«῎Εθνος ἀνάδελφον»

῎Ηδη ἀπὸ τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς Προεδρικῆς του θητείας, καὶ συγκεκριμένως κατὰ τὴν διάρκειαν ἐπισκέψεώς του εἰς στρατιωτικὰς μονάδας κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα 1985, ὁ Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης ἐπεσήμανε, παρουσίᾳ τοῦ Πρωθυπουργοῦ ᾽Ανδρέα Παπανδρέου, εἰς δημοσίας πρὸς τὴν κρατικὴ τηλεόρασι δηλώσεις του τὴν ψηλαφητὴ ἀλήθεια, ὅτι ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες εἴμεθα «῎Εθνος ἀνάδελφον», ἀφοῦ συγγενικά μας ἔθνη δὲν ὑπάρχουν· κατ᾽ ἀντίθεσι πρὸς ἄλλους λαούς, ποὺ δὲν εἶναι μόνοι, ἀλλὰ διαθέτουν  συγγενεῖς, ὅπως οἱ σλαβικοὶ λαοί, οἱ ἀραβικοί, οἱ ἀγγλοσάξωνες, οἱ λατινογενεῖς λαοί, κλπ.

 ῾Η ἐπισήμανσις αὐτὴ ἔγινε εἰς τὸ πλαίσιον μερίμνης γιὰ τὴν μεγαλύτερη ἐνεργοποίησι τῶν ἐθνικῶν μας δυνάμεων, ὅταν ὅλοι συνειδητοποιήσουμε τὶς συνέπειες τῆς ἀνωτέρω ἀληθείας. ᾽Αφοῦ, στερούμενοι συγγενῶν, δὲν ἔχουμε νὰ περιμένουμε σὲ κρίσιμες περιστάσεις τίποτε καὶ ἀπὸ κανένα καὶ θὰ πρέπει γι᾽ αὐτό, νὰ βασιζώμεθα πολλὲς φορὲς εἰς τὶς ἰδικές μας καὶ μόνον δυνάμεις, δεδομένου ὅτι οἱ ξένοι φροντίζουν, ὅπως εἶναι φυσικόν, γιὰ τὰ ἰδικά τους καὶ μόνον ὁ καθένας συμφέροντα.

 ῾Η ψηλαφητὴ καὶ ἀκαταμάχητη αὐτὴ ἀλήθεια βρῆκε τότε λυσσώδη ἀποδοκιμασία ἀπὸ πολλὲς πλευρές. Πρῶτον, ἀπὸ τοὺς κύκλους ἐκείνων, ποὺ εἶχαν ἀντιδράσει εἰς τὴν ἐκλογὴ τοῦ Χρήστου Σαρτζετάκη ὡς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καὶ ἐξακολουθοῦσαν νὰ τὸν πολεμοῦν μέχρι τοῦ γελοίου σημείου νὰ χαλκεύουν ἐξ ὁλοκλήρου ἀνυπόστατα εἰς βάρος του μυθεύματα ἢ νὰ χλευάζουν, μὲ τὰ γραφόμενα ἀπὸ ἀνοήτους καὶ ἀμαθεῖς κονδυλοφόρους εἰς τὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ ἔντυπά τους, καὶ κάθε τι ὑπ᾽ αὐτοῦ λεγόμενο ἢ πραττόμενο. Δεύτερον, ἀπὸ τοὺς ἀνερματίστους ἀπολογητὰς τῆς σταλινικῆς λογικῆς, οἱ ὁποῖοι, ὡς γνήσιοι ἐκφρασταὶ τοῦ χειροτέρου πνευματικοῦ σκοταδισμοῦ, καὶ δὲν ἀνέχονται καμμιὰ ἀναφορὰ εἰς τὸ «ἔθνος» καὶ τὶς ἀδιατίμητες ἀξίες, ποὺ αὐτὸ ἐνέχει. Καὶ τρίτον, ἀπὸ τοὺς σκοτεινοὺς ἐπιβούλους, οἱ ὁποῖοι, χάριν τῶν ἰδίων των ἀνομολογήτων σκοπῶν, δρῶντες πάντοτε ἀφανῶς καὶ ὑπονομευτικῶς, μὲ συστηματικὴ ἐκμετάλλευσι τῶν παθῶν καὶ φιλοδοξιῶν καὶ τῆς ἰδιοτελείας τῶν μέν, ἢ τῆς ἀφελείας καὶ ἀμαθείας τῶν δέ, ἐπιδιώκουν σταθερῶς τὴν ψυχοπνευματικὴ ἀποσάρθρωσι τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος· καὶ οἱ ὁποῖοι βεβαίως διέβλεψαν, ὀρθῶς, εἰς τὰς δημοσίως διακηρυσσομένας θέσεις τοῦ νέου Προέδρου τῆς Δημοκρατίας τὸν κίνδυνον ἐνδυναμώσεως τοῦ γνησίου ἐθνικοῦ λαϊκοῦ φρονήματος, δηλαδὴ ἀπροσδόκητον εἰς τοὺς σχεδιασμούς των ἐμπόδιον.

῞Ομως, παρὰ τὶς λυσσώδεις αὐτὲς ἀντιδράσεις, ὁ ἀφορισμός, ὅτι ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες «εἴμεθα ῎Εθνος ἀνάδελφον» εἶχεν ἀπὸ τῆς πρώτης στιγμῆς τεραστίαν ἀπήχησιν καὶ καθολικὴν ἀποδοχήν. Καὶ ὁ Πρωθυπουργὸς ᾽Ανδρέας Παπανδρέου δημοσίως τὸν ἐπεκαλέσθη, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρος ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀμέσως, ὡς ὁλοφάνερη ἀλήθεια, τὸν ἐνεστερνίσθη. Εἰσῆλθε πλέον ἔκτοτε ὁριστικῶς εἰς τὸ πολιτικόν μας λεξιλόγιον.

᾽Αλλὰ ἡ ἀντίδρασις ἐλλοχεύει. Εἶχεν ἤδη παρέλθει τριετία καὶ πλέον ἀπὸ τὴν λῆξι τῆς θητείας καὶ τὴν ἀποχώρησι ἀπὸ τὰ Προεδρικά του καθήκοντα τοῦ Χρήστου Σαρτζετάκη. Διότι ὅμως ὁ λόγος του διετηρεῖτο ζωντανὸς εἰς τὴν λαϊκὴν συνείδησιν, ἐπεχειρήθη τότε, προφανῶς προγραμματισμένως, μία ψευδο-επιστημονικὴ ἀντίκρουσίς του, ἀπὸ τὴν γραφίδα συνεργάτου περιοδικοῦ, καὶ μάλιστα τοῦ περιοδικοῦ ΕΛΛΟΠΙΑ , καίτοι ἐνασχολουμένου μὲ «ἐθνικὰ θέματα» ! Εἰς τὴν ''ἀντίκρουσιν'' αὐτὴν ἐδόθη ἀπὸ τὸν τέως Πρόεδρον καταλυτικὴ ἀπάντησις μὲ τὴν ἀπὸ 17.2.1994 ἐπιστολήν του πρὸς τὸ περιοδικόν. ῾Η ἐπιστολὴ αὐτὴ ἐδημοσιεύθη εἰς αὐτό, ἀλλὰ τμηματικῶς, εἰς δύο συνεχείας, καὶ μὲ πληθώραν τυπογραφικῶν σφαλμάτων, ποὺ σὲ μερικὰ σημεῖα ἄλλαζαν καὶ τὴν ἔννοια τοῦ κειμένου ! Ἡ κακοποίησις αὐτὴ τοῦ κειμένου γεννᾷ πολλὰ ἐρωτηματικά, ἐν ὄψει μάλιστα τοῦ γεγονότος, ὅτι ἦτο εὐανάγνωστον, ἀφοῦ εἶχε παραχωρηθῆ πρὸς δημοσίευσιν εἰς ἔντυπον δι’ ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστοῦ μορφήν, ἑπομένως καὶ κανένα τυπογραφικὸν σφάλμα δὲν ἐδικαιολογεῖτο, ἐνῷ ἐξ ἄλλου εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι οὐδέποτε εἶχε σημειωθῆ παρομοία κακοποίησις εἰς δημοσιευόμενα εἰς τὸ περιοδικὸν παντοῖα ἄλλα κείμενα ἄλλων !

 Κατόπιν τούτων ἡ προκειμένη ἀπὸ 17.2.1994 ἀπάντησις τοῦ Προέδρου, ἀναιρετικὴ τῶν παντοίων ἐναντίον τοῦ «ἔθνους» ἀνοησιῶν, ἀπεστάλη πρὸς δημοσίευσιν εἰς τὸ ἐκδιδόμενον τότε ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Ἄρη Μωραΐτη «Περιοδικὸ γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ» «ΠΑΝΤΑ» καὶ ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ τὸ ὑπ᾽ ἀριθ. 5-6 τεῦχος του, Δεκεμβρίου 1994-Μαΐου 1995, σελ. 5 ἕως 17, ὑπὸ τὸν χαρακτηριστικὸν τίτλον  « Ὁ κ. Χρῆστος Σαρτζετάκης ἀνατρέπει εὐρέως κυκλοφοροῦντες μύθους γύρω ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ ἔθνους ». Ἐνῷ ἐξ ἄλλου εἰς προτασσόμενον, εἰς τὴν σελ. 4, «Σημείωμά» του ὁ ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ, μεταξὺ ἄλλων, ἐτόνιζε : « Εἶναι πολὺ γνωστὲς στὸν ἑλληνικὸ λαὸ οἱ πλευρὲς τῆς προσωπικότητας τοῦ κ. Χρήστου Σαρτζετάκη,ποὺ ἀφοροῦν τὸν ἀκέραιο δικαστικό, τὸν ἀγωνιστὴ τῆς Δημοκρατίας καὶ τέλος τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Νομίζουμε ὅτι μὲ τὴν δημοσίευσι αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς θὰ ἀρχίσει νὰ γίνεται γνωστὴ καὶ μία ἄλλη πτυχὴ τῆς προσωπικότητάς του : τοῦ δεινοῦ μελετητῆ ἑνὸς εὐρέος φάσματος άλληλοεμπλεκομένων ἐπιστημῶν ».

Κατωτέρω παρατίθεται τὸ κείμενον τῆς ἐν λόγῳ ἐπιστολῆς τοῦ Προέδρου, μὲ τὴν ἀκαταμάχητη ἐπιστημονικὴ θεμελίωσι τῆς καταδήλου ἀληθείας, ὅτι ὄντως εἴμεθα ῎Εθνος ἀνάδελφον.

Νέα Πεντέλη, 17η Φεβρουαρίου 1994.

Πρὸς τὸ περιοδικὸν ΕΛΛΟΠΙΑ ,

Χαβρίου 3,

105 62 ᾽Αθήνας.

Κύριε Διευθυντά,

Μόλις πρὸ ἑπταημέρου γενόμενος κάτοχος, διὰ φιλοφρόνου προσφορᾶς σας (διὰ χειρὸς τοῦ κ. ᾽Αγτζίδη), παρωχημένων τευχῶν τοῦ περιοδικοῦ σας, ἀνέγνωσα τὸ ἄρθρο τοῦ συνεργάτου σας κ. Θεοδώρου Ζιάκα ὑπὸ τὸν τίτλον «Εἴμαστε ἔθνος ἀνάδελφο ;» , τὸ δημοσιευθὲν εἰς τὰ τεύχη 17 (φθινοπώρου 1993), σελ.55-56, κατὰ τὸ Α' Μέρος του, καὶ 18 (χειμῶνος 1993), σελ.62-65, κατὰ τὸ Β' Μέρος του. ῾Η ἀρχικὴ δυσπιστία γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ ἄρθρου, τροφοδοτηθεῖσα καὶ ἀπὸ μόνη τὴν θέσι ἐρωτηματικοῦ ἐπὶ μιᾶς καταδήλου καὶ αὐταποδείκτου ἀληθείας, μετετράπη μὲ τὴν ἀνάγνωσί του εἰς κατάπληξι, ἐμπνέουσα εὐλόγους ἀνησυχίας. Διότι, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ «ΕΛΛΟΠΙΑ» , περιοδικό, ὅπως ἐπεξηγεῖται εἰς τὸν τίτλον του,  «γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα» , νὰ φιλοξενῇ τέτοια κείμενα ; Τόσο προχωρημένη εἶναι ἡ ἐθνική μας διάβρωσις ;

Θὰ εἶμαι ἐκ τῶν πραγμάτων διεξοδικὸς, καὶ τοιουτοτρόπως προσιτώτερος, διὰ νὰ μὴ κουράσω τοὺς μὴ ἐνημερωμένους ἀναγνῶστες σας :

