, μὲ τὴν τρανὴ ἱστορία,

Καὶ ἀπόσκεποι καὶ ξέσκεποι καὶ σὲ παραμονεύουν

μακρόνυχα ὄρνια, βάσκανες φιδοματιές, οἱ ὀχτροί σου.

Μὴν τὸν ξεχνᾷς τὸν Βούλγαρο, μὴν μπιστευτῇς τὸ Σλάβο,

τὸν Τοῦρκο μὴν καταφρονᾷς καὶ πάντα νὰ ὑποπτεύῃς 

τὸν ξένο, Φράγκο ἀπ' τὸ Βοριᾶ καὶ Φράγκο ἀπὸ τὴ Δύση. 

Τὰ δαφνοκλάδια, ποὺ ἔστρωσες, κλινάρι μὴν τὰ κάμῃς 

γιὰ νὰ πλαγιάσῃς∙ τ' ἄρματα στεφάνωσε μ' ἐκεῖνα 

καὶ πάντα κράταε τ' ἄρματα καὶ ὁλονυχτιὰ στὸ πόδι 

βιγλάτορας, βλεπάτορας ἀπὸ ψηλὰ ταμπούρια. 

Καὶ τόλμα. Πρέπει νὰ τολμᾷς. Ἅγια Σωτῆρα ἡ Τόλμη. 

Ὁ Ἑλληνισμός, ὅσοι Ἕλληνες ὅπου τῆς γῆς, εἶναι σύμφωνοι. Ἡ ἐπίσημος Ἑλλὰς πρέπει νὰ τολμήσῃ.

Γ έ ν ο ι τ ο ! ...

^*^*^*^