Α) ῾Ο συντάκτης τοῦ ἄρθρου ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐπισημαίνει, ὅτι « ἡ ἄποψη, ὅτι εἴμαστε ἔθνος ἀνάδελφο διατυπώθηκε, ὅπως γνωρίζετε, ἀπὸ τὸν τέως Πρόεδρο τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας κ. Χ. Σαρτζετάκη » . ᾽Ορθὴ ἡ ἐπισήμανσις, κοινῶς γνωστὴ καὶ μὴ ἀμφισβητουμένη ἡ πατρότης τοῦ χαρακτηρισμοῦ τοῦ ἔθνους μας ὡς «ἀναδέλφου» , ἀλλὰ ἐπισήμανσις, ὑπηρετοῦσα ἐν προκειμένῳ καὶ τὸ σκοπούμενον : νὰ ξεκαθαρίσῃ ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου ἐξ ἀρχῆς, πρὸς ἀποτροπὴ κάθε ἀμφιβολίας, ἐναντίον τῶν ἀπόψεων ποίου ἀνέλαβε νὰ ἐκστρατεύσῃ. ᾽Εθελόμενον, ἀποκαλυπτόμενον ἀπὸ τὰ ἐν συνεχείᾳ γραφόμενα γιὰ τὸν χαρακτηρισμό μου, ὅτι : « Κατ᾽ ἀρχὰς φάνηκε σὰν παραδοξολόγημα καὶ ἔγινε ἀφορμὴ σκωπτικῶν σχολίων » . ᾽Αποκαλυπτόμενον δέ, διότι, ἅπαξ καὶ ἐκρίθη ἀναγκαία ἡ ὑπόμνησις τοῦ ποίας ὑποδοχῆς ἔτυχε τότε ὁ λόγος μου ἐκεῖνος, στοιχειώδης διανοητικὴ ἐντιμότης ὑπηγόρευε νὰ καταγραφῇ καὶ ἡ ἀλήθεια, περὶ τοῦ πόθεν τὰ σκωπτικὰ σχόλια προήρχοντο καὶ ἀπὸ ποίους ἐξεφράζοντο : ὅτι δηλαδὴ ὑπηγορεύοντο καὶ διετυποῦντο εἰς τὸ πλαίσιον ἐνωρχηστρωμένης καὶ ἐξωφθάλμως ἰδιοτελοῦς ἐναντίον μου ἐπιθέσεως ἀπὸ ἀντιδημοκρατικά, ἀκροδεξιὰ καὶ φασιστικὰ στοιχεῖα· τὰ ὁποῖα καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ συμβιβασθοῦν μὲ τὴν πραγματικότητα, ὅτι Πρόεδρος τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας εἶχεν ἀναδειχθῆ ἕνας πανθομολογουμένης ἀκεραιότητος ἀνώτατος δικαστικὸς λειτουργός, μὲ σπανίας μάλιστα δάφνας, διεθνῶς ἀνεγνωρισμένας, εὐόρκου ἐπιτελέσεως τοῦ καθήκοντός του· ἐπὶ τέλους ἕνας ἄνθρωπος μὲ δημοκρατικὴν τοποθέτησιν, συνείδησιν καὶ συνέπειαν, καταδειχθεῖσαν καὶ ἐκ τῆς ἀποφασιστικῆς εἰς τὴν διάλυσιν τοῦ παρακράτους διὰ δικαστικῶν ἐνεργειῶν συνεισφορᾶς του, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκ τοῦ ἐναντίον τῆς δικτατορίας τῶν ἐπιόρκων συνταγματαρχῶν ἀγῶνος του καὶ ἐκ τῶν ὅσων ἐξ αὐτῆς παντοίων δεινῶν ὑπέστη. Καὶ τὸ κυριώτερον : ἐπιθέσεως, ὑπηρετούσης ἀντικειμενικῶς καὶ τὰς ἐπιδιώξεις τοῦ ᾽Επιβούλου ᾽Ανθελληνικοῦ Σχεδιασμοῦ, ὁ ὁποῖος καὶ ἤρχισεν, μαζὶ μὲ τοὺς ἐγχωρίους - ἐνσυνειδήτως ἢ ἀσυνειδήτως, ἀδιάφορον - ὑπηρέτας του, ἀνησυχῶν ἀπὸ τὸ εἶδος καὶ τὴν ποιότητα τοῦ ἀρξαμένου, μὲ τὴν ἀνάδειξίν μου εἰς τὸ ὕπατον πολιτειακὸν ἀξίωμα, πολιτικοῦ μου λόγου (ἐπρόκειτο τότε περὶ τῶν πρώτων ἡμερῶν, τοῦ πρώτου δεκαπενθημέρου, τῆς Προεδρίας μου)· καὶ εὐλόγως,  ἀφοῦ δι᾽ αὐτοῦ, ὡς ἐκ τῆς πειστικότητός του λόγῳ τῆς γνωστῆς εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν προσωπικότητος καὶ ἱστορίας τοῦ ἐκφέροντος τοῦτον, συνετελεῖτο ἡ ἐθνικὴ ἀφύπνισις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐκ τοῦ ληθάργου, εἰς τὸν ὁποῖον τὸν εἶχαν περιαγάγει, καὶ ἀποκαθίστατο ἡ ἐθνική του αὐτοσυνειδησία, ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοπεποίθησις. Πράγματα δηλαδὴ ἐπικίνδυνα γιὰ τὸν Σχεδιασμό...

῾Η ἐπίθεσις βεβαίως ἐκείνη, - ὅπως ἄλλωστε καὶ τόσες ἄλλες, ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερον, ἐξαπολυόμενες ἐναντίον μου, διὰ τοὺς προεκτεθέντας λόγους, ἀποκλειστικῶς μὲ κατεσκευασμένα ἐξ ὁλοκλήρου ψευδολογήματα, - «δὲν ἔπιασε» . Πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον καὶ συνομολογεῖ ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου, μὲ τὰ εὐθὺς ἐν συνεχείᾳ τῶν ἀνωτέρω διὰ τὴν ἄποψίν μου, περὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ὡς ἔθνους ἀναδέλφου, λεγόμενά του, ὅτι : «Τώρα συναντᾷ μιὰ εὐρύτατη ἀποδοχή. Εἶναι κοινὸ αἴσθημα». Γι᾽ αὐτό, φαίνεται, καὶ αὐτός, ὁ συνεργάτης σας, ἀνέλαβε, νὰ τὴν ἀνατρέψῃ. Μὲ ἐπιστημονικοφανῆ καὶ σπουδαιοφανῆ, αὐτὴ τὴν φορά, ἐπίθεσι ... Διότι, ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα ! ᾽Εὰν ὄντως ἐπρόκειτο περὶ ἐγχειρήματος ἐξ ἐπιστημονικῆς εὐσυνειδησίας, τὰ περὶ παραδοξολογήματος  καὶ σκωπτικῶν σχολίων δὲν θὰ ἐγράφοντο. Οὔσης δεδομένης τῆς ποιότητος καὶ προελεύσεώς των, ἦσαν ἐκ φύσεως ἀπαράδεκτα εἰς μίαν στοιχειωδῶς σοβαρὰν ἐπιστημονικὴν θεώρησιν. ᾽Εκτὸς βεβαίως ἐὰν ὁ συνεργάτης σας μετεῖχε τότε ἐνεργῶς ἤ, ἐνοχλούμενος  καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ πολιτικοῦ μου λόγου, συνεφώνει ψυχικῶς πρὸς τὶς ἀθλιότητες ἐκεῖνες. ᾽Αλλὰ καὶ ὑπὸ τὴν  ἐκδοχὴν αὐτήν, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὁ ἐπιστημονικὸς μανδύας τῶν γραφομένων  του καταπίπτει ... 

Β) Καταπίπτει ὄχι βεβαίως μόνον ἐκ τοῦ ἀνωτέρω λόγου. Διότι, κάθε ἐνήμερος τῆς σχετικῆς ἐπιστημονικῆς σκέψεως ἀναγνώστης γνωρίζει, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ «ἔθνους» ἀνέκαθεν συλλαμβάνεται διττῶς : εἴτε ὡς κοινότης φυλετική, εἴτε ὡς κοινότης πολιτιστική, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τὶς δύο αὐτὲς παραδοχὲς ὡς ἐχόντων τῶν μελῶν της, ἐπὶ πλέον καὶ ἀναφαιρέτως, κοινὴν ἱστορικὴν παράδοσιν καὶ κοινὲς προσδοκίες, ὁράματα, ἐπιδιώξεις. Τοιουτοτρόπως, οὐσιαστικῶς οἱ δύο ἀπόψεις δὲν διαφέρουν κατὰ πάντα, ἀλλὰ τοὐναντίον συγκοινωνοῦν ἱκανῶς μεταξύ των. Διότι ἡ κοινὴ ἱστορικὴ παράδοσις,  ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ συστατικὸν στοιχεῖον τοῦ ἔθνους ὑπ᾽ ἀμφοτέρας, προϋποθέτει κατὰ τὴν χρονικὴν ἀφετηρίαν της καὶ ἐπὶ χρόνους μακροὺς καὶ κοινότητα φυλετικήν. Δι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ ἄρχουσα ἐπιστημονικὴ ἄποψις διαβλέπει πλήρη τὴν ἔννοιαν τοῦ ἔθνους μόνον εἰς περίπτωσιν συνδρομῆς καὶ τῶν δύο στοιχείων, καὶ τοῦ φυλετικοῦ καὶ τοῦ πολιτιστικοῦ, εἰς κοινότητα ἔχουσαν κοινὰς ἱστορικὰς παραδόσεις καὶ κοινὰς ἐπιδιώξεις ( βλ. π.χ. André LALANDE, Vocabulaire Technique et Critique de la Philosiphie, 9η ἔκδοσις, Παρίσι, P.U.F., 1962, σελ. 665 ). Εἶναι ἀκόμη χαρακτηριστικόν, ὅτι ἡ λέξις «ἔθνος», συντασσομένη μετὰ γενικῆς προσδιοριστικῆς, ἀπαντᾶται εἰς τοὺς ἀρχαίους ῞Ελληνας συγγραφεῖς μόνον πρὸς δήλωσιν ὁμογενῶν, τῆς αὐτῆς φυλετικῆς καταγωγῆς, καὶ μάλιστα εἴτε περὶ ἀνθρώπων (βλ. π.χ. ῾Ομήρου ᾽Ιλιάς, Μ 330, Ρ 552, ῾Ηροδότου ῾Ιστορίαι, Ι 101), εἴτε περὶ ζῴων, διότι ἡ λέξις καὶ ἐπ᾽ αὐτῶν χρησιμοποιεῖται, πρόκειται ( βλ. π.χ. ῾Ομήρου ᾽Ιλιάς, Β 87, Σοφοκλέους ᾽Αντιγόνη, 344 ). Συγκεκριμένως μάλιστα, ἀναφερόμενος εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, ὁ ῾Ηρόδοτος ρητῶς λέγει (῾Ιστορίαι, VIII 144 ), ὅτι « τὸ ἑλληνικὸν, ἐὸν ὅμαιμόν  τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα,...» (βλ. τὸ κείμενον π.χ. εἰς τὴν ἔκδοσιν τοῦ Ph. LEGRAND τῆς Collection Budé, HERODOTE, Histoires, τόμος VIII, Παρίσι 1964, σελ. 160). Εἰς δὲ τὴν λατινικήν, ἡ ἀντίστοιχος λέξις natio ἐκ τῆς ὁποίας καὶ προέρχονται οἱ δηλοῦντες τὸ «ἔθνος» ὅροι τῆς γαλλικῆς, ἀγγλικῆς καὶ ἰταλικῆς γλώσσης (nation, nazione), ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ρῆμα nasci, τὸ ὁποῖον σημαίνει γεννῶμαι, μάλιστα δὲ ἡ αὐτὴ λέξις natio κατονομάζει, κατὰ τὶς λατινικὲς πηγές, καὶ τὴν Θεὰν τῆς γεννήσεως. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἀντίληψις, περὶ κοινῆς φυλετικῆς καταγωγῆς τῶν ἀποτελούντων τὸ ἔθνος ἀτόμων παρέμεινεν οὐσιαστικῶς ἀλώβητος καὶ ὅταν, ἀργότερον, ἐξῄρετο πρωτευόντως τὸ κριτήριον τῆς πολιτιστικῆς κοινότητος, ἀκριβῶς μέσῳ τοῦ στοιχείου τῆς κοινῆς ἱστορικῆς παραδόσεως, πάντοτε καὶ ἀναφαιρέτως ἀξιουμένου, κατὰ τὰ προεκτεθέντα.

῞Ωστε, κατὰ τὰ κοινῶς παραδεδεγμένα, μόνον τὸ στοιχεῖον τῆς πολιτιστικῆς κοινότητος δὲν ἀρκεῖ γιὰ τὴν συγκρότησι τοῦ ἔθνους. ῾Η περὶ τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαίωσις τοῦ συνεργάτου σας, μὲ τὸν ἀφορισμό του, ὅτι, δῆθεν, « ἡ κλασσικὴ νοηματοδότηση τῆς ἐθνικότητάς μας » ὑπῆρξεν, ὅτι «῞Ελληνες εἶναι οἱ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας μετέχοντες» , βασίζεται σὲ ἐπιπολαία θεώρησι καὶ ἐντεῦθεν κραυγαλέα παρανόησι τῶν πηγῶν. Πράγματι, προεξετέθη ἤδη, ὅτι αὐτὸς ὁ πατήρ τῆς ῾Ιστορίας ῾Ηρόδοτος ρητῶς χαρακτηρίζει τὸ «ἑλληνικὸν» ὡς « ὅμαιμον ». ᾽Αλλὰ καὶ τὸ σχετικὸν κείμενον ἐκ τοῦ Πανηγυρικοῦ τοῦ ᾽Ισοκράτους ( IV 50 ), τὸ ὁποῖον ἀποπειρᾶται νὰ ἀξιοποιήσῃ ὁ ἀρθρογράφος σας, λέγει ἀκριβῶς τὰ ἑξῆς : «...καὶ τὸ τῶν ῾Ελλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον ῞Ελληνας καλεῖσθε τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας » ( βλ. τὸ κείμενον π.χ. εἰς τὴν ἔκδοσιν τῶν Georges MATHIEU καὶ Émile BRÉMOND τῆς Collection Budé, ISOCRATE, Discours, τόμος ΙΙ, Παρίσι, 1967, σελ.26). Δὲν λέγει, λοιπόν, ὁ ᾽Ισοκράτης, ὅτι ῞Ελληνες « εἶναι » οἱ τῆς ἡμετέρας παιδεύσεως μετέχοντες, ὅπως, κατὰ διαστροφὴν τοῦ κειμένου, διατείνεται ὁ ἀρθρογράφος σας, ἀλλὰ ὅτι αὐτοὶ « καλοῦνται » ῞Ελληνες· ἀκριβῶς ὅπως κατὰ τὴν σύγχρονον ἐποχήν - πρόκειται περὶ τοῦ ἰδίου φαινομένου - ἀποκαλοῦμε ἀμερικανάκια αὐτούς, οἱ ὁποῖοι, χωρὶς νὰ εἶναι ᾽Αμερικανοί, ὁμιλοῦν τὴν γλῶσσαν των καὶ μιμοῦνται ἀμερικανικὰ πρότυπα ζωῆς. Τὸ πρᾶγμα δέ, διὰ κάθε σκεπτόμενον μελετητήν, εἶναι οὐσιωδῶς διάφορον ! Διαφορὰ, προκύπτουσα καὶ ἐκ τῆς χρήσεως προηγουμένως, εἰς τὴν αὐτὴν περίοδον τοῦ λόγου, τῶν, τονιζομένων ἀνωτέρω, λέξεων «ὄνομα» , «δοκεῖν» καὶ «μᾶλλον» . ῎Αλλωστε, ὁ ἴδιος ᾽Ισοκράτης προηγουμένως εἰς τὸν αὐτὸν λόγον του, ἀναφερόμενος εἰς τὴν πόλιν τῶν ᾽Αθηνῶν, λέγει κατὰ λέξιν, ὅτι «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν» ( βλ. Πανηγυρικός, IV 24, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σελ. 20 ). Περικοπή, ἡ ὁποία καὶ ἀπὸ μόνη της ἀποκλείει νὰ ἀποδίδωνται εἰς τὸν ᾽Ισοκράτη τὰ ἀντίθετα τῶν ὅσων πράγματι εἶπε ! Καὶ ἀκόμη : πῶς ὁ ᾽Ισοκράτης ἠγωνίζετο διὰ τὴν ἕνωσιν ὅλων τῶν ῾Ελλήνων ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Φιλίππου Β' τῆς Μακεδονίας, προκειμένου νὰ ἐκστρατεύσουν, ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ, ἐναντίον τῶν Περσῶν, καίτοι ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ φῦλα οἱ Μακεδόνες, ἀλλὰ καὶ οἱ Θεσσαλοί, δὲν εὑρίσκοντο εἰς τὸ αὐτὸ πολιτιστικὸν ἐπίπεδον πρὸς τοὺς ᾽Αθηναίους ἢ τοὺς Λακεδαιμονίους, ἐὰν ὄντως ὡς κριτήριον τῆς ἑλληνικότητος ὑπελάμβανε μόνον τὴν πολιτιστικὴν κοινότητα ;

Νὰ ἀφίσῃ, λοιπόν, ἥσυχη ὁ συνεργάτης σας τὴν κλασσική μας πνευματικὴ κληρονομία, ἀφοῦ ἀποδεδειγμένως δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὴν κατανοήσῃ. Καί, πρὸ παντός, νὰ μὴ τὴν διαστρέφῃ !...

Γ) Βεβαίως δὲν διατείνομαι, ὅτι ἡ θεωρία τοῦ συνεργάτου σας περὶ τοῦ πολιτιστικοῦ κριτηρίου ὡς τοῦ ἀρκοῦντος, ἑπομένως μοναδικοῦ, στοιχείου διὰ τὴν συγκρότησι τοῦ ἔθνους, εἶναι καινοφανής. Καίτοι ὁ ἴδιος διὰ τῶν, μὲ περισσὴ ἔπαρσι, γραφομένων του ( : « ῎Αν μάλιστα εἶναι σωστὴ ἡ θέση, ποὺ ὑποστηρίζω, ὅτι...» , ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ. 55, στήλη β' ) φαίνεται νὰ τὸ πιστεύῃ. Διότι ἡ θεωρία αὐτὴ καὶ γεννήτορας, διασήμους μάλιστα, ἠμπορεῖ νὰ διεκδικήσῃ, ἀλλὰ καὶ συγχρόνους ζηλωτάς ἔχει.

῎Οντως, πρόκειται, ἐν μέρει, γιὰ τὴν μαρξιστικὴ ἀντίληψι τοῦ ἔθνους, καὶ μάλιστα γιὰ τὸν ὁρισμό τοῦ ἔθνους, τὸν ὁποῖον διετύπωσεν ὁ Στάλιν εἰς τὸ γνωστό βιβλίο του «῾Ο Μαρξισμὸς καὶ τὸ ἐθνικὸ ζήτημα» , ποὺ συνέταξεν ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψι τοῦ ἰδίου τοῦ Λένιν. Λέγει, ἐπὶ λέξει, ὁ Στάλιν : « Τὸ ἔθνος εἶναι μία κοινότης ... ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται μὲ τὴν κοινότητα τῆς πολιτιστικῆς καλλιεργείας » ( βλ. τὸ κείμενον π.χ. γαλλιστί, εἰς τὴν ἔκδοσιν τῶν François CHATELET, Evel. PISIER-KOUCHNER, Jean-Marie VINCENT, Les marxistes et la politique, P.U.F., Collection Thémis, Παρίσι, 1975, σελ. 180 ἑπ., ἰδίᾳ σελ. 183 ). Καὶ φυσικὰ ἡ ἄποψις αὐτὴ διετυπώθη ὄχι πρὸς θεραπείαν θεωρητικῶν προβληματισμῶν, ἀλλὰ πρὸς ὑπηρέτησι πρακτικῶν σκοπῶν· αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνεφάνησαν ἀκολούθως μὲ τὴν εἰδεχθῆ σταλινικὴ πρακτικὴ τῶν συστηματικῶν διώξεων διαφόρων ἐθνικῶν ὁμάδων καὶ τῆς ἐξοντώσεως ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἰσοπεδώσεως τῶν πάντων...· συμφώνως ἄλλωστε πρὸς τὴν συνταγὴ τοῦ ἰδίου Λένιν, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὸν ἴδιο χρόνο τοῦ ἀνωτέρω σταλινικοῦ ὁρισμοῦ (1914), ἔγραφε ( «περὶ τοῦ δικαιώματος αὐτοδιαθέσεως τῶν ἐθνῶν» ), ὅτι « μόνη ἡ νίκη τῆς ἐργατικῆς τάξεως θὰ ἐξαλείψῃ ἐξ ὁλοκλήρου ὅλες τὶς ἐθνικότητες » ( βλ. τὸ προμνημονευθὲν βιβλίον Les Marxistes et la politique, σελ. 178 ). ᾽Αλλ᾽ ἐπὶ τέλους ὁ Στάλιν εἰς τὸν ἀνωτέρω ὁρισμόν του, πρὶν καθορίσῃ πῶς ἐκδηλώνεται τὸ ἔθνος, διελάμβανε, περὶ τῆς οὐσίας αὐτοῦ, ὅτι « εἶναι μία ἀνθρωπίνη κοινότης, σταθερά, ἱστορικῶς συγκροτηθεῖσα, γεννηθεῖσα εἰς τὴν βάσιν μιᾶς κοινότητος γλώσσης, ἐδάφους, οἰκονομικῆς ζωῆς καὶ ψυχικοῦ σχηματισμοῦ». Τὰ στοιχεῖα «κοινότης ἱστορικῶς συγκροτηθεῖσα» καὶ « κοινότης ψυχικοῦ σχηματισμοῦ» εἶναι ἀρκετὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ὅτι καὶ εἰς τὴν σκέψι τοῦ Στάλιν τὸ ἔθνος εἰς τὴν οὐσίαν του δὲν εἶναι μόνον πολιτιστικὴ κοινότης, ὅπως προσπαθῇ νὰ μᾶς πείσῃ ὁ συνεργάτης σας...῾Ο ὁποῖος καὶ ἐμφανίζεται ἔτσι νὰ ἔχῃ ἀρνητικώτερες γιὰ τὸ ἔθνος θέσεις ἀκόμη καὶ ἐν σχέσει πρὸς τὸν Στάλιν, ἀφοῦ ἀποσπασματικῶς μόνον τὸν ἀντιγράφει !...

Δὲν ἐλλείπουν ὅμως καὶ οἱ σύγχρονοι ζηλωταὶ τῆς ἰδίας θεωρίας. Εἶναι ἡ ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν καὶ τῆς διασαλπιζομένης καὶ ἐπερχομένης νέας τάξεως πραγμάτων ("New Age"), τῆς κατὰ πολὺ χειροτέρας τῆς συνονόματής της χιτλερικῆς ! Εἰς τὴν ἐνσκήπτουσα «νέα τάξι» οἱ λαοὶ δὲν εἶναι ἀνεκτὸν νὰ διαφοροποιοῦνται κατὰ τὰ στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς των ἰδιοσυστασίας, πρέπει νὰ ἰσοπεδωθοῦν, νὰ μεταμορφωθοῦν σὲ ὁμοιόμορφες ἀνθρώπινες μάζες, χωρὶς διαφορές, προκειμένου νὰ καταστοῦν δεκτικοὶ ἀνετωτέρας ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ τὸ διεθνὲς κεφάλαιο· τὸ ὁποῖο καὶ εὑρίσκεται εἰς χεῖρας μιᾶς ἐλαχίστης μειονοψηφίας ἀνθρώπων, εἰς ὅλους γνωστῆς, ποὺ ἤδη κατευθύνει ἐκ τοῦ ἀφανοῦς, κατὰ τὴν ἐκ τῶν συμφερόντων της ὑπαγορευομένην βούλησιν, λαοὺς καὶ Κυβερνήσεις καὶ ταλαιπωρεῖ ἔτσι ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ ὡς μέσον πραγματώσεως τέτοιων εἰδεχθῶν σκοπῶν προκρίνεται βεβαίως αὐτὴ ἡ διὰ τοῦ πολιτιστικοῦ κριτηρίου ἐξαφάνισις οὐσιαστικῶς αὐτῆς τῆς ἐννοίας τοῦ ἔθνους καὶ τῶν ὅσων ἐγκλείει αὐτὴ διαφορῶν ψυχικῆς οὐσίας μεταξὺ τῶν καθ᾽ ἕκαστα λαῶν. ῎Ετσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ πρὸς τὶ ἀνεζωπυρώθη, κατὰ τὴν τελευταίαν ἰδίως εἰκοσαετίαν, δειλὰ κατ᾽ ἀρχὰς καὶ ἐντονώτερον προσφάτως, ὁ περὶ τοῦ ἔθνους, δῆθεν εἰλικρινὴς, ἐπιστημονικός, θεωρητικὸς προβληματισμός, κατευθυνόμενος κυνικώτατα πρὸς τὸ ἀνωτέρω ἐθελόμενον. Δι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπιστρατεύονται καθημερινῶς καὶ ἐνωρχηστρωμένως διατεταγμέναι ἀραὶ καὶ ἐξορκισμοὶ ἐναντίον τῆς δῆθεν ἐθνικιστικῆς ὑστερίας ἐθνικῶν κοινοτήτων, ὁσάκις αὐτὲς ἀγωνίζονται - καὶ ἀκριβῶς, διότι ἀγωνίζονται ! - δι᾽ ἀπαράγραπτα, ἀπὸ τὴν ῾Ιστορία κατωχυρωμένα καὶ ἀπὸ τὸν ἀνθρωπισμὸ ὑπαγορευόμενα, δικαιώματά των· καὶ γίνονται ἀνόητοι διαχωρισμοὶ καὶ διαστολαὶ ἄλλοτε μεταξὺ «πατριωτισμοῦ» καὶ «ἐθνικισμοῦ» (κατὰ τὴν κομμουνιστικὴ-σταλινικὴ ὑπαγόρευσι), ἄλλοτε μεταξὺ «ἐθνισμοῦ» καὶ «ἐθνικισμοῦ» (κατὰ τὴν νεότευκτη διαφοροποίησι) καὶ ἀνιχνεύονται ἔτσι διαφοραὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν ! ᾽Εργώδης ἀληθῶς προσπάθεια, ἀλλὰ ὄχι καὶ πολὺ δυσχερής, ἀφοῦ τὰ ποικιλώνυμα «μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως» εὑρίσκονται, κατὰ τὴν συντριπτικὴ πλειονοψηφία των, εἰς χεῖρας τῶν ἐπιβούλων, ἐπιτελοῦντα ἀκριβῶς ἔργον ὄχι ἐνημερώσεως, ἀλλὰ κυριολεκτικῶς μαζικῆς ἀποβλακώσεως !...Μὲ τὴν ὁποία καὶ ἐλπίζεται, νὰ ἐπιτευχθῇ ἀκριβῶς ἡ «πολιτιστικὴ» ἐξίσωσις ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς, ὁπότε καὶ μὲ τὸ «πολιτιστικὸ κριτήριο» , τὸ ... μόνο ἐπιστημονικῶς ἀκριβὲς καὶ ἀληθινὸ κατὰ τὸν συνεργάτη σας, τὰ ἔθνη ὅλα ἐξαφανίζονται, παύουν νὰ ὑπάρχουν. Πολιτιστικὴ καλλιέργεια βεβαίως καὶ ἐξίσωσις εἰς ἐπίπεδον «πολιτισμοῦ» τῆς Κόκα-Κόλα καὶ τῶν συναφῶν... «Πολιτισμοῦ», τοῦ ὁποίου ἐδέσματα μᾶς προσφέρουν ἤδη καθημερινῶς, δυστυχῶς ἀδιαμαρτυρήτως ἀπὸ μέρους μας, διάφορα Μέσα Μαζικῆς ᾽Αποβλακώσεώς μας : σκηνὲς ἀσυλλήπτου βίας καὶ τρόμου· ἐγκλήματα, ἐγκλήματα, ἀτελεύτητα ἐγκλήματα· ἐξαχρείωσις ἀφάνταστη· καταβαράθρωσις καὶ περιαγωγὴ ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων εἰς σχέσεις ἀποκλειστικῶς στυγνοῦ συμφέροντος καὶ ὑποκτηνωδῶν ( διότι τὰ κτήνη εἶναι εὐγενέστερα ! ) σαρκικῶν μορφῶν· ἐξάρθρωσις καὶ ἀποσύνθεσις κάθε κοινωνικοῦ ἱστοῦ· διακωμῴδησις ὅλων τῶν ἀξιῶν καὶ ἰδεωδῶν· δολοφονία ἐσκεμμένη τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης· πνευματικὴ τροφὴ εἰς ἀνούσια ἢ διανοητικῶς καταγέλαστα ψελλίσματα διακεκριμένων πνευματικῶν ἀρουραίων· διανοητικὴ πόρρωσις· ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀλαλία... ῾Ο ῎Οργουελ ἀσφαλῶς ὑπολείπεται, ὠχριᾷ ! ᾽Αλλὰ ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γιατὶ , παντοῦ στὸν κόσμο, οἱ λαοὶ ἀφυπνίζονται, τὰ ἔθνη ἐξεγείρονται καί, ἀκόμη καὶ μὲ τὸ τίμημα τοῦ αἵματός των, ἀρνοῦνται νὰ ἀπολέσουν τὴν οὐσία τῆς ψυχικῆς των ὑποστάσεως ! ᾽Αληθινὰ παρήγορα σημεῖα ἀγῶνος διασώσεως αὐτοῦ τοῦ ἀπειλουμένου καὶ κινδυνεύοντος ἀνθρωπίνου μας πολιτισμοῦ...῎Οντως ὁ ἐθνικισμὸς ἀποτελεῖ σήμερα, κατὰ τὴν ἐπιτυχῆ διατύπωσι ξένου διανοητοῦ, τοῦ Hans KOHN, «τὴν πλέον παγκόσμιον θρησκείαν ὅλων τῶν ἐποχῶν» ( βλ. καθηγητοῦ Roland BRETON, Les Ethnies, P.U.F., Collection "Que sais-je?", Παρίσι, 2α ἔκδοσις, 1992, σελ. 47, ὑποσ.12 ). Καὶ εὐτυχῶς !

῾Ο συνεργάτης σας καλεῖται λοιπόν, νὰ ἐπιλέξῃ καὶ νὰ ἀποκαλύψῃ εἰς τοὺς ἀναγνῶστες σας (εἶναι πρωτίστως θέμα στοιχειώδους διανοητικῆς ἐντιμότητος!) τὸ ἰδεολογικό του στῖγμα : ἐὰν μὲ τὰ γραφόμενά του ἐπεδίωξε νὰ ὑπηρετήσῃ τήν, ἤδη ξεφτισμένη, σταλινικὴ ἰδεολογία ἢ τήν, ἐπὶ τοῦ προκειμένου οὐσιαστικῶς ταὐτόσημη, ἐνσκήψασα ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν καὶ τῆς ἐπερχομένης νέας τάξεως πραγμάτων. Διότι tertium non datur!...

Δ) ᾽Απὸ ἀληθινὸ δημοκρατικὸ φρόνημα ἐμφορούμενος καὶ εἰς τὴν δημοκρατικὴν ἰδεολογία ἀδιαλείπτως ἐγκαταβιώνων, δὲν ἦτο δυνατόν, νὰ ἀποδέχωμαι τὴν σταλινικὴ ἀντίληψι περὶ ἔθνους, οὔτε βεβαίως τὴν κατ᾽αὐτοῦ ἐπιβουλὴ τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν. ῾Επομένως, μὲ ἀφετηρία τὴν κοινῶς παραδεδεγμένην ἀνέκαθεν καὶ ἐπιστημονικῶς ἀκλόνητον, ὅπως κατεδείχθη ἀνωτέρω, ἔννοιαν τοῦ ἔθνους, ἡ διαπίστωσις, τὴν ὁποία δημοσίως ἐξέφρασα τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα 1985, ὅτι ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον, ἐκφράζει μίαν ἀδιαμφισβήτητη καὶ ψηλαφητὴ ἀλήθεια. Δὲν ἀποτελοῦσε εὕρημα ἰδικό μου, ἰδική μου ἦτο μόνον ἡ μονολεκτικὴ διατύπωσίς της, ἡ ἐν προκειμένῳ διὰ πρώτην φορὰν χρησιμοποίησις τῆς λέξεως «ἀνάδελφος», λέξεως ὄχι βεβαίως ἰδικῆς μου ἐπινοήσεως, ἀλλὰ ἀντληθείσης ἐκ τοῦ ἀκενώτου ταμείου τῆς κλασσικῆς μας γραμματείας. Καὶ ὄντως κανένα ἔθνος στὴν γῆ δὲν συγγενεύει μαζί μας, δὲν ἔχουμε πουθενὰ ἀδελφούς, ὅπως ἀντιθέτως συμβαίνῃ μὲ ἄλλα ἔθνη καὶ λαούς : π.χ. τοὺς ἀγγλοσάξωνες, τοὺς λατινογενεῖς, τοὺς Σλάβους, τοὺς ῎Αραβες. ᾽Αφοῦ ὅλοι αὐτοὶ ἀποτελοῦν ὄχι ἕνα, ἀλλὰ οἰκογένειες ἐθνῶν. ᾽Εξαίρεσις καὶ οἱ ῾Εβραῖοι, ἔθνος ἀνάδελφον καὶ αὐτοί.

Καί, ὅπως συμβαίνῃ συχνὰ μὲ τὶς ἁπλὲς καὶ καθαρὲς ἀλήθειες, ἡ διατύπωσίς μου ἐκείνη προεκάλεσεν αἴσθησιν εἰς τὸν ῾Ελληνικὸν λαόν. ῎Αρχισε ἡ διαδικασία τῆς ἐθνικῆς του ἀφυπνίσεως μὲ τὴν ἐπίγνωσι τοῦ τὶ εἴμεθα. Εὐλόγως εὐτελεῖς ἰδεολογικοί μου ἀντίπαλοι ( μέχρι τότε «ἀντιπάλους» εἶχα μόνον τοὺς ἐγκληματίας καὶ τοὺς ἐν γένει ἀνομοῦντας, ὁσάκις περιήρχοντο εἰς τὴν δικαστικήν μου δικαιοδοσίαν ) καὶ ὁ ᾽Επίβουλος ᾽Ανθελληνικὸς Σχεδιασμὸς ἀνησύχησαν. Καὶ ἐξαπελύθη ἐναντίον μου ὁ βόρβορος τῶν «σκωπτικῶν σχολίων» καὶ «παραδοξολογημάτων», ὅπως μὲ τόση ἐπιείκεια καὶ ἁβρότητα τὸν χαρακτηρίζει ὁ συνεργάτης σας. ᾽Αλλὰ πάντοτε ἡ ἀλήθεια εἰς τὸ τέλος θριαμβεύει. Καὶ ἤδη, τὸ συνομολογεῖ καὶ αὐτός, ἡ ἁπλῆ μου φράσις «εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφο» «συναντᾷ μιὰ εὐρύτατη ἀποδοχή, εἶναι κοινὸ αἴσθημα», ὅπως γράφει. ῎Ισως διὰ νὰ ἐξάρῃ τὶς δυσχέρειες, ποὺ ἔχει τώρα ἡ ἐπιστημονικοφανὴς ἐπίθεσις, τὴν ὁποία ἀνέλαβε καὶ διεκπεραιώνει μὲ τὸ ἄρθρο του, καὶ νὰ δρέψῃ τὶς ἀνάλογες δάφνες !...

Περὶ ἐπιστημονικῆς βεβαίως διαπραγματεύσεως δὲν πρόκειται. Αὐτὸ κατεδείχθη ἱκανῶς ἀνωτέρω, ἀλλὰ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὸ ὕφος τοῦ ἄρθρου. ῾Ο συνεργάτης σας φθέγγεται καὶ κατακεραυνώνει τοὺς ἀντιφρονοῦντας μὲ τὴν ἀπολυτότητα ἡμιμαθοῦς, καὶ γι᾽ αὐτὸ πεφυσιωμένης, γραφίδος, διασαλπιζούσης τὰ ρήματά της ὡς ἀπὸ τρίποδος ! ᾽Επ᾽ αὐτοῦ εἶναι χαρακτηριστικοὶ τόσον ὁ πρόλογος, ὅσον καὶ ὁ ἐπίλογος τοῦ ἄρθρου του, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον περιεχόμενόν του. Εἰς τὸ ὁποῖον ἀκόμη συναντᾷ κανεὶς ἐκφράσεις, ὅπως π.χ. «πελωρία ἀνοησία» , «συμπλεγματικὴ ἀπώθηση τῶν οἰκείων προτύπων» , κλπ., κλπ., ἢ ἀναμιγνύεται καὶ ὀλίγος... Καραγκιόζης ! Φαίνεται, ὅτι εἰς τὸ πνευματικὸ κλῖμα τοῦ τελευταίου αὐτοῦ, τοῦ Καραγκιόζη, κινεῖται ὁ συνεργάτης σας· ἀφοῦ ἄλλη ἐξήγησις δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ...

῍Η εἰς τὸ ἐπίπεδον τοῦ θρυλικοῦ ἥρωος τοῦ Θερβάντες, τοῦ Δὸν Κιχώτη ! Διότι, ἐνῷ προῆλθα εἰς ἁπλό χαρακτηρισμὸ τοῦ ἔθνους μας ὡς ἀναδέλφου, ὁ συνεργάτης σας μεταμορφώνει τὸν χαρακτηρισμὸν μου αὐτὸν εἰς  «ἰδεολογίαν τοῦ ἀναδελφισμοῦ», ὅπως ρητῶς τὸν χαρακτηρίζει! Καὶ τὴν ἰδεολογίαν αὐτὴν ἀναλαμβάνει νὰ καταπολεμήσῃ ! Εἰς τὸ μέσον μάλιστα τοῦ ἀγῶνος του ( τέλος τοῦ Α' μέρους, ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ. 56, στήλη β'), σίγουρος  καὶ θαμβωμένος  ἀπὸ τὸν ... θρίαμβό  του, ἀναφωνεῖ, ὅτι, κατὰ λέξιν, « ὁ ἀναδελφισμὸς εἶναι κούφιο καὶ ἀποπροσανατολιστικὸ ἰδεολόγημα » ! ῾Ομολογουμένως δὲν εἴμαστε καλά ! Διότι τὸ νὰ εἴπῃ κανείς, ὅτι κάποιο ἄτομο ἢ κάποιο ἔθνος ἔχει ἢ δὲν ἔχει ἀδελφούς, γενικώτερα συγγενεῖς, αὐτὸ οὐδεμίαν ἰδεολογίαν ἐκφράζει ! ᾽Αποτυπώνει μόνον μιὰ πραγματικότητα, τίποτε ἄλλο ! ῎Ετσι ὁ συνεργάτης σας κυριολεκτικῶς σκιαμαχεῖ. ᾽Αληθινὸς Δὸν Κιχώτης ! Κάποιος πρέπει νὰ τοῦ διδάξῃ τὶ σημαίνει «ἰδεολογία» !...

῍Ας ἀσχοληθοῦμε ὅμως μὲ τὴν ἰδικήν του περὶ ἔθνους ἀντίληψι, ποὺ εἶναι ὄντως ἰδεολογική ! Δὲν ἔχει σημασία,  δὲν ἀνησυχεῖ τὸν ἐκφραστή της, ὅτι τὸ πνευματικό της ὑπόβαθρο καὶ ἡ οὐσία της ἀνάγονται, ὅπως προεξετέθη, στὴν σταλινικὴ σκέψι καὶ τὴν ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν. ῾Ο συνεργάτης σας ἀσφαλῶς τὸ γνωρίζει καὶ φροντίζει νὰ τὴν εὐπρεπίσῃ ! Γι᾽ αὐτὸ καὶ μεριμνᾷ γιὰ τὴν συναισθηματικὴ φόρτισι τῶν γραφομένων του. ῎Ετσι ὁμιλεῖ π.χ., - καὶ γιὰ νὰ μείνω σὲ μία μόνον ἐπισήμανσι ἀπὸ τὶς πολλές, ποὺ θὰ ἠμποροῦσε ὁ ἐνήμερος ἀναγνώστης νὰ παρουσιάσῃ, - γιὰ  «ρατσιστικὲς ἀντιλήψεις περὶ ἔθνους», ἐναντίον τῶν ὁποίων καὶ μάχεται · χρησιμοποιεῖ δηλαδή, ἀντί τῆς ἑλληνικῆς λέξεως  «φυλετικός», τὴν ξένη λέξι «ρατσιστικός» , διότι αὐτὴ, βλέπετε, περισσότερο ταιριάζει, εἶναι πιὸ ἠχηρή ! ῎Εχει προϊστορία στὰ κατὰ καιροὺς «ἀντιρατσιστικὰ» φληναφήματα, ποὺ βεβαίως ἦσαν ἀνέκαθεν καὶ πάντοτε ἄνευ ἀντικειμένου στὸν ἑλληνικό μας χῶρο. Διότι, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἑλληνικὴ εὐγένεια καὶ προγονική μας ἤδη ἀρετὴ καὶ ὑπερηφάνεια ( ὡς γνωστόν, μόνον εἰς τὴν ῾Ελλάδα ἐλατρεύθη ὁ Ξένιος Ζεύς ), οἱ ῞Ελληνες μόνον φιλόξενοι ἦσαν καὶ εἶναι ἔναντι τῶν ξένων, ποὺ ζοῦν μεταξύ των, οὐδέποτε βλαβεροὶ ἢ πολέμιοι. ῾Η δὲ ἀντιρατσιστικὴ κατὰ καιροὺς ἐκστρατεία ἢ ὑστερία,  ὁσάκις ἀνεπτύσσετο ἐντὸς τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου, ἄλλες, ἀνομολόγητες, ἐπιδιώξεις εἶχε. ῞Οπως καὶ τώρα, ὅταν ἐξαπολύωνται ἀντιρατσιστικοὶ μύδροι, ἰδίως ἀπὸ πεφυσιωμένους ἢ ἀμαθεῖς δημοσιογραφικοὺς καλάμους, ἀκόμη καὶ ὅταν τὸ Κράτος ἐπιδιώκῃ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν κειμένων νόμων ἔναντι ἐγκληματούντων λαθρομεταναστῶν !... ῎Εχει, ὅμως, ἀνθρωπιστικὴ πέρασι ὁ  ἀντιρατσιστικὸς λόγος. ᾽Ωφέλιμος ἡ χρησιμοποίησίς του. Εὐκολώτερον πείθει , δηλαδὴ ἐξαπατᾷ....

῍Ας ἰδοῦμε, λοιπὸν, τώρα τὶς συνέπειες τῆς θεωρίας τοῦ συνεργάτου σας :

α) ῾Ο συνεργάτης σας εἶναι κατηγορηματικός. ᾽Απὸ τὴν ἀρχὴ ἤδη τῆς ἀναπτύξεώς του τονίζει, ὅτι τὴν ἐθνικότητά μας τὴν ἐπιλέγουμε κάθε στιγμή ! ῾Ο καθένας μας προσωπικὰ καὶ ὅλοι μαζὶ σὰν κοινότητα ! (ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ.55, στήλη α'). Δὲν θὰ ἐπιμείνω εἰς τὸ παντελῶς ἀστήρικτον ἐπιστημονικῶς ἑνὸς τέτοιου ἀφορισμοῦ, ἐν ὄψει μάλιστα τῶν ὅσων ἀνωτέρω ἐξέθεσα. ᾽Αρκεῖ νὰ ἐπισημάνω, ὅτι, ἐκτὸς τῶν ἀντιθέτων ἀνέκαθεν παραδεδεγμένων ἀπόψεων, καὶ σύγχρονοι ἐπιστημονικαὶ αὐθεντίαι ἐκπληκτικοῦ μεγέθους καὶ καθολικῆς ἀποδοχῆς τονίζουν, ὅτι μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύσι ὑπάρχει μιὰ ἐθνικιστικὴ στάσις, ἐξομοιουμένη πρὸς ἕνα εἶδος ἐνστίκτου, τὸ ὁποῖον ἠμπορεῖ μὲν μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ νὰ μὴν εὕρῃ τὴν εὐκαιρία νὰ ἐξωτερικευθῇ, ἀλλὰ ὡρισμέναι περιστάσεις ἢ ἐξωτερικαὶ κλήσεις νὰ τὸ ὠθήσουν σὲ συμπεριφορὲς, ἀποκαλυπτικὲς ἑνὸς ἀκραίου πάθους ( ἔτσι ὁ καθηγητὴς Georges BURDEAU εἰς τὸ κλασσικὸν δωδεκάτομον ἔργον του ἐπὶ τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης, Traité de Science Politique,  tome III, volume I, "Les Forces Politiques", ἔκδοσις γ', Παρίσι, L.G.D.J.,, 1982, ἀριθ. 76, σελ. 140 ). ῾Η ἀλήθεια  αὐτὴ καταλύει βεβαίως πρόρριζα τὴν ἀντίληψι περὶ ἐπιλογῆς τῆς ἐθνικότητος ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. ῾Ο παραλογισμός τῆς ὁποίας συνεπάγεται ἀναποφεύκτως τὴν δυνατότητα καὶ νὰ ἀλλάζῃ  κανεὶς τὴν ἐθνικότητά του κάθε στιγμή, εἴκοσι φορὲς τὴν ἡμέρα, ἢ ἔστω ὅπως τὰ ὑποκάμισα ! ῾Η γελοιότης τῆς θέσεως δὲν χρειάζεται νὰ ἐξαρθῇ. ᾽Επιβάλλεται, ὅμως, ἡ ἐπισήμανσις, ὅτι αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ ἄποψις τοῦ κ. Γκληγκόρωφ καὶ τῶν ψευτομακεδόνων του. Οἱ ὁποῖοι καὶ λέγουν, ὅτι ναὶ εἴμαστε σλάβοι, δὲν ἔχουμε φυλετικὴ συγγένεια μὲ τὸν Μέγα ᾽Αλέξανδρο, δὲν καταγόμαστε ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ θέλουμε νὰ ὀνομαζόμαστε Μακεδόνες καὶ νὰ ἔχουμε Μακεδονικὴ ἐθνικότητα ! ῾Ο συνεργάτης σας προσφέρει ἀδιατίμητη θεωρητικὴ θεμελίωσι σὲ τέτοιου εἴδους ἰσχυρισμούς. ᾽Επιβάλλεται, νὰ μᾶς ξεκαθαρίσῃ ποιὰ σκοπιμότης καὶ ποιὰ ἐσωτερικὴ ἀνάγκη τὸν ὤθησε σ᾽ αὐτό...

β) ᾽Εὰν τὸ πολιτιστικὸ κριτήριο ἀρκοῦσε γιὰ τὴν συγκρότησι τοῦ ἔθνους, ὅπως διατείνεται ὁ συνεργάτης σας, τότε στὴν Εὐρώπη τοὐλάχιστον δὲν θὰ ὑπῆρχε παρὰ μόνον ἕνα ἔθνος, τὸ ἑλληνικό ! ᾽Αφοῦ ἀπὸ τοὺς τέσσερεις  παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κοινῶς θεωροῦνται, ὅτι συνεκρότησαν τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό, ὁ ἕνας εἶναι ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ παράδοσις ( ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ ἐπιστῆμες ἔχουν ἑλληνικὲς τὶς καταβολὲς, ἑλληνικὴ καὶ αὐτὴ τὴν ὀνομασία τους σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες ! ), ὁ δεύτερος, ἡ ρωμαϊκὴ πολιτειακὴ παράδοσις, ἔχει ἀδιαφιλονεικήτως ρίζες ἑλληνικές, ὁ τρίτος, ὁ Χριστιανισμός, διεμορφώθη ὁριστικῶς, ἀντιπαλαίων κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες κατὰ τῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀνατολικὴν τὴν προέλευσιν, καὶ ἡδραιώθη μόνον χάρις εἰς τὴν γλῶσσαν τὴν ἑλληνικὴν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, καὶ μόνον ὁ τέταρτος, τὸ ρωμαλέον αἷμα τῶν λαῶν, ποὺ κατέκλυσαν τὴν Εὐρώπη, δὲν εἶχε ἑλληνικὴ τὴν προέλευσι, ἀλλὰ, κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ συνεργάτου σας, πρόκειται γιὰ ἀμελητέο παράγοντα, ἀφοῦ ἐκφράζει ρατσισμό ! ...῎Η ἔστω, γιὰ νὰ πᾶμε σὲ πιὸ κοντινοὺς καιρούς, δὲν θὰ ὑπῆρχε παρὰ μόνον ἕνα ἔθνος, τὸ ἑβραϊκό ! ᾽Αφοῦ ὁ συνεργάτης σας σοβαρὰ (!) ὑποστηρίζει, ὅτι, κατὰ λέξιν, « τὸ θέμα εἶναι ἂν τὸ συγκεκριμένο ἔθνος ἔχει ἢ δὲν ἔχει κοινὲς παραδόσεις μὲ ἄλλα ἔθνη. Πῶς ὅμως θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε κάτι τέτοιο γιὰ τοὺς ἑβραίους, ὅταν μιὰ ἀπὸ τὶς βασικὲς πηγὲς τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ; ῞Οταν πλῆθος ἐθνῶν ἔχουν μὲ τοὺς ῾Εβραίους κοινὴ τὴν κεντρικὴ παράδοση αὐτῶν τῶν τελευταίων ; »   (ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ. 55, στήλη β', ἐν τέλει). ᾽Ανεξαρτήτως ὅμως τῆς ἀληθείας, ὅτι μὲ καμμιὰ λογικὴ δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεωρηθῇ, οὔτε καὶ θεωρεῖται ( ἀπὸ κανένα ! , πλὴν τῶν ἑβραίων ), ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ὡς βασικὴ πηγὴ τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ , ἐγὼ τοὐλάχιστον δὲν γνωρίζω κανένα, ποὺ νὰ θέλῃ (ἀφοῦ δὰ εἶναι, ὅπως ὑποαστηρίζει ὁ συνεργάτης σας, ζήτημα ἐπιλογῆς τῆς κάθε στιγμῆς!...), νὰ λογίζεται ἀδελφὸς μὲ τοὺς ἑβραίους. ᾽Ημπορεῖ λοιπὸν ὁ συνεργάτης σας νὰ μᾶς κατονομάσῃ ἔστω ἕνα ἄλλο τέτοιο ῞Ελληνα ἢ ἕνα ἄλλο ἔθνος, ποὺ νὰ αἰσθάνεται ἀδελφὸς μὲ τοὺς ἑβραίους καὶ τὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος ; Καὶ βεβαίως ὅταν λέγω ἀδελφός , δὲν ἀναφέρομαι εἰς τὴν κοσμοπολιτικὴ θεώρησι, ἡ ὁποία φυσικὰ ἔχει ἄλλο περιεχόμενο καί, ἂς σημειωθῇ, ἔχει καὶ αὐτὴ ἑλληνικὴ τὴν προέλευσι.

γ) ῾Ο συνεργάτης σας ἀναφέρεται καὶ εἰς τὴν διείσδυσι σλαβικῶν φύλων εἰς τὸν ἑλληνικὸ χῶρο.  Καὶ τονίζει : « Δὲν θὰ ἀντιπαραθέσω στὸν φυλετικὸ ἀναδελφισμὸ τὴν βέβαιη ἐπιμιξία μας μὲ τὰ σλαβικὰ φύλα, κατὰ τὸν 6ο-7ο αἰῶνα, ὅταν οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοὶ κατέκλυσαν τὰ Βαλκάνια καὶ στὸ νότιο ἄκρο τους ἀφομοιώθηκαν, ὄχι μόνο θρησκευτικὰ καὶ πολιτιστικά, ἀλλὰ καὶ γλωσσικά, ἀπὸ τοὺς ἑλληνικοὺς πληθυσμούς » (ΕΛΛΟΠΙΑ, τεῦχος 17, σελ.56 στήλη α', ἐν τέλει). ᾽Αλλά, πρῶτον, σλαβικοὶ πληθυσμοὶ οὐδέποτε κατέκλυσαν τὸν ἑλληνικὸ χῶρο ! Οἱ Σλάβοι ἀνεφάνησαν εἰς τὸν Δούναβι κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6ου αἰῶνος, ἡ δὲ παρουσία τους εἰς τὸν ἑλληνικὸ χῶρο ἔγινε βαθμιαίως, ὑπὸ μορφὴν εἰρηνικῆς διεισδύσεως, καὶ ὄχι  κατακλυσμοῦ (!), πρὸς ἐξεύρεσιν ἀπασχολήσεως διὰ τὴν ἐπιβίωσίν των, χρησιμοποιούμενοι ἀπὸ τοὺς ἤδη κατοικοῦντας αὐτόχθονας κυρίως εἰς τὰς εὐτελεστέρας καὶ βοηθητικὰς ἐργασίας τοῦ ὑπηρέτου, ποιμένος ἢ ἐργάτου γῆς, καὶ βεβαίως ἱκανῶς ὑπολειπόμενοι ἀριθμητικῶς τούτων (αὐτοχθόνων)· ἀκριβῶς κάτι ἀνάλογον πρὸς ὅ,τι συμβαίνει σήμερον μὲ τοὺς ἀλβανούς, τὶς φιλιππινέζες καὶ τοὺς ἄλλους ἀλλοδαπούς. ᾽Εὰν δὲ μὲ τοὺς οὕτω κατελθόντες ἔγιναν ἐπιμιξίες, καὶ ἀσφαλῶς ἔγιναν, ἀπὸ αὐτὲς οὔτε ἦτο βεβαίως δυνατὸν νὰ ἀνατραποῦν καὶ οὔτε ἀνετράπησαν τὰ φυλετικὰ δεδομένα τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου. Αὐτὲς οἱ ἀλήθειες εἶναι ἐπιστημονικῶς ξεκαθαρισμένες, ἤδη ἀπὸ τὸν παρελθόντα αἰῶνα (!), μὲ τὶς σχετικὲς συγγραφὲς ἐπιφανῶν ῾Ελλήνων καὶ ξένων ἐπιστημόνων ( π.χ. Παπαρρηγοπούλου, Ζαμπελίου, Hopf, ᾽Αμάντου, Κεραμοπούλου, Κυριακίδου, Ζακυθηνοῦ, κλπ., κλπ. )· καὶ μόνον ὁ βουλγαρικὸς καὶ ὁ σλαβικὸς ἐπεκτατισμὸς ἐπεδίωξαν, μὲ τὴν βοήθεια πακτωλοῦ χρυσίου, ἤδη ἀπὸ τὸ τελευταῖον τέταρτον τοῦ παρελθόντος αἰῶνος, νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ πλαστογραφήσουν, ὅπως ἀκριβῶς κάνῃ σήμερα ὁ κ. Γκληγκόρωφ, πρὸς ἴδιον ὄφελος, τὴν ῾Ιστορία. ᾽Ανεπιτυχῶς ὅμως, διότι ἀπεστομώθησαν.-  Δεύτερον, ὁ ἀφορισμὸς τοῦ συνεργάτου σας, ὅτι  οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοί , ποὺ κατέκλυσαν τὰ Βαλκάνια, στὸ νότιο ἄκρο τους ἀφομοιώθηκαν , ἀναφερόμενος προφανῶς εἰς τοὺς Μιληγγοὺς τοῦ Ταϋγέτου καὶ τοὺς ᾽Εζερίτας τῆς Λακωνίας, ὑποδηλοῖ προφανῶς, ὅτι οἱ σλάβοι τοῦ λοιποῦ ἑλληνικοῦ χώρου δὲν ἀφωμοιώθησαν. ᾽Αλλὰ τότε, ἀφοῦ μάλιστα, ὅπως λέγῃ, εἶχαν κατακλύσει ὅλο τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, τὸ εὔλογο ἐρώτημα πρὸς τὸν συνεργάτη σας εἶναι, τὶ ἀπέγιναν καὶ ποῦ εὑρίσκονται τώρα οἱ σλάβοι αὐτοί, δεδομένου ὄντος, ὅτι ἐπὶ τοῦ σημερινοῦ ἑλληνικοῦ ἐδάφους σλάβοι δὲν ὑπάρχουν ; ᾽Εκτὸς βεβαίως ἐὰν ὁ συνεργάτης σας, συμφωνῶν καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ μὲ τὸν κ. Γκληγκόρωφ καὶ τοὺς ψευτομακεδόνες του, φρονεῖ καὶ αὐτός, ὅτι εἶναι σλάβοι οἱ ἐλάχιστοι κάτοικοι παραμεθορίων περιοχῶν τῆς Μακεδονίας μας, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν καὶ τὸ γνωστὸ σλαβοφανὲς ἰδίωμα ! ( προσοχή, ὄχι σλαβικό, μόνον σλαβοφανές, καὶ μὲ ἀρχαιοελληνικὴ τὴν προέλευσι, ὅπως ἀπέδειξε τρανώτατα, ἤδη στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰῶνος μας, ὁ ἐκ τῆς περιοχῆς ἐκείνης, τῆς Κορησοῦ Καστορίας, καταγόμενος καὶ ὁμιλῶν τοῦτο Γυμνασιάρχης ἐν Μοναστηρίῳ - τοῦ ἑλληνικωτάτου Μοναστηρίου ποὺ ἀνήκει τώρα εἰς τὸ ἔδαφος τῶν Σκοπίων - Κωνσταντῖνος ΤΣΙΟΥΛΚΑΣ, μὲ τὸ βιβλίο του «Συμβολαὶ εἰς τὴν διγλωσσίαν τῶν Μακεδόνων, ἐκ συγκρίσεως τῆς σλαβοφανοῦς Μακεδονικῆς Γλώσσης πρὸς τὴν ῾Ελληνικήν», τεῦχος Ι, ἐν ᾽Αθήναις, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Π.Α.Πετράκου, 1907 , εἰς δύο τεύχη, τὸ ἕνα μὲ σελίδωσι  α' ἕως ρλστ'  καὶ τὸ ἄλλο μὲ σελίδωσι α' ἕως μδ' σὺν 1 ἕως 351 ). ῍Η μήπως, ὑπερβαίνων καὶ τὸν κ. Γκληγκόρωφ, ὁ συνεργάτης σας φρονεῖ, ὅτι καὶ οἱ λοιποὶ, οἱ μὴ ὁμιλοῦντες τὸ ἀνωτέρω σλαβοφανὲς ἰδίωμα, ῞Ελληνες εἴμαστε καὶ ἐμεῖς ἀπόγονοι σλάβων ;  Διότι ἕνα ἀπὸ τὰ δύο : ἀφοῦ ὁμιλεῖ γιὰ  βέβαιη ἐπιμιξία μας μὲ τὰ σλαβικὰ φῦλα , ἐὰν ἀπὸ τὴν ἐπιμιξία αὐτὴ ἐκυριάρχησαν οἱ ῞Ελληνες, τότε τὰ φυλετικὰ δεδομένα τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου δὲν ἀνετράπησαν καὶ ἑπομένως μάταιος ὁ περὶ τοῦ ἀντιθέτου λόγος του περὶ τοῦ ἐπισφαλοῦς τοῦ φυλετικοῦ κριτηρίου· ἐὰν δὲ πάλιν ὁ συνεργάτης σας φρονεῖ, ὅτι ἐκυριάρχησαν τὰ σλαβικὰ φῦλα,  διανοητικὴ ἐντιμότης ἐπέβαλε νὰ μᾶς τὸ εἴπῃ καθαρὰ καὶ ἀπεριφράστως. ῎Οχι γιὰ τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίζουν οἱ ἀναγνῶστες σας, ὅτι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἀμύντορα ἀπόψεων, ποὺ ἔχουν καταρριφθῆ ἐπιστημονικῶς ἤδη ἀπὸ τὸν περασμένο αἰῶνα καὶ οἱ ὁποῖες σήμερα οὔτε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς σλάβους ἢ τοὺς βουλγάρους (διότι οἱ βούλγαροι δὲν εἶναι σλάβοι) δὲν ὑποστηρίζονται...  ᾽Εν πάσῃ περιπτώσει ὁ συνεργάτης σας καλεῖται, νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ, ἐὰν καὶ ποίους ἀποχρῶντας λόγους εἶχε ὑπολογίζων κατὰ ἑκατοστὰ ἢ κατὰ σταγόνας τὸ αἷμα, ποὺ ρέει στὶς φλέβες τῶν σημερινῶν ῾Ελλήνων, γιὰ νὰ προβαίνῃ εἰς ἄρνησι τῆς φυλετικῆς των  καταγωγῆς. -  Καὶ μία διόρθωσις ἐπὶ τοῦ παρατεθέντος ἀφορισμοῦ του, εἰς τὴν ὁποία θὰ συμφωνήσῃ πιστεύω καὶ ὁ ἴδιος : Δὲν ἀφωμοιώθησαν θρησκευτικά, ἀπὸ τοὺς ῞Ελληνες, οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοὶ  στὸ νότιο ἄκρο τῶν Βαλκανίων, ὅπως γράφῃ, δηλ. στὴν Πελοπόννησο μόνον ! Διότι ἡ ἀφομοίωσις αὐτὴ ἔγινε μὲ τὸν ἐκχριστιανισμό τους ἀπὸ τοὺς ῞Ελληνες παντοῦ, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Βαλκανίων... Πρὸς τὶ τόσης ἐκτάσεως ἀποσιώπησις ;

δ) ᾽Αλλὰ ὁ συνεργάτης σας δὲν εἶναι μόνον ἄρνησις ! ῎Εχει καὶ «θέσι». ῎Εστω καὶ ἂν ἡ, θητεύουσα σὲ ἀκατάσχετη καὶ ἐξεζητημένη ὡραιολογία, θολούρα τῶν ἀναπτύξεών του δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἀσφαλῆ συναγωγή της. Πρὸς τεκμηρίωσι τοῦ τελευταίου αὐτοῦ ἀρκεῖ ἡ παράθεσις τῆς τελευταίας περιόδου τοῦ ἄρθρου του : «῾Ο ἀναδελφισμὸς εἶναι ἰδεολογικὸς σχηματισμός »  ( sic, βλ. ἀνωτέρω ), « ποὺ ἐμποδίζει τὴ συνειδητὴ ἐσωτερίκευση τῆς συλλογικῆς εὐθύνης, χωρὶς τὴν ὁποία εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀναγκαία ἀλλαγὴ νοοτροπίας»  ( τώρα τὶ χρειάζεται τὸ  «συνειδητὴ ἐσωτερίκευση» , ἀφοῦ κάθε ἐσωτερίκευσις εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ «συνειδητή», δὲν τὸ καταλαβαίνω· words, words, words, κατὰ τὸ Σαιξπήρειον ! Καὶ τὶ σημαίνει στὶς ἀναπτύξεις του καὶ ποιὰ θεωρεῖ ὡς  «νοοτροπία», ποὺ χρειάζεται «ἀλλαγή» , καὶ τὶ εἴδους «ἀλλαγή» , αὐτὰ δὲν μᾶς τὰ λέγει καθαρά, μὲ διαυγεῖς προτάσεις ἐνεργείας, ὄχι νεφελώματα ).

῍Ας ἀξιολογήσουμε, ὅμως, τὸν ἀφορισμό : Γίνεται κοινῶς δεκτόν, ὅτι τὸ αἴσθημα τοῦ ἀνήκειν σὲ ἕνα συγκεκριμένο ἔθνος ἀποτελεῖ τὸν μικρότερο κοινὸ παρονομαστὴ μεταξὺ ἀνθρώπων, ποὺ ἠμπορεῖ νὰ διαφέρουν εἰς ὅλα τὰ ἄλλα· κατὰ δὲ τὸ μέτρον, ποὺ ἡ ἐξέλιξις τοῦ κοινωνικοῦ βίου ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ στενότερες κοινωνικὲς συσπειρώσεις (οἰκογένεια, χωριό, πόλις, ἐπαρχία, ἐπαγγελματικὴ συντεχνία, ἐκκλησιαστικὴ ἐνορία κλπ), συστοίχως τὸ ἔθνος ἀναδεικνύεται εἰς τὴν μόνην κοινότητα, ποὺ ἠμπορεῖ νὰ ἐνσαρκώνῃ ὅλες τὶς συλλογικὲς ἀξίες, εἰς τὶς ὁποῖες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν κοινωνική του φύσι τὸ ἄτομο ἔχει ἀνάγκη νὰ μετέχῃ· ἔτσι καὶ τὸ ἄτομο προσδοκᾷ τὴν προστασία τῶν ἀξιῶν αὐτῶν ἀπὸ τὸ ἔθνος, συνειδητῶς μετέχον εἰς τὴν μεγαλωσύνη τῆς ἀποστολῆς του καὶ εἰς τὸ πλαίσιον αὐτῆς προδιατιθέμενον, ἀκριβῶς ἐν συνειδήσει τοῦ χρέους του ὡς μέλους τοῦ συνόλου, νὰ ὑποβληθῇ εἰς κάθε θυσίαν, ἀκόμη καὶ τῆς ζωῆς του, πρὸς χάριν της - τῆς ἐθνικῆς ἀποστολῆς ( βλ. ἐπ᾽ αὐτῶν  π.χ. Georges BURDEAU, ἔνθ᾽ ἀνωτ., ἀριθ. 77, σελ. 143-145). ῾Επομένως ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ συνείδησις αὐτῆς τῆς εὐθύνης, τοῦ χρέους εἰς ἐπίπεδον ἀτόμων, τῆς ἀποστολῆς εἰς ἐπίπεδον ἔθνους, καθίσταται ὀξυτέρα καὶ ἐντονωτέρα μὲ τὴν ἐπίγνωσι, ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι ἀνάδελφον, ὅτι οἱ ἀποτελοῦντες αὐτὸ δὲν ἔχουν ἀδελφούς, διατεθειμένους νὰ προστρέξουν, καλούμενοι τρόπον τινὰ ἀπὸ τὴν φωνὴν τοῦ αἵματος , εἰς βοήθειαν τῶν κινδυνευόντων. ῎Ετσι, ὁ «ἀναδελφισμός» , ποὺ ἀπὸ πραγματικὸν δεδομένον χαρακτηρίζεται εἰς τὸ σημεῖον αὐτό, πάντοτε ἀνοήτως, ὡς  «ἰδεολογικὸς σχηματισμὸς»  ( ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ... στρατεύματος ! ), ὄχι μόνον δὲν  «ἐμποδίζει» , ἀλλ᾽ ἀντιθέτως ἐνδυναμώνει τὴν συνείδησι τῆς συλλογικῆς μας εὐθύνης.

Τῆς ἰδίας δὲ νοηματικῆς εὐστοχίας καὶ ἀξίας, δηλαδὴ ἀνύπαρκτης, εἶναι καὶ τὰ προηγούμενα συμπερασματικὰ ἀποφθέγματα τοῦ συνεργάτου σας, δηλαδὴ ὅλα κινοῦνται εἰς ἐπίπεδον καλλωπισμένης κενολογίας. Συγκεκριμένως : τὸ 1), ποὺ λέγει, ὅτι  «ὁ ἀναδελφισμὸς δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ συσκοτίζει τὴν ἐθνική μας συνείδηση» · ἀφοῦ, κατὰ μὲν τὸ πρῶτο σκέλος του προσκρούει βαναύσως, ὅπως κατεδείχθη, σὲ πασίδηλη καὶ ἀδιαμφισβήτητη ἐκ τοῦ πράγματος καὶ ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια ( εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον ! ), κατὰ δὲ τὸ δεύτερο σκέλος του ὑπενθυμίζει τὴν λαϊκὴ παροιμία «φωνάζει ὁ κλέφτης, γιὰ νὰ φύγῃ ὁ νοικοκύρης» , δεδομένου ὄντος ὅτι, ἀντιθέτως, τὴν συσκότισι τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως ἐπιδιώκουν καὶ εἰς αὐτὴν συντελοῦν μόνον ἡ σταλινικὴ λογικὴ καὶ ἡ ἰδεολογία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν, ποὺ ἐκφράζει, ὅπως ἐπίσης κατεδείχθη, μὲ τὶς ἀναπτύξεις του ὁ συνεργάτης σας, ἐνῷ ἡ κατάδηλη ἀλήθεια, ὅτι εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον εἶναι ἐκείνη, ποὺ συντελεῖ εἰς τὴν ἐθνικήν μας ἀφύπνισι καὶ ἐγρήγορσι.- Τὸ 2), ποὺ λέγει, ὅτι «ἡ διεθνὴς ἀπομόνωσή μας, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ πρόσχημα τοῦ ἀναδελφισμοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐθνικῆς ἀλλοτρίωσης τοῦ Νέου ῾Ελληνισμοῦ»∙ ἀφοῦ, κατὰ μὲν τὸ πρῶτον σκέλος του ἀποτυπώνει αὐτόφωρον βιασμὸν τῆς λογικῆς, ὅταν ἀναζητῇ προσχήματα  εἰς τὴν ἐπισήμανσι τοῦ πραγματικοῦ γεγονότος, ὅτι εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον, κατὰ δὲ τὸ δεύτερον σκέλος του, ἐμφανίζει ἀκριβῶς ἀντιθέτως τὴν πραγματικότητα, πασιφανοῦς ὄντος, ὅτι προϊούσης τῆς ἐθνικῆς μας ἀλλοτριώσεως ἄλλοι μᾶς ἐγκολπώνονται καὶ δὲν περιπίπτουμε σὲ  διεθνῆ ἀπομόνωσι , ἁπλῶς ἐξαφανιζόμαστε, πολτοποιούμεθα εἰς τὴν χοάνην ἄλλων, πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ τὴν σταθερὰ καὶ ἀμετακίνητον ἐπιδίωξι ξένων ἐπιβούλων, ὑπηρετουμένην ὅμως μόνον ἀπὸ θεωρίες, ὅπως ἡ τοῦ συνεργάτου σας.-

Ε) Καὶ ἀπομένει, πρὸς ἔλεγχον, μόνον τὸ ὑπ᾽ ἀριθ. 3) συμπερασματικὸν ἀπόφθεγμα τοῦ συνεργάτου σας, αὐτὸ, ποὺ περιέχει καὶ τὴν «θέσι» του : « Ἡ διέξοδος ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση καὶ τὴν ἀλλοτρίωση βρίσκεται στὴν ἀνάδειξη τῆς ὀρθόδοξης οἰκουμενικῆς διάστασης τοῦ ῾Ελληνισμοῦ » . Τὶ σημαίνει ὅμως ἡ ἔκφρασις αὐτή ; Δὲν νομίζω, ὅτι εἰς τὴν «ἀποκρυπτογράφησί» της βοηθοῦν πολὺ οἱ προλαβοῦσες ἀναπτύξεις τοῦ συνεργάτου σας.

᾽Εν πρώτοις, ἡ εἰς τὸ πνευματικὸν πεδίον οἰκουμενικὴ διάστασις τοῦ ῾Ελληνισμοῦ εἶναι ἀπὸ αἰώνων ἤδη δεδομένη. Δὲν χρειάζεται ἀνάδειξη ! Οἱ βάσεις ὅλων τῶν ἐπιστημῶν, μὲ ἀφετηρία τὴν Φιλοσοφία, τὴν Λογική, τὴν Ψυχολογία, τὴν ᾽Ηθική, τὴν Πολιτειολογία, τὴν Οἰκονομική, τὴν ᾽Αστρονομία, τὰ Μαθηματικά, τὴν Γεωμετρία, τὴν ῾Ιστορία, τὴν ᾽Ιατρική, τὴν Φυσική, τὴν Χημεία κλπ., κλπ., ὅλων, ἐτέθησαν ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, ἀπὸ τὴν ᾽Αρχαία ῾Ελληνικὴ Σκέψι· γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅλες οἱ ἐπιστῆμες διατηροῦν σὲ ὅλες, τὶς κύριες τοὐλάχιστον, ξένες γλῶσσες τὴν ἑλληνική τους ὀνομασία. Καὶ αὐτὸ τὸ γνωρίζουν ὅλοι, παντοῦ στὸν κόσμο.

 «᾽Ορθόδοξη ὅμως οἰκουμενικὴ διάσταση τοῦ ῾Ελληνισμοῦ» ποιὸ νόημα ἔχει ; ᾽Εὰν ὑπονοῇ, ὅτι ὁ ῾Ελληνισμὸς μὲ τὴν δύναμι τοῦ ἰδικοῦ του πνεύματος συνετέλεσεν ἀποφασιστικῶς εἰς τὴν διάσωσιν, κατὰ  τοὺς πρώτους αἰῶνας , ἀπὸ τὶς φοβερὲς αἱρέσεις, - ποὺ εἶχαν κυρίως ἀνατολικὴ τὴν προέλευσι, - τῆς ᾽Ορθοδοξίας καὶ οὐσιαστικῶς εἰς τὴν διαμόρφωσι καὶ ἐμπέδωσι τῶν δογμάτων της, εἰς βαθμὸν μάλιστα ὥστε νὰ μὴν εἶναι ἴσως ὑπερβολικὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ᾽Ορθοδοξίας ὡς ῾Ελληνικῆς, κατὰ βάσιν, θρησκείας, εἶναι καὶ αὐτὸ ἀπὸ αἰώνων ἤδη δεδομένον καὶ γνωστόν : εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἐγράφησαν τὰ Εὐαγγέλια (πλὴν ἑνός), ἑλληνικὰ εἶναι τὰ κείμενα τῶν Πατέρων τῆς ᾽Εκκλησίας, ὀρθόδοξος θεολογικὸς λόγος καὶ σήμερα χωρὶς τὴν γνῶσι τῆς ἑλληνικῆς δὲν νοεῖται, τοὐλάχιστον εἰς ἐπίπεδον περιωπῆς. Τὶ ἀπομένει λοιπόν  πρὸς ἀνάδειξι ;

᾽Εδῶ χρειάζεται προσοχή. Μήπως καὶ διολισθήσουμε εἰς ἀνεπίτρεπτον μῖξιν κοσμικῶν καὶ ἐξωκοσμικῶν στοιχείων. ῾Η θρησκεία, ἡ πίστις ἀνήκουν εἰς ἄλλο ἐπίπεδον, εἰς ἄλλην κατηγορίαν ἰδεῶν, ἐξωκοσμικήν. ῾Η διάστασις μιᾶς ἐθνότητος, πνευματικὴ καὶ ὑλική, ἀνήκει εἰς ἕτερον, κοσμικὸν ἐπίπεδον. ῾Επομένως, ἡ τελευταία αὐτὴ διάστασις δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀντλήσῃ ὠφελήματα ἐκτὸς τοῦ χώρου της, ἀπὸ ἐξωκοσμικὰ ἐπίπεδα. Κάτι τέτοιο εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀσύμβατο καὶ ὁδηγεῖ ἀναποφεύκτως εἰς πλήρη ἀποτυχίαν. Αὐτὸ τὸ εἴδαμε καὶ εἰς τὴν χώραν μας, δηλαδὴ τὸ πῶς ἐξηνεμίσθη, ἀλλὰ καὶ τὶ κακὸ ἔκανε τελικῶς, ἡ κατὰ τὰ πρῶτα μεταπολεμικὰ χρόνια ἐπίμονος ἐκστρατεία παρεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων γιὰ τὴν ἐκκοσμίκευσι τῆς ζώσης ὀρθοδόξου πίστεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὸ ξαναείδαμε καὶ ἐπὶ δικτατορίας τῶν παρανοϊκῶν ἀπριλιανῶν, ὅταν τὸ σύνθημα «῾Ελλὰς ῾Ελλήνων Χριστιανῶν»  ἔγινε, μὲ ἀφετηρία τὴν διάθεσι μυκτηρισμοῦ αὐτῶν ποὺ τὸ ἐξέφραζαν, παράγων ἀποδυναμώσεως τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ὄχι ἐνισχύσεώς του, ὅπως ἐφέρετο, ὅτι ἐπεδιώκετο. Προσωπικῶς μάλιστα πιστεύω, ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς κυρίους λόγους, διὰ τοὺς ὁποίους ὁ ᾽Επίβουλος ᾽Ανθελληνικὸς Σχεδιασμὸς ἐπέβαλε μὲ τοὺς ἐγκαθέτους του, ἀνεξαρτήτως ἐὰν αὐτοὶ εἶχαν ἢ ὄχι συνείδησι τοῦ ρόλου τους αὐτοῦ, τὴν ἀπριλιανὴ δικτατορία, ἦτο ἀκριβῶς καὶ ἡ, διὰ τῆς μεθόδου τῆς ταυτίσεως πρὸς τὰ μισητὰ ἐνεργούμενά του καὶ τῆς ἐντεῦθεν προκαλουμένης ἀναποτρέπτως λαϊκῆς ἀπεχθείας, ὑπόσκαψις τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ· θρησκευτικοῦ αἰσθήματος, τὸ ὁποῖον δι᾽ ἱστορικοὺς λόγους εἶναι ἤδη ἀπὸ αἰώνων ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοσυστασίας· τὸ ὁποῖον καὶ ἔπρεπε, κατὰ τὰ σχεδιασθέντα, ἀπαραιτήτως νὰ πληγῇ, εἰς τρόπον ὥστε ἡ ἀποδυνάμωσις αὐτοῦ νὰ συμβάλῃ καὶ αὐτὴ, μαζὶ μὲ ἄλλα, εἰς τὴν ἐθνικήν μας ἐξουθένωσιν. ῾Η ἐκ τῶν ἔνδον ὑπονόμευσις εἶναι πάντοτε ἡ προσφιλεστέρα, ὡς ἡ πλέον ἀποτελεσματική, τακτικὴ τῶν συνωμοτούντων. Πικρὰν τούτου πεῖραν ἔχομεν ἀπὸ ὅ,τι συμβαίνει καὶ σήμερον ἐν σχέσει μὲ τὰ ἐθνικά μας θέματα... 

Φοβοῦμαι, λοιπόν, ὅτι κινδυνεύουμε, νὰ πάθουμε τὰ ἴδια !  Διότι τὸ κήρυγμα τῆς  «ὀρθόδοξης οἰκουμενικῆς διαστάσεως»  τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, πέρα τοῦ σημειωθέντος ἀνωτέρω περιεχομένου του, εἰς τὴν ἰδίαν λογικὴν  «ἐκκοσμικεύσεως» τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος, τῆς θρησκευτικῆς πίστεως, θητεύει. ῾Η ᾽Ορθοδοξία ἐξ ὁρισμοῦ ἔχει διάστασιν οἰκουμενικήν. ᾽Εκ τοῦ γεγονότος ὅμως ὅτι πρόκειται περὶ θρησκείας ὑπὸ τὴν ἐκτεθεῖσαν ἔννοιαν  ἑλληνικῆς, εἰς τὴν ὁποίαν μάλιστα πιστεύει καὶ τὴν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἡ συντριπτικὴ πλειονοψηφία, σχεδὸν ἡ παμψηφία, τῶν ῾Ελλήνων, ὅπου τῆς γῆς, αὐτὸ δὲν ἠμπορεῖ νὰ σημαίνῃ καὶ ὅτι ἐκ τῆς ᾽Ορθοδοξίας ἀντλεῖ καὶ ὁ ῾Ελληνισμὸς διάστασιν οἰκουμενικήν. Τέτοια λογική, συμπλεκομένη εἰς ἀποτίμησιν ἐκτάσεως, ποσοτικήν, εἶναι νομίζω καὶ ἀσύμφορος δι᾽ ἡμᾶς τοὺς ῞Ελληνας, ὡς ἐξόχως ἐπικίνδυνος. Διότι ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες ἀποτελοῦμε ἕνα ποσοστό, καὶ μάλιστα πολὺ μικρό, ἐν σχέσει πρὸς τὸ πλήρωμα τῆς ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας παγκοσμίως, ἀκόμη καὶ εἰς μόνον τὸν εὐρωπαϊκὸν χῶρον. Θητεύοντες λοιπὸν καὶ οἱ ξένοι ᾽Ορθόδοξοι, π.χ. οἱ Βαλκάνιοι ἢ οἱ Ρῶσοι , εἰς τὴν ἰδίαν μὲ ἡμᾶς θρησκείαν, δηλαδὴ μὴ διαφέροντες εἰς θρησκευτικὴν-πνευματικὴν διάστασιν, οἱ ἐξ αὐτῶν πολυαριθμώτεροι νομιμοποιοῦνται περισσότερον ἡμῶν εἰς τὴν διεκδίκησιν τῆς ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως διὰ τὴν ἰδικήν των ἐθνότητα. Καὶ αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν ὑποθέσεις, ἀφοῦ ἔχουν καὶ ἱστορικὸν παρελθόν ! ῍Ας μὴ ξεχνοῦμε τὶς προσπάθειες τῆς «῾Αγίας Ρωσίας» νὰ ἀνακηρυχθῇ ἡ Μόσχα εἰς τρίτην Ρώμην,μεταφερομένης ἐκεῖ καὶ τῆς ἕδρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διεκδικούσης οὕτως δι᾽ ἑαυτήν, εὐθέως καὶ ἀπροκαλύπτως, τὴν ἰδιότητα τοῦ νομίμου διαδόχου τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ! Φιλοδοξίες, οἱ ὁποῖες δὲν νομίζω νὰ εἶναι ξένες πρὸς τὶς μέλλουσες ἐπιδιώξεις καὶ αὐτῆς τῆς σημερινῆς Ρωσικῆς ᾽Εκκλησίας, μία γεῦσι τῶν ὁποίων καὶ μᾶς ἔδωσαν, σχετικῶς προσφάτως, οἱ ἐκπρόσωποί της· ἐννοῶ τὴν στάσι των ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὴν κηδείαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου. Καὶ ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, τὶ τύχην θὰ ἔχουν οἱ πνευματικὲς αὐτὲς φιλοδοξίες καὶ πῶς θὰ ἀξιοποιηθοῦν ἀπὸ τὴν κοσμική, τὴν πολιτικὴ ἐξουσία, καὶ μάλιστα ἑνὸς ἔθνους τόσον μυστικοπαθοῦς, ὅπως τοῦ ρωσικοῦ.

᾽Αποτελεῖ, λοιπὸν, πλάνη, νὰ νομίζουμε, ὅπως ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὸν συνεργάτην σας, ἀλλὰ καὶ ἄλλους, ὅτι ἡ διέξοδος εὑρίσκεται εἰς τὴν «ἀνάδειξι» (πρᾶγμα ὅμως ὑπὸ τὴν ἐκτεθεῖσαν, τὴν μόνην καταληπτὴν, τοῦ ἀντικειμένου της ἔννοιαν ἤδη δεδομένον) ἢ τὴν «ἀξιοποίηση» ( ἀλλά, πῶς ; ) τῆς «ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως» τοῦ ῾Ελληνισμοῦ (προτάσεως μὲ νεφελῶδες πέρα τοῦ σημειωθέντος, ἂν ὄχι ἀνύπαρκτον νόημα), καὶ μάλιστα εἰς τὸ πλαίσιον ἑνὸς «Βυζαντίου μετὰ τὸ Βυζάντιο». Πράγματι, καὶ ἐὰν ἀκόμη τὸ προκείμενο κήρυγμα δὲν ἦτο τόσον ἀπελπιστικὰ νεφελῶδες καὶ εἶχε κάποιο πραγματοποιήσιμο, κατὰ τὸ περιεχόμενό του, νόημα, ὅσοι ἔχουν διαβάσει τὸ μὲ τὸν τίτλον αὐτὸν («Τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο») ἔργον τοῦ Νικολάου ΓΙΟΡΓΚΑ (ὑπάρχει καὶ ἑλληνικὴ μετάφρασίς του ἀπὸ τὸν Γιάννη Καρᾶ, μὲ πρόλογο Νίκου Σβορώνου, ἐκδόσεις GUTENBERG, 1985), θὰ πρέπει νὰ ἐνθυμοῦνται, ὅτι ὁ ρουμανικῆς ἐθνικότητος συγγραφεύς του , μὲ πρωτοφανῆ ἐθνικὴ  ἔξαρσι , θέλει νὰ μᾶς πείσῃ, ὅτι, μετὰ τὴν πτῶσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Βυζάντιον ἀποτελεῖ περίπου μόνον ἡ ...Ρουμανία καὶ τὸ ρουμανικὸν πνεῦμα, οὐσιαστικῶς παραθεωρῶν καὶ αὐτὴν τὴν ἐξέχουσα καὶ ὄντως πρωτεύουσα ἑλληνικὴ ἐκπαιδευτικὴ καὶ πνευματικὴ ἐν γένει ἐκεῖ παρουσία. ῾Η περίπτωσις αὐτὴ, τοῦ ὄντως διαπρεποῦς ἱστορικοῦ, προσφέρει ἄλλο ἕνα δεῖγμα τοῦ πόσον ἀτελέσφορος καταδεικνύεται ἡ κοινότης τοῦ πνεύματος ( ἡ πολιτιστική ! ) εἰς τὴν ἔκθεσιν τῆς ἀληθείας, ἀκόμη καὶ τῆς ἱστορικῆς, ὅταν προκρίνεται ὡς προέχουσα ἡ ὑπηρέτησις τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος. Οὔτε ἡ ἐπιστημονικὴ  «ἀλληλεγγύη»  λειτουργεῖ ἀντικειμενικῶς ! Δεῖγμα, τὸ ὁποῖον εὐλόγως ἐνισχύει τοὺς φόβους, ὅτι, λειτουργούσης τῆς λογικῆς τοῦ συνεργάτου σας, πολλοὶ μνηστῆρες θὰ ἀναφανοῦν, διὰ νὰ καταλάβουν τὴν θέσι τοῦ «Βυζαντίου μετὰ τὸ Βυζάντιον»· καὶ θὰ ἐπικρατήσῃ βεβαίως ὁ πολυαριθμώτερος, ἀφοῦ εἰς τὴν ἰδίαν πολιτιστικὴν κοινότητα, οἵαν ἀποτελεῖ ὁ ἁπανταχοῦ, - τῆς Εὐρώπης τοὐλάχιστον, ὅπου καὶ ἀπαντᾶται θρησκευτικὴ ὁμοιογένεια εἰς κλίμακα ἐθνικῆς κοινότητος, - ᾽Ορθόδοξος κόσμος , οἱ πάντες εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἴσοι. ῾Επομένως, ἀποκλείεται, λόγῳ ἀριθμοῦ, τὴν θέσι νὰ καταλάβουμε ἐμεῖς !...

Εὐλόγως, λοιπόν, διερωτᾶται κανείς, μήπως τὰ παραπάνω κηρύγματα λειτουργοῦν ἀντικειμενικῶς, δηλαδὴ καὶ ὅταν ἐκφράζωνται μὲ ἀδιαμφισβήτητη καθαρότητα προθέσεων καὶ ἀνεπίληπτο ἱεραποστολικό, οὕτως εἰπεῖν, ζῆλο, ὡς παροχετευτικοὶ ἀγωγοὶ τῆς ἐθνικῆς μας ζωτικότητος εἰς πεδία οὐδέτερα, ἀντὶ νὰ δαπανᾶται αὐτὴ γιὰ τὴν ἐθνική μας αὐτοσυντηρησία. Καὶ μάλιστα σὲ τόσο σκοτεινοὺς γι᾽ αὐτὴν τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι καὶ χαλεποὺς καιρούς. Μήπως δηλαδὴ ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη καὶ ὑψηλόφρονα, περὶ «ἀναδείξεως» ἢ «ἀξιοποιήσεως» τῆς «ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως» τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, - ἐγχείρημα μὲ μελλοντικὰ μόνον, ἀναγκαίως, ἀποτελέσματα, - τελικῶς μᾶς ἀποπροσανατολίζουν, μᾶς φυγαδεύουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς πεδίο τῆς μάχης, ἀπὸ ἐκεῖ ὅπου ὄντως κρίνεται  τώρα ἡ ἐθνική μας ὑπόστασις καὶ αὐθυπαρξία ; Μήπως λοιπὸν ἀποτελοῦν κατ᾽ ἀποτέλεσμα εὐπρόσδεκτον ἀναισθητικόν, παραλῦον οὐσιαστικῶς τὴν ἐνεστῶσα, εἰς ὅσον βαθμὸν ὑπάρχει, ἐθνική μας ἐγρήγορσι ; Καὶ ἡ σκέψις αὐτὴ ἐκκινεῖ ἀπὸ τὸ παντελῶς ἀτελέσφορον τοῦ ἐγχειρήματος, τοῦ προτεινομένου «προγράμματος», ἐκτίμησις ἀπορρέουσα ἀπὸ τὰ ἀδιαφιλονείκητα δεδομένα σκληρᾶς ἱστορικῆς ἐμπειρίας αἰώνων τοῦ ῾Ελληνισμοῦ. ῍Ας θυμηθοῦμε, τὶ ἐτραβήξαμε ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες ἀπὸ τοὺς ὁμοδόξους μας Βουλγάρους, εἰς τοὺς ὁποίους, ἐπὶ τέλους ἐμεῖς εἴχαμε διαδώσει τὸν Χριστιανισμό, μὲ τὰ ὅσα κακουργήματα εἰς βάρος μας διέπραξαν· καὶ ὄχι μόνον εἰς χρόνους παλαιούς, ὅταν, ἐπὶ τέλους, ἡ πολιτιστική των καθυστέρησις ἦτο δεδομένη, ἀλλὰ καὶ εἰς σχετικῶς προσφάτους καιρούς : ἡ ἁρπαγὴ  τὸ 1885 τῆς ᾽Ανατολικῆς Ρωμυλίας, ὅπου καὶ ἡ πληθυσμιακὴ ὑπεροχὴ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ (βλ. τὸν Χάρτη τῆς τότε Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Edward STANFORD, Carte Ethnologique de la Turquie d’ Europe et de la Grèce, Traduit de l’ Anglais, Paris, 1877) ἦτο ἱστορικῶς δεδομένη, ἡ δὲ πνευματικὴ παρουσία μας κυριολεκτικῶς καταλυτική, εἶναι ἐξόχως χαρακτηριστικὸ ἐν προκειμένῳ δεῖγμα· ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα ἄλλα ἀνήκουστα καὶ ἐγκληματικώτατα, διδομένης πάσης εὐκαιρίας, πρὸ καὶ κατὰ τὸν Μακεδονικὸ ἀγῶνα, κατὰ τὸν πρῶτο καὶ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οἱ αὐτοὶ πάντοτε ὁμόδοξοί μας Βούλγαροι εἰς βάρος μας ἐτελεσιούργησαν. ῎Η, ἂς ἀναλογισθοῦμε, τὶ ἐσχεδίαζαν καὶ ὅσα διέπραξαν εἰς βάρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ οἱ, καθαροαίμως ᾽Ορθόδοξοι, Ρῶσοι μὲ τὸν πανσλαβισμό τους κατὰ τὸ παρελθόν, ἢ τὶ μᾶς περιμένει τώρα, ἐάν, ὃ μὴ γένοιτο, τεθοῦν εἰς τὴν τροχιὰν τῆς πραγματοποιήσεώς των τὰ μὴ ἀποκρυπτόμενα, τοὐναντίον δημοσίως καὶ ἀπεριφράστως ἐξαγγελλόμενα, σχέδια περὶ διαμελισμοῦ τῆς Πατρίδος μας, πρὸς δημιουργίαν τῆς «Μεγάλης Βουλγαρίας», τῶν ὁμοδόξων μας Ρώσων τοῦ κ. Ζιρινόφσκυ...

῎Ε, μὲ τὰ παλαιὰ καὶ σημερινὰ ἀκόμη δεδομένα αὐτὰ συμπεριφορᾶς ὁμοδόξων μας, Χριστιανῶν ᾽Ορθοδόξων, δὲν εἶναι ἀφέλεια νὰ εὐαγγελιζώμεθα, ὅτι θὰ σωθοῦμε μὲ ... τὸ κήρυγμα περὶ τῆς «ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς διαστάσεως» τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ;

῾Η ᾽Ορθοδοξία ἀποτελεῖ, ἀπὸ μακρᾶς ἤδη σειρᾶς αἰώνων, ἀδιατίμητον καὶ ἀναπόσπαστον στοιχεῖον τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοσυστασίας. Αὐτὴ πρωτευόντως διέσωσε τὴν γλῶσσα μας καὶ τὴν συνείδησί μας τὴν ἑλληνική. ῾Υπὲρ τῶν ὁποίων καὶ σήμερα πρωτευόντως καὶ οὐσιαστικῶς αὐτὴ μάχεται καὶ προμαχεῖ. Καὶ συγχρόνως μορφοποιεῖ ἕνα ἀνυπέρβλητο κατὰ περιεχόμενο ἦθος ζωῆς. ῾Η ἐμμονή μας εἰς αὐτὴν ἀναδεικνύεται ἔτσι εἰς ἀδιαμφισβήτητον αἵρεσιν βίου ἑλληνικοῦ. ᾽Ημποροῦμε νὰ ἐπιβιώσουμε ἐθνικῶς μόνον μετ᾽αὐτῆς. Καί, ἐὰν θέλετε, ἐπιβάλλεται νὰ γίνουμε διαπρύσιοι κήρυκες τῆς ᾽Ορθοδοξίας οἰκουμενικῶς ! Νὰ μὴ προσδοκῶμεν ὅμως ἐντεῦθεν περαιτέρω ὀφέλη ἐπὶ κοσμικοῦ  πεδίου ! Δὲν σῴζονται ἔτσι τὰ ἔθνη. ᾽Εκεῖνα βεβαίως, ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβιώσουν...

ΣΤ) ῎Αξιον ἰδιαιτέρας ἐπισημάνσεως εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι οἱ ἀναπτύξεις τοῦ συνεργάτου σας, ἡ ὅλη ἐνασχόλησις καὶ ὁ «προβληματισμός» του, καλύπτονται ἐν μέρει μόνον καὶ ὄχι ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ἄρθρου του, ὁ ὁποῖος ἐξαντλεῖται εἰς τὸ ἐρώτημα μόνον, ἐὰν εἴμεθα ἢ ὄχι ἔθνος ἀνάδελφον. Πράγματι, οἱ ἀναπτύξεις του θίγουν καὶ ἄλλα, πολὺ περισσότερα θέματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ἀπετέλεσαν ἀντικείμενον ἐπανειλημμένων ἐπισημάνσεων τοῦ ἰδικοῦ μου πολιτικοῦ λόγου ὑστέρως, μετὰ τὸ Πάσχα τοῦ 1985, μετὰ τὸ «εἴμεθα ἔθνος ἀνάδελφον» , καὶ καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς Προεδρικῆς μου θητείας.

᾽Αποκαλύπτεται ἔτσι, ὅτι ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἄρθρου τοῦ συνεργάτου σας ὑπῆρξε κατὰ πολὺ εὐρυτέρα : ἐτάχθη, νὰ πλήξῃ τὸ σύνολον τοῦ πολιτικοῦ μου λόγου. ᾽Εξετέθη ἐκτενῶς καὶ ἐπανειλημμένως ἀνωτέρω, ποιοὶ ἀνησυχοῦσαν καὶ ἀνησυχοῦν ἀπὸ αὐτόν, ἀπὸ τὸν πολιτικό μου λόγο, στὰ σχέδια τίνων αὐτὸς δὲν ταιριάζει ... ᾽Εὰν λοιπὸν ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου, συνεργάτης σας κ. Θεόδωρος Ζιάκας, εἶναι ἀμέτοχος εἰς ὑπόπτους σχεδιασμούς , ὀφείλει, νὰ ἐξηγήσῃ ποία ἐσωτερικὴ ἀνάγκη τὸν ὤθησε εἰς τὴν σύνταξι τοῦ ἄρθρου του, ποῖον στόχον ὁ ἴδιος, ὑποκειμενικῶς, ἠθέλησε νὰ ὑπηρετήσῃ, προερχόμενος εἰς τὰ ἑτοιμόρροπα διανοητικά του κατασκευάσματα. Καὶ νὰ μᾶς εἴπῃ, ἐὰν πιστεύῃ, ὅτι εἰς τοὺς σημερινούς, τόσον δυσκόλους καιρούς, αὐτά, κατ᾽ ἰδίαν τὸ καθένα καὶ ὅλα μαζί, βοηθοῦν  ὄντως τὴν Πατρίδα μας...

Κύριε Διευθυντά, εἰλικρινῶς λυποῦμαι, διότι ἡ ΕΛΛΟΠΙΑ,  «περιοδικὸ γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα», ἐφιλοξένησεν εἰς τὰς σελίδας της κείμενον τόσον ἀντιεπιστημονικὸν καὶ τόσον καιρίως θίγον αὐτὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.

  Μὲ τιμή

 Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης